Ko Poe Zay

(orginal end)-->
 
ကဗ်ာ စာမ်က္ႏွာ
သတင္း စာမ်က္ႏွာ
စကားစျမည္

ျမန္မာ စာအုပ္မ်ား
၀တၴဳတို၊ ၀တၴဳရွည္၊ ကဗ်ာ၊ မွတ္သား ဖြယ္ အေထြေထြ စာအုပ္မ်ား အပါအ၀င္ ျမန္မာ အီးဘုတ္ (E-book) စာအုပ္ေပါင္း ၅၀၀ ေက်ာ္အား အခမဲ့ ဖတ္႐ႈႏိုင္ပါတယ္ခင္ဗ်ား။
Other things
test
က်ဆံုးသြားေသာ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ားအား အေလးျပဳ
Saturday, June 30, 2007

posted by ျမင့္ေဇ @ 10:53 PM   0 comments
Tuesday, June 26, 2007
ေလွ်ာက္ၾကတဲ့လမ္း


ေျပာလုိက္ပ
သယ္ယူသြားလုိက္ပ ေလညွင္းေလးေရ…
မာရ္နတ္ရဲ့ကုိယ္ပြားေတြထံ
ေပ်ာက္ရွ ၿပိဳက်ယုံနဲ႔
ငါတုိ႔ အသံေတြ
ဘယ္ေတာ့မွ မတိတ္ဘူးဆုိတဲ့အေၾကာင္း။

တပ္ဦးရဲ့အလံကုိင္အျဖစ္
ေအာင္ပြဲအသံ ေဖာ္က်ဴးဖုိ႔
အမွန္တရားထံ အေရာက္လွမ္းဖုိ႔
ေၾကးနီေရာင္ထေနတဲ့ ေခတ္ေတြက
သူရဲေကာင္းေတြရဲ့ရင္ျပင္ထက္
သမုိင္းလုိအပ္ခ်က္နဲ႔
ငါတုိ႔ရဲ့မ်ဳိးဆက္ေတြ တက္ခဲ့ၿပီ။
posted by ျမင့္ေဇ @ 8:28 PM   0 comments
ေတာအေၾကာင္း ေတာင္အေၾကာင္း
Monday, June 25, 2007
ကယန္းေဒသ ၁ (ေခါင္အေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း)

ညီမေလး ဆုိး၀တ္ထ္က လူမ်ဳိးစုေတြအေၾကာင္းကိုေရးထားတာကို ဖတ္မိေတာ့မွ က်ေနာ္ လည္း ေရးခ်င္စိတ္ ေပါက္လာလုိ႔ ကုိယ္ေရာက္ခဲ့ဘူးတဲ့ လူမ်ဳိးစု ေဒသကအေၾကာင္းေတြ ေရးလုိက္တာပါ။

က်ေနာ္တုိ႔ စစ္ေၾကာင္းသြားတ့ဲအခ်ိန္က ၁၉၉၃ သၾကၤန္ကာလ။ ကရင္ေဒသ တပ္မဟာ ၂ ကေန ကယားျပည္နယ္ထဲ ကူးသြားတာ။ သြားတဲ့ေနရာက ကယန္းေဒသ။ ၆ ရက္ေလာက္ ခပ္ျပင္းျပင္း၊ သတိၾကီးၾကီးနဲ႔ သြားခဲ့ရတယ္။ တုိက္ပြဲျဖစ္မွာကို စုိးရိမ္လုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ခရီးစဥ္အေၾကာင္း သတင္း ေပါက္သြားမွာ သတိထားရလုိ႔ပါ။

ကယန္းေဒသဆုိတာက ကယားျပည္နယ္၊ ရွမ္းျပည္နယ္၊ မႏၱေလးတုိင္း၊ ကရင္ ျပည္နယ္ တုိ႔ရဲ့ၾကားမွာ ရွိတဲ့ေဒသတခုပါ။ အက်ယ္အ၀န္းက သိပ္မၾကီးမားသလုိ လူဦးေရ လည္း သိပ္မမ်ား လွပါဘူး။ အမ်ားစုက ရုိမန္ကက္သလစ္ဘာသာ၀င္ေတြျဖစ္ၿပီး အဓိက အသက္ရွင္သန္မႈက ေတာင္ယာခုတ္ျခင္းပါပဲ။


ေရာက္ေရာက္ခ်င္း က်ေနာ္တုိ႔ကို စမိတ္ဆက္တာက ေခါင္ရည္ပါ။ မေသာက္ဘူးဘဲ ေသာက္လုိက္ၾကတာ အရသာကလည္း ခ်ဳိေတာ့ ပါလာတဲ့ ရဲေဘာ္တုိ္င္းလုိလုိ မူးၾကပါတယ္။ ကယန္းေဒသက အိမ္တအိမ္ ေရာက္ရင္ ဧည့္သည္ေရာက္တာနဲ႔ ခ်ေပးတာကလည္း ေခါင္ဗူးပါဘဲ။ ေနာက္ ကေလးကုိ ႏုိ႔ျဖတ္တဲ့ အခါက်ရင္လည္း ေခါင္ပဲ သုံးပါတယ္။ ေခါင္ကုိ က်ေနာ္တုိ႔စေတြ႔ဘူးတဲ့ အခ်ိန္တုန္းက အခ်ဳိတမ်ဳိးဘဲရွိတယ္ ထင္ခဲ့တာ။ ေနာက္ပုိင္းမွ သိတာ အခါးနဲ႔ အခ်ဥ္လည္းရွိတယ္။ တမင္ ခါးေအာင္၊ခ်ဳိေအာင္၊ ခ်ဥ္ေအာင္ ခ်က္တာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ခ်က္တဲ့အခ်ိန္၊ ေရ၊ တေစးစတာေတြရဲ့ ကြာျခားခ်က္ေတြေၾကာင့္ပါ။ ကယန္းလူမ်ဳိးေတြအားလုံးဟာ ေခါင္ကို မက္မက္စက္စက္ ေသာက္ၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႔ အသက္အရြယ္ ၾကီးတ့ဲအဘုိးအုိ၊ အဘြားအုိေတြဆုိရင္ တေန႔လုံးမွာ ထမင္းေတာင္မစားေတာ့ပဲ ေခါင္ခ်ည္းသက္သက္ စုပ္ၾကတာ။

သူတုိ႔ေတာ့ မသိဘူး၊ က်ေနာ္တုိ႔ကေတာ့ ေခါင္မ်ားမ်ားစုပ္ရင္၊ ေသာက္ရင္ အလြန္႔ကို ဒူးေညာင္းတယ္။ အဲဒါကဘယ္မွာသြားသိိလဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ကယန္းေဒသကုိ ၀င္ၿပီး ၃ ရက္ေလာက္အၾကာမွာ တျခားတပ္ဖြဲ႔တခုက တုိက္ပြဲတပြဲတုိက္တယ္။ ယာဒုိ-လိပ္သုိကားလမ္းအၾကားက ခဲေခ်ာင္းဆုိတ့ဲရြာမွာ ရွိတဲ့ နအဖ လႈပ္ရွားတပ္ဖြဲ႔တခုကို။ အဲဒီမွာ နအဖဘက္က ၁၂ ေယာက္ေလာက္ က်တယ္လုိ႔ထင္တယ္။ သိပ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ေသနတ္လည္း အားလုံးလုိလုိ ရလုိက္တယ္။ အဲဒီတုိက္တဲ့ တပ္ဖြဲ႔ေနာက္ကုိ နအဖက စစ္ေၾကာင္းက ထုိးလုိက္လာတယ္။ သူတုိ႔လုိက္တဲ့လမ္းေၾကာင္းက က်ေနာ္တုိ႔သြားမယ့္လမ္းေၾကာင္း တည့္တည့္ က်ေနတယ္ဆုိတာ က်ေနာ္တုိ႔ မသိၾကဘူး။ အဲဒါနဲ႔ ခရီးဆက္ထြက္ေတာ့ ရြာတရြာ ေရာက္သြားတယ္။ ထုံးစံအတုိင္းဘဲ ထမင္းခ်က္စား၊ အိမ္က ဧည့္ခံတဲ့ေခါင္ေတြကို ေသာက္ေပါ့။ သတင္းမရေသးဘူး။ အဲဒါနဲ႔ ခုနက တုိက္သြားတဲ့ တပ္ဖြဲ႔နဲ႔ ေပါင္းဖုိ႔ဆက္ထြက္လာတာ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ၾကာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ဦးတည္သြားေနတဲ့ ရြာကရြာသားေတြ ထြက္ေျပးလာတာ ေတြ႔ရတယ္။ အဲဒီက်မွ သတင္းရေတာ့တာ။

ရန္သူ၀င္ေနၿပီဆုိၿပီး ေျပးေျပာေျပာသြားၾကတယ္။ စက္ဖြင့္ၿပီး အေပၚကတပ္ဖြဲ႔ကို တုိက္သင့္၊ မတုိက္သင့္ ညွိ ေတာ့ မတုိက္ဘဲနဲ႔ သူတုိ႔ဆီဘဲ ျဖတ္လမ္းကလာဘုိ႔ေျပာတယ္။ အဲဒီမွာတင္ ေခါင္တန္ခုိးနဲ႔ တန္းေတြ႔ေတာ့ တာပဲ။ ကယန္းေဒသမွာ နာမည္ၾကီးတဲ့ ေတာင္ေၾကာ ၂ခုရွိတယ္။ လက္ခုပ္ေၾကာနဲ႔ ကင္းလုိက္ေၾကာဆုိၿပီး။ ျမင့္တဲ့ေနရာမွာေရာ၊ အလ်ားျပန္႔တဲ့ေနရာမွာေရာ၊ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတာင္ေတြက အဲဒိီေၾကာနဲ႔ ဆက္စပ္ ေနတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ကို လာဘို႔ေျပာတဲ့ လမ္းက ကင္းလုိက္ေၾကာရဲ့ အမတ္ဆုံးလုိ႔ ဆုိရမယ့္ေနရာမွာပါ။ မုိးကလည္း ဖြဲ ဖြဲဖြဲဖြဲနဲ႔။ အဲဒါနဲ႔ တက္ေရာဆုိပါေတာ့။ စတက္တာနဲ႔ ေခ်ာေနတဲ့ ေတာင္နံရံကေန က်ေနာ္တက္လုိ႔မရတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္။ ေခ်ာတာလည္း ပါတယ္။ ဒူးေညာင္းတာလည္း ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၁၀မိနစ္ ေလာက္ ၾကိဳးစားလုိက္ေတာ့ တက္လုိ႔ရပါတယ္။ ေတာင္ထိပ္ေရာက္ဘုိ႔ တက္ရတာက ၄နာရီ ေလာက္ရွိတယ္။ ေတာင္ လယ္ေလာက္မွာ လာဆင္းၾကိဳတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြက ေက်ာပုိးအိတ္၊ ေသနတ္၊ အီးေကြးမန္႔ ယူသြားလုိ႔သာ ေတာ္ေတာ့တယ္။

ေခါင္ေသာက္ျခင္းဟာ ကယန္းေဒသကို ထိခိုက္ပါတယ္။ ဘာလုိ႔ဆုိေတာ့ ရုိးရာအေနနဲ႔ ေသာက္လာခဲ့တာဆုိ ေတာ့ ေတာင္ယာခုတ္ရင္ စပါးတ၀က္ ေကာက္ညွင္းတ၀က္စုိက္ၾကတယ္။ ဥပမာ - မ်ဳိး ၈ တင္းစာ ေတာင္ ယာခုတ္မယ္ ဆုိရင္ စပါးေလးတင္း၊ ေကာက္ညွင္းေလးတင္းစုိက္တာမ်ဳိးပါ။ ေကာက္ညွင္းက ေခါင္ခ်က္ဘုိ႔ပါ။
အဲဒီအခ်က်ေတာ့ မုိးတြင္းေရာက္ၿပီဆုိရင္ ဆန္ျပတ္လတ္မႈၾကဳံၿပီး ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေရာက္ပါတယ္။ ေျပာင္းဖူး ေျခာက္ျပဳတ္စားရတာမ်ဳိးေတြ လုပ္ရပါတယ္။

ေခါင္ရည္ကို ဘယ္ေလာက္ေသာက္သုံးသလဲဆုိရင္ ဘယ္ေနရာသြားသြား ေခါင္ဗူးပါတယ္။ လက္ထပ္ရင္ လည္း ေခါင္အုိး ဘယ္ေလာက္ဆုိၿပီး ႏွစ္ဘက္ကတင္ရတယ္။ ေမွာက္ေမွာက္မွားမွားကိစၥေတြ ျဖစ္ရင္လည္း ပါ တာဘဲ။ က်ေနာ္ကိုေတာင္ မေတာ္ခဲ့ရတဲ့ ေယာကၡမက ငါးသြားဖမ္းတာ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေတာလုိက္တာျဖစ္ျဖစ္ အၿမဲ ေခါင္တဗူး ထည့္ေပးစၿမဲ။ (ဤသည္ကား ေၾကာ္ျငာ)။

ကယန္းလူမ်ဳိးေတြ စြဲစြဲၿမဲၿမဲေသာက္တဲ့ ေခါင္ရည္က သုံးမ်ဳိးရွိတယ္။ စုပ္ေခါင္၊ ေခါင္က်ရည္၊ ေဖါက္ေခါင္။ စုပ္ေခါင္ဆုိတာက ၀ါးပုိး၀ါး ခပ္လတ္လတ္ကို တဆစ္ပိတ္ျဖတ္ၿပီး အုိးထဲက ေခါင္ဖတ္ကို ခပ္သိတ္သိတ္ ထည့္ ေရေႏြးဆူဆူေလာင္းထည့္ ၿပီး ၀ါးတံေလးနဲ႔ စုပ္ရတယ္။ေန႔စဥ္ေသာက္သုံးတဲ့ ပုံစံ။ ေခါင္က်ရည္ဆုိတာ ေခါင္ဖတ္ေတြ ထည့္ ထားတဲ့ အုိးထဲက တစိမ့္စိမ့္ထြက္လာတဲ့ အရည္ေတြကို ခပ္ၿပီးေသာက္တာပါ။ အျမင့္ ဆုံး မူးေစတဲ့ အရာေပါ့။ ေတာင္ယာမီးရႈိ႔တာတုိ႔၊ သာေရးနာေရး ပြဲေတြမွာေတာ့ ေဖါက္ေခါင္ကုိ သုံးတာမ်ားပါ တယ္။ သူကေတာ့ စုပ္ေခါင္ အၾကီးစားမ်ဳိးဆုိရမွာပါ။ ေခါင္ထည့္ထားတဲ့ စဥ့္အုိးထဲကို ေရဆူဆူေတြ အျပည့္ေလာင္းထည့္ၿပီး ခြက္နဲ႔ေသာက္တာေပ့ါ။ ကယန္းေဒသက ရြာေတြမွာ ဘယ္ရြာက ေခါင္က ေကာင္းတယ္ဆုိတာရွိပါတယ္။ နာမည္ၾကီးတာက ေလဒူေခါင္ရြာက ေခါင္ပါ။ ပ်ားရည္လုိခ်ဳိပါတယ္။

ေခါင္ခ်က္တာက ေကာက္ညွင္းစပါးကို ေထာင္းၿပီး ဖြဲႏု၊ စပါးခြံတုိ႔နဲ႔ နယ္ရပါတယ္။ ေနာက္ ပလုိင္းထဲထည့္ၿပီး ေရေလာင္းေဆး ဒါမွမဟုတ္ ေရထြက္ေပါက္မွာ သြားေဆးရပါတယ္။ ၿပီးရင္ နည္းနည္းေသြ႔သြားေအာင္ ေနလွန္းရပါတယ္။ အေျခာက္ခံရပါတယ္။ အဲဒိအခ်ိန္မွာ တေစးကုိ ေထာင္းၿပီး ျဖဴးရပါတယ္။ ၿပီးရင္ သမေအာင္္ေမႊၿပီး ေပါင္းအုိးနဲ႔ ေပါင္းတယ္ၿပီးရင္ စဥ္႔အုိးထဲ ထည့္ၿပီး ေလလုံေအာင္ ပိတ္တယ္။ အနိမ္႔ဆုံး ေလးငါးရက္ၾကာေအာင္ ထားရပါတယ္။ ၿပီးရင္ ေသာက္လုိ႔ရပါၿပီ။

ေရးရင္းေရးရင္းနဲ႔ ေခါက္ခ်က္တတ္တဲ့ ကယန္းမေလးကို လြမ္းလုိက္တာ။

posted by ျမင့္ေဇ @ 10:29 PM   0 comments
မုိးမွာ ေမြးဖြားခဲ့တယ္ ၊ တၿပိဳင္နက္တည္းလည္း ထြက္ခြာခဲ့ရတယ္။
Saturday, June 23, 2007
မုိးမွာ ေမြးဖြားခဲ့တယ္ ၊ တၿပိဳင္နက္တည္းလည္း ထြက္ခြာခဲ့ရတယ္။

အမၾကီး ေမၿငိမ္း ၀က္ဆုိက္ကုိ ၀င္ၾကည့္ေတာ့ မိုးကုိဖြဲ႔ဘုိ႔tag လုပ္ထားတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေတြေတြေငးေငးလဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ရုံးခန္းအျပင္ ျဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ေနေရာင္က စူးစူးရဲရဲ။ မိုးရာသီေတာ့ မုိးရာသီပါဘဲ။ ေနရ ထုိင္ရတာ ပူလြန္းလွတယ္။ ဒါနဲ႔ အျခား ဘေလာ့(ဂ္)ဂါ ေတြရဲ့ ဆုိက္ေတြ၀င္ၾကည့္လည္း မိုးဖြဲ ႔မ်ား။ တမ်ဳိးတဘာသာ ေရးဖြဲ႔ထားၾကတယ္။ အေရာင္မ်ားက စုံလြန္း။ အဲဒါနဲ႔ ဘာကုိ ေရးရမလဲ။ မုိးနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ဘာမ်ားအမွတ္ရစရာ ရွိခဲ့သလဲ။ က်ေနာ္က စာေရးေကာင္းလည္း မဟုတ္ဆုိေတာ့။ ကုိယ့္အေၾကာင္းဘဲ ကိုယ္ေရးလုိက္တယ္။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ က်ေနာ္က မိုးရာသီဖြား။

၁၉၈၉ ဇြန္-ဇူလုိင္လမ်ား အတြင္း…..။ မုိးႏွင့္ အၿပိဳင္ ျမန္မာျပည္ႏုိင္ငံေရး အေျခအေနကလည္း သည္းသန္ ျပင္းထန္လြန္းလွသည္။ န၀တ၏ အဖမ္းအဆီးကလည္း လက္သံေျပာင္သည္။ ကိုမုိးသီး ေတာခုိသြားျခင္း၊ ကိုမင္းကိုႏုိင္ အဖမ္းခံရျခင္း၊ ကိုကုိၾကီး စသျဖင့္ နာမည္ၾကီးေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ ဆက္စပ္ေနသည့္လူမ်ား ကုိ ဖမ္းဆီးျခင္းမ်ား၊ မႏၱေလးတြင္ ဗကသ၊ မကသ တုိ႔၏ အၿပိဳင္ညီလာခံမ်ား၊ ကိုညိဳထြန္း အဖမ္းခံရမႈ၊ ျပန္လြတ္ လာမႈ စသျဖင့္ …။ ဒီအခါ က်ေနာ္တုိ႔ ျပင္ဆင္စရာရွိတာမ်ားကို ျပင္ဆင္ခ့ဲၾက။ အမ်ဳိးသားႏုိင္ငံေရး တပ္ေပါင္း စုု(မနတ)၊ ျပည္သူ႔တိုးတက္ေရးပါတီ၊ ဦးဂြယ္လမ္းတုိ႔ကို လြန္းျပန္ေျပးလႊားၾက။တရားေဟာစင္ျမင့္က ေဒၚစု၊ အဲန္အယ္ဒီႏွင့္ ေဒၚစု ၀န္းရံေရး၊ အာဏာဖီဆန္ေရး၊ `မတရားတဲ့ ဥပေဒ မွန္သမွ် တာ၀န္အရ ဖီဆန္ၾက´။

အဲဒီႏွစ္ရဲ့ မုိးေရမ်ားနဲ႔ အတူ … သတင္းမ်ားက တပုဒ္ၿပီးတပုဒ္ ၀င္လာခဲ့တယ္္။ ဘယ္သူေတာ့ အဖမ္းခံရျပန္ ၿပီ။ ဘယ္သူဘယ္၀ါေတာ့ ဘယ္ေနရာမွာ ဆြဲသြားၿပီ။ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ၾကားေနရတဲ့ အျဖစ္မ်ား။ က်ေနာ္ လည္း ဘယ္ေန႔ပါမယ္ဆုိတာ မသိ။

ထုိကာလက က်ေနာ့္ကုိ လုပ္ေဘာ္ကိုင္ဘက္ တခ်ဳိ႔က သတိေပးခဲ့ၾကတယ္။ ေပၚေနတဲ့ အေနအထားကို ျပန္ ငုတ္ရန္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ငုတ္ငုတ္၊ မငုတ္ငုတ္ သိပ္မထူးေတာ့။ တေယာက္က်လွ်င္ တေယာက္အစားထုိးရ မယ္ မဟုတ္လား။

ထုိညက အိမ္ျပန္မအိပ္ျဖစ္။ ၾကည့္ျမင္တုိင္ကလုပ္တဲ့ အစည္းအေ၀းတခုမွာ အေတာ္ေလး ညဥ့္နက္သြားခဲ့ တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔အိမ္က မဂၤလာဒုံ ေလယာဥ္ကြင္း၏ အနိမ့္ဘက္။ မိုးရြာရင္ ေလယာဥ္ကြင္းမွ က်လာတဲ့ ေရေတြက တခါတရံ အိမ္ၾကမ္းျပင္အထိ။ မုိးကရြာ၊ ေရကၾကီး၊ မီးကမဲ့၊ ပုဆိုး ဂြင္းသုိင္းၿပီး ေလွ်ာက္ရမယ့္ ကိန္းေၾကာင့္ ျမင္ကာ အစည္းအေ၀းလုပ္ရာ ေနရာမွာဘဲ ေက်ာခင္းလုိက္တယ္။ မွတ္မွတ္ရရ … ဇူလုိင္ ၁၁ ရက္ ည။

ထုိညကုန္လြန္သည္အထိ ဘာမွ မသိေသး။ အိမ္ကွ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ဖြင့္ထားတဲ့ လႈိင္ၿမိဳ့နယ္ကုိ သြား တယ္။ ဆုိင္ေရာက္ေတာ့ ပုံမွန္ေသာက္ေနက် သူေတြအၾကား ဘာလုပ္ရမွန္းမသိတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ က်ေနာ့္ညီ။ ေမေမ့ကို မေတြ႔ရ။ အေဖလည္း မေတြ႔။ အေဖ်ာ္ဆရာကလည္း ဘာသာေရးအရ အက်ရည္စပ္ေပးၿပီး ဘုရား တက္၊ ပုတီးစိပ္ရန္ ထြက္သြားၿပီ။ ကုိယ္တုိင္၀င္ေဖ်ာ္ၿပီး ညီေလးကုိ စားပြဲထုိးခုိင္း။အားလုံးက အလြဲလြဲ အေခ်ာ္ေခ်ာ္။ ေကာ္ဖီေသာက္မည့္သူကို လက္ဖက္ရည္ခ်ေပး စသျဖင့္ ။ ၿပီးမွ ညီေလးက ေျပာသည္။ ညက အေဖ့ကို ဆြဲသြားၿပီ ဆိုသည့္အေၾကာင္း။ က်ေနာ္ ရုတ္တရက္ မွင္သက္မိသြားခဲ့တယ္။

ေန႔လည္ အေမ ေရာက္ခ်ိန္မွ ျဖစ္ပ်က္ပုံအလုံးစုံကို သိရတယ္။ ျဖစ္ပုံက မနက္ ၃နာရီခြဲေလာက္ အိမ္ေရွ႔ကအေဖ့နာမည္ကုိ ေခၚေတာ့ အေဖကလည္း သူ႔ကို လာဖမ္းပုံထင္ပုံမရ။ က်ေနာ့္ လာရွာတယ္လုိ႔ပဲ ထင္ပုံရတယ္။ ၿခံတံခါးဖြင့္ေပးေတာ့ ` ဦး……… ဆုိတာ ခင္ဗ်ားမဟုတ္လား´ ေမးၿပီး `ခဏလုိက္ခဲ့ပါ၊ စုံစမ္းစရာရွိလုိ႔´ လုိ႔ေျပာတယ္။ ပါလာတဲ့ ရပ္ကြက္ ရ၀တေတြက မ်က္ႏွာခပ္ပ်က္ပ်က္။

ၿပီးေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ၀င္စစ္ပါရေစ။ မည္သည့္အရာမွ မေတြ႔။ ဟာသတခုေတာ့ ျဖစ္သြားေသးတယ္။ က်ေနာ့္ ညီမေလးက စာေရး၀ါသနာပါတယ္။ အေဖေျပာသမွ်ကို ဒုိုင္ယာရီမွာ စာစီစာကုံးဆန္ဆန္ ေရးတတ္ တယ္။ ထုိစာအုပ္ ေတြ႔ေတာ့ ေထာက္လွမး္ေရးမ်ားမ်က္ႏွာ ၀င္းလက္သြားၿပီး္ အလ်င္အျမန္ လွန္ၾကတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ညီမေလးက ေဂၚဘာေခ်ာ့ဗ္အေၾကာင္းကို သူသိသေလာက္ ေရးထားတယ္။ ေဂၚဘာေခ်ာ့ဗ္ ဆုိ တာနဲ႔ ေတြ႔ၿပီ၊ ေတြ႔ၿပီ ေအာ္ၾကတယ္ လုိ႔ ျပန္ၾကားရတယ္္။ သက္ေသခံရၿပီေပါ့ေလ။

ၿပီးေတာ့ အေဖ့ကုိ အလုအယက္ ေမးၾကတယ္။ ခင္ဗ်ားေရးတာမဟုတ္လား ဆုိကာ။ အိပ္ခ်င္မူးတူးႏွင့္ ညီမေလးက သမီးေရးတာပါ ေျပာေတာ့လည္း မယုံၾက။ လက္ေရးတူမတူ စစ္ေသးသည္။ မတူေတာ့ စာအုပ္ ထားသြားၿပီး အေဖ့ကို ေခၚသြားခဲ့တယ္။

အဲဒီေန႔ကစလုိ႔ အေမတုိ႔ရဲ့ တမုိးတေျမ ျပန္လည္ျဖစ္ေျမာက္ဘို႔အတြက္ အေမဟာ အေဖ့ကို ၁၆ ႏွစ္ေက်ာ္ ေစာင့္ခဲ့ရတယ္။

အျဖစ္အပ်က္ကို သိၿပီးေတာ့ က်ေနာ္လည္း ဆုိင္၀ုိင္းသိမ္းေပးၿပီး (က်ေနာ္တုိ႔ ဆုိင္က ေန႔တပုိင္းပါ) စုံရပ္ကုိ သြားခ့ဲတယ္။ ေရာက္ေတာ့ အားလုံးလုိလုိက သိၿပီးသူခ်ည္း။ သတင္းေတြက ၀င္လာမဆဲ တသဲသဲ။ အဲ့ဒီညတညတည္း အေယာက္ ၃၀ ခန္႔ ပါသြားခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္ကုိ ေလးေလးနက္နက္စဥ္းစားရန္ ထပ္မံ အၾကံေပးၾကျပန္တယ္။ ငုတ္ေနရန္။ က်ေနာ့္ စိတ္ထင္ေတာ့ သိပ္မထူးလွ။ အေႏွးႏွင့္ အျမန္ က်ေနာ့္ ထံ ေရာက္လာ မယ္ဆုိတာကို သိေနတယ္။

ဒါေပမယ့္ အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ (အဲဒီအခ်ိန္က က်ေနာ္လည္း အရြယ္ေရာက္ခါနီး) ေမာင္ႏွမမ်ားႏွင့္ က်ေနာ့္ အေမအတြက္ ။ အေမက ဘာမွ နားလည္သည္မဟုတ္။ ေတာသူ၊ ေနာက္ က်န္သည္က ဥမမယ္ စာ မေျမာက္၊ သူတုိ႔ရဲ့ စိတ္ထဲမွာ ဘာေတြမ်ားရွိေနၾကမလဲ။ ႏုငယ္စဥ္ဘ၀မွာ ၊ ရုိးသားသည့္ ဘ၀မွာ အမဲစက္ မ်ား ထင္က်န္ရစ္ေနခ့ဲလွ်င္။

