Ko Poe Zay

အဲဒီေန႔ကုိ က်မ ဘယ္အခ်ိန္ျဖစ္ျဖစ္ အမွတ္ရေနမွာပါ။ က်မအသက္က ခပ္ရြယ္ရြယ္။ က်မတုိ႔ရြာထဲ စစ္ေၾကာင္းတ
ေၾကာင္း၀င္လာတယ္။ ဒီကိစၥက သိပ္ထူးဆန္းတဲ့ ကိစၥရယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ စစ္မက္ျဖစ္ပြားတဲ့ အရပ္ဆုိေတာ့ အစိုးရစစ္ေၾကာင္းေရာ၊ က်မတုိ႔လူမ်ဳိးေတြနဲ႔ ဖြဲ႔ထားတဲ့ စစ္ေၾကာင္းေတြေရာ ရြာေတြကို အၿမဲ၀င္ထြက္ေနတာ ေလ။ ၀င္လာတဲ့ စစ္ေၾကာင္းက က်မတုိ႔လူမ်ဳိးေတြရဲ့ စစ္ေၾကာင္း။ ဘယ္စစ္ေၾကာင္းျဖစ္ျဖစ္ ရြာထဲ၀င္ရင္ အိမ္ ေတြမွာ ခြဲတည္းၾကတယ္။ အဲဒီေန႔က ေတာင္ယာေပါင္းလုိက္ၿပီးလုိ႔ ရြာကို က်မျပန္လာေတာ့ အိမ္မွာ ရဲေဘာ္ တဖြဲ႔တည္းေနတယ္။ ပုိးလာတဲ့ ပလုိင္းကို ခ်ရင္း မီးဖုိထဲက အမုိးကို စကားလွမ္းေျပာတယ္။ အဲဒီမွာ ထမင္းခ်က္ ေနတဲ့ ရဲေဘာ္တေယာက္နဲ႔ မ်က္လုံးခ်င္းဆုံမိတယ္။

က်မရင္ထဲ တခ်က္ေႏြးခနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ျဖစ္လဲဆုိတာေတာ့ က်မ စာမသင္ခဲ့ဘူးေပမယ့္ အရြယ္ ေရာက္ မိန္းကေလးငယ္ တေယာက္အေနနဲ႔ သိပါတယ္။ က်မလည္း မီးဖုိေခ်ာင္ထဲဆင္းၿပီး ေရေျပာင္းေတြပုိး ရင္း`အမိုး၊ေရဆိပ္ဆင္းဦးမယ္´ဆုိေတာ့ အမိုးက `ဟဲ့ ၊ နည္းနည္းပါးပါး နားဦးေလ´လုိ႔ျပန္ေျပာတယ္။ `ရပါတယ္´ က်မေျပာၿပီး အဲဒီရဲေဘာ္ေရွ႕က ျဖတ္ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ ခုနခံစားမႈေၾကာင့္ ရွက္ေနမိေပမယ့္ ရႈိးတုိးရွန္းတန္းေတာ့ ျဖစ္မေနပါဘူး။ က်မ အိမ္ေအာက္ဆင္းလာရင္း သူေနာက္က လုိက္ၾကည့္ေနမယ္ဆုိတာ ကုိ လွည့္မၾကည့္ေပမယ့္ အလုိလုိသိေနတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ ညေရာက္ေတာ့ စကားေျပာရင္း သူ႔နာမည္ကို သိရတယ္။`သုိင္´တဲ့။ က်မတုိ႔ဘာသာစကားအရဆုိရင္ ပဥၥမေျမာက္သားေပါ့။

၂။
အဲ့ဒီ မ်က္လုံးခ်င္းဆုံမိတဲ့ အျဖစ္ေတြကို ဘ၀ရဲ့ အလုပ္ေတြက ဖုံးအုပ္လုိက္တာနဲ႔ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ျဖစ္ခဲ့တာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားခဲ့တယ္။

