|
|
| Saturday, June 23, 2007 |
က်ေနာ့္ငယ္ဘ၀မ်ားကို ျပန္ေတြးျခင္း
က်ေနာ္ တခါတေလ စာေရးဘုိ႔ စဥ္းစားရင္းနဲ႔ ဘာမွ အေၾကာင္းအရာ မယ္မယ္ရရ ရွာမရလုိ႔ မေရးျဖစ္ေတာ့ ျပန္ဘူး။ အဲဒီအခါက်ရင္ ဆရာ ျမ ျပန္တဲ့ `ပါရီက်ဆုံးခန္း´ထဲက ဇာတ္ေကာင္တဦးျဖစ္တဲ့ `လူဆန္း´ ကုိသြား သတိရတယ္။ အဲဒီထဲမွာ လူဆန္းက စာတအုပ္ ႏွစ္အုပ္ ေရးၿပီး နာမည္ၾကီးသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ထပ္ မေရးႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အဲဒါကို ဘာနဲ႔ဥပမာ ေပးထားလဲဆုိေတာ့ အရည္ညွစ္ၿပီးသား သံပုရာခြံျဖစ္သြားၿပီ။ ေနာက္ထပ္ ညွစ္ထုတ္ဖုိ႔ မက်န္ေတာ့ ဆုိၿပီး။ ဖတ္တုန္းကေတာ့ ဒီအဖြဲ႔ေလးကို ၾကိဳက္လုိက္တာ။ အခု ကိုယ္နဖူးေတြ႔ ဒူးေတြ ႔ မေရးႏုိင္တဲ့ အျဖစ္ကို ၾကဳံရေတာ့မွပဲ `ဟုိက္၊ ငါလည္း သံပုရာခြံ ျဖစ္ေနပါေရာလား´ ဆုိၿပီးေတြးမိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ငယ္စဥ္က ဆက္စပ္ခဲ့ရတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္က အျဖစ္ေလးေတြ၊ လြဲေခ်ာ္မႈေလးေတြကို ျပန္ေရးရင္ေကာင္းမလားဆုိၿပီး ဒီနာမည္ေလး ေပးလုိက္တာပါ။ လက္က်န္ သံပုရာရည္ေလးေတြကို ၾကိတ္စက္ထဲ ထည့္ၾကိတ္တဲ့ သေဘာေပါ့ဗ်ာ။
က်ေနာ္ ကုိးတန္းေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက ၁၉၈၆ ေလာက္ကေပ့ါ။ ျမန္မာစာ ဆရာဒုိးဆီမွာ က်ဴရွင္ယူခဲ့တယ္။ အေမကေတာင္ ေျပာေသးတယ္။ ` ဘယ့္ႏွယ့္ေတာ္။ ျမန္မာစာကို က်ဴရွင္ ယူရတယ္လုိ႔၊ ၾကား ၾကားဖူးေပါင္´ ဆုိၿပီး ။ ဒါေပမယ့္ မိခင္ဆုိတာကလည္း သားသမီးအလုိကို မတတ္ႏုိင္ရင္သာ ရွိရမယ္။ တတ္ႏုိင္ရင္ေတာ့ လုပ္ေပးၾကတာခ်ည္း မဟုတ္လား၊ တက္ရေရာဆုိပါေတာ့။
အမွန္ကေတာ့ က်ေနာ္က ျမန္မာစာ အညံ့ခ်ည္း မဟုတ္ဘူးဗ်။ ပုံမွန္ ေအာင္တဲ့အဆင့္ထက္ေတာ့ သာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အသက္အရြယ္ကလည္း လူပ်ဳိေပါက္စ။ ရွစ္တန္းတုန္းကလည္း အိမ္က သိပ္ထြက္ရတာ မဟုတ္ေတာ့ ထြက္ေပါက္ရွာတာပါ။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကလည္း ထုိင္တတ္ေနၿပီ။ ေဆးလိပ္ေလးဘာေလးလည္း မေတာက္ တေခါက္ ဖြာတတ္ေနၿပီ။ လမ္းမ်ားခ်င္တာေပါ့ဗ်ာ။
အဲဒါနဲ႔ က်ဴရွင္တက္ၿပီးလုိ႔ အိမ္ျပန္ရင္ ကီလီဘက္က ပတ္ျပန္ရတယ္။ အဲဒီလုိ ျပန္တုိင္း ဘတ္စ္ကားစီးေတာ့ အသက္ၾကီးငယ္မေရြး လူေတြရဲ့ ေန႔စဥ္ ဘ၀ေတြ၊ ေမာဟုိက္ေနတဲ့ အသက္ရွဴသံေတြ၊ ညွဳိးႏြမ္းေနတဲ့ အိမ္အျပန္ညေနေတြကို ၾကဳံရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီကာလရဲ့ စီးပြားေရးအရ ဆင္းရဲသူနဲ႔ ခ်မ္းသာသူ ၾကား ကြာဟမႈအရည္အတြက္က အခုေခတ္လုိ အရမ္း မၾကီးမားေသးဘူး။ ေနာက္ ကီလီတ၀ုိက္ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ျမင္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြကလည္း ၿမိဳ႔ေတာ္လုိ႔ ေျပာရင္ေတာင္ ယုံစရာ မျဖစ္တဲ့ အေနအထားမ်ဳိးေတြ။ မုိးရြာရင္ ေတာ္ေတာ္ဆုိးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ကီလီေစ်းနားမွာ မိလ္လာလုိင္းက ေပါက္ၿပဲေနတယ္။ မုိးတြင္းခါမ်ားဆုိ ေရၾကီးရင္ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပ်က္ဘုိ႔ေကာင္းတယ္။
အဲဒီလုိ ျမင္ကြင္းေတြကို က်ဴရွင္က ျပန္လာတုိင္းျမင္ရတာမ်ားေတာ့ အသိစိတ္မွာ စြဲေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ မွာလည္း စာကေတာ္ေတာ့္ကို အစုံ ဖတ္ေနတဲ့အခ်ိန္ဆုိေတာ့ ငယ္ရြယ္တဲ့ အသိစိတ္နဲ႔ စာအုပ္ထဲကပါတဲ့ အရာေတြကို ႏႈိင္းယွဥ္စဥ္းစားေနခ်ိန္ေလ။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တေန႔ ေက်ာင္းက ျမန္မာစာဆရာမက စာစီစာကုံး တပုဒ္ ေရးခုိင္းတယ္။ ေလ့က်င့္တဲ့အေနနဲ႔ပါ။ ေခါင္းစဥ္က ` ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္ ျမင္ကြင္းမ်ား´ ပါ။ အိမ္စာအျဖစ္နဲ႔ ေပးလုိက္တာပါ။ က်ေနာ္လည္း စိတ္ထဲမွာ စြဲေနတဲ့အရာေတြကို ေရးခြင့္ရၿပီဆုိၿပီးေတာ့ အမွန္တကယ္ကို ဖိဖိစီးစီး ေရးခ်ေတာ့တာပဲ။ ကီလီ လမ္းက ကိစၥေရာ၊ ဘတ္စ္ကားေပၚက ေန႔စဥ္ဘ၀ေတြေရာ၊ ၿပီးေတာ့ စာအုပ္ထဲက စကားလုံးေတြကိုပါ အတုံးလုိက္အတစ္လုိက္ အသုံးခ်ၿပီး ေရးလုိက္တာပါ။ ေနာက္ေန႔ စာအုပ္ေတြကို ထပ္ၿပီး ဆရာမ စစ္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ကို ေခၚေမးပါတယ္။ ဘယ္သူေရးေပးတာလဲေပါ့။ ကိုယ့္ဘာသာေရးတာလုိ႔ ျပန္ေျပာေတာ့ ဆရာမက `သားေရးတဲ့ စာစီစာကုံးထဲမွာ တခ်ဳိ ႔စာလုံးေတြက ေက်ာင္းသားေတြ မသုံးသင့္တဲ့ အသုံးအႏႈံးေတြ ပါေနတယ္ ´ ျပန္ေျပာတယ္။ `အဲဒါေတာ့ က်ေနာ္မသိဘူးဆရာမ။ က်ေနာ္ ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္မွာ တကယ္ေတြ႔ရတဲ့ အေၾကာင္းေတြကို ျပန္ေရးထားတာဘဲ။ ေနာက္ တခ်ဳိ ႔စာလုံးေတြကေတာ့ က်ေနာ္ဖတ္ဘူးတဲ့ စာအုပ္ေတြထဲမွာ ပါတဲ့ဟာေတြကို ကိုက္ညီမယ္ထင္ၿပီး သုံးခဲ့တာပါ။´ အဲဒီမွာတင္ ဆရာမက က်ေနာ့္ကို `ေနာက္စာစီစာကုံးေတြက်ရင္ အဲဒီလုိ စာလုံးမ်ဳးိေတြ သုံးမေရးနဲ႔။ စာစီစာကုံးေရးတာက ေကာင္းေပမယ့္ အဲဒီ ဟာေတြေၾကာင့္ အမွတ္သိပ္ရမွာ မဟုတ္ဘူး´ လုိ႔ေျပာၿပိး ျပန္ထုိင္ခုိင္းတယ္။
က်ေနာ္လည္း အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ျပန္ထုိင္ရင္း စဥ္းစားမိတယ္။ ဘာေၾကာင့္ အဲဒီစာလုံးေတြကို မသုံးေစခ်င္ တာလဲ။ စဥး္စားရင္းနဲ႔ ရွစ္တန္းတုန္းကလည္း တခါၾကဳံဘူးတာ ျပန္အမွတ္ရသြားတယ္။ အဲဒီတုန္းက ငယ္ ေသးေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ မေတြးမိခဲ့ဘူး။ ေခါင္းစဥ္က`သင္၏ ရည္မွန္းခ်က္´ ဆုိေတာ့ က်ေနာ္က ေရးခ် လုိက္တာ