က်ေနာ္စဥ္းစားၿပီး ၿငိမ္ရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကာလတခုအထိသာ။ ဖမ္းသည္မွာ ဘာေၾကာင့္ ဖမ္းသည္ကို သိရသည္အထိ။

ဒီေနာက္ေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ လုပ္ငန္းအေပၚ အာရုံစုိက္လုပ္တယ္။ လုပ္ေဘာ္ကို္င္ဘက္မ်ားကို ျဖတ္ထားလုိက္တယ္။ အဲဒီကာလမွာဘဲ တုိက္ပြဲဟာ အရွိန္အျမင့္ဆုံးကို ေရာက္လာေတာ့တယ္။ န၀တက လည္း အာဇာနည္ေန႔မွာ ေဖာ္ေဆာင္မယ့္ အာဏာဖီဆန္ေရးကို ႏွိမ္ႏွင္းဘုိ႔ ေဒါင္းတင္ေမာင္းတင္ ျပင္ဆင္ ေနၿပီ။

ဇူလိုင္ ၁၉ ရက္ အာဇာနည္ေန႔…။ က်န္ခဲ့တဲ့့ ေန႔ေတြက လူထုကို လႈံ႔ေဆာ္ထားခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚစု က အဲဒီေန႔မနက္ပုိင္းမွာ ေၾကညာခ်က္ထုတ္ၿပီး ရန္သူက အဆုံးစြန္ရမ္းေတာ့မယ္ဆုိတာကို သိလုိ႔ အာဇာနည္ ကုန္းခ်ီတက္မႈကို မလုပ္ဘုိ႔ တားပါတယ္။ ေနာက္က်သြားခ့ဲပါၿပီ။ လူထုဟာ စုရပ္အသီးသီးေရာက္ၿပီး ထြက္ သြားခဲ့ၾကတယ္။ ရန္သူ႔ တုံ႔ျပန္မႈက မဲမဲျမင္ရာကိုက္တဲ့ေခြးလုိပါဘဲ။ ေရခဲဆုိင္မွတ္တုိင္၊ ေျမနီကုန္းလမ္းဆုံက အထြက္ ဗီယက္နမ္သံရုံးေရွ႔ ၊ ရုိက္လုိက္ၾကတာ။ အာဇာနည္ေန႔မွာပဲ အာဇာနည္ေတြ ထပ္ေပၚခဲ့တယ္။ ေကာင္းကင္ကေတာ့ အာဇာနည္ေန႔မုိ႔လုိ႔လား၊ မၾကည့္မျမင္ရက္လုိ႔လား မုိးတိမ္ညိဳညိဳေတြ ဖုံးေနတယ္။ မုိးကလည္းဖြဲဖြဲ ဖြဲဖြဲနဲ႔။ ေသြးစေတြ က ကတၱရာလမ္းေပၚမွာ စီးေနတဲ့ ေရေတြနဲ႔ ေမ်ာပါသြားတယ္။ မ်က္လုံးထြက္သြားတဲ့ ေက်ာင္းသားေလး၊ အေရွ႔က ေက်ာင္းသူမေလးကို မထိေအာင္ ကာရင္း နံရုိးက်ဳိးသြားတဲ့ ေက်ာင္းသားၾကီးေတြ၊ လူဂုဏ္တန္ရပ္ကြက္ဆုိေတာ့ ၿခံ၀န္းအျမင့္ၾကီးေတြ ပတ္ပတ္လည္မွာ ဘယ္ေနရာမွာ သြားခုိပုန္းရမွန္းမသိပဲ အရုိက္ခံရမွာကို ဟုိေျပးဒီေျပးနဲ႔ ေစာင့္ေနရတဲ့ အျဖစ္မ်ား။ အဲဒီ အျဖစ္အပ်က္မ်ားနဲ႔အတူ ကုိမြန္းေအာင္ရဲ့ ေသြးမုန္တုိင္းကို ကိုရဲနည္(ဧရာ၀တီ)က သံစဥ္သြင္းခဲ့ေလ သလား။

အဲဒါၿပီးေတာ့ တၿမိဳ့လုံး က်ီးလန္႔စာစား။ မာရွယ္ေလာ၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ စတင္ အက်ယ္ခ်ဳပ္၊ က်န္ အဲန္အယ္ဒီေခါင္း ေဆာင္မ်ား၊ အတုိက္အခံအင္အားစုမ်ား ဖမ္းပြဲ။ မိုးေၾကာင့္ နဂုိကတည္းက ေမွာင္ေနတဲ့ ည ဟာ ပုိမုိၿပီး သိပ္သိပ္သည္းသည္း အေမွာင္တုိက္က်ေနသလုိ။ အမွန္ကေတာ့ တုိင္းျပည္ကုိက အမုိက္တုိက္ ထဲ ေရာက္ေနတာ မဟုတ္လား

အဲဒီညက က်ေနာ္ လမ္းထိပ္က စာအုပ္ဆုိင္ေလးမွာ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔စကားေျပာၿပီး ျပန္လာေတာ့ ၇နာရီ ခြဲေလာက္ရွိေနၿပီ။ အဖမ္းအဆီးသတင္းေတြေတာ့ ၾကားရတယ္။ ကိုယ္နဲ႔မဆုိင္ဘူးေပါ့။ မနက္ဆုိရင္ လက္ဖက္ရည္ေဖ်ာ္မယ္။ စားပြဲထုိးမယ္။ ဆုိင္ပိတ္ခ်ိန္က်ရင္ ေသာ့ခတ္ၿပီး အိမ္ျပန္မယ္။ ညီအငယ္ဆုံးကို ေက်ာင္း ၀င္ၾကိဳမယ္။ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ ပစကၡ အေျခအေနကို ေဘးကထုိင္ၾကည့္ေနသူတဦးလုိေပါ့။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ က်ေနာ္က အိပ္ရာေစာေစာမ၀င္တတ္ဘူး။ စာဖတ္ရမွ ေက်နပ္တယ္။ အဲဒီအေလ့အထကုိဘဲ ေက်းဇူးတင္ရမွာ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီး စာဖတ္ေတာ့ အေမနဲ႔ ေမာင္ႏွမေတြလည္း အိပ္ရာ၀င္ကုန္တယ္။ မုိးကေတာ့ ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ က်ေနတယ္။

စာဖတ္ေနရင္းနဲ႔ က်ေနာ့္နားမွာ ကားစက္သံတုိးတိုးေလး လွိမ့္ေမာင္းလာတာကုိ သတိသြားျပဳမိတယ္။ ေတာ္ ေတာ္ညက္ပါတယ္။ ညက္လြန္းလုိ႔လည္း သတိထားမိတာ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ကားသံက က်ေနာ္တုိ႔ အိမ္နဲ႔ ႏွစ္အိမ္ေလာက္ကြာတဲ့ လမ္းဆုံမွာ ရပ္လုိက္တာကိုလည္း သတိျပဳမိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ဖတ္လက္စကုိခဏထား ၿပီး မီးအားလုံးကို ပိတ္လုိက္တယ္။ ခဏေစာင့္ေတာ့ အိမ္ေရွ႔ ၿခံတံခါးေရွ့က ေခၚသံၾကားရတယ္။ အေမ့နာမည္ေပါ့။ အေဖမွ မရွိေတာ့တာ။

အဲဒါနဲ႔ အေမ့ကို ႏႈိးတယ္။ ဘယ္သူလဲ ဆုိတာ ေမးတဲ့အခါက်ေတာ့ ရ၀တကပါ ဆုိတာနဲ႔ အသင့္ဖြင့္ထားတဲ့ ေနာက္ေဖးတံခါးကေန ခုန္ခ်ၿပီး တဘက္ၿခံနဲ႔ မလြယ္ေပါက္လုပ္ထားတဲ့ ျခံ၀င္းထဲ အေျပး၀င္ၿပီး အိမ္သာထဲ ၀င္ထုိင္ေနရတယ္။

သူတုိ႔နဲ႔ အေမ ေျပာတ့ဲစကားေတြကို အတုိင္းသားၾကားေနရတယ္။ အေမက ဒီမွာ ျပန္မအိပ္ဘူးေျပာေတာ့ ညေနကေတာင္ ေတြ႔ေသးတယ္ ၊ ဒီအိပ္ရာက ဘယ္သူ႔အတြက္ခင္းထားတာလဲ စသျဖင့္ သူတုိ႔ျပန္ ေျပာၾကတာ ၾကားေနရတယ္။ အသံေတြစဲသြားၿပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြကိုေခၚ။

တခု ကံေကာင္းသြားတာက အဲဒီအိမ္မွာရွိတဲ့ အပ်ဳိမႏွစ္ေယာက္ တပုိ႔တပါးမသြားတာကိုဘဲ။ သူတုိ႔က မျမင္ ရတဲ့ ေလာကကို ေၾကာက္တတ္ၾကတာ။ ေခၚလုိ႔ရေတာ့မွ အေျခအေနကို ဆက္ၾကည့္ ၿပီးေတာ့ အေမ့ကို သြား ေမးခုိင္းရေတာ့တယ္။ အဲဒီညက အိမ္ေဘးအိမ္က မိသားစုရဲ့ ေက်းဇူးကေတာ့ အမွတ္ရစရာပါ။

ေနာက္ေန႔မနက္က်ေတာ့ အေမ့က လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ သြားဖြင့္တယ္။ က်ေနာ္က အိမ္ေရွ႔တံခါးနဲ႔ ၿခံ၀င္းတံခါးကို အျပင္ဘက္က ေသာ့ခ်ၿပီး အိမ္ထဲမွာေနတယ္၊ အနီးဆုံးျပဴတင္းေပါက္ေတာ့ ဖြင့္ထားတယ္။ ညီေတြ၊ ညီမေတြကေတာ့ ေက်ာင္းသြား၊ အေမ့ကူေပါ့။ ကိုယ္ကုိယ္တုိင္လညး္ အဖမ္းခံရမွာ စုိးရိမ္ရ။ က်န္လုပ္ေဘာ္ကိုင္ဘက္ေတြလည္း လြတ္မလြတ္ေတြး။ အေမတုိ႔အတြက္ ဘယ္လုိလုပ္ေပးရမလဲ။ အဲဒီ အေတြး ေတြ ဘဲ။ တေန႔တာ ကုန္လြန္သြားေစခဲ့တယ္။

ေနာက္ညေနပုိင္းအေမျပန္လာေတာ့ လုပ္ေဘာ္ကုိင္ဘက္တေယာက္ပါလာတယ္။ က်ေနာ္ တေနရာမွာ ေရွာင္ဘုိ႔လုိၿပီေလ။ ညီေတြ ညီမေတြလည္း တဖြဲဖြဲ ျပန္ေရာက္လာၾကတယ္။ သူတုိ႔အသိက ငယ္ပါေသး တယ္။ ဒါေပမယ့္ အေရွ ႔မွာ အေဖ့ရဲ့ အေတြ႔အၾကံဳက ရွိၿပီးသား မဟုတ္လား။ က်ေနာ္ တေနရာ သြားေနရ ဦးမယ္ ဆုိတ့ဲ စဥ္းစားထားမႈေတာ့ အေမမွာ ေတြးၿပီးသားျဖစ္မွာပါ။ ျပန္ေရာက္ကတည္းက သူ႔မွာ ထမင္းဟင္းခ်က္လုိက္၊ က်ေနာ့္အ၀တ္အစားေတြ ၊ အသုံးအေဆာင္ေတြ ထုပ္ပုိးလုိက္နဲ႔ မအားပါဘူး။ ညေန ေတာ္ေတာ္ေစာင္းေတာ့ ထမင္းစားၾကတယ္။

ၿပီးေတာ့ အေမျပင္ေပး ထားတဲ့ ခရီးေဆာင္အိတ္ကို ယူၿပီး အေဖာ္နဲ႔အတူ က်ေနာ္ထြက္လာခဲ့တယ္။ ျပန္လာမယ္ဆုိတ့ဲအေၾကာင္းေတာ့ တဖြဖြ ေျပာခ့ဲတယ္။ ေမာင္ႏွမေတြကိုလည္း အေမ့ကို ကူညီဖုိ႔ ေျပာခဲ့တယ္။ အဲဒီကစၿပီး က်ေနာ္ အခုထက္ထိ အိမ္ကို ျပန္မေရာက္တတ္ေသးဘူး။

အေဖျပန္ေရာက္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ အေမ့ရဲ့ တမုိးတေျမေအာက္မွာ က်ေနာ္က အခုထိ ျပန္မေရာက္ႏုိင္ဆဲ။

အဲဒီ အိမ္ကထြက္တ့ဲေန႔က တမိသားစုလုံးရဲ့ မွတ္မွတ္ရရ အေၾကာင္းအရာတခုကို ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ခဲ့ၾကတယ္။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ ဇူလုိင္ ၂၀ ဆိုတာ က်ေနာ္ကုိ အေမေမြးဖြားတဲ့ေန႔၊ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ့ ၁၇ ႏွစ္ႏွစ္ တင္းတင္းျပည့္တ့ဲေန႔ေလ။

အဲဒီေန႔မွာပဲ ထြက္လာခဲ့တယ္။ မိုးစက္ေတြ က်မက်ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ ဘူး။ အဲဒီေန႔က အေမက်ခဲ့တဲ့ မ်က္ရည္ကေတာ့ က်ေနာ့္တဘ၀လုံးစာအတြက္ ရလုိက္တဲ့ ေမတၱာတရားပါပဲ။

Labels:

posted by ျမင့္ေဇ @ 9:20 PM   3 comments
က်ေနာ့္ငယ္ဘ၀မ်ားကို ျပန္ေတြးျခင္း

က်ေနာ္ တခါတေလ စာေရးဘုိ႔ စဥ္းစားရင္းနဲ႔ ဘာမွ အေၾကာင္းအရာ မယ္မယ္ရရ ရွာမရလုိ႔ မေရးျဖစ္ေတာ့ ျပန္ဘူး။ အဲဒီအခါက်ရင္ ဆရာ ျမ ျပန္တဲ့ `ပါရီက်ဆုံးခန္း´ထဲက ဇာတ္ေကာင္တဦးျဖစ္တဲ့ `လူဆန္း´ ကုိသြား သတိရတယ္။ အဲဒီထဲမွာ လူဆန္းက စာတအုပ္ ႏွစ္အုပ္ ေရးၿပီး နာမည္ၾကီးသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ထပ္ မေရးႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အဲဒါကို ဘာနဲ႔ဥပမာ ေပးထားလဲဆုိေတာ့ အရည္ညွစ္ၿပီးသား သံပုရာခြံျဖစ္သြားၿပီ။ ေနာက္ထပ္ ညွစ္ထုတ္ဖုိ႔ မက်န္ေတာ့ ဆုိၿပီး။ ဖတ္တုန္းကေတာ့ ဒီအဖြဲ႔ေလးကို ၾကိဳက္လုိက္တာ။ အခု ကိုယ္နဖူးေတြ႔ ဒူးေတြ ႔ မေရးႏုိင္တဲ့ အျဖစ္ကို ၾကဳံရေတာ့မွပဲ `ဟုိက္၊ ငါလည္း သံပုရာခြံ ျဖစ္ေနပါေရာလား´ ဆုိၿပီးေတြးမိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ငယ္စဥ္က ဆက္စပ္ခဲ့ရတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္က အျဖစ္ေလးေတြ၊ လြဲေခ်ာ္မႈေလးေတြကို ျပန္ေရးရင္ေကာင္းမလားဆုိၿပီး ဒီနာမည္ေလး ေပးလုိက္တာပါ။ လက္က်န္ သံပုရာရည္ေလးေတြကို ၾကိတ္စက္ထဲ ထည့္ၾကိတ္တဲ့ သေဘာေပါ့ဗ်ာ။

က်ေနာ္ ကုိးတန္းေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက ၁၉၈၆ ေလာက္ကေပ့ါ။ ျမန္မာစာ ဆရာဒုိးဆီမွာ က်ဴရွင္ယူခဲ့တယ္။ အေမကေတာင္ ေျပာေသးတယ္။ ` ဘယ့္ႏွယ့္ေတာ္။ ျမန္မာစာကို က်ဴရွင္ ယူရတယ္လုိ႔၊ ၾကား ၾကားဖူးေပါင္´ ဆုိၿပီး ။ ဒါေပမယ့္ မိခင္ဆုိတာကလည္း သားသမီးအလုိကို မတတ္ႏုိင္ရင္သာ ရွိရမယ္။ တတ္ႏုိင္ရင္ေတာ့ လုပ္ေပးၾကတာခ်ည္း မဟုတ္လား၊ တက္ရေရာဆုိပါေတာ့။

အမွန္ကေတာ့ က်ေနာ္က ျမန္မာစာ အညံ့ခ်ည္း မဟုတ္ဘူးဗ်။ ပုံမွန္ ေအာင္တဲ့အဆင့္ထက္ေတာ့ သာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အသက္အရြယ္ကလည္း လူပ်ဳိေပါက္စ။ ရွစ္တန္းတုန္းကလည္း အိမ္က သိပ္ထြက္ရတာ မဟုတ္ေတာ့ ထြက္ေပါက္ရွာတာပါ။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကလည္း ထုိင္တတ္ေနၿပီ။ ေဆးလိပ္ေလးဘာေလးလည္း မေတာက္ တေခါက္ ဖြာတတ္ေနၿပီ။ လမ္းမ်ားခ်င္တာေပါ့ဗ်ာ။

အဲဒါနဲ႔ က်ဴရွင္တက္ၿပီးလုိ႔ အိမ္ျပန္ရင္ ကီလီဘက္က ပတ္ျပန္ရတယ္။ အဲဒီလုိ ျပန္တုိင္း ဘတ္စ္ကားစီးေတာ့ အသက္ၾကီးငယ္မေရြး လူေတြရဲ့ ေန႔စဥ္ ဘ၀ေတြ၊ ေမာဟုိက္ေနတဲ့ အသက္ရွဴသံေတြ၊ ညွဳိးႏြမ္းေနတဲ့ အိမ္အျပန္ညေနေတြကို ၾကဳံရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီကာလရဲ့ စီးပြားေရးအရ ဆင္းရဲသူနဲ႔ ခ်မ္းသာသူ ၾကား ကြာဟမႈအရည္အတြက္က အခုေခတ္လုိ အရမ္း မၾကီးမားေသးဘူး။ ေနာက္ ကီလီတ၀ုိက္ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ျမင္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြကလည္း ၿမိဳ႔ေတာ္လုိ႔ ေျပာရင္ေတာင္ ယုံစရာ မျဖစ္တဲ့ အေနအထားမ်ဳိးေတြ။ မုိးရြာရင္ ေတာ္ေတာ္ဆုိးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ကီလီေစ်းနားမွာ မိလ္လာလုိင္းက ေပါက္ၿပဲေနတယ္။ မုိးတြင္းခါမ်ားဆုိ ေရၾကီးရင္ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပ်က္ဘုိ႔ေကာင္းတယ္။

အဲဒီလုိ ျမင္ကြင္းေတြကို က်ဴရွင္က ျပန္လာတုိင္းျမင္ရတာမ်ားေတာ့ အသိစိတ္မွာ စြဲေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ မွာလည္း စာကေတာ္ေတာ့္ကို အစုံ ဖတ္ေနတဲ့အခ်ိန္ဆုိေတာ့ ငယ္ရြယ္တဲ့ အသိစိတ္နဲ႔ စာအုပ္ထဲကပါတဲ့ အရာေတြကို ႏႈိင္းယွဥ္စဥ္းစားေနခ်ိန္ေလ။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တေန႔ ေက်ာင္းက ျမန္မာစာဆရာမက စာစီစာကုံး တပုဒ္ ေရးခုိင္းတယ္။ ေလ့က်င့္တဲ့အေနနဲ႔ပါ။ ေခါင္းစဥ္က ` ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္ ျမင္ကြင္းမ်ား´ ပါ။ အိမ္စာအျဖစ္နဲ႔ ေပးလုိက္တာပါ။ က်ေနာ္လည္း စိတ္ထဲမွာ စြဲေနတဲ့အရာေတြကို ေရးခြင့္ရၿပီဆုိၿပီးေတာ့ အမွန္တကယ္ကို ဖိဖိစီးစီး ေရးခ်ေတာ့တာပဲ။ ကီလီ လမ္းက ကိစၥေရာ၊ ဘတ္စ္ကားေပၚက ေန႔စဥ္ဘ၀ေတြေရာ၊ ၿပီးေတာ့ စာအုပ္ထဲက စကားလုံးေတြကိုပါ အတုံးလုိက္အတစ္လုိက္ အသုံးခ်ၿပီး ေရးလုိက္တာပါ။ ေနာက္ေန႔ စာအုပ္ေတြကို ထပ္ၿပီး ဆရာမ စစ္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ကို ေခၚေမးပါတယ္။ ဘယ္သူေရးေပးတာလဲေပါ့။ ကိုယ့္ဘာသာေရးတာလုိ႔ ျပန္ေျပာေတာ့ ဆရာမက `သားေရးတဲ့ စာစီစာကုံးထဲမွာ တခ်ဳိ ႔စာလုံးေတြက ေက်ာင္းသားေတြ မသုံးသင့္တဲ့ အသုံးအႏႈံးေတြ ပါေနတယ္ ´ ျပန္ေျပာတယ္။ `အဲဒါေတာ့ က်ေနာ္မသိဘူးဆရာမ။ က်ေနာ္ ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္မွာ တကယ္ေတြ႔ရတဲ့ အေၾကာင္းေတြကို ျပန္ေရးထားတာဘဲ။ ေနာက္ တခ်ဳိ ႔စာလုံးေတြကေတာ့ က်ေနာ္ဖတ္ဘူးတဲ့ စာအုပ္ေတြထဲမွာ ပါတဲ့ဟာေတြကို ကိုက္ညီမယ္ထင္ၿပီး သုံးခဲ့တာပါ။´ အဲဒီမွာတင္ ဆရာမက က်ေနာ့္ကို `ေနာက္စာစီစာကုံးေတြက်ရင္ အဲဒီလုိ စာလုံးမ်ဳးိေတြ သုံးမေရးနဲ႔။ စာစီစာကုံးေရးတာက ေကာင္းေပမယ့္ အဲဒီ ဟာေတြေၾကာင့္ အမွတ္သိပ္ရမွာ မဟုတ္ဘူး´ လုိ႔ေျပာၿပိး ျပန္ထုိင္ခုိင္းတယ္။

က်ေနာ္လည္း အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ျပန္ထုိင္ရင္း စဥ္းစားမိတယ္။ ဘာေၾကာင့္ အဲဒီစာလုံးေတြကို မသုံးေစခ်င္ တာလဲ။ စဥး္စားရင္းနဲ႔ ရွစ္တန္းတုန္းကလည္း တခါၾကဳံဘူးတာ ျပန္အမွတ္ရသြားတယ္။ အဲဒီတုန္းက ငယ္ ေသးေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ မေတြးမိခဲ့ဘူး။ ေခါင္းစဥ္က`သင္၏ ရည္မွန္းခ်က္´ ဆုိေတာ့ က်ေနာ္က ေရးခ် လုိက္တာ
`ဘ၀ဆုိသည္မွာ မိမိျဖစ္ခ်င္ေသာ္လည္း ျဖစ္ခ်င္သည့္အတုိင္း မျဖစ္ႏုိင္ေပ။ အကန္႔အသတ္မ်ားစြာျဖင့္ အထိန္းခံထားရသည္။ အကယ္၍ က်ေနာ္သည္ ဆရာ၀န္ျဖစ္ခ်င္ဦးေတာ့ မျဖစ္ေစႏုိင္သည့္ အကန္႔အသတ္ မ်ားက ရည္မွန္းခ်က္ကို ဟန္တားထားသည္´
စသျဖင့္ ဘာညာဘာညာ ေရးတုန္းကလည္း အမွတ္ ေတာ္ေတာ္နည္းခဲ့တယ္။ (စကားခ်ပ္- အခုထိလည္း အမွတ္ေတာ္ေတာ္နည္းေသးတယ္။ မမွတ္ေသးတာကို ဆုိလုိတာပါ)။ ထားေတာ့ - က်ေနာ္ စဥ္းစားမရ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္မွ အေဖ့ကို ေမးၾကည့္ေတာ့ `အဲဒါက ႏုိင္ငံေရးစကားလုံးေတြမုိ႔လုိ႔ သားရ´။ အဲဒီမွာတင္ ပုိ၍ ရႈပ္သြားခဲ့တယ္။ ႏုိ္င္ငံေရးစကားလုံးေတြ ဆုိေတာ့ စာေရးဆရာေတြကေရာ ဘာလုိ႔ သုံးၾကတာလဲ။ ေက်ာင္းသား ေတြကေရာ ဒါသုံးလို႔ စာေမးပြဲမွာ ဘာျဖစ္လုိ႔ အမွတ္ေလ်ာ့ခံရတာလဲ။ ေက်ာင္းသားေတြက်ေတာ့ မသုံးရဘူးလုိ႔ သတ္မွတ္ထားခဲ့သလား။ အေတြးမ်ားက လုံးလည္ခ်ာလည္ႏွင့္ အေျဖကေတာ့မရ။

၈၈၈၈ ကို နဖူးေတြ႔ ဒူးေတြ႔ ၾကဳံလုိက္ရမွ က်ေနာ္ နည္းနည္းသေဘာေပါက္လာတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကို ဘာေၾကာင့္ မသိေစခ်င္မွန္း၊ မသုံးေစခ်င္မွန္း။ အာဏာကို လက္ထဲ ၿမဲၿမံစြာ ကုိင္ထားႏုိင္ေရးရည္စူးၿပီး က်ေနာ္တုိ ႔ ကို မသိေစခ်င္ခဲ့တာပါလား ။ က်ေနာ္တုိ႔ ၾကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ေခတ္ဆီက က်ေနာ္တုိ႔ စုတ္ယူရရွိခဲ့တဲ့ အရာအမ်ားစုဟာ မသိေစခ်င္တာ ေတြက သိရမယ့္ အရာေတြျဖစ္ၿပီး၊ မသိသင့္တဲ့ အရာေတြကို သိေစခဲ့ပါလား ဆုိတာလည္း ေတြးမိပါရဲ့။ ဘယ္ကေလာက္မ်ား လူ႔သမုိင္းကို ေနာက္ျပန္တြန္းပုိ႔ေစခဲ့တဲ့ လုပ္ရပ္လဲ။ အဲဒီအေၾကာင္းေလး ျပန္ေတြးမိတာပါ။

က်ေနာ္ဒီထဲက ရတာတခုကေတာ့ အရာအားလုံးကို ပိတ္ပင္ထားေပမယ့္ ေလ့လာဘုိ႔ အခြင့္အလမ္းေတြကို ရတဲ့အေျခအေနမွာ ေနာင္မ်ဳိးဆက္ေတြအတြက္ ခ်န္ထားခဲ့ဘုိ႔ လုိအပ္တယ္ဆုိတာကိုပါ၊ ဒါမွလည္း သမုိင္းက ေၾကာင္လိမ္ေလွကားလုိ.. တုိင္းျပည္ကလည္း စစ္မွန္တဲ့ ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္မႈလမ္းေၾကာင္းဆီ ခ်ဥ္းကပ္ႏုိင္မွာပါ။


Labels:

posted by ျမင့္ေဇ @ 8:30 PM   1 comments
“ျပည္သူ႔စစ္သား..........ဘယ္သူ႔အတြက္လဲ”

(လြင္ေမာင္သန္း)


“ငါ့သားမ်ားစစ္ထဲဝင္မယ္ဆိုရင္ေလ... စစ္တပ္ဆိုတာေယာကၤ်ားေကာင္း၊ ေယာကၤ်ားျမတ္တို႔ကို ေမြးဖြားေပးတ့ဲ ေနရာျဖစ္တယ္” အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕အဆိုအမိန္႔ကို က်က္သေရရွိၿပီး တည္ၾကည္ ခန္႔ညားတ့ဲ လြတ္လပ္ေရးဖခင္ႀကီးရဲ႕ လူတရပ္ခန္႔အ႐ြယ္ ဓါတ္ပံုႀကီးရဲ႕ေအာက္မွာ အနီေရာင္ကတၱီပါေပၚ ေ႐ႊဝါ ေရာင္စာလံုးေတြနဲ႔ ေရးသားထားတယ္။ မဆလေခတ္ စစ္သားစုေဆာင္းေရးတပ္မ်ားမွာ ျမင္ေတြ႔ေနက် ျမင္ကြင္း ျဖစ္တယ္။ “...အမယ္မင္းထြားလိုက္တာ၊.စစ္သားးႀကီးလံုးလံုး ၊ဗိုလ္မႉးႀကီး႐ံႈးေလာက္ရဲ႕.ပုခံုးနဲ႔လက္ျပင္၊ ေက်ာျခင္က သံေခ်ာင္း၊ တႏွစ္တြင္းမွာ ခ်က္ျခင္းပဲေျပာင္းေရာ့.......”