က်မတုိ႔ ဘ၀က အေျပာင္းအလဲမရွိဘဲ သံသရာလည္ေနခဲ့တာ။ ႏွစ္စကေန ေတာင္ယာခုတ္၊ မီးရႈိ႔ ကြ်န္းေခြ၊ တဲေဆာက္၊ ျခံကာ၊ ဆူးထုိး၊ ေပါင္းလုိက္၊ စပါးရိတ္.... ႏွစ္ဆုံးေတာ့ တလေလာက္နားရတယ္။ ဒီၾကားထဲ ေနာင္ ႏွစ္အတြက္ ထင္းေခြေပါ့။ က်မတုိ႔ေဒသမွာ ကေလးတေယာက္ ေလးငါးႏွစ္အရြယ္ ေရာက္ရင္ ေက်ာင္းပုိ႔ဖုိ စဥ္း စားတာထက္ ေရေတြ ၊ စပါးေတြ ဘယ္ေလာက္ သယ္ႏုိင္၊ ထမး္ႏုိင္မလဲ။ မိဘေတြ ေတာင္ယာသြားရင္ ကုိယ့္ထက္ငယ္သူေတြကို ထိန္းေက်ာင္းေပးႏုိင္မလား။ ဒီလုိအလုပ္ေတြကိုပဲ စဥ္းစားရတယ္။ ပညာတတ္ဆုိ တာထက္ ကူေဖာ္ေလာင္ဘက္ ျဖစ္လာဖုိ႔ကုိ စဥ္းစားရတယ္။ မိဘေတြအေနနဲ႔ ပညာကုိ ေမ့ေလ်ာ့ထားတာ မဟုတ္ေပမယ့္ ဘ၀ရဲ့ ရပ္တည္ေရးကို ဦးစားေပးရတာေနာက္တခုက က်မတုိ႔ေဒသမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ ေက်ာင္းက နညး္လြန္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာ၊ ဆရာမ၊ စာအုပ္စာတမ္းကလည္း ရွားပါးတယ္ေလ။

တခါက က်မ ေတာင္ယာခင္းထိပ္မွာ ေမာင္ေလးနဲ႕ကစားေနတုန္း ( အဲဒိအရြယ္က က်မရွစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီ ထင္တယ္။ ) ေမာင္ေလးက ေတာင္တန္းေတြကို လက္ညွဳိးထုိးျပရင္း `အားမူ၊ အဲဒီ့ေတာင္ေတြရဲ့ ဟုိဘက္မွာ ဘာေတြ ရွိလဲ။´ ေမးေတာ့ က်မက ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားတဲ့အသံနဲ႔ `ဟဲ့၊ ကားေတြ၊ ေလယာဥ္ပ်ံေတြ၊ ၿမိဳ့ေတြ အမ်ား ၾကီးရွိတာေပါ့ ´လုိ႔ျပန္ေျဖမိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ သူက `နင္ေတြ႔ဘူးလား´ ဆက္ေမးေတာ့ က်မ ခ်က္ခ်င္းျပန္ မေျဖႏုိင္ ဘူး။ အမွန္က အခါအခြင့္သင့္လုိ႔ ၿမိဳ႔ကုိ ေရာက္ဖူးတဲ့ရြာကလူေတြ ေျပာတာၾကားဖူးနား၀နဲ႔ ျပန္ေျပာလုိက္တာပါ။ ဘယ္လုိ ျပန္ေျပာရမယ္ဆိုတာ ေတြးရင္း ေမာင္ေလးကုိၾကည့္ေတာ့ အားက်တဲ့အၾကည့္နဲ႔ က်မကို ၾကည့္ေနတာ ျမင္ရတယ္။ က်မအေျဖေပးမိတာက ` ငါလည္းနင့္လုိပဲ ရြာကေန ဘယ္မွ မေရာက္ဖူးဘူးဆုိေတာ့ ဒါေတြ ဘယ္ျမင္ဖူးမလဲ´။ က်မေျဖၿပီးတဲ့အခ်ိန္ကို မွတ္မိေနေသးတယ္။ ဘာေၾကာင့္ မွန္း မသိ၊ က်မတုိ႔ ေမာင္ႏွ မ ႏွစ္ေယာက္လုံးတိတ္ဆိတ္သြားတယ္။ ႏွစ္ဦးစလုံးတင္ မကပါဘူး၊ ၀န္းက်င္ တခုလုံးပါ တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရုတ္တရက္ အေ၀းကေနၿပီး အသံေတြၾကားရတယ္။ ေပါက္ကြဲသံေတြေပါ့။ ေသခ်ာတယ္။ က်မတုိ႔ ရဲ့ အသိအရ တုိက္ပြဲျဖစ္ေနၿပီ။ ဒါဆုိ ဒီညေတာထဲမွာ သြားအိပ္ရေတာ့မယ္ ဆုိတာကလည္း ေနာက္ထပ္ ေသခ်ာတဲ့ အရာတခုပဲဆုိတာ က်မသိလုိက္တယ္။ က်မတုိ႔ရဲ့ ဘ၀အေၾကာင္းေျပာရင္း သတိရမိတဲ့ ငယ္စဥ္က အျဖစ္အပ်က္တခုပါ။