`ဘ၀ဆုိသည္မွာ မိမိျဖစ္ခ်င္ေသာ္လည္း ျဖစ္ခ်င္သည့္အတုိင္း မျဖစ္ႏုိင္ေပ။ အကန္႔အသတ္မ်ားစြာျဖင့္ အထိန္းခံထားရသည္။ အကယ္၍ က်ေနာ္သည္ ဆရာ၀န္ျဖစ္ခ်င္ဦးေတာ့ မျဖစ္ေစႏုိင္သည့္ အကန္႔အသတ္ မ်ားက ရည္မွန္းခ်က္ကို ဟန္တားထားသည္´
စသျဖင့္ ဘာညာဘာညာ ေရးတုန္းကလည္း အမွတ္ ေတာ္ေတာ္နည္းခဲ့တယ္။ (စကားခ်ပ္- အခုထိလည္း အမွတ္ေတာ္ေတာ္နည္းေသးတယ္။ မမွတ္ေသးတာကို ဆုိလုိတာပါ)။ ထားေတာ့ - က်ေနာ္ စဥ္းစားမရ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္မွ အေဖ့ကို ေမးၾကည့္ေတာ့ `အဲဒါက ႏုိင္ငံေရးစကားလုံးေတြမုိ႔လုိ႔ သားရ´။ အဲဒီမွာတင္ ပုိ၍ ရႈပ္သြားခဲ့တယ္။ ႏုိ္င္ငံေရးစကားလုံးေတြ ဆုိေတာ့ စာေရးဆရာေတြကေရာ ဘာလုိ႔ သုံးၾကတာလဲ။ ေက်ာင္းသား ေတြကေရာ ဒါသုံးလို႔ စာေမးပြဲမွာ ဘာျဖစ္လုိ႔ အမွတ္ေလ်ာ့ခံရတာလဲ။ ေက်ာင္းသားေတြက်ေတာ့ မသုံးရဘူးလုိ႔ သတ္မွတ္ထားခဲ့သလား။ အေတြးမ်ားက လုံးလည္ခ်ာလည္ႏွင့္ အေျဖကေတာ့မရ။
၈၈၈၈ ကို နဖူးေတြ႔ ဒူးေတြ႔ ၾကဳံလုိက္ရမွ က်ေနာ္ နည္းနည္းသေဘာေပါက္လာတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကို ဘာေၾကာင့္ မသိေစခ်င္မွန္း၊ မသုံးေစခ်င္မွန္း။ အာဏာကို လက္ထဲ ၿမဲၿမံစြာ ကုိင္ထားႏုိင္ေရးရည္စူးၿပီး က်ေနာ္တုိ ႔ ကို မသိေစခ်င္ခဲ့တာပါလား ။ က်ေနာ္တုိ႔ ၾကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ေခတ္ဆီက က်ေနာ္တုိ႔ စုတ္ယူရရွိခဲ့တဲ့ အရာအမ်ားစုဟာ မသိေစခ်င္တာ ေတြက သိရမယ့္ အရာေတြျဖစ္ၿပီး၊ မသိသင့္တဲ့ အရာေတြကို သိေစခဲ့ပါလား ဆုိတာလည္း ေတြးမိပါရဲ့။ ဘယ္ကေလာက္မ်ား လူ႔သမုိင္းကို ေနာက္ျပန္တြန္းပုိ႔ေစခဲ့တဲ့ လုပ္ရပ္လဲ။ အဲဒီအေၾကာင္းေလး ျပန္ေတြးမိတာပါ။
က်ေနာ္ဒီထဲက ရတာတခုကေတာ့ အရာအားလုံးကို ပိတ္ပင္ထားေပမယ့္ ေလ့လာဘုိ႔ အခြင့္အလမ္းေတြကို ရတဲ့အေျခအေနမွာ ေနာင္မ်ဳိးဆက္ေတြအတြက္ ခ်န္ထားခဲ့ဘုိ႔ လုိအပ္တယ္ဆုိတာကိုပါ၊ ဒါမွလည္း သမုိင္းက ေၾကာင္လိမ္ေလွကားလုိ.. တုိင္းျပည္ကလည္း စစ္မွန္တဲ့ ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္မႈလမ္းေၾကာင္းဆီ ခ်ဥ္းကပ္ႏုိင္မွာပါ။
Labels: အက္ေဆး/၀တၴဳတို |
posted by ျမင့္ေဇ @ 8:30 PM  |
|
|
|
|
| က်ေနာ့္အေၾကာင္း |
|
![]()
Name: ျမင့္ေဇ
Home:
About Me: လူပ်ဳိမသုိးတသုိး မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ မၾကာခင္ ဒန္တန္တန္ေတာ့မည္။ ေငြေရာင္ပိတ္ကားတြင္ ဆက္လက္ေစာင့္ေမွ်ာ္ပါ။
See my complete profile
|
| ယခုလ မာတိကာ |
|
| ယခင္လ မာတိကာ အေဟာင္းမ်ား |
|
| အလည္သြားျဖစ္တဲ့ ဘေလာ့မ်ား |
|
|
| Powered by |
 |
|
စိတ္ဝင္စားစရာေလးပါလား၊