“ငါ့သားမ်ားစစ္ထဲဝင္မယ္ဆိုရင္ေလ... စစ္တပ္ဆိုတာေယာကၤ်ားေကာင္း၊ ေယာကၤ်ားျမတ္တို႔ကို ေမြးဖြားေပးတ့ဲ ေနရာျဖစ္တယ္” အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕အဆိုအမိန္႔ကို က်က္သေရရွိၿပီး တည္ၾကည္ ခန္႔ညားတ့ဲ လြတ္လပ္ေရးဖခင္ႀကီးရဲ႕ လူတရပ္ခန္႔အ႐ြယ္ ဓါတ္ပံုႀကီးရဲ႕ေအာက္မွာ အနီေရာင္ကတၱီပါေပၚ ေ႐ႊဝါ ေရာင္စာလံုးေတြနဲ႔ ေရးသားထားတယ္။ မဆလေခတ္ စစ္သားစုေဆာင္းေရးတပ္မ်ားမွာ ျမင္ေတြ႔ေနက် ျမင္ကြင္း ျဖစ္တယ္။ “...အမယ္မင္းထြားလိုက္တာ၊.စစ္သားးႀကီးလံုးလံုး ၊ဗိုလ္မႉးႀကီး႐ံႈးေလာက္ရဲ႕.ပုခံုးနဲ႔လက္ျပင္၊ ေက်ာျခင္က သံေခ်ာင္း၊ တႏွစ္တြင္းမွာ ခ်က္ျခင္းပဲေျပာင္းေရာ့.......” ကဗ်ာ၊လကၤာတို႔ ကလဲ စစ္သားျဖစ္မွ၊ စစ္တိုက္ဖူးမွသာ ေယာကၤ်ားပီသတယ္။ လူေတာတိုး၊လူရာဝင္တယ္ဆုိတာ ျမန္မာျပည္သူတို႔ အသဲႏွလံုးထဲမွာ နစ္ဝင္စြဲညိေနတယ္။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ကိုေအာင္ဆန္း၊ သခင္ ေအာင္ဆန္းလို႔ေခၚ ရတာ မေလးနက္ဘူး၊ ေပါ့ပ်က္ပ်က္ျဖစ္လို႔ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း”လို႔ ေခၚလိုက္ရမွ အားပါးတရရွိခ့ဲတာ။ အေနာ္ရထာ၊ က်န္စစ္သား၊ တပင္ေရႊထီး၊ ဘုရင့္ေနာင္၊ အေလာင္းဘုရား၊ မဟာဗႏၶဳလ စတ့ဲရာဇဝင္ထဲက ျမန္မာ့စစ္သူႀကီး၊ စစ္သူရဲေကာင္းတို႔ရဲ႕ ရဲစြမ္းသတိၱပံုရိပ္ေတြက ငယ္ငယ္ကတည္းက ဒ႑ာရီ အိပ္ရာဝင္ပံုျပင္ေလးမ်ားအျဖစ္ အမွတ္ရ တမ္းတေနေလ့ရွိခ့ဲၾကတယ္။ ေခတ္အဆက္ဆက္ ပ်ဳိတိုင္းႀကိဳက္တ့ဲ ႏွင္းဆီခုိင္ေတြျဖစ္လို႔ မနာလို၊ ဝန္တိုနဲ႔ အားက် ခ့ဲမိေသးတယ္။ ခုေတာ့လဲ ဒါေတြဟာ ကမၻာျခားခ့ဲၿပီလား။



၁၉၈၀ခုႏွစ္ေလာက္က ဧရာဝတီတိုင္း၊ က်ဳံေပ်ာ္ၿမိဳ႕၊ ခလရ(၃၆)ကို အမွတ္(၅)တိုင္းဗဟိုေလ့က်င့္ေရးစခန္း (ေရႊျမင္တင္၊ ပုသိမ္ၿမိဳ႕)က ေလ့က်င့္ေရးသင္တန္းဆင္းရဲေဘာ္သစ္ေတြေရာက္လာတယ္။ အဲသည္ရဲေဘာ္သစ္ ေတြထဲမွာ အသားျဖဴျဖဴႏုႏုေခ်ာေခ်ာ ရန္ကုန္သားတဦးျဖစ္တ့ဲ တပ္သားေရႊသြင္ တေယာက္ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ခပ္ည့ံည့ံတပ္ခြဲ(၄)မွာ တာဝန္က်တယ္။ အသက္ကလဲ (၁၈)ႏွစ္-(၁၉)ႏွစ္အရြယ္၊ (၁၀)တန္းႏွစ္ခါက်လို႔ အိမ္မျပန္ရဲတာနဲ႔ စစ္တပ္ထဲကိုမ်က္စိလည္ေရာက္လာတ့ဲ အိမ္ေျပးေက်ာင္းသားလူငယ္ ေလးတေယာက္ ျဖစ္တယ္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက အစ္မ(၅)ေယာက္ၾကားထဲမွာ ႀကီးျပင္းလာတ့ဲ တဦးတည္းေသာ အငယ္ဆံုးသား ေယာက်ၤားေလးျဖစ္လို႔ ခၽြဲတာ၊ ႏြဲ႔တာအက်င့္ပါေနတတ္တယ္။

ခြဲ(၄)တပ္ခြဲမႉး ဗိုလ္ႀကီးေအာင္သန္း(ယာယီတပ္ခြဲမႉး၊ဗိုလ္မႉး) သင္တန္းသြားေနေတာ့ တပ္ခြဲမွာစီနီယာျဖစ္တ့ဲ “ဝါးကားေတာင္မွ သူ႔ေရွ႕ကျဖတ္မေမာင္းရဲဘူးလို႔” နံမည္ဆိုးနဲ႔နံမည္ႀကီးတ့ဲ ဗိုလ္ႀကီးတင္ယု ကတပ္ခြဲမႉး တာဝန္ယူထားရတယ္။ တပ္ခြဲကလစာၾကပ္ရဲ႕ မိန္းမနဲ႔ျခင္ေထာင္ထဲမွာ ပက္ပင္းမိလို႔ ဟိုးေလး တေက်ာ္ေက်ာ္ ျဖစ္ခ့ဲေသးတယ္။ တပ္ခြဲမွာရွိတ့ဲ ဆရာေတြ၊ ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕မိန္းမေတြကို လစ္ရင္လစ္သလိုေခ်ာင္း ေျမာင္းႀကံစည္ တတ္လို႔ လမ္းေတြ႔ရင္ေတာင္ႏႈတ္မဆက္ရဲ၊ အိမ္အလည္ထမင္းစားမဖိတ္ရဲပါဘူး။ ေရွ႕တန္းရြာေတြ ကိုေရာက္ရင္ လဲအပ်ဳိအ႐ြယ္၊ ခပ္ငယ္ငယ္မိန္းမမ်ားမ်ားရွိတ့ဲ အိမ္ေတြမွာခြဲ႐ံုးထိုင္ေလ့ရွိတယ္။ အပ်ဳိ၊အအိုမေရွာင္လို႔ အမ်ဳိး သမီးေပၚတာေတြကေတာ့ မလြတ္သေလာက္ပါဘဲ။ (ေရွ႕တန္းစစ္ဆင္ေရးေဒသ႐ြာမ်ားတြင္ စစ္ဆင္ေရး အထမ္း သမားေပၚတာဆြဲေလ့ရွိသျဖင့္ စစ္ေၾကာင္းမလာခင္ ႐ြာထဲကေယာကၤ်ားမွန္သမွ်လြတ္ရာသို႔ ေရွာင္ေနတတ္ၾကရာ ႐ြာထဲတြင္က်န္ရစ္ခ့ဲသည့္ အမ်ဳိးသမီးမိန္းမမ်ားကိုပင္ အထမ္းသမားေပၚတာအျဖစ္ ေခၚသံုးေလ့ရွိပါသည္။)

၁၉၈၀ခုႏွစ္၊ေဆာင္းရာသီ၊ ကခ်င္ျပည္နယ္၊ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕မွာ စစ္ဆင္ေရးအထူးအဖြဲ႔မႉး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထြန္းရီနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ တင္စိန္တို႔က ဦးေဆာင္ၿပီး KIO နဲ႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲလုပ္တယ္။ လက္နက္ကိုင္လမ္းစဥ္စြန္႔ေရး၊ လက္နက္ခ် ေရးကိုသာ အဓိကေဇာင္းေပးေဆြးေႏြးေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲပ်က္တယ္။ တဆက္တည္းမွာပဲ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ သင္တန္းဆင္း(၂၀၀၀)ေလာက္ အိႏၵိယနယ္စပ္အေနာက္ဘက္မွ တ႐ုတ္ျပည္နယ္စပ္အေရွ႕ဘက္ တလႊားထိ ျဖတ္သန္းသြားမယ္ဆိုတ့ဲသတင္းအရ ပိတ္ဆို႔ေရးေတြလုပ္ေနရတယ္။ အဲသည္ကာတံုးက နတခတပ္ (ဧရာဝတီတိုင္း)မ်ားဟာ မပခ(ကခ်င္ျပည္နယ္) စစ္ဆင္ေရးခြင္မ်ားမွာ ေရွ႕တန္းထြက္လႈပ္ရွားၾကရတယ္။ ခလရ(၃၆) စစ္ေၾကာင္း႐ံုးက ေမာ္လူး၊ေမာ္ဟန္မွာ႐ံုးထိုင္ၿပီး နမ့္စီေအာင္၊နဘားကေန ကာဒူ၊မိုးညွင္းထိ ပိတ္ဆို႔ေရး တာဝန္ယူရတယ္။ စစ္ေၾကာင္း(၂)လက္ေအာက္ခံ ခြဲ(၄)က အင္းေတာ္ႀကီးနားက လံုးတံုအနီး ေရႊတြင္းတဝိုက္မွာ လႈပ္ရွားတာဝန္ယူထားရတယ္။ ႐ြာထဲကို လံုးဝမဝင္ထြက္ရလို႔ အမိန္႔ထုတ္ထားတယ္။ ဗ်ဴဟာ၊ တိုင္း၊ တပ္မသာမက ကစထနဲ႔တိုက္႐ိုက္အမိန္႔ေပး ညြန္ၾကားခ်က္ေတြရွိတယ္။ စစ္ဆင္ေရးလႈပ္ရွားမႈ သတင္း မေပါက္ၾကားရေအာင္ ႐ြားနားကိုေတာင္မွ ကပ္ခြင့္မေပးဘူး။

ရဲေဘာ္သစ္တပ္သားေရႊသြင္ကို ခလရ(၃၆)၊ ခြဲ(၄)ရဲ႕တပ္ခြဲရံုးမွာေခၚထားတယ္။ တပ္ခြဲမႉးဗိုလ္ႀကီးတင္ယုရဲ႕ ဘက္စမင္း လုပ္ရတယ္။တပ္ခြဲမႉးအတြက္ အဝတ္ေလွ်ာ္၊ ထမင္းခူးခပ္ေကၽြး႐ံုတင္မကဘူး ႏွိပ္နယ္နင္းေပး ျခင္ေထာင္ပါေထာင္ေပးရတယ္။ ပိုဆိုးတာက တပ္ခြဲမႉးနဲ႔လဲ တျခင္ေထာင္ထဲမွာ လိုက္အိပ္ေပးရတယ္။ တေန႔ေတာ့ ဝါးကားမေရွာင္ တပ္ခြဲမႉးဗိုလ္ႀကီးတင္ယုေၾကာင့္ အေတြ႔အႀကံဳႏုႏုနဲ႔ကႏြဲ႔ကယေနတတ္တ့ဲ ရဲေဘာ္သစ္ကေလးတဦးဟာ ေယာကၤ်ားခ်င္းသံဝါဟျပဳက်င့္တာခံရလို႔ လံုးရာကျပားလို႔ေရတိမ္နစ္ခံခ့ဲရတယ္။ ေနာက္ေန႔မွာေတာ့ ရွက္လဲရွက္၊ ေၾကာက္လဲေၾကာက္တာနဲ႔ ကိုယ့္ေသနတ္နဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ပစ္သတ္လို႔ အေသခံ သြားခ့ဲတယ္။ ဒီအျဖစ္ဆိုးကို ၾကားသိရတ့ဲ ဆရာေတြ၊ ရဲေဘာ္ေတြဟာ ရင္ထုမနာျဖစ္ရတ့ဲအထဲ “ငွက္ဖ်ားေရာဂါေဖါက္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသသြားတယ္”လို႔ အထက္ဌာနကို ေၾကးနန္းလိမ္႐ိုက္တာကို ေဒါသထြက္လို႔ ေပါက္ကြဲေတာ့မ့ဲဆဲဆဲမွာ စစ္ေၾကာင္း(၂)မႉး ဗိုလ္မႉးေမာင္ေမာင္ (႐ုပ္ရွင္မင္းသမီး ခိုင္သင္းၾကည္ ၏ဖခင္) လာထိမ္းသိမ္းေပးျပီး တပ္ရင္းမႉး ဒုတိယဗိုလ္မႉးႀကီး သိမ္းထူးရွိတ့ဲ စစ္ေၾကာင္း(၁)ကို ေျပာင္းေပးလိုက္ တယ္။ ဒီလိုမွမလုပ္ရင္ေတာ့ ေရွ႕တန္းေတြမွာထံုးစံလိုျဖစ္ေနတ့ဲ ေနာက္ေစ့ ကိုက်ည္ဆံမွန္တ့ဲ အရာရွိတဦး ထပ္တိုးသြားပါလိမ့္မယ္။

ဒီဗိုလ္ႀကီးတင္ယုဟာ မဆလဗဟိုေကာ္မတီဝင္ ပါတီဌာနႀကီးမႉးတစ္ေယာက္ရဲ႕သားျဖစ္တယ္လို႔သိရတယ္။ အဲသည္တံုးက လူႀကီးသားသမီးအေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို စစ္တပ္ထဲမွာအရာရွိလုပ္ခိုင္းေလ့ ရွိေတာ့ ဆိုးခ်င္တိုင္း ဆိုး၊ ရမ္းခ်င္တိုင္းရမ္းလို႔ေနတတ္ၾကပါတယ္။ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေက်ာ္ထင္ရဲ႕သား ဗိုလ္ႀကီးေအာင္ေက်ာ္(ေတဇ-၉)၊ တိုင္းမႉးဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအးေသာင္ရဲ႕သား ဗိုလ္ႀကီးတင္ထြန္းေအး( စစ္တကၠသိုလ္-၂၂) ၊ ႏိုင္ငံေတာ္ေကာင္စီဝင္ ဗိုလ္မႉးႀကီးေဖၚယူခါးရဲ႕သား ဗိုလ္ႀကီးဖီးလစ္ခါးတို႔ညီအကို၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊရဲ႕တူ ဗိုလ္ႀကီးတင္ထြန္းဝင္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ရဲေက်ာ္ရဲ႕သား နႏၵေအာင္စသည္ျဖင့္ အမ်ားႀကီးပဲ ဗိုလ္သင္တန္းကို ေအာင္ေပးလို႔ စစ္ဗိုလ္လုပ္စားေနၾကတယ္။ ေန႔ခ်င္းညခ်င္းျပန္တန္းဝင္အရာရွိႀကီးေတြအျမန္ျဖစ္လို႔ အခြင့္ထူး ခံစားခြင့္ရွိၾကတယ္။ အခ်ဳိ႕ဆို ေအာက္ေျခရဲေဘာ္ေတြေလာက္ေတာင္အဆင့္မရွိဘဲ မူးယစ္ေဆးေတာင္စြဲေန ၾကတယ္။

“ေန႔ျမင္ညေပ်ာက္” တပ္မ(၄၄)ကရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ အသက္ေပါင္းမ်ားစြာစေတးျပီး နတခတိုင္းမႉးျဖစ္လာတ့ဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမင့္ေအာင္ဟာ ၈၈-အေရးေတာ္ပံုအျပီးမွာ ဖက္စစ္ဝါဒီပီပီ အစြယ္ထုတ္ျပလို႔ အရပ္သား ဝန္ထမ္းေတြျပည္သူေတြကို ပုသိမ္ၿမိဳ႕လယ္မွာ ေနပူထဲေနလွမ္းျပီး ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္ခ့ဲတာ ျပည္သူအားလံုး မ်က္ျမင္ ကိုယ္ေတြ႔ႀကံဳခ့ဲရတယ္။ လူထုေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ဓႏုျဖဴၿမိဳ႕စည္း႐ံုးေရးခရီးစဥ္မွာလဲ တိုင္းမႉးရဲ႕ကိုယ္ေရးအရာရွိ ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ဦး(ဖေနာင့္တိုျမင့္ဦးဟုေခၚတြင္) ကို ေဒၚစု လုပ္ႀကံဖို႔လွ်ိဳ႕ဝွက္အမိန္႔ေပးခ့ဲ ေသးတယ္။ ျမင့္ေအာင္လိုဆိုးသြမ္းရမ္းကားတ့ဲ ဖက္စစ္အရာရွိႀကီးေတြရွိသလို “ကိုင္းပင္ႀကီးကကၽြန္းပင္ႀကီးကိုမွီ ၿပီးကၽြန္းပင္ႀကီးကလဲကိုင္းပင္ကိုမွီတယ္”တို႔၊ “ဝယ္သာ(weather) မေကာင္းရင္ျဖဳတ္လဲလိုက္”လို႔ မူလတန္း ခေလးေလာက္ေတာင္မွအသိဥာဏ္ဗဟုသုတမရွိတ့ဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ဳိးညြန္႔လို ခပ္ႏံုႏံုခပ္ည့ံည့ံ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အရာရွိေတြ အုပ္ခ်ဳပ္ေနေတာ့ တိုင္းျပည္မွာလဲ မူဆလင္ဘာသာဝင္မ်ဳိးညြန္႔(စာေရးဆရာ ေမာင္ေသာ္က ရဲ႕ညီဝမ္းကြဲေတာ္သူ) ကိုသာသနာေရးဝန္ႀကီးခန္႔လို႔ ဗုဒၶဘာသာဝင္ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြကို ဟိုဟာလုပ္ခိုင္း၊ သည္ဟာလုပ္ခိုင္းနဲ႔ ျပည္သူလူထုကို ေစာ္ကားလိုက္ပါေသးတယ္။

နတခတိုင္းမႉး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမင့္ေအာင္လို ခပ္ဆိုးဆိုးခပ္ရမ္းရမ္းဖက္စစ္အရာရွိႀကီးေတြ၊ ရန္ကုန္တိုင္းမႉး ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ဳိးညြန္႔လို အရည္အေသြးမမီတ့ဲ ခပ္ည့ံည့ံအရာရွိႀကီးေတြရွိသလို တပ္မေတာ္ေလ့က်င့္ေရးအရာရွိခ်ဳပ္ ေဟာင္းဗိုလ္မႉးႀကီးလူေမာ္လို ႐ိုးသားေျဖာင့္မတ္တိက်တ့ဲ စစ္သားေကာင္းႀကီးေတြလဲရွိခ့ဲပါေသးတယ္။အရပ္၅ ေပ ခန္႔ခပ္ပုပု ဗိုလ္မႉးႀကီးလူေမာ္ဟာ တပ္မေတာ္ကေပးတ့ဲ စစ္ကားကို တသက္လံုးသူ႔မိသားစုအတြက္ ကိုယ္ပုိင္မသံုး ခ့ဲပါဘူး။ မိသားစုကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥအတြက္ စစ္ကားကိုမသံုးဘဲ လုပ္ငန္းတာဝန္အတြက္သာအသံုးျပဳျပီး ပိုတ့ဲ ဓါတ္ဆီ၊ ဒီဇယ္ဆီမ်ားကို ႏိုင္ငံေတာ္သို႔ျပန္လည္အပ္ႏွံတ့ဲအတြက္ ဒ႐ိုင္ဘာရဲေဘာ္ကားသမားအတြက္ အႀကံအဖန္မရလို႔ စိတ္ညစ္ရေပမ့ဲ တသက္လံုးစစ္သက္(၄၀)ႏွစ္ေလာက္ မပ်က္မကြက္က်င့္သံုးလာခ့ဲတ့ဲအတြက္ မည္သူမဆို မေလးစားဘဲမေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ႐ိုးသားတ့ဲကိုယ္က်င့္တရားကို အသိအမွတ္ျပဳႀကရပါတယ္။ အခ်ဳိ႕အရာရွိငယ္ေတြလဲ အိမ္ကိုေငြျပန္မွာလို႔ ေအာက္ေျခရဲေဘာ္ေတြရဲ႕အခက္အခဲမ်ားကို လက္ေရတျပင္တည္း ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးၾကလို႔ အိမ္ကအေဖ၊အေမတို႔ရဲ႕ ညဴစူျခင္းေတာင္မွခံရပါေသးတယ္။

၁၉၈၂-၈၃ ဝန္းက်င္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ႏိုင္ငံေတာ္ကဖြင့္တ့ဲ “ပ်ားေဂဟာၾကက္ေက်ာ္” အေရာင္းဆိုင္မ်ား အေတာ္ ေခတ္စားခ့ဲပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္နယ္တပ္ရင္းတပ္ဖြဲ႔ေတြက ေမြးျမဴေရးၾကက္မ်ားကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ပို႔ေပးရပါ တယ္။ နတခ(ပုသိမ္)မွ ရန္ကုန္သို႔ဇက္သေဘၤာႀကီးမ်ားျဖင့္ သယ္ေဆာင္ရာတြင္ေျမာင္းျမၿမိဳ႕မွာ ညအိပ္ရပ္နား ေလ့ ရွိပါတယ္။ ေမွာင္ရီပ်ိဳးျပေျမာင္းျမဆိပ္ကမ္းကိုကပ္ေတာ့ “အာမီ(Army)ရမယ္၊ ေတာရမယ္”လို႔ ေစ်းေရာင္း သလို လာေအာ္ေနတာနဲ႔ “အာမီ(Army) လိုခ်င္တယ္”ဆိုၿပီး သူတို႔ေခၚေနတ့ဲ ေနာက္ကိုလိုက္သြားေတာ့ သနပ္ခါး ပါးကြက္ၾကားနဲ႔ ညိဳညိဳေတာင့္ေတာင့္အမ်ိဳးသမီးအုပ္စုဆီကိုေခၚျပတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လိုခ်င္တ့ဲ အာမီ(Army Rum) မဟုတ္လို႔ တစံုတခုမွားယြင္းေနၿပီဆိုတာကိုေတာ့ ခံစားလိုက္မိတယ္။ ေခၚလာတ့ဲသူကလဲ ရႊမ္းရႊမ္းေဝ ေအာင္ ညႊန္းေနလိုက္ပါေသးတယ္။ “အမွန္အကန္ေတြပါ။ သူတို႔ေယာက်ၤားေတြ ေရွ႕တန္းထြက္သြားတာတႏွစ္ ေက်ာ္ပါျပီ။ ေစ်းေကာင္းရမယ္ဆိုရင္ ကိုယ္ပိုင္နံပါတ္ေတြကိုေတာင္မွ ရြတ္ျပလို႔ရပါတယ္။ လစာနဲ႔ရိကၡာ ေရွ႕တန္းပါသြားလို႔ တခါတေလမွသာလုပ္ကိုင္စားၾကတာပါ။ ေရာဂါကင္းရွင္းေစရမယ္။ အာမခံပါတယ္” ရွက္လဲရွက္၊ ေဒါသလဲထြက္လို႔ ေခၚလာတ့ဲသူရဲ႕မ်က္ႏွာကို ဆြဲထိုးပစ္လိုက္မိတယ္။ အတူပါလာတ့ဲတပည့္ျဖစ္သူ ကလဲ ပစၥတိုဆြဲထုတ္လိုက္ေတာ့ သူတို႔အဖြဲ႔အားလံုးထြက္ေျပးသြားၾကပါတယ္။ ေရွ႕တန္းမွာစခန္းအခ်ိန္းအေျပာင္း လုပ္ေလ့ရွိတ့ဲ ခလရ(၉၃)က ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕မ်က္ႏွာေတြကို ျပန္ျမင္ေယာင္မိတယ္။ သူတို႔ကိုယ္စားလဲရင္နာမိ တယ္။ ဒီအျဖစ္ဆိုးမွာ ဘယ္သူ႔ကိုနာက်ည္းရမွန္းမသိဘဲ ေဒါသထြက္လို႔ မ်က္ရည္က်မိတယ္။

ေျခလ်င္စစ္သားေတြဟာ ေရွ႕တန္းေတြမွာအေနမ်ားလို႔ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္၊ ေသေဖၚရွင္ဖက္ရဲေဘာ္ေတြကို အိမ္က မိန္းမထက္ ပိုခ်စ္တတ္ၾကပါတယ္။ လူပ်ဳိဘဝကဆို သူငယ္ခ်င္းအားလံုးရဲ႕ရတ့ဲလစာေတြကို ျခင္ေထာင္အမိုး ေပၚမွာ စုတင္ထားၿပီး အားလံုးစိတ္ႀကိဳက္သံုးစြဲတတ္ၾကတယ္။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ႏွေမ်ာတြန္႔တိုျခင္းလဲ လံုးဝမရွိၾကဘူး။ အရပ္ဝတ္အက်ႌ၊ လံုျခည္ဆိုရင္လဲ ႀကံဳသလိုလူကယူဝတ္တတ္ၾကလို႔ ဘယ္သူ႔ကိုယ္ပုိင္ပစၥည္း လို႔ကိုေျပာလို႔မရဘူး၊ အားလံုးဘံုပိုင္ပစၥည္းလိုျဖစ္ေနၾကတယ္။ မိန္းမယူမယ္ဆုိရင္လဲ က်န္တ့ဲသူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ လစာကိုပါတစ္ေယာက္တည္းယူထုတ္ၿပီး မဂၤလာေဆာင္လိုက္ၾကေပမ့ဲ တေယာက္နဲ႔တေယာက္စိတ္မဆိုးတတ္ ၾကပါဘူး။ ၂၀၀၀ခုႏွစ္ဝန္းက်င္ေလာက္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းသစ္ (ယခင္ေလဟာျပင္ေစ်းေဟာင္း) အနီး ကြက္လပ္မွာ မ်က္မွန္အနက္တတ္ထားသူ မ်က္မျမင္တဦးက ဝါးဆစ္ပိတ္ေတြကို ပတ္ဝိုင္းတီးသလိုသံစဥ္နဲ႔တီးျပီး ေျခႏွစ္ဖက္ျပတ္ေနသူက မယ္ဒလင္တီးလို႔ သီခ်င္းသီဆိုေဖ်ာ္ေျဖေနတာကို လူအမ်ားဝိုင္းအံုလို႔ နားေထာင္ေနၾက ပါတယ္။ နတ္ရွင္ေနာင္ရဲ႕စစ္ခ်ီသီခ်င္းကို အသံေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္သီဆိုတီးခတ္ေနေတာ့ သူတို႔ေရွ႕မွာ ခ်ထားတ့ဲခြက္ထဲမွာလဲ ျပည္သူ႔ေမတၱာသဒၵါေၾကး ေငြအသျပာေတြျပည့္လွ်ံလို႔ေနၾကပါတယ္။ “ျမင္ေစခ်င္လြန္းလွသည္၊ ေတာင္တန္းျပာ စစ္စခန္းမွာ ေက်ာပိုးအိပ္ကိုလြယ္သည္....” လြမ္းစရာ့ေတးသံ သီက်ဴးလို႔ ခြက္စြဲေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေနၾကရတ့ဲသူေတြကေတာ့ ခလရ(၃၆)၊ တပ္ခြဲ(၃)မွ တပ္ၾကပ္စိုးျမင့္ (ေျခႏွစ္ဖက္ျပတ္ေနသူ)ႏွင့္ ဒုတပ္ၾကပ္ မင္းသူ (မ်က္စိႏွစ္ဖက္စလံုးကန္းေနသူ) တို႔ရဲ႕ရင္နင့္ဖြယ္အျဖစ္ကို ျမင္ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ မဂၤလာဒံုစစ္ေဆး႐ံု၊ နလံထေဆး႐ံုမွာ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေဆးကုသခံေနရလို႔ လစာနဲ႔ရိကၡာ မရေတာ့ဘဲ ေနာက္တန္းက်ံဳေပ်ာ္ၿမိဳ႕ တပ္ထဲမွာ က်န္ခ့ဲတ့ဲ မိန္းမနဲ႔ခေလးေတြကို ပိုက္ဆံျပန္ပို႔ေပးဖို႔နဲ႔ ေဆးဘိုး ဝါးခ တို႔အတြက္ အသက္မေသသေရႊ႕ အၿမဲတန္း လုပ္ကိုင္ရမ့ဲ ေရရွည္အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းအလုပ္ကို ေလ့က်င့္ျပင္ဆင္ေနၾကတာတ့ဲ။