၃။

သမရုိးက် အလုပ္ေတြလုပ္ရင္း က်မတုိ႔ရဲ့ ေဒသထဲမွာ ခရစ္စမတ္ရဲ့ ေျမာ္က္ျပန္ေလနဲ႔အတူ သတင္းတခု ေရာက္ လာတယ္။ ၀မး္သာစရာသတင္းပါ။ အဲဒီသတင္းနဲ႔ မေရွးမေႏွာင္းပဲ အလုပ္ေတြေၾကာင့္ က်မ ေမ့ေနခဲ့တဲ့ သူလည္း တပ္ဖြဲ႔တခုနဲ႔အတူ ရြာကို ေရာက္လာတယ္။ ဒီတေခါက္ေတာ့ က်မတုိ႔အိမ္မွာ မတည္းျဖစ္ဘူး။

အိမ္မွာ မတည္းျဖစ္ေပမယ့္ က်မ္ ဘုရားသခင္ရဲ့ေက်းဇူးေတာ္ကို အၾကိမ္ၾကိမ္ ခ်ီးမြမး္ေနမိတယ္။ ၀မ္းသာစရာ သတင္းက `အစုိးရတပ္နဲ႔ က်မတုိ႔ လူမ်ဳိးစုေတြၾကား နားလည္မႈရေတာ့မယ္။ ေဒသတခုလုံး ၿငိမ္းခ်မ္းေတာ့ မယ္´ ဆုိတာပါပဲ။ က်မကေတာ့ မျမင္ရတာ ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္တဲ့ သူ႔ကို သူမျမင္ဘူးထင္တဲ့ေနရာက ခုိးၾကည့္ရင္း သူ မ်ားေတြထက္ ပုိ၀မး္သာေနမိတာေပ့ါ။ၿပီးေတာ့ စုိးရိမ္စိတ္လည္း ျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူ႔အေၾကာင္းလည္း ဘာမွမသိရ။ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔က ေနရာအႏွံ႔ေလွ်ာက္သြားေနသူေတြ ဆုိေတာ့ က်မထက္ဦးသူ ရွိေနမလားဆုိတဲ့ အေတြး ေၾကာင့္ပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္က်မဘ၀မွာ အဲဒီကာလဟာ ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းတဲ့အခ်ိန္ပါ။

ေဒသအတြင္းမွာ ၿငိမး္ခ်မ္းေရးသတင္းေတြ ျပန္႔လာေတာ့ အားလုံးက ကုိယ့္အေတြးနဲ႔ကုိယ္ ေပ်ာ္ေနၾကတယ္။ ေပၚတာအဆြဲခံရတာေတြ၊ စစ္စခန္းေတြမွာ လုပ္အားေပးလုပ္ရတာေတြ၊ က်ီးလန္႔စာစား ေတာမွာ အိပ္ရတဲ့ ညေတြ မရွိေတာ့ဘူးဆုိၿပီး ေတြးသူကေတြး၊ ေက်ာင္းေတြ၊ လယ္ကြင္းသစ္ေတြ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ၿမိဳ႔သစ္ေတြ ျဖစ္လာ ေတာ့မယ္ဆုိတဲ့ အေတြးနဲ႔ ေပ်ာ္သူကေပ်ာ္။ တကယ့္ကို စိတ္ခ်မ္းသာစရာေတြ စုၿပဳံေရာက္ရွိလာတဲ့ ကာလေပါ့။

သိပ္မၾကာခင္မွာဘဲ က်မတုိ႔ရြာနဲ႔ ဆုိင္တဲ့ သတင္းတခု ၾကားရျပန္တယ္။ အစုိးရက အစစ္အမွန္ေပးမယ္ဆုိတဲ့ ၿငိမး္ခ်မ္းေရးၾကီး ယူမယ့္ အခမ္းအနားမွာ ရြာက လူငယ္အဖြဲ႔က ရုိးရာယဥ္ေက်းမႈ အကသြား ကရမယ္....တဲ့။ရြာ ကလူၾကီးေတြက လူငယ္ေတြကို ေျပာျပေတာ့ တဖြဲ႔လုံး ေပ်ာ္လုိက္ၾကတာ။ ေရခပ္ဆင္းလည္း ဒီအေၾကာင္း။ ထင္းေခြလည္း ဒီအေၾကာင္း။ ကုိယ့္အေဖာ္နဲ႔ ကုိယ္ စကားေျပာတုိင္း ဘယ္ေတာ့မွ မနီးစပ္ခဲ့တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ၾကီးကို ဘယ္ေတာ့မွ မေရာက္ခဲ့ဘူးတဲ့ ၿမိဳ့မွာ သြားယူရေတာ့မယ္ဆုိတဲ့ အေတြးနဲ႔ ၀မ္းသာခဲ့ၾကတာ။