“ငါ့မွာက ခေလး(၄)ေယာက္နဲ႔ တပ္ကထြက္ရင္ ဘာလုပ္ကိုင္စားလို႔ရမွာလဲ၊ က်န္းမာေရးကလဲ မေကာင္းဘူး။ မင္းတို႔လိုလဲ ပညာမတတ္ဘူး။ ေနစရာအိမ္လဲမရွိဘူး။ ေသခ်င္လဲေသပါေစေတာ့ တပ္ထဲမွာပဲ ဆက္ေနပါ ေတာ့မယ္” ဆိုတ့ဲ ငယ္သူငယ္ခ်င္းတဦးျဖစ္သူ ကပစ(၉)၊ ေညာင္ေျခေထာက္(ပဲခူးတိုင္း၊ ပန္းေတာင္းၿမိဳ႕နယ္) ကတပ္သားႀကီး ဝင္းျမင့္ရဲ႕ညီးတြားညီးညဴသံကို ၾကားေယာင္မိေနပါေသးတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ကာကြယ္ေရးပစၥည္း ထုတ္လုပ္တ့ဲတပ္က က်ည္ဆံ၊ အေျမာက္ဆံ၊ ဗံုးဆံေတြကို ထုတ္လုပ္ရတာဆိုေတာ့ ယမ္းမံႈ႔ေတြၾကားမွာေနရ တယ္။ သူတို႔အလုပ္ကိုကယမ္းစပ္ရတ့ဲ အလုပ္။ လူႀကီးေတြလာစစ္ေဆးတ့ဲ အခ်ိန္မွာဘဲ ႏွာေခါင္းစီးဝတ္စံုေတြကို ျမင္ရတယ္။ က်န္တ့ဲအခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ ယမ္းမႈံ႔ေတြက ႏွာေခါင္းကတဆင့္ အဆုတ္ထဲမွာ ယမ္းတိုက္တခုလို ျပည္လွ်ံေနတာဘဲ။ ငယ္ရြယ္စဥ္တံုးကဆိုရင္ ယမ္းနံ႔မရရင္ေတာင္မွ ထမင္းစားလို႔မဝင္၊ အိပ္လို႔မေပ်ာ္ေတာင္မွ ျဖစ္တတ္တယ္။ စစ္သက္ေလးရလာေတာ့ တီဘီအဆုတ္ေရာဂါကေန အဆုတ္ကင္ဆာေရာဂါေတြထိ ျဖစ္ကုန္တယ္။ တီဘီေရာဂါအရွိန္ျမင့္လို႔ မိတၴီလာကူးစက္ေရာဂါေဆးရံုကို သြားေရာက္ေဆးကုသမ့ဲအခ်ိန္မွာ တပ္ကထြက္ဖို႔ အႀကံေပးေပမ့ဲ အဆုတ္ကင္ဆာနဲ႔ပဲ ေသသြားတ့ဲအထိတပ္ထဲမွာေနသြားခ့ဲတယ္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လည္ေခါင္ တိုက္ႀကိဳတိုက္ၾကားေတြမွာ လံုၿခံဳေရးယူရတ့ဲ စုတ္ျပတ္သတ္ေနေသာ ေျခလ်င္စစ္သား ရဲေဘာ္ေလးမ်ားကိုေတြ႔ျမင္ရတတ္ပါတယ္။ တေန႔ ေညာင္နာနာရဲေဘာ္ခပ္ငယ္ငယ္ေလးတဦးကို စစ္ဗိုလ္အရာရွိ တဦးက ပါး႐ိုက္ထိုးႀကိတ္ေနတာကို ဆူးေလဘုရားအနီး (၃၂)လမ္းေအာက္ဘေလာက္မွာေတြ႔လိုက္ရတယ္။ စံုစမ္းေမးျမန္းၾကည့္ေတာ့ ေနာက္တန္းေမွာ္ဘီတပ္ထဲက မိန္းမလိုက္လာတာကိုေတြ႔လို႔။ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ ေနစဥ္မွာ စစ္ဆင္ေရးသတင္းေပါက္ၾကားတယ္ဆိုတ့ဲ ပုဒ္ထီး၊ပုဒ္မေတြတပ္ျပီး ရဲေဘာ္ေလးကို ဆံုးမေနလိုက္တာ မ်က္ႏွာတခုလံုးကို ဖူးေယာင္လို႔။ သူတို႔တပ္ကလဲ VIP လူႀကီးမ်ားလံုၿခံဳေရးနဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္းမွာရွိတ့ဲ အဖ်က္ သမားမ်ားကို ေျခမႈန္းေရးအတြက္ ဆိုဘဲ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲနဲ႔ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕ဟာ သိပ္မေဝးေပမ့ဲ မိသားစုနဲ႔မေတြ႔ရတာ လနဲ႔ခ်ီေနၿပီ၊ ခုလဲအငယ္ေကာင္ေနမေကာင္းလို႔ ေဆးဘိုးဝါးခအရွာထြက္ဖို႔ကိစၥကို လာတိုင္ပင္တာ။ ခုနက ဆံုးမလိုက္တ့ဲ တပ္ခြဲမႉးရဲ႕ကေတာ္ကေတာ့ ေန႔တိုင္းဘဲ ကိုယ္ပိုင္ကားကို ကိုယ္တိုင္ေမာင္းလို႔ လာေတြ႔ၿပီး လင္ေတာ္ေမာင္ကိုကို႔အတြက္ အရပ္ဘက္ေနရာေကာင္းေကာင္းေျပာင္းေ႐ႊ႕ရဖို႔ တိုင္းမႉးအဘရဲ႕ ကေတာ္ မမအတြက္ စိန္တဆင္စာဝယ္ကန္ေတာ့ထားတယ္ဆိုပါလား။ အရပ္ထဲမွာ ဒီမိုကေရစီေအာ္ေနေပမ့ဲ တပ္ထဲမွာေတာ့ ရွင္ဘုရင္စနစ္ပေရသရာဇ္ ေခတ္စားေနပါတယ္။ တပ္ရင္းမႉး၊ တပ္ခြဲမႉးတို႔ရဲ႕အိမ္မွာ အၾကပ္၊ ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ မိန္းမေတြဟာ ထမင္းခ်က္၊ ဟင္းခ်က္၊ အဝတ္ေလွ်ာ္၊ ၾကမ္းတိုက္နဲ႔ အိမ္ေဖၚအလုပ္ကို လုပ္ေန ၾကတာလင္ေတာ္ေမာင္ကိုကိုတို႔ ရာထူးတက္ဖို႔၊ ေနရာေကာင္းရဖို႔အရင္းအႏွီးလုပ္ေနၾကရတာ။ ခပ္ငယ္ငယ္၊ လွလွပပမိန္းမကေလးမ်ားကေတာ့ အဘတို႔ဆီမွာ ေျခေတာ္အတင္ခံလို႔ခႏၶာကိုယ္ကိုရင္းလိုက္ၾကတာ လင္မယား ခ်င္းရန္ျဖစ္ေတာ့မွဘဲ “နင္ရာထူးတက္ေနတာ၊ နင္ေတာ္လို႔မဟုတ္ဘူးအေကာင္ရဲ႕၊ ငါ့ဟာေကာင္းလို႔၊+++” မၾကားဝ့ံ မနာသာျဖစ္ရပ္မွန္ေတြကို ခင္းက်င္းျပသၾကတာ ယိုသူမရွက္ေပမ့ဲ၊ ျမင္သူကေတာ့အေတာ္ရွက္မိပါရဲ႕။

ပေရသရာဇ္စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြသာမက သူတို႔ရဲ႕သမီးေတြကလဲ အကဲၿပိဳင္လိုက္ၾကေသးတယ္။စတန္႔ထြင္လို႔ နန္႔ခ်င္ၾကတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးသန္းေရႊ ရဲ႕သမီးႀကီးက လင္ေတာ္ေမာင္ဗိုလ္မႉးဆရာဝန္ကို အလိုက္ေပးကြာၿပီး “ထူးကုမၸဏီ” သူေဌးေလး ကိုေတဇကို တရားဝင္ယူဖို႔ ႀကိဳးစားေပမ့ဲ ကြယ္ရာမွာႏွာေခါင္း႐ံႈ႕ၿပီး လူေျပာစရာ ျဖစ္မွာစိုးလို႔ တပ္ခ်ဳပ္ႀကီးကခြင့္မျပဳ ေတာ့ လင္မယားအျဖစ္တရားမဝင္ေပမ့ဲ အတူတူေန၊ အတူတူအိပ္ Living together ေပၚတင္ဘဲေနလိုက္တယ္။ တပ္ခ်ဳပ္ႀကီးသမီး အငယ္မရဲ႕ စိန္စီတ့ဲည မဂၤလာေဆာင္ကေတာ့ တိုင္းသိ ျပည္သိသာမကဘဲ ကမၻာသိတ့ဲအထိ လဘ္ေပးလဘ္ယူ လွည္းက်ဳိးထမ္းတ့ဲ မဂၤလာေဆာင္ပြဲျဖစ္ခ့ဲတယ္။

၁၉၈၈ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုမွာ တပ္မေတာ္ ၾကည္း၊ေရ၊ေလ တပ္မေတာ္သားမ်ား ခ်ီတက္ဆႏၵျပခ့ဲၾကတာ ကလဲ ကမၻာအသိပါဘဲ။ ခလရ(၁၆)ေလထီးတပ္က ရဲေဘာ္ေတြဟာ ၾကည္းတပ္ကို ကိုယ္စားျပဳခ့ဲၾကသလို သံလွ်က္စြန္း၊ ဧရာဝတီေရတပ္စခန္းဌာနခ်ဳပ္(ဧရခ)က ရဲေဘာ္တို႔ဟာ ေရတပ္ကို ကိုယ္စားျပဳခ့ဲၾကျပီး ျပဳျပင္ထိမ္းသိမ္း ေရးေလတပ္စခန္း (လပထ)ကရဲေဘာ္ေတြဟာ တပ္မေတာ္(ေလ)ကို ကိုယ္စား ျပဳခ့ဲၾက တာေတြဟာ ခိုင္မာႀကံ႔ခိုင္တ့ဲစိတ္ဓါတ္ေတြဘဲျဖစ္ပါတယ္။ ယေန႔ထိဆိုရင္ အျမင္မွန္ရလို႔ ေႏြးေထြးတ့ဲျပည္သူ႔ ရင္ခြင္မွာ လာေရာက္ခိုလႈံတ့ဲ တပ္မေတာ္သား စစ္သည္ အေျမာက္အမ်ားဒုနဲ႔ေဒးရွိေနပါတယ္။ ရဲေဘာ္တို႔ ေန႔စဥ္ ရြတ္ဆိုေနၾကတ့ဲ သစၥာဓိဌာန္(၄)ခ်က္ရဲ႕ အဓိပၸါယ္အႏွစ္သာရနဲ႔လဲကိုက္ညီလို႔ေနပါတယ္။

- ငါတို႔သည္ ႏိုင္ငံေတာ္ႏွင့္ ႏိုင္ငံသားတို႔၏သစၥာကို ေစာင့္သိ႐ိုေသပါမည္။

- ငါတို႔သည္ က်ဆံုးေလျပီေသာ တပ္မေတာ္သားတို႔၏ သစၥာကိုေစာင့္သိ႐ိုေသပါမည္။

- ငါ့အားအထက္မွေပးအပ္ေသာအမိန္႔ႏွင့္ တာဝန္ကို ေက်ပြန္စြာထမ္းေဆာင္ပါမည္။

- ငါ့ႏိုင္ငံေတာ္၊ ငါ့ႏိုင္ငံသား၊ ငါ့တပ္မေတာ္အတြက္ ငါ၏အသက္ကိုစြန္႔လႊတ္ရန္ အဓိဌာန္ျပဳပါသည္။

ရဲေဘာ္တို႔ အျပန္အလွန္စဥ္းစားမိၾကရဲ႕လား။ ဆင္းရဲမြဲေတေနေသာႏိုင္ငံေတာ္၊ ငတ္ျပတ္ဘိုက္ေမွာက္ ေနၾကေသာ ႏိုင္ငံသားမ်ားႏွင့္ က်ဆံုးေလျပီးေသာ၊ မက်ဆံုးေသးဘဲ ဂ်ိဳင္းေထာက္ႏွင့္ တပ္မေတာ္သား ရဲေဘာ္တို႔၏ သစၥာကို အမွန္တကယ္ေစာင့္သိ႐ိုေသေနၾကျပီလား။ အဖန္ငါးရာငါးကမၻာ ကံႀကီးထိုက္ေစ မ့ဲ အဇာတသတ္အမိန္႔အာဏာမ်ားကို ေက်ပြန္စြာထမ္းေဆာင္ၾကရမွာလား။ ရေတာင့္ရခဲတ့ဲ လူ႔ဘဝမွာ အဘိုးမျဖတ္ႏိုင္တ့ဲ ရဲေဘာ္တို႔ရဲ႕အသက္နဲ႔ခႏၶာကိုယ္ဟာ ဘယ္သူေတြအတြက္စြန္႔လႊတ္ထိုက္ပါသလဲ။ အမွန္တရားသစၥာစူးမ့ဲ ကုသိုလ္၊အကုသိုလ္အတိမ္အနက္ကို ေကာင္းေကာင္းစဥ္းစားၾကေစခ်င္တယ္။ အခ်ိန္မေႏွာင္းေသးပါဘူး။ စစ္ေလ့က်င့္ေရးေက်ာင္းမ်ားမွ စစ္ဆင္ေရးစစ္ေျမျပင္မ်ားအထိ ေခၽြးထြက္မ်ား မွ ေသြးထြက္နဲမ့ဲ ေဆာင္ပုဒ္မ်ားကို အမွတ္ရသတိရေစခ်င္ပါတယ္ ....

- ေလ့က်င့္ရင္းတိုက္၊ တိုက္ရင္းေလ့က်င့္

- စည္း႐ံုးရင္းတိုက္၊ တိုက္ရင္းစည္း႐ံုး

- တစ္၊ ႏွစ္၊ သံုး၊ ေလး .....ျပည္သူ႔စစ္သား

- ျပည္သူ႔စစ္သား ...........ျပည္သူ႔စစ္သား

- ျပည္သူ႔စစ္သား .......... ဘယ္သူ႔အတြက္လဲ၊ ဘယ္သူ႔အတြက္လဲ.....ဘယ္သူ႔အတြက္လဲ....။
(လြင္ေမာင္သန္း)
posted by ျမင့္ေဇ @ 7:59 AM   1 comments
ေတာင္ေပၚသူရဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပုံျပင္ (ဇာတ္သိမ္း)
Wednesday, June 20, 2007


၅။
သူခ်စ္ေၾကာင္းေျပာၿပီး သုံးရက္ၾကာေတာ့ က်မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားၾကတယ္။ ခ်စ္သူျဖစ္ၿပီးတဲ့ ေနာက္ က်မတုိ႔ စကားေတြ အမ်ားၾကီး ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ မျမင္ရေသးတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရယ္၊ က်မတုိ႔ႏွစ္ဦးရဲ့ အတူေနထုိင္ရမယ့္ ဘ၀အေၾကာင္းရယ္။ အုိ.... အမ်ားၾကီးမွ အမ်ားၾကီးရယ္ပါ။ က်မက တကယ္ဆုိ ဘာမွ မသိတဲ့ ေတာင္ေပၚသူတေယာက္ရယ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ သူနဲ႔ ခ်စ္သူေတြျဖစ္ၿပီး ေနာက္ပုိင္း နည္းနည္းသိလာတယ္။ ဥပမာ သူ ပါ၀င္တုိက္ပြဲ၀င္ေနတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးအေၾကာင္းမ်ဳိးေပါ့။ က်မသိခဲ့တာက စစ္ပြဲေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ အစုိးရနဲ႔ က်မတုိ႔ လူမ်ဳိးေတြ ဘာေၾကာင့္စစ္တုိက္ေနရလဲဆုိတဲ့အရာကို သိလာရတယ္။ က်မတုိ႔ကို အစုိးရစစ္တပ္က ဖိႏွိပ္တာကို ေရးေရးေလး ျမင္လာတယ္။


(၆)

တည က်မအကတုိက္ၿပီး အိမ္ျပန္ေတာ့ သူလုိက္လာတယ္။ ထူးထူးဆန္းဆန္း အဲဒီညမွာ က်မတုိ႔ရုိးရာ အက အေၾကာင္းကိုသူက ေျပာတယ္။

`ကုိယ္တုိ႔ဘ၀ကုိ နားမလည္သူေတြက ကုိယ္တုိ႔ရဲ့ ရုိးရာအကဟာ စစ္လုိလားတဲ့ အကလုိ႔ ဆုိၾကတယ္။ ကုိယ္က ေတာ့ ကုိယ္တုိ႔ဘ၀နဲ႔လုိက္ဖက္တဲ့ အကလုိ႔ လက္ခံထားတယ္။ အားမူပဲ စဥ္းစားၾကည့္ဦးေလ။ ဒီကထဲက ကကြက္ေတြဟာ ကုိယ္တုိ႔ရဲ့ေန႔စဥ္ဘ၀မွာရွိေနတဲ့ အရာေတြခ်ည္း မဟုတ္ဘူးလား။ ေတာင္ယာခုတ္တာ၊ ေမာင္းေထာင္းတာ၊ ဆူးထုိး၊ ဆန္ျပာတာ ေတြက အားမူေန႔တုိင္း ကုိယ္တုိင္ လုပ္ေနရတာပဲ။ ဒုိင္းအက လုိ႔ နာမည္ေပးထားတာကုိက ကုိယ္တုိ႔ ေတာ္လွန္ေရး ဘာေၾကာင့္လုပ္ေနရတယ္ ဆုိတာ ေဖာ္ျပေနမႈလုိ႔ စဥ္းစားမိတယ္။ ဒုိင္းဆုိတာက ကုိယ့္ကို ရန္ျပဳလာရင္ ခုခံတဲ့ အရာမဟုတ္လားအခု ကုိယ္တုိ႔ စစ္တုိက္ေနၾက ရတယ္။ဘုိးဘြားစဥ္ဆက္ ကုိယ့္ေဒသမွာကုိယ္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း လုပ္ကုိင္စားေသာက္ခဲ့ၾကတာ။ ဒါေပမယ့္ စစ္ အာဏာရွင္ ေတြက ကုိယ္တုိ႔ရဲ့ဘ၀ေတြကို မၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ဖ်က္ဆီးခဲ့တယ္။ ဒီလုိဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈေတြကို စစ္တပ္က ေသနတ္သုံးၿပီးလုပ္ခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။ ဒါဟာ ကုိယ္တုိ႔ေဒသအပါအ၀င္ တ ႏုိင္ငံလုံးမွာ ျဖစ္ေနတဲ့ အေျခအေနပါ။ ကုိယ္တုိ႔ ပထမက လူမ်ဳိးၾကီး၀ါဒအရ ဖိႏွိပ္တာလုိ႔ ျမင္ခဲ့ၾကတယ္။ ၈၈ အေရးေတာ္ပုံ ေနာက္ပုိင္းမွာ ကုိယ္တုိ႔နားလည္လာတယ္။ လူမ်ဳိးေရးအရ အဓိက မဟုတ္ပဲ ဒီ ဖိႏွိပ္မႈေတြဟာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေၾကာင့္ျဖစ္တယ္ဆုိတာကို ျမင္လာၾကတယ္။ ကိုယ္တုိ႔ ေတာ္လွန္ေရးစစ္ေၾကာင္းေတြ ရြာထဲ ၀င္လာၾကရင္ တခါတေလမွာ ေက်ာင္းသားတပ္ေတြလည္း ပါလာၾကတယ္ မဟုတ္လား။ သူတုိ႔ထဲမွာ ေအာက္က်င္းက ဗမာေတြမ်ားတယ္။ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ ေအာက္က်င္းမွာ ဖိႏွိပ္မႈကို ဆန္႔က်င္တဲ့ ဆႏၵျပပြဲေတြ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း လုပ္ခဲ့ေပမယ့္ စစ္တပ္က ေသနတ္နဲ႔ ေျဖရွင္းခဲ့တယ္။ အဲဒီက်ေတာ့ သူတုိ႔လည္း ကုိယ္တုိ႔ေဒ သေတြဆီ ေရာက္လာၿပီး ဖိႏွိပ္မႈကို ခုခံဆန္႔က်င္ဖုိ႔အတြက္ လက္နက္ကိုင္ခဲ့ရတယ္။ ဒုိင္းဆုိတာဟာ ကုိယ့္ကုိယ္ ကုိ ကာကြယ္ဖုိ႔ျဖစ္သလုိ ရန္သူကို အႏုိင္တုိက္ဘုိ႔အတြက္လည္း ျပင္ဆင္တဲ့အရာျဖစ္တယ္။ ကုိယ္တုိ႔ ေတာ္လွန္ ေရးရဲ့ အေျခခံဟာလည္း ဒုိင္းရဲ့သေဘာအတုိင္းပါပဲ။ ကိုယ့္ကို ဖိႏွိပ္ေနမႈေတြကုိ ခုခံၿပီး ဖိႏွိပ္မႈေတြကို ေပ်ာက္ ကြယ္သြားေအာင္ တုိက္ရတာဟာ ေတာ္လွန္ေရးရဲ့ သေဘာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကုိယ္က ဒုိင္းအကကို ကုိယ့္တုိ႔ရုိးရာ အကျဖစ္တဲ့အတြက္ ဂုဏ္ယူတယ္။

ရွည္လ်ားစြာေျပာေနတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာကို က်မေငးရင္း ၾကည္ႏူးေနမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်မခ်စ္သူ လုပ္ေနတဲ့ ေတာ္ လွန္ေရးအေၾကာင္းကို အရင္ကထက္ နည္းနည္းပုိနားလည္လာသလုိ သူ႔ကုိလည္း ပုိၿပီးတန္ဖိုးထားလာမိတယ္။

၇။

အဲဒီလုိနဲ႔ သူစစ္ေၾကာင္းေတြ ခရီးေတြ ထြကလုိက္ ျပန္လာလုိက္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ စကားေျပာပြဲေတြ ေျပ လည္ေတာ့မယ္ဆုိတဲ့ သတင္းေတြ လည္းပုိပုိၿပီး က်ယ္ေလာင္လာတဲ့အခ်ိန္။

က်မဘာသာေရးပြဲေတာ္တခုကို သြားေတာ့ သူနဲ႔ေတြ႔တယ္။ ပြဲေတာ္မွာ ေလွ်ာက္လည္ရင္း `ကုိယ္တုိ႔ေတာ့ နီးရေတာ့မယ္´ သူကေျပာေတာ့ `တကယ္လား၊ သုိင္´ `တကယ္ေပါ့ အားမူရယ္၊ ကုိယ္တုိ႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြ စကားေျပာတာေနာက္လေလာက္ဆုိရင္ တရား၀င္ျဖစ္ေတာ့မယ္´တဲ့။ `တရား၀င္ျဖစ္ၿပီးတာနဲ႔ ကုိယ့္ရြာကို ခြင့္ ျပန္ၿပီး မင္းကို လက္ထပ္ႏုိင္ေအာင္လုပ္မယ္။ ၿပီးေတာ့ အမုိးနဲ႔အပါးဆီကို ျပန္လာၿပီး အားမူကုိလာေတာင္း မယ္ေလ´ က်မအဲဒီညက သူ႔စကားေတြကို ျပန္စဥ္းစားရင္း ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္ႏုိင္ခဲ့ဘူး။

အဲဒီ ပြဲေတာ္အၿပီး တရက္၊ ႏွစ္ရက္ၾကာေတာ့ သူတုိ႔ ခရီးထြက္သြားတဲ့ သတင္း က်မရတယ္။ ပြဲေတာ္မွာ သူနဲ႔ ေတြ႔ဆုံျခင္းဟာ ေနာက္ဆုံးဆုိတာကို ရြာျပန္ေရာက္ၿပီးေတာ့ က်မသိလုိက္ရတယ္။

ၾကားၾကားခ်င္း သူ က်မကို ခြဲခြာသြားခဲ့ၿပီဆုိတာ ဘယ္လုိမွ မယုံႏုိင္ခဲ့ဘူး။

သူ႔ကို ခ်စ္တာကလြဲလုိ႔ ဘာမွ မသိတဲ့ က်မကို ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ ဘ၀အေၾကာင္း ရွင္းျပခဲ့တဲ့ သုိင္ တုိက္ပြဲမွာ က်သြားခဲ့ၿပီလုိ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္အပ်က္ကို ရွင္းျပေနတဲ့ ေဆးမွဴးေလးရဲ့ စကားသံကုိ က်မနားက ၾကားတ ခ်က္ မၾကားတခ်က္။

ေဆးမွဴးေလးေျပာျပတာက အထက္ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ စစ္တပ္ရဲ့ ႏွစ္ဘက္ေဆြးေႏြးပြဲကို ယုံၿပီး သူတုိ႔ စစ္ ေၾကာင္း ရြာတရြာေရာက္ေတာ့ ရန္သူကို ဆက္သြယ္တယ္။ သူတုိ႔ရဲ့ ယုံၾကည္မႈကို အခြင့္အေရးယူၿပီး ရန္သူက ေနာက္ေန႔မနက္မွာဘဲ ၀င္တုိက္တယ္။ အဲဒီမွာ သုိင္အပါအ၀င္ ရဲေဘာ္ႏွစ္ဦး က်ဆုံးသြားတယ္.... တဲ့။

ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာ မဟုတ္တာက သုိင္ က်မကို မွာခဲ့တဲ့ စကားပါ။

`အားမူကို ရွင္းျပပါ။ မငုိပါေစနဲ႔။ၿပီးေတာ့ ဒါဟာ ရန္သူကို အၾကြင္းမဲ့ သြားယုံမိတဲ့ အမွားေၾကာင့္ျဖစ္တယ္လုိ႔ ေျပာေပးပါ။ က်န္တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြလည္း ေျပာေပးပါ။ ရန္သူကို ဘယ္ေတာ့မွ အၾကြင္းမဲ့ မယုံနဲ႔´

ဆုိတာပါပဲ။ သုိင္ေျပာတဲ့အတုိင္း က်မ မ်က္ရည္မက်ခဲ့ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ဘ၀နဲ႔လဲၿပီး သူေပးခဲ့တဲ့ အသိေၾကာင့္ ရန္သူကို ဘယ္ေတ့ာမွ အၾကြင္းမဲ့ ယုံႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ဒါေၾကာင့္ ရန္သူက ေပးမယ့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိုလည္း က်မ အၾကြင္းမဲ့ ယုံႏုိင္ေတာ့မွာတဲ့လား။

က်မနားလည္ေနတာက သူေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြဟာ က်မတဦးတည္းအတြက္ မဟုတ္ဘူးဆုိတာပါ။

(၈)

အခုေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တဲ့ ၿမိဳ့ျပကို တက္သြားခဲ့ၾကၿပီ။ က်မလုိက္မသြားခဲ့ပါဘူး ..... သုိင္။ ညအေမွာင္ထဲမွာ တရြာလုံး တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ အစုိးရနဲ႔အတူ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဖာ္ေဆာင္မယ့္ အခမ္းအနားဆီ ရြာက လူေတာ္ ေတာ္မ်ားမ်ား လုိက္သြားၾကတယ္။ မီးေရာင္ေတြလင္းေနမယ့္ ၿမိဳ့ျပ တခုဆီေရာက္ေနတဲ့ က်မတုိ႔ ေဒသခံေတြ ကေတာ့ ၿမိဳ့ျပရဲ့အရွိန္အ၀ါေတြေၾကာင့္ ဘ၀အေမာေတြကို ေခတၱ ေမ့ေလ်ာ့ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကမွာလား။ ဒါမွ မဟုတ္ စုိးရိမ္ထိတ္လန္႔ ေနၾကမွာလား။

က်မ ဒါေတြ မေတြးဘူး။

ေတြးေနာတာက က်မသြားမကျဖစ္ေတာ့တဲ့ အကနဲ႔ သုိင့္အေၾကာင္းကိုပါ။ သုိင္က က်မတုိ႔ရုိးရာအကကို အရမ္း ျမတ္ႏုိးသူမဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္သူ႔ကို သတ္သြားတဲ့ ရန္သူရဲ့ ေရွ႔မွာ က်မဘယ္လုိမွ မကႏုိင္ဘူးဆုိတာ က်မနဲ႔ သုိင္ပဲ နားလည္ႏုိင္မွာပါ။ ။


ဒုိင္းအက = ကယန္းလူမ်ဳိးစု (ကယားျပည္နယ္အတြင္း) ၏ ရုိးရာအက
သုိင္ = ကယန္းအေခၚအေ၀ၚအရ ပဥၥမေျမာက္သား
အားမူ = ကယန္းဘာသာအရ ပထမဆုံးသမီးအားေခၚေသာစကားလုံး


ေဒါင္းအုိးေ၀ စာေစာင္

အတြဲ ၂ ၊ အမွတ္ ၃
ေအာက္တုိဘာ - ႏုိ၀င္ဘာ ၂၀၀၂


Labels:

posted by ျမင့္ေဇ @ 2:02 AM   0 comments
ေတာင္ေပၚသူရဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပုံျပင္ (ပထမပုိင္း)
Tuesday, June 19, 2007
ေတာင္ေပၚသူရဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပုံျပင္ (ပထမပုိင္း)

၁။
အဲဒီေန႔ကုိ က်မ ဘယ္အခ်ိန္ျဖစ္ျဖစ္ အမွတ္ရေနမွာပါ။ က်မအသက္က ခပ္ရြယ္ရြယ္။ က်မတုိ႔ရြာထဲ စစ္ေၾကာင္းတ
ေၾကာင္း၀င္လာတယ္။ ဒီကိစၥက သိပ္ထူးဆန္းတဲ့ ကိစၥရယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ စစ္မက္ျဖစ္ပြားတဲ့ အရပ္ဆုိေတာ့ အစိုးရစစ္ေၾကာင္းေရာ၊ က်မတုိ႔လူမ်ဳိးေတြနဲ႔ ဖြဲ႔ထားတဲ့ စစ္ေၾကာင္းေတြေရာ ရြာေတြကို အၿမဲ၀င္ထြက္ေနတာ ေလ။ ၀င္လာတဲ့ စစ္ေၾကာင္းက က်မတုိ႔လူမ်ဳိးေတြရဲ့ စစ္ေၾကာင္း။ ဘယ္စစ္ေၾကာင္းျဖစ္ျဖစ္ ရြာထဲ၀င္ရင္ အိမ္ ေတြမွာ ခြဲတည္းၾကတယ္။ အဲဒီေန႔က ေတာင္ယာေပါင္းလုိက္ၿပီးလုိ႔ ရြာကို က်မျပန္လာေတာ့ အိမ္မွာ ရဲေဘာ္ တဖြဲ႔တည္းေနတယ္။ ပုိးလာတဲ့ ပလုိင္းကို ခ်ရင္း မီးဖုိထဲက အမုိးကို စကားလွမ္းေျပာတယ္။ အဲဒီမွာ ထမင္းခ်က္ ေနတဲ့ ရဲေဘာ္တေယာက္နဲ႔ မ်က္လုံးခ်င္းဆုံမိတယ္။


က်မရင္ထဲ တခ်က္ေႏြးခနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ျဖစ္လဲဆုိတာေတာ့ က်မ စာမသင္ခဲ့ဘူးေပမယ့္ အရြယ္ ေရာက္ မိန္းကေလးငယ္ တေယာက္အေနနဲ႔ သိပါတယ္။ က်မလည္း မီးဖုိေခ်ာင္ထဲဆင္းၿပီး ေရေျပာင္းေတြပုိး ရင္း`အမိုး၊ေရဆိပ္ဆင္းဦးမယ္´ဆုိေတာ့ အမိုးက `ဟဲ့ ၊ နည္းနည္းပါးပါး နားဦးေလ´လုိ႔ျပန္ေျပာတယ္။ `ရပါတယ္´ က်မေျပာၿပီး အဲဒီရဲေဘာ္ေရွ႕က ျဖတ္ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ ခုနခံစားမႈေၾကာင့္ ရွက္ေနမိေပမယ့္ ရႈိးတုိးရွန္းတန္းေတာ့ ျဖစ္မေနပါဘူး။ က်မ အိမ္ေအာက္ဆင္းလာရင္း သူေနာက္က လုိက္ၾကည့္ေနမယ္ဆုိတာ ကုိ လွည့္မၾကည့္ေပမယ့္ အလုိလုိသိေနတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ ညေရာက္ေတာ့ စကားေျပာရင္း သူ႔နာမည္ကို သိရတယ္။`သုိင္´တဲ့။ က်မတုိ႔ဘာသာစကားအရဆုိရင္ ပဥၥမေျမာက္သားေပါ့။

၂။
အဲ့ဒီ မ်က္လုံးခ်င္းဆုံမိတဲ့ အျဖစ္ေတြကို ဘ၀ရဲ့ အလုပ္ေတြက ဖုံးအုပ္လုိက္တာနဲ႔ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ျဖစ္ခဲ့တာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားခဲ့တယ္။

က်မတုိ႔ ဘ၀က အေျပာင္းအလဲမရွိဘဲ သံသရာလည္ေနခဲ့တာ။ ႏွစ္စကေန ေတာင္ယာခုတ္၊ မီးရႈိ႔ ကြ်န္းေခြ၊ တဲေဆာက္၊ ျခံကာ၊ ဆူးထုိး၊ ေပါင္းလုိက္၊ စပါးရိတ္.... ႏွစ္ဆုံးေတာ့ တလေလာက္နားရတယ္။ ဒီၾကားထဲ ေနာင္ ႏွစ္အတြက္ ထင္းေခြေပါ့။ က်မတုိ႔ေဒသမွာ ကေလးတေယာက္ ေလးငါးႏွစ္အရြယ္ ေရာက္ရင္ ေက်ာင္းပုိ႔ဖုိ စဥ္း စားတာထက္ ေရေတြ ၊ စပါးေတြ ဘယ္ေလာက္ သယ္ႏုိင္၊ ထမး္ႏုိင္မလဲ။ မိဘေတြ ေတာင္ယာသြားရင္ ကုိယ့္ထက္ငယ္သူေတြကို ထိန္းေက်ာင္းေပးႏုိင္မလား။ ဒီလုိအလုပ္ေတြကိုပဲ စဥ္းစားရတယ္။ ပညာတတ္ဆုိ တာထက္ ကူေဖာ္ေလာင္ဘက္ ျဖစ္လာဖုိ႔ကုိ စဥ္းစားရတယ္။ မိဘေတြအေနနဲ႔ ပညာကုိ ေမ့ေလ်ာ့ထားတာ မဟုတ္ေပမယ့္ ဘ၀ရဲ့ ရပ္တည္ေရးကို ဦးစားေပးရတာေနာက္တခုက က်မတုိ႔ေဒသမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ ေက်ာင္းက နညး္လြန္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာ၊ ဆရာမ၊ စာအုပ္စာတမ္းကလည္း ရွားပါးတယ္ေလ။

တခါက က်မ ေတာင္ယာခင္းထိပ္မွာ ေမာင္ေလးနဲ႕ကစားေနတုန္း ( အဲဒိအရြယ္က က်မရွစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီ ထင္တယ္။ ) ေမာင္ေလးက ေတာင္တန္းေတြကို လက္ညွဳိးထုိးျပရင္း `အားမူ၊ အဲဒီ့ေတာင္ေတြရဲ့ ဟုိဘက္မွာ ဘာေတြ ရွိလဲ။´ ေမးေတာ့ က်မက ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားတဲ့အသံနဲ႔ `ဟဲ့၊ ကားေတြ၊ ေလယာဥ္ပ်ံေတြ၊ ၿမိဳ့ေတြ အမ်ား ၾကီးရွိတာေပါ့ ´လုိ႔ျပန္ေျဖမိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ သူက `နင္ေတြ႔ဘူးလား´ ဆက္ေမးေတာ့ က်မ ခ်က္ခ်င္းျပန္ မေျဖႏုိင္ ဘူး။ အမွန္က အခါအခြင့္သင့္လုိ႔ ၿမိဳ႔ကုိ ေရာက္ဖူးတဲ့ရြာကလူေတြ ေျပာတာၾကားဖူးနား၀နဲ႔ ျပန္ေျပာလုိက္တာပါ။ ဘယ္လုိ ျပန္ေျပာရမယ္ဆိုတာ ေတြးရင္း ေမာင္ေလးကုိၾကည့္ေတာ့ အားက်တဲ့အၾကည့္နဲ႔ က်မကို ၾကည့္ေနတာ ျမင္ရတယ္။ က်မအေျဖေပးမိတာက ` ငါလည္းနင့္လုိပဲ ရြာကေန ဘယ္မွ မေရာက္ဖူးဘူးဆုိေတာ့ ဒါေတြ ဘယ္ျမင္ဖူးမလဲ´။ က်မေျဖၿပီးတဲ့အခ်ိန္ကို မွတ္မိေနေသးတယ္။ ဘာေၾကာင့္ မွန္း မသိ၊ က်မတုိ႔ ေမာင္ႏွ မ ႏွစ္ေယာက္လုံးတိတ္ဆိတ္သြားတယ္။ ႏွစ္ဦးစလုံးတင္ မကပါဘူး၊ ၀န္းက်င္ တခုလုံးပါ တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရုတ္တရက္ အေ၀းကေနၿပီး အသံေတြၾကားရတယ္။ ေပါက္ကြဲသံေတြေပါ့။ ေသခ်ာတယ္။ က်မတုိ႔ ရဲ့ အသိအရ တုိက္ပြဲျဖစ္ေနၿပီ။ ဒါဆုိ ဒီညေတာထဲမွာ သြားအိပ္ရေတာ့မယ္ ဆုိတာကလည္း ေနာက္ထပ္ ေသခ်ာတဲ့ အရာတခုပဲဆုိတာ က်မသိလုိက္တယ္။ က်မတုိ႔ရဲ့ ဘ၀အေၾကာင္းေျပာရင္း သတိရမိတဲ့ ငယ္စဥ္က အျဖစ္အပ်က္တခုပါ။

၃။

သမရုိးက် အလုပ္ေတြလုပ္ရင္း က်မတုိ႔ရဲ့ ေဒသထဲမွာ ခရစ္စမတ္ရဲ့ ေျမာ္က္ျပန္ေလနဲ႔အတူ သတင္းတခု ေရာက္ လာတယ္။ ၀မး္သာစရာသတင္းပါ။ အဲဒီသတင္းနဲ႔ မေရွးမေႏွာင္းပဲ အလုပ္ေတြေၾကာင့္ က်မ ေမ့ေနခဲ့တဲ့ သူလည္း တပ္ဖြဲ႔တခုနဲ႔အတူ ရြာကို ေရာက္လာတယ္။ ဒီတေခါက္ေတာ့ က်မတုိ႔အိမ္မွာ မတည္းျဖစ္ဘူး။

အိမ္မွာ မတည္းျဖစ္ေပမယ့္ က်မ္ ဘုရားသခင္ရဲ့ေက်းဇူးေတာ္ကို အၾကိမ္ၾကိမ္ ခ်ီးမြမး္ေနမိတယ္။ ၀မ္းသာစရာ သတင္းက `အစုိးရတပ္နဲ႔ က်မတုိ႔ လူမ်ဳိးစုေတြၾကား နားလည္မႈရေတာ့မယ္။ ေဒသတခုလုံး ၿငိမ္းခ်မ္းေတာ့ မယ္´ ဆုိတာပါပဲ။ က်မကေတာ့ မျမင္ရတာ ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္တဲ့ သူ႔ကို သူမျမင္ဘူးထင္တဲ့ေနရာက ခုိးၾကည့္ရင္း သူ မ်ားေတြထက္ ပုိ၀မး္သာေနမိတာေပ့ါ။ၿပီးေတာ့ စုိးရိမ္စိတ္လည္း ျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူ႔အေၾကာင္းလည္း ဘာမွမသိရ။ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔က ေနရာအႏွံ႔ေလွ်ာက္သြားေနသူေတြ ဆုိေတာ့ က်မထက္ဦးသူ ရွိေနမလားဆုိတဲ့ အေတြး ေၾကာင့္ပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္က်မဘ၀မွာ အဲဒီကာလဟာ ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းတဲ့အခ်ိန္ပါ။

ေဒသအတြင္းမွာ ၿငိမး္ခ်မ္းေရးသတင္းေတြ ျပန္႔လာေတာ့ အားလုံးက ကုိယ့္အေတြးနဲ႔ကုိယ္ ေပ်ာ္ေနၾကတယ္။ ေပၚတာအဆြဲခံရတာေတြ၊ စစ္စခန္းေတြမွာ လုပ္အားေပးလုပ္ရတာေတြ၊ က်ီးလန္႔စာစား ေတာမွာ အိပ္ရတဲ့ ညေတြ မရွိေတာ့ဘူးဆုိၿပီး ေတြးသူကေတြး၊ ေက်ာင္းေတြ၊ လယ္ကြင္းသစ္ေတြ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ၿမိဳ႔သစ္ေတြ ျဖစ္လာ ေတာ့မယ္ဆုိတဲ့ အေတြးနဲ႔ ေပ်ာ္သူကေပ်ာ္။ တကယ့္ကို စိတ္ခ်မ္းသာစရာေတြ စုၿပဳံေရာက္ရွိလာတဲ့ ကာလေပါ့။

သိပ္မၾကာခင္မွာဘဲ က်မတုိ႔ရြာနဲ႔ ဆုိင္တဲ့ သတင္းတခု ၾကားရျပန္တယ္။ အစုိးရက အစစ္အမွန္ေပးမယ္ဆုိတဲ့ ၿငိမး္ခ်မ္းေရးၾကီး ယူမယ့္ အခမ္းအနားမွာ ရြာက လူငယ္အဖြဲ႔က ရုိးရာယဥ္ေက်းမႈ အကသြား ကရမယ္....တဲ့။ရြာ ကလူၾကီးေတြက လူငယ္ေတြကို ေျပာျပေတာ့ တဖြဲ႔လုံး ေပ်ာ္လုိက္ၾကတာ။ ေရခပ္ဆင္းလည္း ဒီအေၾကာင္း။ ထင္းေခြလည္း ဒီအေၾကာင္း။ ကုိယ့္အေဖာ္နဲ႔ ကုိယ္ စကားေျပာတုိင္း ဘယ္ေတာ့မွ မနီးစပ္ခဲ့တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ၾကီးကို ဘယ္ေတာ့မွ မေရာက္ခဲ့ဘူးတဲ့ ၿမိဳ့မွာ သြားယူရေတာ့မယ္ဆုိတဲ့ အေတြးနဲ႔ ၀မ္းသာခဲ့ၾကတာ။

၄။

ဒီလုိနဲ႔ က်မတုိ႔ လူငယ္ေတြ ေမွ်ာ္လင့္တၾကီးနဲ႔ ရုိးရာအကကုိ က်င့္ၾကတယ္။ အက က်င့္လုိ႔ ေလးရက္ ၾကာတဲ့ည မွာေပါ့။ အကတုိက္ဖုိ႔ လူမစုံေသးတာနဲ႔ က်မတေယာက္တည္း အက က်င့္တဲ့ကြင္းက မီးပုံနံေဘး ထုိင္ေနတုန္း အနားကို လူတေယာက္ေရာက္လာတယ္။ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ လေရာင္ေရးေရးနဲ႔ မီးပုံရဲ့ အလင္းေၾကာင့္ ဘယ္သူ လဲဆုိတာ သိလုိက္တယ္။ ` သုိင္ ´ ဟုတ္တယ္။ သုိင္ပါ။ ေဘးဘီၾကည့္ေတာ့ ဘယ္သူမွ မေရာက္ေသး။ က်မ ရွက္ရြံ ႔စြာနဲ႔ မီးပုံကို တုတ္တေခ်ာင္းနဲ႔ ထုိးဆြလုိက္ေတာ့ မီးပြားေတြ လြင့္စင္သြားတယ္။ ` ျဖည္းျဖည္း လုပ္ပါ။ အားမူရယ္။ ကုိယ့္ရဲ့ မရွိမဲ့၊ ရွိမဲ့ ယူနီေဖာင္းေလး မီးေပါက္သြားပါဦးမယ္။ ´ သူက ေျပာရင္း ေဘးနား၀င္ထုိင္ တယ္။ က်မဘာမွ ျပန္မေျပာမိ။ စေတြ႔စဥ္ကထက္ ပုိရွက္ ေနသလုိ ခံစားမိတယ္။ ၾကည့္ေနတဲ့ သူ႔ရဲ့ မ်က္လုံးေတြေအာက္မွာ က်မ ခႏၶာကုိယ္က ပုိေသးက်ဳံ႔ သြားသလုိ။ `စကားေလးဘာေလး ေျပာပါဦး အားမူး ရယ္။ ´ က်မသူ႔ကို မၾကည့္ရဲ။ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းလဲ မသိ။ မီးပုံကိုပဲ လက္ထဲက တုတ္နဲ႔ အေၾကာင္းမဲ့ ထုိးဆြေန မိတယ္။ ေနာက္တခါ သူထပ္ေျပာေတာ့ `က်မဘာေျပာရမွာလဲ´ လုိ႔ တုိးတုိးေလးျပန္ေျပာေတာ့..။

`ဒါဆုိ ကုိယ္ေျပာမယ္ေလ´ တဲ့။

အဲဒိအခ်ိန္မွာ တေယာက္ေယာက္ ေရာက္လာပါေစလုိ႔ က်မ ဆုေတာင္းေနမိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူဆက္ေျပာ တာက ... `အားမူ၊ ကုိယ္ မင္းကုိ ခ်စ္တယ္။ မင္းကို လက္ထပ္ခ်င္တယ္´ တုိးေပမယ့္ က်မ အကုန္ၾကားေနရ တယ္။ ေနာက္စကားေတြ အားလုံးကို မမွတ္မိေပမယ့္ ေျပာတာေတြက သူ႔ရဲ့ အခ်စ္ကုိ လက္ခံဖုိ႔နဲ႔ ယုံဖုိ႔ ဆုိတာ ေတြပါပဲ။

`ကုိယ့္ကို ျပန္ခ်စ္ႏုိင္မလား´ လုိ႔ သူေမးျပန္ေတာ့ က်မပုိတုိးလုိ ရွက္ေနမိတယ္။

`ေျဖေလကြယ္´ ေျပာေတာ့ က်မ ေခါင္းညိတ္မိမလုိ ျဖစ္သြားေသးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အကတုိက္မယ့္သူ ေတြ ေရာက္လာတယ္။ အဲဒါနဲ႔ က်မလည္း အေျပးတပိုင္း သူ႔နံေဘး ထသြားတယ္။ အကတုိက္ရင္း သူမျပန္ဘဲ ၾကည့္ေနတာကို က်မ ျမင္ေနရတယ္။

အဲဒီညမွာ အေဖာ္ေတြက ` နင့္ကကြက္ေတြ မွားလွခ်ည္လား´ လုိ႔ က်မကို ၀ုိင္းေျပာခဲ့တယ္.... သုိင္။



ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။

Labels:

posted by ျမင့္ေဇ @ 9:00 PM   1 comments
ယုံၾကည္ျခင္း၊ ဘာတာစနစ္ႏွင့္ ရက္ဒ္ဘတၱလာ
Sunday, June 17, 2007

က်ေနာ္တုိ႔ ယုံၾကည္စြာႏွင့္ ဒီမုိကေရစီေတာ္လွန္ေရးကို ျဖတ္သန္းခဲ့သည္။ ထုိကာလအတြင္း အမ်ဳိးစုံ ၾကဳံေတြ႔ခဲ့ရ သည္။ ထုိအထဲတြင္ ကုန္ပစၥည္းခ်င္းလဲလွယ္မႈ ဟုေခၚသည့္ ဘာတာစနစ္ႏွင့္ ေခတ္သစ္ ရက္ဒ္ဘတၱလာမ်ား လညး္ ေတြ႔ၾကဳံရသည္။
၁။
မ်က္ေမွာက္ႏုိင္ငံတကာ အေျခအေနသည္ အေျပာင္းအလဲအလြန္အမင္း မ်ားျပားျမန္ဆန္လြန္းလွသည္။ ထုိ႔အတူ အလြန္အမင္းလည္ ရႈပ္ေထြးလြန္းလွသည္။ အထူးသျဖင့္ ႏုိင္ငံၾကီးမ်ား၏ ႏုိင္ငံျခားေရးရာ ေပၚလစီပုိင္းတြင္ ျဖစ္သည္။ ထုိသုိ႔ ရႈပ္ေထြးရျခင္းမွာ ျဖစ္ပြားေနေသာ ျပႆနာတြင္ ၄င္းတုိ႔ ၏ အမ်ဳိးသားအက်ဳိးစီးပြား မည္သုိ့ ရွိေလမည္နည္း ဆုိသည့္ အေျခခံေပၚမွ စဥ္းစားျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

ဥပမာ- တပါးသူ၏ပ႗ိပကၡမ်ားတြင္ (၄င္းတုိ႔အဆုိအရ) ၾကား၀င္ျဖန္ေျဖေပးေလ့ရွိေသာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္ စု၏ႏုိင္ငံျခားေရးမူ၀ါဒတြင္ ၾကည့္ႏုိင္သည္။ ၄င္းတုိ႔၏ အမ်ဳိးသားအက်ဳိးစီးပြားကို တုိက္ရုိက္ထိခုိက္ေသာ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၁၁ ရက္ အေရးအခင္းႏွင့္ ေနာက္ပို္င္းဆင္ႏႊဲေသာ စစ္ပြဲမ်ားအား ေခတၱထားဦး။ အိပ္ျဖဴေတာ္၌ လက္မွတ္ေရးထုိးခဲ့ၾကေသာ ပါလက္စတုိင္းႏွင့္ အစၥေရး တုိ႔ ယခုအခါ စစ္ပြဲသံသရာသုိ႔ ျပန္လည္ ေတာ့မည့္ အခ်ိန္တြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၏ လက္ဦးဆရာျဖစ္ခဲ့ေသာ အေမရိကန္ႏုိင္ငံသည္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေရငုံႏႈတ္ပိတ္ေနခဲ့သည္။ လုံၿခံဳေရးေကာင္စီ၏ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မ်ားသည္ အစၥေရးအား ထိခိုက္မည္ဟု ၄င္းတုိ႔ယူဆလွ်င္ ဗီတုိအာဏာသုံး၍ ပယ္ခ်သည္။ ဆိ္တ္ဆိတ္ေနျခင္းျဖင့္ အစၥေရးဘက္တြင္ ၄င္းတုိ႔ ရပ္တည္ေၾကာင္း ျပသေနသည္။
ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ႏုိင္ငံၾကီးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္
ပ႗ိပကၡျဖစ္ပြားေနေသာ ေနရာတခုႏွင့္ တခု ၀င္ေရာက္ပါ၀င္ပုံသည္ တခ်ိန္ႏွင့္ တခ်ိန္မတူၾကေပ။ စစ္ေအးေခတ္ေႏွာင္းပုိင္းမွ စ၍ ၄င္းတုိ႔၏ ပါ၀င္ပတ္သက္ မႈသည္ ေသြးထြက္သံယုိနည္းေသာ နည္းလမ္း( တနည္းအားျဖင့္) ျပႆနာကို ႏွစ္ဘက္စလုံးက အေလ်ာ့ေပး ႏုိင္သမွ်ေပးၿပီး ယွဥ္တြဲေနထုိင္ေရး ျဖစ္ေပၚလာရန္ကို ဦးတည္လာခဲ့သည္။ ဆုိလုိသည္မွာ တစတစ ေျပာင္းလဲ ေရး နည္းလမ္းပင္ ျဖစ္သည္။ထုိသုိ႔ တစတစေျပာင္းလဲေရးအတြက္ ၄င္းတုိ႔ပါ၀င္ေသာ နယ္ပယ္မ်ားကိုလည္း ခ်ဲ႔ထြင္လာၾကသည္။ တဘက္မွလည္း အၿပီးတုိင္ ေျပာင္းလဲေရးကို ဦးတည္ေသာ လက္နက္ကုိ္င္တုိက္ပြဲမ်ားကို လည္း အၾကမ္းဖက္ျခင္းႏွင့္ ေရာ၍ သိကၡာခ်သည္။ သုိ႔ေသာ္ ၄င္းတုိ႔ ပါ၀င္ဆင္ႏႊဲေသာ စစ္ပြဲမ်ားကို ေတာ့ ကမၻာ ၾကီး၏ ေကာင္းက်ဳိးကို တည္တန္႔ေစသည့္ စစ္ပြဲဟု အမည္တပ္ၾကသည္။
ျမန္မာျပည္၌ ျဖစ္ပြားေနေသာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ဖ်က္သိမ္းေရးတုိက္ပြဲတြင္လည္း ႏုိ္င္ငံၾကီးမ်ားသည္ ပါ၀င္ ဖိအားေပးၾကသည္။ စစ္အုပ္စုလက္ေအာက္မွ အဖိႏွိပ္ခံလူထုအား စာနာၾကသည္။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္၏ မေကာင္းျခင္း လကၡဏာမ်ားကို က်ေနာ္တုိ႔ ျမင္သလုိ သူတုိ႔လည္း ျမင္ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ၄င္းတုိ႔ႏွင့္က်ေနာ္တုိ႔ သည္ စစ္အုပ္စု အေပၚထားသည့္ အျမင္မ်ားမတူၾကပါ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ က်ေနာ္တုိ႔သည္ ျမန္မာျပည္
ပ႗ိပကၡ၏ ဘက္တဘက္္ ျဖစ္၍ ၄င္းတုိ႔သည္ စာနာတတ္ေသာ တတိယအင္အားစု၊ျပင္ပ အင္အားစုျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တုိ႔ အေျခခံစဥ္းစားသည္မွာ လူထုအက်ဳိးစီးပြားဘက္မွ ျဖစ္၍ သူတုိ႔စဥ္းစားသည္မွာ ႏုိင္ငံတကာေပၚလစီမ်ား၊ ဒီပလုိေမစီ စံႏႈန္းမ်ား၊ လုပ္ေဆာင္၍ရႏုိင္မည့္ ေဘာင္မ်ား၊ အက်ဳိးစီးပြားမ်ားေပၚမွ အေျခခံ ၾကျခင္းျဖစ္သည္။
ထုိအခါ ျမန္မာျပည္ျဖစ္စဥ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ က်ေနာ္တုိ႔ ဆင္ႏႊဲသည့္နည္းနာႏွင့္ ၄င္းတုိ႔ ျဖစ္ေစလုိေသာ နည္းနာ တုိ႔ မတူၾကေတာ့ေခ်၊ တစတစ ေျပာင္းလဲေရးကို ဦးတည္ေသာ နယ္ပယ္မ်ားမွ ၄င္းတုိ႔သည္ စစ္အစိုးရဘက္ကို ေသာ္လည္းေကာင္း၊ က်ေနာ္တုိ႔ ဘက္ကုိေသာ္လည္းေကာင္းခ်ဥ္းကပ္လာၾကသည္။ စီးပြားေရးပိတ္ဆုိ႔မႈမ်ား၊ လူ႔ အခြင့္အေရးမွတ္တမ္းအတြင္း မွင္မည္းျပျခင္း၊ နယ္ပယ္ေပါင္းစုံမွ အထူးကုိယ္စားလွယ္မ်ား ေစလႊတ္ျခင္း စသျဖင့္ စစ္အုပ္စု အား ဖိအားေပးၾကသည္။ ထိေရာက္မႈရွိသင့္သေလာက္ရွိပါသည္၊ ဥပမာ ILO အေရးယူမႈ၊ ထုိ႔အတူ က်ေနာ္တို႔ဘက္ကိုလည္း ၄င္းတုိ႔ သတ္မွတ္ထားေသာ အၾကမ္းဖက္ျခင္းနည္းမွ လြဲ၍ က်န္နယ္ပယ္ အားလုံးလုိလုိကို ပံ့ပုိးမႈ မ်ားေပးသည္။ ထုိအခါ က်ေနာ္တုိ႔ရေသာ အရာမ်ားတြင္ အဆုိးႏွင့္ အေကာင္းမ်ား ဒြန္တြဲပါလာသည္။ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာပုိင္းဆုိင္ရာမ်ားအားေကာင္းလာသည္။ နယ္ပယ္အလုိက္ ကြ်မ္းက်င္မႈမ်ား တဘက္ကမ္းခတ္ျဖစ္လာသည္။ ထုိသုိ႔ တဘက္ကမ္းခတ္ျဖစ္လာေသာအခါတြင္ မ်က္ေမွာက္ ၌ အာရုံစုိက္ရမည့္ အရာမ်ား တျဖည္းျဖည္း ေ၀၀ါးသြားသည္။ မိမိဘာသာရပ္ကို အဓိကထားလာျခင္းျဖင့္ ညီညြတ္မႈ မဲ့လာၾကသည္။
၂။
မိတ္ေဆြတဦးႏွင့္ ျပန္ဆုံသည္။ က်ေနာ္ေတာခုိလာခ်ိန္တြင္ ၄င္း အဖမ္းခံရ၍ ေထာင္က်သည္။ ယခု ျပန္လြတ္လာ၍ နယ္စပ္၌ ဆုံရသည္။ ဆုံေသာ အခ်ိန္၌ ၄င္းက မီဒီယာအလုပ္ကိုသာ အဓိကလုပ္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ က်ေနာ္ ထူးထူးေထြေထြ မအံ့ၾသမိပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ႏွင့္ ႏွစ္မ်ားစြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကေသာ သူမ်ားပင္လွ်င္ ယုံၾကည္ခ်က္မ်ားေျပာင္းလဲခဲ့ေသာ ကာလတြင္ ထုိစကားသည္ အထူးအေထြ အံံၾသစရာ မျဖစ္ သည္မွာေတာ့ အေသအခ်ာပင္။ သုိ႔ေသာ ယုံၾကည္မႈ ေျပာင္းလဲျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ စဥ္းစားမိသည္။
`ရွက္စိတ္ဆုိတာ ေခတ္ေတြ ေျပာင္းလာတာနဲ႔အမွ် ဖြင့္ဆုိခ်က္ေတြလည္း ေျပာင္းသြားၾကၿပီျဖစ္ပါတယ္´ (ဆရာ) လူထုဦးစိန္၀င္း`၏ရွက္စိတ္ဆုိေသာ ေဆာင္းပါးမွ စာသားအခ်ဳိ႔ျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ္တုိ႔၏ ယုံၾကည္မႈကုိ လည္း ထုိသုိ႔ စဥ္းစားၾကည့္မိသည္။ ေခတ္ေတြ ေျပာင္းသြားသည္ႏွင့္ ယုံၾကည္မႈမ်ား ေျပာင္းလဲသြားပါသလား။ ေခတ္ေတြကေရာ က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ တကယ္ေျပာင္းသြားသလား။
ႏုိင္ငံတကာတြင္ေတာ့ အေနအထားမ်ားစြာ ေျပာင္းလဲခဲ့ပါသည္။ သုိ႔ေသာ က်ေနာ္တုိ႔ မ်က္ေမွာက္ျပဳရေသာ ျမန္မာျပည္အေရး ကေတာ့ ပုိေနၿမဲ က်ားေနၿမဲ။ ႏုိင္ငံတကာတြင္ စစ္ေအးေခတ္ၾကီး ၿပီးဆုံးသြားသည္။ ျမန္မာျပည္တြင္ စစ္အာဏာရွင္ အုပ္ခ်ဳပ္ဆဲျဖစ္သည္။ ႏုိင္ငံတကာတြင္ ဂလုပ္ဘယ္လုိက္ေဇးရွင္း အပ်ံ႔အႏွံ႔ ျဖစ္ေပၚလာသည္။
ျမန္မာျပည္တြင္ စစ္အာဏာရွင္ အုပ္ခ်ဳပ္ဆဲျဖစ္သည္။ဖူကူယာမက ႏုိင္ငံတကာတြင္ သမုိင္း၏နိဂုံးဟု ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့သည္။
ျမန္မာျပည္တြင္ စစ္အာဏာရွင္ အုပ္ခ်ဳပ္ဆဲျဖစ္သည္။ႏုိင္ငံတကာတြင္ ထင္ရွားေသာ ကမၻာ႔ကုန္သြယ္မႈ အေဆာက္အဦးၾကီး ၿပိဳက်သြားသည္။
ျမန္မာျပည္တြင္ စစ္အာဏာရွင္ အုပ္ခ်ဳပ္ဆဲျဖစ္သည္။အေရွ႔အလယ္ပုိင္းတြင္ ပါလက္စတုိင္း-အစၥေရးတုိ႔ ျပန္ရန္ျဖစ္ၾကျပန္သည္။
ျမန္မာျပည္ တြင္ စစ္အာဏာရွင္ အုပ္ခ်ဳပ္ဆဲျဖစ္သည္။ဘာမွ မေျပာင္းလဲေသး။
၁၉၆၂ စစ္အာဏာသိမ္းၿပီးခ်ိန္မွစ၍ ယခုအခ်ိန္အထိ ျမန္မာျပည္တြင္ အေပၚယံ ေျပာင္းလဲမႈ တခ်ဳိ႔မွ လြဲ၍ စစ္အာဏာရွင္စနစ္သည္ ခုိင္ခုိင္မာမာရွိေနဆဲျဖစ္သည္။ ထုိသုိ႔ ျမန္မာျပည္၏ ပ႗ိပကၡသည္ မည္သုိ႔မွ် ေျပာင္းလဲျခင္း မရွိေသးေပ။
ထုိပ႗ိပကၡတေလွ်ာက္တြင္ က်ေနာ္တုိ႔သည္ အမွီအခုိကင္းကင္းႏွင့္ မိမိယုံၾကည္ေသာ အရာမ်ားကို လုပ္ႏုိင္ခဲ့ ၾကသည္ မဟုတ္ေပ။ က်ေနာ္တုိ႔ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ က်ေနာ္တုိ႔လူထုႏွင့္ ႏုိင္ငံတကာမွ အကူအညီေပးေရး အဖြဲ႔မ်ားကို အားကိုးၾကရသည္။အထူးသျဖင့္ နယ္စပ္တရုိးတေလွ်ာက္တြင္ အဓိက ဆက္ဆံရသည္မွာ အကူအညီ ေပးေရးအဖြဲ႔မ်ားႏွင့္ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တုိ႔အား လူသားခ်င္းစာနာမႈ၊ ကရုဏာထားမႈတုိ႔ႏွင့္ လာေရာက္ကူညီျခင္းအတြက္ တဘက္မွ ေက်းဇူးတင္မိသည္။ သုိ႔ေသာ္တဘက္မွ အေႏွာင္အဖြဲ႔မ်ား ပါလာျခင္း ကိုေတာ့ စိတ္ပ်က္စရာျဖစ္သည္။ သူတုိ႔သည္လည္း ေနာက္ေက်ာမွ ေငြေထာက္ပံ့ေနသည့္ အဖြဲ႔မ်ား၊ အစုိးရ၏ အလုိကုိလည္း လြန္ဆန္ရန္ မျဖစ္ႏုိင္မွန္းက်ေနာ္တို႔နားလည္မိသည္။ ထုိအခါ က်ေနာ္တုိ႔ကို အကူအညီ ေပးမႈသည္ ဘာတာစနစ္ဆန္ဆန္ ျဖစ္လာသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ကို အကူအညီေပးျခင္းအားျဖင့္ က်ေနာ္တုိ႔၏ ယုံၾကည္မႈကို မီးနီျပခ်င္ၾကသည္။
`ဤအရာကုိ ျပဳမူလွ်င္ သင္တုိ႔ထုိအရာ အားရမည္မဟုတ္။´ ထုိအခါ က်ေနာ္တုိ႔သည္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္၍ ေမးခြန္းထုတ္မိၾကသည္။ သူတုိ႔ေပးမည့္ အကူအညီသည္ က်ေနာ္တုိ႔ ယုံၾကည္ခ်က္အား စြန္႔လႊတ္ရန္ အဓိက အရာလား ဆုိသည့္ေမးခြန္းပင္။ တခုေသခ်ာသည္မွာ နယ္စပ္သုိ႔ စတင္ေရာက္ရွိလာခ်ိန္တြင္ မည္သည့္အကူအညီရမွ ဤအရာကိုလုပ္မည္ မရလွ်င္ကား မလုပ္ဟူေသာ စဥ္းစားခ်က္မရွိၾက။ အေၾကာင္းအ ရာမ်ားစြာတုိ႔ေအာက္တြင္ က်ေနာ္တုိ႔ လူးလြန္႔ရုန္းကန္ခဲ့ၾကသည္။ သုိ႔တေစ က်ေနာ္တုိ႔သည္ မိမိေလွ်ာက္ရမည့္လမ္းကိုသာ ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကသည္။ ထုိသုိ႔ရုန္းကန္ခဲ့ေသာ အေျခအေနေအာက္တြင္လည္း စစ္အာဏာရွင္စနစ္ရွိသည္။ ယခုအေျခအေနေအာက္တြင္လည္း စစ္အာဏာရွင္ ရွိသည္။
တျပည္ေထာင္စနစ္၊ လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ဳိးေဖာက္မႈ၊ မတရား လုပ္အားေပးခုိင္းေစမႈ၊ လူမ်ဳိးေရးဆုိင္ရာ ျပႆနာမ်ားစသျဖင့္ အကူအညီေပးမႈမ်ားႏွင့္ အတူ ေနာက္ကြယ္မွ ေခါင္းစဥ္သစ္မ်ား ပါလာၾကသည္။ တကယ္ တမ္းျဖစ္ပ်က္ေနေသာ အရာမ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း ထုိကိစၥတုိ႔၏ အရင္းအျမစ္မွာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္သာ ျဖစ္ သည္။ထုိျပႆနာမ်ားကို ဆုံးခန္းတုိင္လုိလွ်င္ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ကို အဆုံးသတ္မွသာ ျဖစ္ေပမည္။ စစ္အာဏာရွင္ဆန္႔က်င္ေရး တုိက္ပြဲအတြင္းမွ မည္သူပင္ ျဖစ္ပါေစ။ မည္သည့္လမ္းကို ေလွ်ာက္ပါေစ။ မည္သည့္နည္းနာကို စြဲကိုင္ပါေစ။ မည္သည့္ အနာဂတ္ကို ေမွ်ာ္မွန္းပါေစ။ လက္ေတြ႔အက်ဆုံးလုပ္ရမည္မွာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္မရွိေရးသာ ျဖစ္ေနသည္။ စစ္အုပ္စု ၏ ဖိႏိွပ္ေရးလမ္းေၾကာင္းတြင္ သာေစနာေစ ဆႏၵမရွိ။ တတုိင္းျပည္လုံးအား တန္းတူ ဖိႏွိပ္ေရးသာ ရွိသည္။ သုိ႔ေသာ္ လူျမင္ကြင္းႏွင့္ ကြယ္ရာတြင္ ျဖစ္ပ်က္ေနေသာ ဖိႏွိပ္မႈပုံစံသာ ကြာျခားမႈရွိသည္။
က်ေနာ္တုိ႔အေနျဖင့္ တဦးခ်င္းအရလည္းေကာင္း၊ အဖြဲ႔လုိက္အရေသာ္လည္းေကာင္း၊ မိမိတုိင္းျပည္အနာဂတ္ အတြက္ စိတ္ကူးစိတ္သန္းေကာင္း အမ်ားအျပား ရွိၾကမည္မွာအမွန္ပင္။ ထုိစိတ္ကူးစိတ္သန္းမ်ားကို ဖန္တီးခြင့္ရေသာ အေနအထားအခ်ိန္ကာလ ေရာက္သည္အထိ ေစာင့္ဆုိင္းသင့္သည္မွာ လည္း အမွန္ပင္။ က်ေနာ္တုိ႔ရွိရာသို႔ အကူအညီမ်ားႏွင့္အတူ သူတုိ႔လုပ္ကိုင္ေစခ်င္ေသာ အရာမ်ား သယ္လာၾကသည္။ ပစၥဳပၸန္ႏွင့္ကိုက္ညီေသာ အရာမ်ား ရွိႏုိင္ပါသည္။ အနာဂတ္အတြက္ လုပ္ေဆာင္သင့္ေသာ လုပ္ငန္းမ်ား ပါ၀င္ ႏုိင္ပါသည္။ ၄င္းတုိ႔ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္မည့္သူမ်ားမွ ျမန္မာျပည္ပ႗ိပကၡအတြင္းမွ က်ေနာ္တုိ႔သာျဖစ္ သည္။သူတုိ႔ကေတာ့ တစုံတရာ သိေကာင္းသိမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း က်ေနာ္တုိ႔ေလာက္ ျမန္မာျပည္အေျခ အေနကုိ နားလည္မည္မဟုတ္သည္ကေတာ့ အေသအခ်ာပင္။ အဓိကႏွင့္သာမညကို မိမိသာ ခြဲျခားရမည္ျဖစ္ သည္။ အနာဂတ္ႏွင့္ ပစၥဳပၸန္ကို မိမိဘာသာ စဥ္းစားရမည္ျဖစ္သည္။ ပူးတြဲစဥ္းစား၍ မရ။ အရာအားလုံးကို ေယ ဘုယ် ဆန္ဆန္ လုပ္၍ မရ။ ထုိသုိ႔ ျပဳမူလွ်င္ မ်က္ေမွာက္ေၾကြးေၾကာ္သံႏွင့္ လတ္တေလာ လုပ္ငန္းစဥ္သည္ ခုိင္ ခုိင္မာမာ မျဖစ္ဘဲ ေ၀၀ါးေရာေထြးသြားလိမ့္မည္။
ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ေျပာင္းလဲသြားသူမ်ားသည္ ယုံၾကည္ခ်က္ကို ဘက္ေျပာင္းခ်င္းေတာ့မဟုတ္။ မိမိကိုင္စြဲ ေသာ ေသနဂၤဗ်ဴဟာေဟာင္းကို ယုံၾကည္မႈ မဲ့ၿပီး ေသနဂၤဗ်ဴဟာသစ္မ်ားေပၚတြင္ ယုံၾကည္သြားၾကျခင္းျဖစ္ သည္။ ထုိအခါ ကိုင္စြဲေသာ နည္းမ်ားသည္ တခုတည္းမဟုတ္ေတာ့။ မ်ားလာသည္။ ထုိိအခါ မိမိကုိင္စြဲေသာ နည္းကိုသာ အာရုံထား၍ လုပ္ေသာအခါ ထြက္လာေသာ အသံမ်ားသည္လည္း မ်ားျပားသြားသည္။ ထုိအထဲ တြင္လတ္တေလာလုိအပ္ခ်က္ပါသလုိ၊ အနာဂတ္ႏွင့္သက္ဆုိင္ေသာ အရာမ်ားလည္း ပါသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ ဆန္း စစ္ဖုိ႔ေတာ့လုိပါသည္။ က်ေနာ္တုိ႔သည္ အေရးၾကီးဆုံး ေၾကြးေၾကာ္သံတခုတည္း ေအာက္တြင္ မိမိတုိ႔ယုံၾကည္ ေသာ နည္းမ်ားျဖင့္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ရန္ လိုအပ္၊ မလုိအပ္ဆုိသည့္ အေၾကာင္း။ ဆုိလုိသည္မွာ ေက်ာျခင္း ကပ္ေရး။ သုိ႔ေသာ္ တခ်ိဳ႔ ထုိသုိ႔မဟုတ္၊ ကာလေဒသႏွင့္ လုိက္၍ ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ား ေျပာင္းၾကသည္။ နအဖ ေစ်းကြက္စီးပြားေရး အမွတ္ရမိေတာ့သည္၊ ေလရူးသုန္သုန္ ၀တၲဳ ထဲမွ ရက္ဒ္ဘတၱလာ ကို အမွတ္ရစရာ ျဖစ္ သည္။ အမွန္တကယ္တြင္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔သည္ တုိင္းျပည္အေပၚ ထားေသာ သေဘာထားႏွင့္ မိမိအေပၚထား ေသာ သေဘာထားကို ထပ္တူမျပဳသင့္ဟု ထင္သည္။
ေသနဂ္ဗ်ဴဟာ အေပၚ ယုံၾကည္ျခင္း ေျပာင္းလဲမႈ၏ အမွန္အမွားကိုေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ေဆြးေႏြးစရာမရွိ။ ကိုယ္ယုံ ၾကည္မႈကို ကုိယ္ ခုိင္ခုိင္မာမာ ကုိင္ထားၾကၿပီးခ်ိန္ျဖစ္သည္။ တခုသာ ရွိသည္။ ကုိယ္စားျပဳသည့္အရာသည္ ျပည္သူသာျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တုိ႔သည္ သမုိင္းကို စက္၀ုိင္းပုံမလည္ေစခ်င္။
ေၾကာင္လိမ္ေလွကားလုိ တုိးတက္ျဖစ္ထြန္းလာေစခ်င္သည့္ ဆႏၵသာရွိသည္။

ေဒါင္းအုိးေ၀စာေစာင္
အတြဲ ၁၊ အမွတ္ ၁၀၊ ဇန္န၀ါရီ-ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၀၀၂

Labels:

posted by ျမင့္ေဇ @ 10:23 PM   0 comments
ကဗ်ာေလးဆယ့္ငါးရာသီ (၃)


ဘ၀တနံတလ်ားထဲ
စိတ္လန္းတဲ့ ရုိးေျမက်မႈေတြ
အေမ့မ်က္ရည္ေတြ ရေပမယ့္
ေက်းဇူးမမဲ့တတ္မႈေတြ ရွိတယ္။

ငါတုိ႔ရဲ့ဘာသာစကားဟာ
မထည္၀ါလွပါဘူး
ဒါေပမယ့္
လူနားလည္တယ္။

ကုိယ့္ဘ၀ ကုိယ္ထမ္းေနမွေတာ့
ေနာက္ေက်ာ မလုံတဲ့ကိစၥေတြလည္း မဲ့ေပါ့။ ။

Labels:

posted by ျမင့္ေဇ @ 1:50 AM   0 comments
လြတ္လပ္မႈ၊ အဖြဲ ႔အစည္းမူႏွင့္ မနာက်င္ေစေသာ လုပ္ဟန္မ်ား