၄။

ဒီလုိနဲ႔ က်မတုိ႔ လူငယ္ေတြ ေမွ်ာ္လင့္တၾကီးနဲ႔ ရုိးရာအကကုိ က်င့္ၾကတယ္။ အက က်င့္လုိ႔ ေလးရက္ ၾကာတဲ့ည မွာေပါ့။ အကတုိက္ဖုိ႔ လူမစုံေသးတာနဲ႔ က်မတေယာက္တည္း အက က်င့္တဲ့ကြင္းက မီးပုံနံေဘး ထုိင္ေနတုန္း အနားကို လူတေယာက္ေရာက္လာတယ္။ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ လေရာင္ေရးေရးနဲ႔ မီးပုံရဲ့ အလင္းေၾကာင့္ ဘယ္သူ လဲဆုိတာ သိလုိက္တယ္။ ` သုိင္ ´ ဟုတ္တယ္။ သုိင္ပါ။ ေဘးဘီၾကည့္ေတာ့ ဘယ္သူမွ မေရာက္ေသး။ က်မ ရွက္ရြံ ႔စြာနဲ႔ မီးပုံကို တုတ္တေခ်ာင္းနဲ႔ ထုိးဆြလုိက္ေတာ့ မီးပြားေတြ လြင့္စင္သြားတယ္။ ` ျဖည္းျဖည္း လုပ္ပါ။ အားမူရယ္။ ကုိယ့္ရဲ့ မရွိမဲ့၊ ရွိမဲ့ ယူနီေဖာင္းေလး မီးေပါက္သြားပါဦးမယ္။ ´ သူက ေျပာရင္း ေဘးနား၀င္ထုိင္ တယ္။ က်မဘာမွ ျပန္မေျပာမိ။ စေတြ႔စဥ္ကထက္ ပုိရွက္ ေနသလုိ ခံစားမိတယ္။ ၾကည့္ေနတဲ့ သူ႔ရဲ့ မ်က္လုံးေတြေအာက္မွာ က်မ ခႏၶာကုိယ္က ပုိေသးက်ဳံ႔ သြားသလုိ။ `စကားေလးဘာေလး ေျပာပါဦး အားမူး ရယ္။ ´ က်မသူ႔ကို မၾကည့္ရဲ။ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းလဲ မသိ။ မီးပုံကိုပဲ လက္ထဲက တုတ္နဲ႔ အေၾကာင္းမဲ့ ထုိးဆြေန မိတယ္။ ေနာက္တခါ သူထပ္ေျပာေတာ့ `က်မဘာေျပာရမွာလဲ´ လုိ႔ တုိးတုိးေလးျပန္ေျပာေတာ့..။

`ဒါဆုိ ကုိယ္ေျပာမယ္ေလ´ တဲ့။

အဲဒိအခ်ိန္မွာ တေယာက္ေယာက္ ေရာက္လာပါေစလုိ႔ က်မ ဆုေတာင္းေနမိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူဆက္ေျပာ တာက ... `အားမူ၊ ကုိယ္ မင္းကုိ ခ်စ္တယ္။ မင္းကို လက္ထပ္ခ်င္တယ္´ တုိးေပမယ့္ က်မ အကုန္ၾကားေနရ တယ္။ ေနာက္စကားေတြ အားလုံးကို မမွတ္မိေပမယ့္ ေျပာတာေတြက သူ႔ရဲ့ အခ်စ္ကုိ လက္ခံဖုိ႔နဲ႔ ယုံဖုိ႔ ဆုိတာ ေတြပါပဲ။

`ကုိယ့္ကို ျပန္ခ်စ္ႏုိင္မလား´ လုိ႔ သူေမးျပန္ေတာ့ က်မပုိတုိးလုိ ရွက္ေနမိတယ္။

`ေျဖေလကြယ္´ ေျပာေတာ့ က်မ ေခါင္းညိတ္မိမလုိ ျဖစ္သြားေသးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အကတုိက္မယ့္သူ ေတြ ေရာက္လာတယ္။ အဲဒါနဲ႔ က်မလည္း အေျပးတပိုင္း သူ႔နံေဘး ထသြားတယ္။ အကတုိက္ရင္း သူမျပန္ဘဲ ၾကည့္ေနတာကို က်မ ျမင္ေနရတယ္။

အဲဒီညမွာ အေဖာ္ေတြက ` နင့္ကကြက္ေတြ မွားလွခ်ည္လား´ လုိ႔ က်မကို ၀ုိင္းေျပာခဲ့တယ္.... သုိင္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။