၁။
တမနက္ က်ေနာ္တုိ႔ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ေနစဥ္ ရဲေဘာ္တေယာက္ မိသားစုႏွင့္အတူ ေရာက္လာ သည္။ က်ေနာ္တုိ႔ႏွင့္ မာနယ္ပေလာခံစစ္တြင္ လက္ရည္တျပင္တည္း တိုက္လာခဲ့သူ၊ သုိ႔ေသာ္ ၄င္းကတပ္ရင္းတရင္း က်ေနာတုိ႔က တရင္း။ ခံစစ္ကုန္းကေတာ့ တကုန္းတည္း ။ ထုိ႔ေနာက္ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ေ၀းသြားၾကသည္။ သူက ၁၉၉၅ ေလာက္တြင္ တပ္မွထြက္၍ အလုပ္လုပ္ေနခဲ့သည္။ က်ေနာတုိ႔ႏွင့္အတူ ခံစစ္ကုန္းထုိင္စဥ္က သူလည္းမုိင္းထိခဲ့သည္။ ထုိ႔အတြက္ မ်က္စိက သိပ္မေကာင္း၊ မ်က္စိေကာင္းႏုိးႏွင့္ သူခြဲစိတ္ကုသမႈခံယူခဲ့ရာ တဖက္က လုံး၀မျမင္ရပဲ က်န္တဘက္ကလည္း အနည္းငယ္သာ ျမင္ရေၾကာင္း (သူ႔ေျပာျပခ်က္အရ) သိရသည္။ အလုပ္လုပ္သည့္ သူေဌးအိမ္တြင္ ေတာင္းပန္ေနရင္း မိသားစုႏွင့္ရုန္းကန္ေနရသည္။ ဒါက သူ႔အေၾကာင္း။ သူလာသည္က ဘာမွမလုပ္ႏုိင္သည့္ဘ၀တြင္ ဒုကၡသည္ေလွ်ာက္ခ်င္သည့္ အတြက္ ေထာက္ခံစာလာယူသည့္သေဘာမ်ဳိး။
သူ႔ကုိၾကည့္ရင္း တဖက္က အားနာေနမိသည္။ အားနာသည္က ၁၅ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ အဖြဲ ႔အစည္းမွ ဒဏ္ရာရ ရဲေဘာ္မ်ားအား ဂုဏ္ျပဳမွတ္တမ္း လႊာေပးခဲ့သည္မွာ ေနရာေဒသအႏွံ႔ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ မိမိတုိ႔ႏွင့္ နီးနီးနားနား ရွိေနသည့္ ရဲေဘာ္တဦး(၄င္းအား) ကို ေမ့ေလ်ာ့က်န္ရစ္ေနခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ေနာက္တခုက သူ၏ ေျပာစကားျဖစ္သည္။`က်ေနာ္ ေတာင့္ခံပါေသးတယ္ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္အေျခအေနက ျမင္တဲ့အတုိင္းပဲ။မိသားစုနဲ႔ ဘယ္လုိမွ ဒီပုံစံမ်ဳိးမရပ္တည္ႏုိင္ေတာ့လုိ႔ လာရတာပါ။´ ၿပီးေတာ့ စကားစျမည္ အနည္းငယ္ေျပာၿပီး သူျပန္သြားသည္။ ျပန္သြားေတာ့ သူ႔အမ်ဳိးသမီးက သူ႔ကို လမ္းျပေခၚသြားသည္ကို လွမ္းျမင္ေနရသည္။
၂။
က်ေနာ္တုိ႔ `မကဒတ´ရပ္တည္ရွင္သန္ခဲ့သည္မွာ ၁၅ႏွစ္ေက်ာ္ ၁၆ႏွစ္အတြင္း သုိ႔ တုိင္ခဲ့ၿပီ။ အဖြဲ ႔ အစည္းအတြင္း ႏုိင္ငံေရးအျမင္မတူညီမႈအရ ညီညြတ္ေရး ၿပိဳကြဲမႈမ်ား၊ ကုိင္စြဲထားေသာ ႏုိင္ငံေရး၊ စစ္ေရး လမ္းစဥ္မ်ားကို မၾကိဳက္၍ တဦးခ်င္းအရ၊ အုပ္စုမ်ားအရ ညွိႏႈိင္းစြန္႔ခြာမႈမ်ားရွိခဲ့သည္။ ထုိ႔နည္း တူ ခ်မွတ္ထားေသာ မူမ်ားေပၚလစီမ်ားအရ အလုိအေလ်ာက္ ထြက္ရေသာ ျဖစ္ရပ္မ်ားရွိခဲ့သည္။
အဖြဲ႔အစည္းတရပ္အေနျဖင့္ မိမိအေျခအေန၊ကာလ၊ေဒသႏွင့္ကိုက္ညီသည့္မူ၊ ေပၚလစီ၊လမ္းစဥ္၊ လုပ္ငန္းစဥ္၊ နည္းနာစသည္မ်ားကို က်င့္သုံး၇သည္မွာ အျငင္းပြားစရာကိစၥမဟုတ္ဟု က်ေနာ္ထင္သည္။ အဖြဲ႔အစည္းကို ဦးေဆာင္ေနသူမ်ား အေနျဖင့္လည္း မိမိတုိ႔ျဖတ္သန္းလာေသာ အေတြ ႔အၾကံဳမ်ားအေပၚမွသာ အေျခခံ၍အေျခအေန၊ အခ်ိန္အခါႏွင့္ကိုက္ညီသည့္ လုပ္ငန္းမ်ားကိုသာ လုပ္ေဆာင္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ၿပီးျပည့္စုံေသာ လုပ္ငန္းစဥ္ကိုေတာ့ မည္သည့္ အဖြဲ႔အစည္းမွ ခ်ထားႏုိင္သည္မဟုတ္သည္မွာလည္း အေသအခ်ာပင္။
၃။
လက္ရွိႏုိင္ငံေရးအေျခအေနသည္ ႏွစ္ငါးဆယ္ေက်ာ္ျပည္တြင္းစစ္အတြင္း အလြန္လ်င္ျမန္စြာ ေျပာင္းလဲေနသည့္ ကာလျဖစ္သည္။ လြန္ခဲ့သည့္ ရွစ္ေလးလုံးကာလမွ ၁၄ႏွစ္ေက်ာ္တုိင္ေအာင္ ျမန္မာျပည္အေျခအေနသည္ စစ္အစုိးရအေနျဖင့္ အာဏာကို အမ်ဳိးမ်ဳိးလွည့္ကစားၿပီး ထိန္းသိမ္း ထားႏုိင္ခဲ့ေသာ္လည္း ျပႆနာေျဖရွင္းေရး အတြက္ အေျချပဳစဥ္းစားမႈသည္ ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္ႏွင့္ ျပည္တြင္းျပည္ပ အတုိက္အခံအင္အားစုမ်ားသာ။ သုံးပြင့္ဆုိင္ ေဆြးေႏြးပြဲႏွင့္ ေျဖရွင္း ေရးသာပင္။
ေမ ၃၀ ဒီပဲယင္း အေရးအခင္းအၿပီး ေနာက္ပို္င္း ဗုိလ္ခင္ညြန္႔၏ လမ္းျပေျမပုံ ၇ခ်က္ ေၾကညာအၿပီးတြင္ အေျချပဳစဥ္းစားမႈသည္ (ႏုိင္ငံတကာမွ)စစ္အုပ္စုကို အေျချပဳစဥ္းစားလာၾက သည္ကို ေတြ႔လာရသည္။ အထူးသျဖင့္ ဘန္ေကာက္ဖုိရမ္အၿပီး။
ေကအဲန္ယူ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး လုပ္ရန္ျဖစ္လာေသာအခါ နယ္စပ္အေျချပဳ အဖြဲ ႔အစည္းမ်ားအေနျဖင့္လည္း ဆက္လက္ရပ္တည္ေရးအတြက္ စဥ္းစားလာရသည္။ ထုိအထဲတြင္ က်ေနာ္တုိ႔လည္း အပါအ၀င္ပင္။သုိ႔ေသာ္ ထိုအေျခအေနမ်ားမျဖစ္ေပၚမီကတည္းက (စတင္တည္ေထာင္စကတည္းက)မကဒတတြင္ လုပ္ငန္းမ်ား၊နည္းနာမ်ားရွိၿပီးျဖစ္သည္၊ မူမ်ား ေပၚလစီမ်ား ရွိၿပီးလည္း ျဖစ္သည္။ သုိ႔ျဖစ္၍ ႏုိင္ငံေရး အေျခအေနတစုံတရာ ေျပာင္းတုိင္း က်ေနာ္တုိ႔၏ ခ်မွတ္ထားေသာ အရာမ်ားကို ေျပာင္းလဲရမည္လား။ တကယ္တမ္း မလႊဲမေရွာင္သာေျပာင္းလဲဖုိ႔ အလြန္အမင္း လုိအပ္ေနၿပီလား။ ဥပမာ- ကုလသမဂၢ ဒုကၡသည္မ်ားဆုိင္ရာ မဟာမင္းၾကီးရုံးတြင္ ႏုိင္ငံေရးဒုကၡသည္ အျဖစ္ေလွ်ာက္ထားရန္ အဖြဲ႔အစည္းတခုလုံးအေနျဖင့္ အေရးတၾကီးလုိအပ္ေနၿပီလား။
က်ေနာ္ ဤ ကိစၥကုိသာ ေျပာပါမည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ အဖြဲ႔အစည္းအတြင္း ဤျပႆနာအေပၚ တြင္ မူအရ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ရွိရန္ လုိအပ္ေနေသာေၾကာင့္ပင္။
၄။
ဒုကၡသည္အျဖစ္ခံယူလုိျခင္း၊ မခံယူလုိျခင္းကိစၥသည္ တဦးခ်င္း၏ေရြးခ်ယ္ပုိင္ခြင့္ ႏွင့္သက္ဆုိ္င္ သည့္ကိစၥ သုိ႔ေသာ္ မကဒတ စတင္တည္ေထာင္ကတည္းက တြဲပါလာခဲ့ေသာျပႆနာ။ (ျပႆနာဟုဆုိ၍ တမ်ဳိးအဓိပၸါယ္ မေကာက္ေစခ်င္၊ ေလွ်ာက္ရန္ လုိသည္မလုိသည္ဟု အျငင္းပြားမႈမ်ဳိးကိုသာ ရည္ရြယ္ရင္းျဖစ္သည္။ )
အဖြဲ႔အစည္းအေနျဖင့္ ရဲေဘာ္တဦးခ်င္း အရလည္းေကာင္း၊ အုပ္စုလုိက္အရ လည္းေကာင္း ဒုကၡသည္အျဖစ္ ခံယူသြားျခင္းကို မည္သည္အခါမွ တားလည္းမတားဆီးခဲ့၊ တားလည္း မတားႏုိင္ခဲ့ပါ။ ေတာ္လွန္ေရး ေရရွည္ဆန္လာမႈတြင္ ဆက္လက္ပါ၀င္လုိစိတ္မရွိေတာ့၍ ခံယူသြားျခင္းျဖစ္သည္ဟု က်ေနာ္ထင္သည္။
ဒဏ္ရာရမႈ ၊ ႏုိင္ငံေရးအျမင္မတူညီမႈပုဂၢိဳလ္ေရးအရ ခံစားမႈတခ်ဳိ ႔တေလတုိ႔ေၾကာင့္လည္း ပါ၀င္ႏုိင္ပါသည္။ `မကဒတ´ ဖြဲ ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒအရ တပ္ဖြဲ၀င္အျဖစ္ ထမ္းေဆာင္ရမည့္အခ်ိန္ အကန္႔အသတ္ ရွိသည္။
မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ တပ္ဖြဲ ႔၀င္သက္တမ္းအရ ျပည့္သူေရာ၊ မျပည့္သူတုိ႔ကိုပါ အဖြဲ႔အစည္းအေနျဖင့္ တဦးခ်င္းစီအရ လြတ္လပ္စြာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ ေပးခဲ့ျခင္းသည္ ဒီမုိကေရစီမဟုတ္ပါလား။ ဤသုိ႔ျဖင့္ မကဒတကို ၁၆ႏွစ္ နီးပါးတုိင္ သယ္ခဲ့ၾကသည္။
ယခုလို ႏုိင္ငံေရးအရ အဖက္ဖက္မွ ဖိအားမ်ဳိးစုံခံေနရေသာ ကာလတြင္ အဖြဲ ႔အစည္း ရပ္တည္ရွင္သန္ေရးအတြက္ ရံပုံေငြ ေထာက္ပံ့ေပးေနသူမ်ားမွာလည္း ႏုိင္ငံတကာေရာက္ မကဒတရဲေဘာ္ေဟာင္းမ်ားႏွင့္ မ်ဳိးခ်စ္ျမန္မာအင္အားစုမ်ားသာျဖစ္သည္။ ထားေတာ့။
က်ေနာ္ဤေနရာတြင္ ဆုိလုိခ်င္သည္က တပ္ဖြဲ႔၀င္တဦးခ်င္းစီ၏လြတ္လပ္စြာ စဥ္းစားေရြးခ်ယ္ ပုိင္ခြင့္။
သုိ႔ေသာ္အထက္တြင္ က်ေနာ္ဆုိခဲ့သလုိ အဖြဲ ႔အစည္း၌ မူမ်ား၊ ေပၚလစီမ်ားရွိေနေသးသည္။ တဦးခ်င္းစီအရ လြတ္လပ္စြာ စဥ္းစားေရြးခ်ယ္ႏုိင္သလုိ၊ အဖြဲ႔အစည္း၏ မူမ်ားကိုလည္း အာမခံရမည္။ သုိ႔အတြက္ UN ဒုကၡသည္ေလွ်ာက္ထားျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း မကဒတတြင္ မူရွိသည္။မိမိသေဘာျဖင့္ အထက္အဆင့္ဆင့္သုိ႔ တင္ျပမႈ မရွိဘဲ ဒုကၡသည္အျဖစ္ ေလွ်ာက္ထားပါ က တပ္ဖြဲ ႔၀င္အျဖစ္မွ အလုိအေလ်ာက္ႏႈတ္ထြက္ၿပိးျဖစ္သည္။ဤသည္မွာ မကဒတ၏ ဒုကၡသည္ေလွ်ာက္ထားမႈႏွင့္ဆုိင္သည့္ မူ ျဖစ္သည္။ စနစ္တက်တင္ျပၿပီး ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ေဆြးေႏြးၿပီးမွ ဒုကၡသည္ခံယူျခင္းသည္လည္း တပ္ဖြဲ ႔၀င္အျဖစ္မွ ႏႈတ္ထြက္ရသည္သာ။ မည္သည့္နည္းျဖင့္ ထြက္ထြက္၊ ထြက္သြားေသာ ရဲေဘာ္မ်ားအေနျဖင့္ မကဒတ၏ အဖြဲ ႔၀င္အျဖစ္
ျပန္လည္ေလွ်ာက္ထားလုိပါကလည္း စဥ္းစားလက္ခံမည္သာျဖစ္သည္။ ဤသည္ကလည္း အဖြဲ ႔ ၏ ဖြင့္ေပးထားသည့္ မူပင္။
တခ်ဳိ ႔က ဤသို႔မဟုတ္။ မည္သူမွ် အတင္းအက်ပ္ ေခၚေဆာင္ျခင္းမျပဳခဲ့ပဲ မိမိသေဘာဆႏၵ (ယုံၾကည္ခ်က္)ျဖင့္ မကဒတသုိ႔၀င္ေရာက္ခဲ့သည္။ ၀င္ေရာက္ၿပီးသည္ႏွင့္ အဖြဲ ႔အစည္း၏ စည္းရုံးေရးစည္းကမ္းကို နာခံရမည္သာျဖစ္သည္၊ သုိ႔ေသာ္ ျပႆနာရပ္တုိင္းႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ မိမိအျမင္ကို အခ်က္အလက္ႏွင့္ တင္ျပေဆြးေႏြးခြင့္ ရွိသည္။ မတူညီေသာ အျမင္မ်ားကို ကိုင္စြဲထားပုိင္ခြင့္ရွိသည္။ အခ်ိန္အခါ ၾကံဳလာပါက ထပ္မံတင္ျပခြင့္ရွိသည္။ ဤသည္ကား အဖြဲ ႔ အစည္း၏ ဒီမုိကေရစီႏွင့္ ဗဟုိခ်ဳပ္ကိုင္မႈသေဘာ။
အဖြဲ ႔အစည္းမွ ျပန္လည္ ႏႈတ္ထြက္လုိပါကလည္း အဖြဲ ႔အစည္းမွ ၄င္းတုိ႔၏ လုပ္ခ်င္၊ ျဖစ္ခ်င္သည့္ ဆႏၵကို ျဖည့္ဆည္းေပးရန္ အဆင္သင့္၊ ဒုကၡသည္ေလွ်ာက္မည္၊ အလုပ္လုပ္မည္စသျဖင့္ ပြင့္လင္းရုိးသားမႈသာ ရွိဖုိ႔လုိသည္။ ဆုိးသည္က အဖြဲ ႔အစည္းမွ ထြက္သြားၿပီးေနာက္ပုိင္း မိမိျဖစ္ခ်င္ေသာ အေနအထားတခုအတြက္ အဖြဲ ႔အစည္းႏွင့္ပတ္သက္၍ အေႏွာင့္အသြားမလြတ္ေသာ စကားမ်ားကို အဖြဲ ႔အစည္းေနာက္ကြယ္တြင္ ေျပာေနျခင္းမ်ား။ ဆုိလုိသည္က အဖြဲ ႔အစည္းအားနင္း၍ တက္ျခင္း။
ထုိအခါ ဆက္စပ္ေနေသာ မဟာမိတ္အဖြဲ ႔မ်ားက `မကဒတ´အား ထုိစကားမ်ားအေပၚ အေျခခံၿပီး ယုံထင္ေၾကာင္ထင္ျဖစ္လာသည္။ ဒါကလည္း အျပစ္မဆုိသာ။ အဖြဲ ႔အစည္းတခု၏ အတြင္းပုိင္း ျပ ႆနာ(အထူးသျဖင့္ မူျပႆနာ)ကို အျခားအဖြဲ ႔အစည္းတခုက စဥ္းလုံးေခ်ာ သိႏုိင္၊နားလည္ႏုိင္မည္မဟုတ္။ ထုိ႔နည္းတူ မီဒီယာမ်ားကလည္း ေဖာ္ျပၾကသည္။ ဒါကလည္း သူတုိ႔အျပစ္မဟုတ္၊ အမွန္တကယ္တြင္ မိခင္အဖြဲ႔အစည္း ၏ သေဘာကို ေမးျမန္းဖုိ႔ေကာင္းသည္။ သုိ႔ေသာ္ မေမးျမန္းခဲ့။
ထုိ႔အတြက္လည္း အျမင္အရ အၾကားစကားမ်ားကိုသာ အေျခခံ၍ `မကဒတ´အေပၚ နားလည္မႈ လြဲႏုိင္သည့္အတြက္ က်ေနာ္တုိ႔၏ မူအေပၚ ရပ္ခံမႈကို ရွင္းလင္းေစရန္ ေရးရျခင္းပင္။ ေနာက္တခ်က္အဖြဲ ႔အစည္းအတြင္း အျမင္ ရွင္းလင္းေစရန္ေရးျခင္းျဖစ္သည္။ ဤကာလတြင္ က်ေနာ္တုိ႔ ရဲေဘာ္တဦးခ်င္းစီ၏ လြတ္လပ္စြာ ေရြးခ်ယ္ပုိင္ခြင့္ကုိ ပုိ၍ ေပးထားၿပီးျဖစ္သည္။ မိမိအျမင္၊ အယူအဆ၊ လုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္မႈမ်ားကို စဥ္းစားႏုိင္ရန္ ပုိမုိဖြင့္ေပးထားသည့္ သေဘာ။ ျဖစ္ေစခ်င္သည္ကေတာ့ စနစ္တက်ရွိေသာ မိခင္အဖြဲ ႔အစည္းအား မနာက်င္ေစေသာ လုပ္ဟန္ မ်ား။
၅။
မနက္က ေရာက္လာသည့္ ရဲေဘာ္ေဟာင္းႏွင့္ဆက္စပ္ၿပီး ေတြးၾကည့္ျခင္းသာ၊ သူကေတာ့ ရွင္းသည္။ သူ႔အခက္အခဲႏွင့္ လုိအပ္ခ်က္မ်ားကို ပြင့္လင္းစြာေျပာသည္။ လုိအပ္ေသာအရာမ်ားကို လုပ္ေပးၿပီး ထြက္သြားေတာ့ သူ႔အတြက္ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့ေသာ ဂုဏ္ျပဳမွတ္တမ္းကိုပါ ထည့္ေပး လုိက္သည္။ သူကေတာ့ မသဲမကြဲ ျမင္ရေသာ မ်က္စိထဲတြင္ သူ၏ မိသားစုအိပ္မက္တခု ရသြားခဲ့ေလၿပီ။ ဤသုိ႔ပင္ က်ေနာ္တုိ႔ အဖြဲ႔အစည္း၏ မူေပၚလစီမ်ားတြင္ (မည္သူေတြ ပုခုံးတြန္႔ပါေစ)အိပ္မက္မ်ားရွိေနဦးမည္ကေတာ့ အေသအခ်ာပင္ ျဖစ္သည္။

ေဒါင္းအုိးေ၀ စာေစာင္
အတြဲ ၂ အမွတ္ ၅။ ဧၿပီ-ေမ ၂၀၀၄

Labels:

posted by ျမင့္ေဇ @ 12:40 AM   0 comments
ေရတံခြန္
Friday, June 15, 2007


ျဗဳန္းဆုိ....
အရွင္လတ္လတ္ ထုိးဆင္းခဲ့ပုံမ်ား
ဆီးၾကိဳသူမွာေတာ့
ရင္ႏွစ္ျခမ္း အစဥ္ကြဲလုိ႔။ ။

Labels:

posted by ျမင့္ေဇ @ 10:41 PM   0 comments
ေညာင္ႏွစ္ပင္ အေျဖထြက္ေတာ့မယ္
နအဖကေတာ့ ေညာင္ႏွစ္ပင္ကို ျပည္ဖုံးကားခ်ေတာ့မယ္လုိ႔ ဆုိေနပါၿပီ။

ဒီစခန္းသိမ္းပြဲနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ျပည္တြင္းျပည္ပက စိတ္၀င္စားသူေတြဟာ ကုိယ့္စိတ္ကူးနဲ႔ကို္ယ္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ေ၀ဘန္ သုံးသပ္ေနၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ၾကိဳတင္မွန္းဆေနၾကတာလည္း မနည္းပါဘူး။ ဒါ့အျပင္ က်ေနာ့္ သေဘာဘယ္လုိရွိသလဲ လုိ႔ တီးေခါက္သူမ်ားလည္း ၾကံဳ၇လုိ႔ ငါလည္း ငါ့အျမင္ေတာ့ ေျပာဦးမွ ဆုိၿပီး ဒီေဆာင္းပါးကို ေရးလုိက္ပါတယ္။

ဗုိလ္သန္းေရႊ အသက္ ၆၀ မျပည့္ခင္ကတည္းက စၿပီး န၀တ-နအဖ တုိ႔ ၁၄ ႏွစ္ေလာက္ ဆြဲလုပ္ေနခဲ့တဲ့ ေညာင္ႏွစ္ပင္ညီလာခံကို ဘာေၾကာင့္ အခုက်မွ စခန္းသိမ္းရတာလည္း ဆုိတာ စေျပာခ်င္တယ္။ တကယ္က သူတုိ႔အေနနဲ႔ အရင္လုိ ဇာတ္ေမ်ာၾကီးဆက္ကေနရင္လည္း ရေနေသးတာပဲ မဟုတ္လား။ ႏုိင္ငံတကာက ဖိအားဆုိတာလည္း သူတုိ႔အတြက္ မႈေလာက္စရာ အဆင့္ မေရာက္ေသးပါဘူး။ ဒါနဲ႔မ်ားဘာေၾကာင့္ စခန္းသိမ္းစကားေျပာလာရတာလဲ စဥ္းစားစရာ ရွိပါတယ္။

တကယ္တမ္း နအဖအေပၚ ဖိအားေပးေနတာက ဇရာနဲ႔ မရဏပါ။ ဗုိလ္သန္းေရႊ ေဆးရုံက ဆင္းလာတာ ဘာမွ မၾကာေသးပါဘူး။ အခုသူေနေကာင္းတယ္ဆုိတာကလည္း လူအုိေကာင္းေကာင္းေနတာျဖစ္ပါတယ္။ ဗုိလ္စုိး၀င္းဟာ စကၤာပူမွာ ေသမင္းနဲ႔ ေစ်းဆစ္ေနရတယ္။ ဗုိလ္ေရႊမန္းက်န္းမာေရးကိုလည္း အမ်ဳိးမ်ဳိး ေျပာသံေတြ ၾကားေနရၿပီး ဗုိလ္သိန္းစိန္ကေတာ့ နားပါရေစေတာ့လုိ႔ခ်ည္း ေျပာေနတဲ့ ယဲ့ယဲ့လူပါ။ အရင္လုိအခ်ိန္ဆြဲေနရင္ ေညာင္ႏွစ္ပင္ စခန္းမသိမ္းႏုိင္မီ နအဖေခါင္းေဆာင္ေတြ စခန္းသိမ္းကုန္မယ့္ အလားအလာေတြ ျမင္ေတြ႔ေနရပါတယ္။

ဒါနဲ႔တဆက္တည္း ေနာက္တက္ေလးမ်ားရဲ့ ေနာက္ကတြန္းၿပီး ဖိအားေပးေနတဲ့ ဖိအားကိုလည္း မစဥ္းစားလုိ႔မရဘူး။ ၀န္ၾကီးဌာနေတြနဲ႔ ၀မ္းခ်ရတာလည္း ဆက္တုိးစရာ မရွိေတာ့ဘူး။ ဒီတပ္ထဲမွာက ထိပ္တန္းေရာက္ေလ၊ ရာထူးၾကီးေလ စားရေလ၊ ခ်မ္းသာေလဆိုတာ အားလုံးကသိေနပါတယ္။ န၀တ-နအဖ စစ္အုပ္စုဟာ တပ္တြင္းမွာ အလွည့္နဲ႔စားတဲ့ စနစ္ကို ထူေထာင္ဖုိ႔ေတာ့ ၾကိဳးစားပါရဲ့။ ဒါေပမဲ ေရႊမန္က်ည္း ျဖစ္ရင္သာ တဆစ္စီ ေ၀စားႏုိင္မယ္။ ထိပ္ပုိင္းေနရာကို ေတာ့ ေ၀မစားႏုိင္ပဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။

ေနာက္တတန္းတည္း အေရးပါတဲ့ ကိစၥက `ၿငိမ္း´အဖဲြ ႔ေတြရဲ့ ျပႆနာပါ။ ေသေဘာ္ညွိတဲ့ အေနနဲ႔ ေညာင္ႏွစ္ပင္ထဲ ဆြဲထည့္ထားေပမဲ့ သူတုိ႔ထင္သေလာက္ မီးမေသတာေတြ႔ရလုိ႔ အဲဒါေတြကို မီးေသေအာင္လုပ္ဖုိ႔လည္း လုိေနေသးတယ္။ သူတုိ႔ကို တေလွ်ာက္လုံး ဖြဲ႔စည္းပုံစကားနဲ႔ ေခြ်းသိပ္ေနခဲ့ရတာ မဟုတ္လား။

ေနာက္တခ်က္က နအဖမွာ ဂမ္ဘာရီကို ၾကိဳးေလွ်ာ့ေပးလုိက္၊ ၾကိဳးျပန္တင္းလုိက္နဲ႔ ဆက္ဆံၿပီး ကုလသမဂၢကို အျမွင္မျပတ္ ေအာင္ လုပ္ေနရတဲ့ တာ၀န္လည္း ရွိေနပါတယ္။ ဒီအတြက္ ဒီေျခလွမ္းဟာ အမ်ားၾကိး အက်ဳိးရွိမယ္လုိ႔ သူတုိ႔ တြက္မွာပါ။ သူတုိ႔ဟာ ကုလသမဂၢနဲ႔ ရင္ဆုိင္ရတဲ့ ကိစၥမွန္သမွ်ကို ဒီအေကြ႔ဒီတက္နဲ႔ေလွာ္ ဆုိသလုိ ေဆးၿမီတုိနဲ႔ခ်ည္း ျဖတ္သန္းခဲ့တာပါ။ သူတုိ႔အေနနဲ႔ လက္ရွိၾကဳံေနရတဲ့ အခက္အခဲကို ေက်ာ္ရင္ ရၿပီဆိုတာမ်ဳိးနဲ႔ စခန္းသြားေနခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ။ အလားတူပဲ ဒီလုိ လုပ္လုိက္ျခင္းအားျဖင့္ အိမ္နီးနားျခင္းႏုိင္ငံေတြက နားပူနားဆာ လုပ္ေနတာကို တစုံတရာ သက္သာေအာင္လုပ္ႏုိင္မယ္လုိ႔လည္း တြက္ဟန္တူပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ အီးယူ၊ ဂ်ပန္စတဲ့ ႏုိင္ငံမ်ဳိးေတြ။ အားလုံးက ဒါကိုပဲ ေမးေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိလုပ္ျပလုိက္ျခင္းအားျဖင့္ အဲဒီႏုိင္ငံေတြထဲက တခ်ဳိ ႔ဟာ ဆုိရင္ နအဖက ဟန္ေဆာင္ ေလာက္လုပ္ျပလုိက္ရင္ကိုပဲ ေက်နပ္သြားမယ့္ သေဘာလည္း ရွိေနတယ္ မဟုတ္ပါလား။

ဒီေနရာမွာ စဥ္းစားစရာ အခ်က္ေလးတခ်က္ေတြ႔ေနရပါတယ္။ အဲဒါက ေညာင္ႏွစ္ပင္ စမယ့္ ညီလာခံအခ်ိန္ကို ဇူလုိင္လ ၁၈ ရက္ေန႔လုိ႔ သတ္မွတ္ထားတာပါဘဲ။ အာဇာနည္ေန႔နဲ႔ တမင္ကပ္ၿပီးေရြးထားတာ ဘာေၾကာင့္ ပါလဲ။ ဒီတခါ ဇူလုိင္ ၁၉ ရက္ဟာ အႏွစ္ (၆၀)တင္းတင္းျပည့္တဲ့ ႏွစ္ပတ္လည္မုိ႔ ထူးျခားခ်က္လည္း ရွိေနပါတယ္။ သူတုိ႔ဟာ ဗမာျပည္ရဲ့ ပထမဆုံး ဖြဲ ႔စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒကုိ ေရးဆြဲခဲ့တဲ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ကို ဂုဏ္ျပဳခ်င္တယ္ အထင္ခံခ်င္လုိ႔ ဒီရက္ကို ေရြးတာလား။ဒါမွမဟုတ္ ဒီလုိရက္မွာ သူတုိ႔ရဲ့ ေညာင္ႏွစ္ပင္ကို ဆန္႔က်င္ဆႏၵျပလာမွာကို ၾကိဳတားတာလား။ ဒီေန႔ရက္ကို ေရြးျခင္းအားျဖင့္ ေဒၚစုတုိ႔ကို ႏုိင္ငံေရးအရ ေခြ ထားလုိက္ႏုိင္မယ္လုိ႔ တြက္ထားေလသလား။စဥ္းစားစရာေတြကေတာ့ အမ်ားၾကီး။

ဒီညီလာခံကေန `ကန္႔ကြက္သူမရွိတဲ့´ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြ အမ်ားၾကီးေပၚလာမွာကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ `ၿငိမ္းအဖြဲ ႔ေတြ ´ တင္ထားတဲ့ ကိစၥမ်ဳိးဟာ ျပည္တြင္းစစ္နဲ႔ တုိက္ရုိက္ဆက္စပ္ေနတဲ့ ျပႆနာဆုိေတာ့ နအဖဘယ္လုိကို္င္တြယ္မလဲ စဥ္းစားစရာပဲ။

ေသခ်ာတာက ဒီညီလာခံ အဆုံးသတ္တာဟာ ျပည္သူေတြရဲ့ မေက်နပ္မႈေတြ၊တုိင္းျပည္တြင္း မတည္ၿငိမ္မႈေတြကို ေလ်ာ့နည္းပေပ်ာက္သြားေစမွာ မဟုတ္ပဲ ပိုမိုတုိးမ်ားလာမယ့္အျပင္ ျပည္တြင္းစစ္ ျပန္လည္ ၾကီးထြားလာေရးဆီကိုေတာင္ ဦးတည္သြားႏုိင္ပါတယ္။

ရဲေဘာ္ဖုိးသံေခ်ာင္း

Labels:

posted by ျမင့္ေဇ @ 9:27 PM   0 comments
လူ

အညြန္႔တလူလူလား
မီးခုိး တလူလူလား
အပူေတြက မ်ားပါသဘိနဲ႔။

Labels:

posted by ျမင့္ေဇ @ 9:02 PM   0 comments
သေဘာက်စရာေလးမ်ား
ျပည္သူ႔သေဘာထား
၁. ယဥ္ေက်းလိမၼာ မ်ားထက္သာ အ့ဲဒါဒို႔ျမန္မာ။
၂. မ်ိဳးေကာင္းသားမ်ား ေမြးဖြားရာ အ့ဲဒါဒို႔ျမန္မာ။
၃. ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ထားတတ္တာ အ့ဲဒါဒို႔ျမန္မာ။
၄. ကူညီဖို႔ရာ လက္မေႏွးတာ အ့ဲဒါဒို႔ျမန္မာ။
၅. အညိွးအေတးမၾကီးတာ အ့ဲဒါဒို႔ျမန္မာ။
၆. အမွတ္မရိွ သနားတတ္တာ အ့ဲဒါဒို႔ျမန္မာ။
၇. အျမဲလိုလို အားနာတတ္တာ အ့ဲဒါဒို႔ျမန္မာ။
၈. ဘာေတြျဖစ္ျဖစ္ ျပံဳးေနတတ္တာ အ့ဲဒါဒို႔ျမန္မာ။
၉. ေရွ႔ေနာက္မတူ အလည္ထိုင္လြဲ ဇြဲမေလွ်ာ႔တာ အ့ဲဒါဒို႔ျမန္မာ။
၁၀. အမွားအမွန္မေ၀ဖန္ ေခါင္းငံု႕ခံတာ အ့ဲဒါဒို႔ျမန္မာ။
၁၁. နဲနဲလုပ္ၿငား မ်ားမ်ားၾကြား မွတ္သား အ့ဲဒါဒို႔ျမန္မာ။
၁၂. ငါနဲ႕မူမတူ ငါ႕ရန္သူ မွတ္ယူ အ့ဲဒါဒို႔ျမန္မာ။
၁၃. သူမ်ားေကာင္းစား မနာလိုပြား အ့ဲဒါဒို႔ျမန္မာ။
၁၄. သူမ်ားအေပၚေကာင္း အခ်င္းခ်င္းေထာင္း အ့ဲဒါဒို႔ျမန္မာ။
၁၅. မဆင္ခ်င္ပါ အထင္ၾကီးတာ အ့ဲဒါဒို႔ျမန္မာ။
၁၆. ဘယ္လိုႏွိပ္စက္ မနာတတ္တာ အ့ဲဒါဒို႔ျမန္မာ။
၁၇. ရွိရွိ၊မရွိရွိ ၾကြား၀ါတတ္တာ အ့ဲဒါဒို႔ျမန္မာ။
၁၈. သာေပါင္းညာစား ေျပာဆိုတတ္တာ အ့ဲဒါဒို႔ျမန္မာ။
၁၉. ဟိုဒီအေၾကာင္းျပ အပ်င္းၾကီးတာ အ့ဲဒါဒို႔ျမန္မာ။
၂၀. ရာထူးဂုဏ္သိန္ အလြန္မက္တာ အ့ဲဒါဒို႔ျမန္မာ။
၂၁. ရိုးသားသူမ်ားလူ႔ငႏြား ေခၚခံရတာ အ့ဲဒါဒို႔ျမန္မာ။
စီးပြားေရးဦးတည္ခ်က္
၂၂. ေလယာဥ္ပိုင္ရွင္ေပၚလို႔လာ အ့ဲဒါဒို႔ျမန္မာ။
၂၃. ခရက္ဒစ္ကဒ္မသံုးပါ လက္ငင္းရွင္းတာ အ့ဲဒါဒို႔ျမန္မာ။
၂၄. ဟန္းဖံုး၁လံုး သန္းခ်ီတန္တာ အ့ဲဒါဒို႔ျမန္မာ။
၂၅. ပုခံုးပြင့္ရွိမွအလုပ္ျဖစ္တာ အဲ့ဒါတုိ႔ျမန္မာ။
၂၆. တံခါးဖြင့္စီးပြား ေရေလာင္းရတာ အ့ဲဒါဒို႔ျမန္မာ။
၂၇. ကပ္ပြားသမားမ်ားခ်မ္းသာတာ အ့ဲဒါဒို႔ျမန္မာ။
၂၈. ကားအေဟာင္းေတြ ေစ်းေကာင္းရတာ အ့ဲဒါဒို႔ျမန္မာ။
၂၉. တိုရိုတာ မွ ေရႊသာယာ ျဖစ္တာ အ့ဲဒါဒို႔ျမန္မာ။
၃၀. ၀ပ္ေသာက္ကားမ်ား ၀န္ၾကီးကားျဖစ္လာ အ့ဲဒါဒို႔ျမန္မာ။
၃၁. လိပ္တက္ကားစီး ၀န္ၾကီးေျမး အ့ဲဒါဒို႔ျမန္မာ။
၃၂. လူၾကီးအမ်ိဳးမ်ား ေကာင္းေကာင္း၀ါး အ့ဲဒါဒို႔ျမန္မာ။
၃၃. စီးပြားျဖစ္ရာ လုိက္လုပ္တတ္တာ အ့ဲဒါဒို႔ျမန္မာ။
၃၄. ပိုက္ဆံေစ်းက် သံုးမရ အျပံဳးမပ်က္တာ ဒို႔ျမန္မာ။
၃၅. စီးပြားပိတ္ဆို႔ အေမရိကန္တို႔ ဂရုမစိုက္တာ ဒို႔ျမန္မာ။
၃၆. ရက္ကြက္တစ္ခု ပတ္သံုးခု ဖြင့္လို႔ျဖစ္တာ ဒို႔ျမန္မာ။
၃၇. ေတာင္သူလယ္သမား ဘိန္းစိုက္စား စီးပြားတက္တာ ဒို႔ဗမာ။
၃၈. လူခ်မ္းသာသား အလုပ္ရွား စီးရီးထုတ္တာ ဒို႔ဗမာ။
၃၉. ျမန္မာျပည္သား မေလးရွားသြား အလုပ္သမားျဖစ္လာ ဒို႔ဗမာ။
ပညာေရးဦးတည္ခ်က္
၄၀. ပညာတတ္မ်ား ေထာင့္ပို႕ထား အ့ဲဒါဒို႔ျမန္မာ။
၄၁. ဖတ္တတ္ယံုေလး သင္ကာေပး ဆိုးရြားေနတာ ဒို႔ျမန္မာ။
၄၂. ဘြဲ႕ရေသာ္ၿငား အလုပ္ရွား မွတ္ထား ဒို႔ျမန္မာ။
၄၃. ၁၀တန္းေအာင္မ်ား ႏိုင္ငံျခားသြား တကၠသိုလ္မတတ္တာ ဒို႔ျမန္မာ။
၄၄. တကၠသိုလ္သား မွန္ခဲ႔ၿငား ဖဲရိုက္တတ္တာ ဒို႔ျမန္မာ။
၄၅. တစ္ႏွစ္ဆယ္ရက္ အေ၀းသင္တက္ ေအာင္ခ်က္ေကာင္းတာ ဒို႔ျမန္မာ။
၄၆. သမိုင္းေႀကာင္းမ်ား ပံုျပင္လား မွတ္သား ဒို႔ျမန္မာ။ က်န္းမာေရးဦးတည္ခ်က္
၄၇. တစ္ေန႔ႏွစ္ခါ ႏွစ္လံုးေရာဂါ အ့ဲဒါဒို႔ျမန္မာ။
၄၈. ေဆး၀ါးမရွိပါ နယ္ေဆးရံုမွာ အ့ဲဒါဒို႔ျမန္မာ။
၄၉. ေအကိုက္သူမ်ားေပါမ်ားလာ အ့ဲဒါဒို႔ျမန္မာ။ အားကစားဦးတည္ခ်က္
၅၀. ေဘာလံုးကန္ပြဲ ေသာက္ရွက္ကြဲလည္း စိတ္မနာႏိုင္တာ ဒို႔ျမန္မာ။
၅၁. ေဘာလံုးပြဲမွာအျမဲသာ ေသာက္တလြဲျဖစ္တာ ဒို႔ျမန္မာ။
ဘာသာေရးဦးတည္ခ်က္
၅၂. ဗုဒၶသာသနာ ထြန္းကားရာ အ့ဲဒါဒို႔ျမန္မာ။
၅၃. ေက်ာင္းကန္ဘုရား ေပါလွတာ အ့ဲဒါဒို႔ျမန္မာ။
၅၄. အလႈဒါန ရက္ေရာတာ အ့ဲဒါဒို႔ျမန္မာ။
၅၅. ေနရာတိုင္းလို လွဴေစလို ေကာက္ခံတတ္တာ ဒို႔ျမန္မာ။
၅၆. ကိစၥၿပီးေအာင္ အရက္လက္ေဆာင္ ကန္ေတာ့ရတာ ဒို႔ျမန္မာ။
၅၇. နိဗာန္ေရာက္ေၾကာင္းတရားေကာင္း ခ်ဲအတိတ္ေကာက္တာ ဒို႔ျမန္မာ။
၅၈. ခ်ဲေပါက္ဖို႔အေၾကာင္း ဆုေတြေတာင္း ဘုရားနားၿငီးတာ ဒို႔ျမန္မာ။
၅၉. နတ္ပန္းမညွိဳး ဘုရားပန္းညွိဳး စဥ္းစားစရာ ဒို႔ျမန္မာ။
၆၀. ၾကြား၀ါဘို႔အေရးအလွဴေပး ယဥ္ေက်းလိမ္မာ ဒို႔ျမန္မာ။
၆၁. ေဗဒင္စကား ထင္ေယာင္မွား ယၾတာေခ်တာ ဒို႔ျမန္မာ။
၆၂. မ်ားမ်ားလွဴမွ နိဗၺာန္ရ ထင္ၾက ဒို႔ျမန္မာ။
၆၃. ေလာ္နဲ့ေအာ္မွစိတ္တိုင္းက် ဓေလ့ျဖစ္လာ ဒို႔ျမန္မာ။
၆၄. လွဴေယာင္ဟန္ထြင္ သရုပ္သြင္ ေပါတင္လုပ္တာ ဒို႔ျမန္မာ။
လူေနမွုေရးဦးတည္ခ်က္
၆၅. ကူညီသေယာင္ အေယာင္ေဆာင္ မ်က္ႏွာေျပာင္တာတို႕ျမန္မာ
၆၆. ဟိုဒီစပ္စပ္ အကုန္တတ္ ဆရာမ်ားတာ တို႔ၿမန္မာ။
၆၇. မသိလည္း လက္ခံ ၊ နားမလည္ လည္း ၿပန္မေမးနဲ႔ ေခါင္းညိမ္႔လက္ခံ လမ္းေၿကာင္းမွန္ မွတ္သား
တုိ႔ဗမာ
၆၈. ရုံးကိတ္စမ်ား အခါခါ သြား ၊ ပြဲစား ရွိထား အဆင္ေၿပသြား
၆၉. စစ္ကားရိုက္ျငား သရုပ္ေဆာင္မ်ား အကယ္ဒမီရတာ ဒို႔ဗမာ။
၇၀. မီးမလာဘဲ အေမွာင္ထဲ ဖဲရိုက္တတ္တာ ဒို႔ဗမာ။
၇၁. ယဥ္ေက်းမွူလည္း ျမင့္ခဲ့တာ အဲဒါဒို့ျမန္မာ
၇၂. ၂၄ နာရီမီးပ်က္ေနတာ အဲ့ဒါတုိ႔ျမန္မာ...
၇၃. ပိုက္ဆံေတာင္းတာ အက်င့္ပါ အဲ့ဒါျမန္မာ့ ၀န္ထမ္းပါ။
၇၄. ရုံ၀န္ထမ္းေတြ လက္ဖက္ရည္ေသာက္တာ တုိ႕ဗမာ. (အကုိ လက္ဖက္ရည္ဖိုးေလး မစပါဦး..)
၇၅. အသင္းအဖြဲ႕ ဖြဲ႕လည္း စိတ္၀မ္းကြဲ ၾကာၾကာမၿမဲတာ တုိ႕ဗမာ
၇၆. သၾကၤန္တြင္းဆို အေသေပ်ာ္တာ ဒို႔ဗမာ
၇၇. ၀က္ဆိုက္ အမ်ားစု ဘမ္းခံရတာ ဒို႕ဗမာ
၇၈. ေကာ္ပီ ( သီခ်င္း ) ဆိုတာ ဒို႕ဗမာ
၇၉. ၃ရက္နဲ႕ ဗီဒီယို တစ္ကားျပီးေအာင္ရိုက္ႏိုင္တာ ဒို႕ဗမာ
၈၀. ဘစ္ကားေပၚ အထာက္ေတာ္.. ေပါမ်ားေနတာ တို႕ျမန္မာ..
၈၁. လမ္းေဘးတိုင္းမွာ ဆိုင္ကြမ္းယာ ေတြ႔ျမင္နိုင္တာ တို႕ျမန္မာ..
၈၂. ေတာင္းစားသူမ်ား လြန္ေပါမ်ား ေန၇ာတိုင္းမွာ ေတြ႔နိုင္တာ ..
၈၃. လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္ဆို ၿကည္႔ၿကည္႔ပါ အခ်ိန္မေရြး စည္ေနတာ ဒို႔ဗမာ
၈၄. ကြန္နက္ရွင္ စပိမေကာင္းတာဟာ..အဲတာ တို႕ျမန္မာ..
၈၅. ခ်စ္ ၿကိဳက္ ကြဲ ညား ဇာတ္လမ္းမ်ား မရုိးႏုိင္ပဲ အားေပးႏုိင္တာ ဒို႔ဗမာ
၈၆. ကူးေခြထြက္ေတာ႔မတရား ၊ကြန္ပ်ဴတာေဆာ႔ဖ္၀ဲ အလကားသံုးေတာ႔ တရားတာ ဒို႔ဗမာ
ႏိုင္ငံေရးဦးတည္ခ်က္
၈၇. တေရးႏိုးမွ အိပ္မက္ရ မွတ္ဟဥပေဒ။
၈၈. မင္းေကာင္း ၾကာၾကာမခံတာ တို႕ဗမာ
၈၉. တို႕ျမန္မာ..ၿပည္သူအမ်ား.... လြပ္လပ္ခြင္.နဲ.ေ၀းလို.သြား... အေရးအသားပိတ္လို.ထား...
၉၀. ေရွ႔ေၿပာ ေနာက္လြဲ သတင္းစာ ရွင္းလင္းပြဲ
၉၁. ခန္႔အပ္စာရ ရယက ပါ၀ါၿပတာ တို႔ၿမန္မာ။
၉၂. ႏွစ္အၾကာဆံုး ေဆာင္ရြက္မယ္ စံခ်ိန္တင္ေအာင္ကြယ္ (သိပါတယ္ေနာ္)
၉၃. သူ႕အလွည့္ သူ႕ဂါထာ ငါ့အလွည့္ ငါ့ဂါထာ ေပၚလစီေျပာင္းတာ တို႕ဗမာ။
၉၄. ဗီတို (လနအသ) ႏွစ္လံုး အၿပိဳင္သံုး အၿပံုဳးမပ်က္ တုိင္းၿပည္တြက္
၉၅. ၀ါးလံုးေခါင္းထဲ လ သာၿမဲ . . . ဒါ ဒို႔ ဗမာပဲ

Labels:

posted by ျမင့္ေဇ @ 8:03 PM   0 comments
လူသိရွင္ၾကားရည္းစားစာ


ရန႔ံရမွ
အေရာင္ျမင္မွ
အလြမ္းဟာ ပြင့္ခြင့္ရတာမဟုတ္
မင္းနာမည္ၾကားရုံနဲ႔
ရင္တခုလုံး ကေမာက္ကမျဖစ္ၿပီ။

မင္းကိုလြမ္းရတာလား
ဒုကၡကို ထမ္းရတာလား
အေျဖေတြေတာင္ မကြဲျပားေတာ့ဘူး။

မင္းဟာ ျမစ္တစင္းဆုိရင္
ပင္လယ္မေရာက္ႏုိင္တဲ့
ေရစီးေၾကာင္းဟာ
ငါပါ။

ေႏြဦးနဲ႔ ႏွင္းအၾကြင္းအက်န္တုိ႔ေပါင္းမွ
ပြင့္တာတဲ့လား
ငါ့ရင္ထဲမွာေတာ့
မင္းက အစဥ္အၿမဲပြင့္တယ္ ခ်ယ္ရီ

Labels:

posted by ျမင့္ေဇ @ 1:54 AM   1 comments
လိပ္ျပာမလုံႏုိင္တဲ့ကာလ

တကယ္ေတာ့
မတ္လဆိုတာ
ပင္လယ္လိုဘဲ။

မတ္လရဲ႕ သမိုင္းအဆက္ဆက္ဟာ
လႈိင္းေတြ၊ မုန္တိုင္းေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္။

အနီထဲမွ ၾကယ္ျဖဴပြင့္
အေမွာင္ေခတ္၏ အစ
ဖုန္းေမာ္၊ တံတားနီ
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက အနီ ေမြးဖြားရာ
စသျဖင့္
လြမ္းေမာဘြယ္ရာ လူသိသူသိ
ျဖစ္ရပ္မ်ား။

ေျပာခဲ့ၾကပါတယ္
တတိယႏိုင္ငံလည္း ဦးမခိုက္ဘူး
စတုတၳႏိုင္ငံဆိုၿပီး မၿခိမ္းေျခာက္နဲ႔
ရင္ထဲက ပဥၥမႏိုင္ငံေတာ္ထံ အေရာက္သြားမယ္၊

ဒီလိုေလထုေတြနဲ႔
အမွတ္ရစရာျပည့္ႏွက္ေနတဲ့
မတ္လကို ျပန္ေရာက္တိုင္း
ကိုယ့္ လိပ္ျပာ ကိုယ္မလံုေစတဲ့
အရွက္ရစရာေတြက
မ်က္ႏွာကို မျပ၀ံ့စရာဘဲ။

Labels:

posted by ျမင့္ေဇ @ 1:51 AM   0 comments
ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္လြမ္းအတိတ္မ်ား
Thursday, June 14, 2007

ေတာင္က်ေခ်ာင္းႏွင့္ ေရသတၱ၀ါမ်ား

ေခ်ာင္းေရသည္ တိတ္ဆိတ္မႈႏွင့္ က်ေနာ္တုိ႔အားေစာင့္ႀကိဳေနသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ေရာက္ခဲ့ၾကၿပီ။ မည္သူမွ် အခါမလင့္ၾက။ က်ေနာ္တုိ႔ ေနထုိင္ရာေဒသသည္ မိမိ၏ စိတ္ဆႏၵတြင္တည္ရွိေသာ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ားကုိ လြယ္လင့္တကူ ရရွိႏုိင္သည္မဟုတ္။ အခြင့္အခါႀကံဳမွသာ ေတြ႕ျမင္ ထိေတြ႔ခြင့္ရသည္ မဟုတ္ေလာ။ ထုိ႔အတြက္ ဤမနက္ခင္းတြင္ ယမန္ေန႔ညတုန္းက မည္မွ်ပင္ ေခါင္ေသာက္မ်ားသည္ျဖစ္ေစ၊ အိပ္ေရးပ်က္ သည္ျဖစ္ေစ၊ မည္သူမွ် ေနာက္က်မခံၾက။ အိပ္ေရးပ်က္ေနသည့္၊ အမူးလြန္ေနသည့္ မ်က္လံုးနီရဲရဲမ်ားျဖင့္၊ အိမ္မွ ဘုစုခ႐ုမ်ား၊ ခ်စ္လွစြာေသာဇနီးမ်ား၊ ေတာလုိက္ရာတြင္အသံုးက်သည့္ သတၱ၀ါမ်ား (အထူးသျဖင့္ ေခြးမ်ား) ကို တစုတစည္းတည္း ေပါင္းစုေခၚေဆာင္ကာ သံုးႏွစ္ၾကာမွ် ေစာင့္ေမွ်ာ္ခဲ့ရသည့္ စားက်က္ဆီသုိ႔ ခ်ီတက္လာခဲ့ၾကသည္။ ႏွင္းအႂကြင္းအက်န္အခ်ဳိ႕၏ ဖြဲ႕တည္မႈေၾကာင့္ ေတာင္ယာဖုန္းဆုိးမ်ားေပၚတြင္ ေရစက္မ်ားထိကပ္ ေနေသာ ျမက္႐ိုင္းပင္မ်ားကုိ တရွဲရွဲတုိး၍ မပြင့္တပြင့္ အ႐ုဏ္ေအာက္၌ က်ေနာ္ အပါအ၀င္ ရြာသူ ရြာသားတပ္ေပါင္းစုႀကီး၏ အုတ္အုတ္က်က္က်က္ အသံမ်ားေၾကာင့္ ေခ်ာင္း၊ ေတာေတာင္တုိ႔သည္ ထိတ္လန္႔တၾကား လန္႔ႏုိးထလာခ့ဲသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ ဟုန္းထုရန္ လာခဲ့ၾကေလၿပီ။

ဤအခြင့္အေရးသည္ လြယ္ကူလွသည္ေတာ့မဟုတ္။ အခ်ိန္ကာလမ်ားကုိ ေစာင့္ေမွ်ာ္ရသည္။ အႀကိမ္ႀကိမ္မကေသာ ေဆြးေႏြးညႇိႏိႈင္းမႈမ်ားကုိ ေန႔ေရာညပါ က်င္းပခ့ဲရသည္။ ေျချမန္တပ္သား မ်ားကုိ နီးစပ္ရာရြာမ်ားဆီသုိ႔ ေစလႊတ္ရသည္။ အသိေပးရန္ရွိသည့္ အနီး၀န္းက်င္ရြာမ်ားအား ဤဟုန္းထုပြဲတြင္ ပူးေပါင္းပါ၀င္မည္ေလာဆုိသည္ကုိ ေဆြးေႏြးရသည္။ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ မည္ဆုိပါက မည္သည့္ေန႔ရက္ဆုိသည္ကုိ ညႇိၾကရသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ေသာ လုပ္ငန္းဆုိင္ရာမ်ားကုိ ေသခ်ာေစရန္ စီမံေဆာင္ရြက္မႈမ်ားျဖင့္ ဖန္တီးခဲ့ရသည္။

ထုိသုိ႔ေသာလုပ္ငန္းစဥ္မ်ား ျပဳမူေဆာင္ရြက္ေနဆဲကာလအတြင္း က်ေနာ့္ထံ ေက်းရြာအုပ္ခ်ဳပ္မႈ ေကာ္မတီမွ ေစလႊတ္လုိက္ သည့္ ဆက္သားတဦး ေရာက္ရွိလာသည္။ သူ႔တြင္ အလုပ္ခန္႔အပ္စာ တေစာင္ ပါလာသည္။ က်ေနာ္ ဟုန္းေကာ္မတီျဖစ္သည့္စာ။ ဟုန္းဆုိသည့္စကားလံုးမွာ က်ေနာ္ႏွင့္မရင္းႏွီးသည့္ အသံုးအႏံႈး။ သုိ႔ေသာ္ က်ေနာ္မွလြဲ၍ က်န္ေသာ ေက်းရြာသူရြာသားမ်ားက ရင္းႏွီးၾကသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ က်ေနာ္က ေဒသခံမဟုတ္။ လက္နက္ကုိင္ ေတာ္လွန္ေရးသမားတျဖစ္လည္း ေက်ာင္းဆရာ တဦး သုိ႔တည္းမဟုတ္ အပစ္ရပ္နယ္ေျမတခု၏ ၿမိဳ႕နယ္ႏွင့္သက္ဆုိင္သည့္ တရားေရးဌာနမွ။

က်ေနာ္ရပ္တည္ေနရသည့္ေဒသသည္ ေရထြက္ပစၥည္းမ်ား အေရာက္အေပါက္နည္းသည္။ သုိ႔အတြက္ ေရထြက္သတၱ၀ါအေျခာက္အျခမ္းမ်ားသည္ပင္ ေဒသခံတုိ႔၏အလုိဆႏၵကုိ မျဖည့္တင္းႏုိင္။ ထုိအလိုဆႏၵအား ေျဖေဖ်ာက္ႏုိင္ရန္ ဟုန္းဆုိသည့္အရာကုိ အားကုိးအားထားျပဳရသည္။ ဟုန္းဆုိသည္က ေရတြင္မွီတင္းေနထုိင္ေသာ ေရသတၱ၀ါမ်ားကုိ မူးမုိက္ေစသည့္ အေစးခပ္ပ်စ္ပ်စ္ မ်ားထြက္သည့္ ႏြယ္ဆန္ဆန္အျမစ္မ်ား။ ထုိအျမစ္မ်ားကုိ အသံုးျပဳ၍ သူတုိ႔၏ ေဒသအတြင္းရွိ ေခ်ာင္းမ်ားတြင္ မွီတင္းေနထိုင္သည့္ ငါးမ်ားကုိ ရွာေဖြစားသုံးၾကရသည္။ သူတိ႔ုအနာဂတ္ျဖစ္ေသာ ဆန္စပါးမ်ားရရွိေရးအတြက္ ေတာင္ယာဆူးထုိးေသာအခါ ေရသတၱ၀ါမ်ား၏အရသာသည္ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္လာသည္။ အေၾကာင္းမူ သူတို႔၏ဘ၀တူမ်ားက လာေရာက္၍ သူတို႔အားကူညီေသာအခါ ေကၽြးေမြးရန္အလုိ႔ငွာျဖစ္သည္။

ဤေနရာတြင္ တခုေျပာရန္ရွိသည္မွာ ဟုန္းေကာ္မတီ၀င္မ်ားသည္ အျခားေသာ ရြာသူရြာသားမ်ားထက္ အခြင့္သာမႈတခု ရွိသည္။ ေကာ္မတီ၀င္တုိင္းသည္ ရြာသူရြာသားမ်ားအား သတ္မွတ္ ထားေသာ ဟုန္းျမစ္အေရအတြက္ကုိ ေပးေဆာင္ရန္မလိုပါေခ်။ သို႔အတြက္ က်ေနာ့္ကုိ ဟုန္း ေကာ္မတီအဖြဲ႕၀င္ခန္႔သည္မွာ အားနာသည္ကတေၾကာင္း၊ ဟုန္းျမစ္အား မည္သုိ႔ရွာရမည္ကုိ မသိသည္ကတေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ လိုအပ္လွ်င္ကား လက္လီ၀ယ္၍ရသည့္ ဟုန္းျမစ္ရွာသူမ်ားရွိသည္။ သုိ႔ေသာ္ က်ေနာ္၀ယ္လွ်င္ မည္သူမွ်ေရာင္းမည္မဟုတ္သည့္အျပင္ အလကား ေပးရမည္ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ဟုန္းေကာ္မတီ၀င္အျဖစ္ နားေအးပါးေအး ခန္႔လုိက္ဟန္ရွိသည္။

က်ေနာ္တုိ႔ ဟုန္းထုရန္သတ္မွတ္ထားေသာေနရာ ေရာက္ေသာအခ်ိန္တြင္ ေနျခည္သည္ အေရွ႕ ဘက္အ႐ုဏ္ဦးမွ ေပၚလာ၍ ေခ်ာင္းအတြင္းသုိ႔ မေရာက္တေရာက္အခ်ိန္သာျဖစ္သည္။ ဟုန္းေကာ္မတီ၀င္တဦး၏တာ၀န္ကုိ ေတြးၾကည့္ပါက စိတ္ညစ္ညဴးဖြယ္ ေကာင္းလွသည္။ သို႔ေသာ္ မတတ္သာ။ တာ၀န္သည္ တာ၀န္သာျဖစ္သည္။ အလုပ္သည္ အလုပ္သာျဖစ္သည္။ က်ေနာ္က တာ၀န္ယူ ခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ ထုိ႔အတြက္ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ အားေပးသည္။ ရဲေဘာ္ …. ဆက္လုပ္ဟူ၍။

စစျခင္း က်ေနာ္တုိ႔ အပ္ခ်ည္တလံုးျဖင့္ ႀကိဳးတားရသည္။ ထုိေနရာသည္ ဟုန္းျမစ္မ်ားအား စတင္ထုရန္၊ ဟုန္းအျမစ္မွ ခပ္ပ်စ္ပ်စ္အေစးမ်ားအား စတင္၍ ေရစီးထဲတြင္ ေမ်ာရမည့္ေနရာ ျဖစ္သည္။

ထုိ႔ေနာက္ မိသားစုတစုခ်င္းသည္ က်ေနာ္တု႔ိ ဟုန္းေကာ္မတီအေျခစုိက္ေသာေနရာသုိ႔ မိမိတုိ႔ မိသားစုတြင္ပါလာသည့္ ဟုန္းျမစ္မ်ားကုိ သယ္ပုိး၍ေရာက္ရွိလာသည္။ ထုိအခါ ေကာ္မတီက ခ်ိန္ခြင္တလက္ျဖင့္ ခ်ိန္တြယ္ေပးရသည္။ ဟုန္းျမစ္တူးရာတြင္ သတ္မွတ္ခ်က္ရွိသည္။ လူႀကီး ငါးပိႆာ၊ ကေလး သံုးပိႆာ စသျဖင့္။ သုိ႔ေသာ္ နားလည္မႈသည္ ေနရာတုိင္းတြင္ ထြန္းကားသည္။ ဟုန္းျပည့္ခ်င္း မျပည့္ျခင္းသည္ ေဆြမ်ဳိးညာတိစိတ္ဓာတ္ႏွင့္ မကင္းမကြာ။ ေသြးရင္း သားရင္းစိတ္ရွိၾကသည္။ ၿပံဳးၾက၊ ရယ္ေမာၾကသည္။ ေနာက္ၾကေျပာင္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ မည္သူမွ် အေလးခ်ိန္မျပည့္ဟုဆိုၿပီး ဟုန္းပြဲမွ မထြက္ခြာသြားေစရ။ ဘ၀ဒဏ္ေၾကာင့္ မေပ်ာ္ရႊင္ ႏုိင္ေသာ ေဒသအတြက္ ဤကဲ့သိ႔ု ရြာလံုးကၽြတ္စု၍ ငါးဖမ္းရျခင္းသည္ပင္ ပင္ပန္းေသာ္ျငား ပြဲေတာ္တခုပင္ မဟုတ္ပါလား။ (ဆက္ရန္)

Labels:

posted by ျမင့္ေဇ @ 12:40 AM   0 comments
ဇာတိ၊ ႏွစ္ကူးပိေတာက္လြမး္ခ်င္း
Wednesday, June 13, 2007


အပူျငိမ္းေစတဲ့

ေႏြဦးမုိးက

မင္းကို သယ္ခဲ့တာ

ျပတင္းတံခါးမွာ

အ၀ါေတြျပည့္လွ်ံ

ေကာင္းကင္ေတာ္ေတာင္မွ ၀ါလဲ့လဲ့။

ပိေတာက္ရဲ့ အေ၀း

ငယ္ပန္းအလွေလးရဲ့ အေ၀း

ဇာတိရဲ့ အေ၀း

ဒီလုိနဲ႕

ႏွစ္ေတြ ေရြ႕ခဲ့တယ္။

ဒီမွာေတာ့

ဖိဖိစီးစီး

ဒုက္ခ၊ ပင္ပမ္းမွဳ၊ ေငြေၾကး၊

မယုံသကၤာမ်က္၀န္းမ်ား

အထိအရွမ်ားတဲ့ လူ႕ဘ၀

ေပ့ါပါးေအာင္

စိတ္ကို ဘယ္ေပၚတင္ထားရပ။

ပိေတာက္ေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္ ပြင့္ခဲ့တယ္

ႏွစ္သစ္ေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္ကူးခဲ့တယ္

ဘ၀ကေတာ့ တဘ၀ဘဲ

ဒီလုိနဲ႕

ႏွစ္သစ္ေတြဆုိတာ

ငါ့အတြက္ ႏွစ္အေဟာင္းေတြသာ

ျဖစ္ခဲ့တာ ၾကာ ေခ် ေပါ့ ႕႕႕။

အားလုံးကို ဥေပကၡာာျပဳလုိက္ရတယ္

ငါက ဒုတိယႏုိင္ငံေရာက္ေနသူ။ ။

Labels:

posted by ျမင့္ေဇ @ 1:21 AM   1 comments
က်ေနာ့္အေၾကာင္း

Name: ျမင့္ေဇ
Home:
About Me: လူပ်ဳိမသုိးတသုိး မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ မၾကာခင္ ဒန္တန္တန္ေတာ့မည္။ ေငြေရာင္ပိတ္ကားတြင္ ဆက္လက္ေစာင့္ေမွ်ာ္ပါ။
See my complete profile
ယခုလ မာတိကာ
ယခင္လ မာတိကာ အေဟာင္းမ်ား
အလည္သြားျဖစ္တဲ့ ဘေလာ့မ်ား
Powered by

Free Blogger Templates

BLOGGER

© Template by Isnaini Dot Com