Ko Poe Zay

(orginal end)-->

ကဗ်ာ စာမ်က္ႏွာ

သတင္း စာမ်က္ႏွာ

စကားစျမည္

ျမန္မာ စာအုပ္မ်ား

၀တၴဳတို၊ ၀တၴဳရွည္၊ ကဗ်ာ၊ မွတ္သား ဖြယ္ အေထြေထြ စာအုပ္မ်ား အပါအ၀င္ ျမန္မာ အီးဘုတ္ (E-book) စာအုပ္ေပါင္း ၅၀၀ ေက်ာ္အား အခမဲ့ ဖတ္႐ႈႏိုင္ပါတယ္ခင္ဗ်ား။

Other things

test

ေတာအေၾကာင္း ေတာင္အေၾကာင္း

Monday, June 25, 2007

ကယန္းေဒသ ၁ (ေခါင္အေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း)

ညီမေလး ဆုိး၀တ္ထ္က လူမ်ဳိးစုေတြအေၾကာင္းကိုေရးထားတာကို ဖတ္မိေတာ့မွ က်ေနာ္ လည္း ေရးခ်င္စိတ္ ေပါက္လာလုိ႔ ကုိယ္ေရာက္ခဲ့ဘူးတဲ့ လူမ်ဳိးစု ေဒသကအေၾကာင္းေတြ ေရးလုိက္တာပါ။

က်ေနာ္တုိ႔ စစ္ေၾကာင္းသြားတ့ဲအခ်ိန္က ၁၉၉၃ သၾကၤန္ကာလ။ ကရင္ေဒသ တပ္မဟာ ၂ ကေန ကယားျပည္နယ္ထဲ ကူးသြားတာ။ သြားတဲ့ေနရာက ကယန္းေဒသ။ ၆ ရက္ေလာက္ ခပ္ျပင္းျပင္း၊ သတိၾကီးၾကီးနဲ႔ သြားခဲ့ရတယ္။ တုိက္ပြဲျဖစ္မွာကို စုိးရိမ္လုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ခရီးစဥ္အေၾကာင္း သတင္း ေပါက္သြားမွာ သတိထားရလုိ႔ပါ။

ကယန္းေဒသဆုိတာက ကယားျပည္နယ္၊ ရွမ္းျပည္နယ္၊ မႏၱေလးတုိင္း၊ ကရင္ ျပည္နယ္ တုိ႔ရဲ့ၾကားမွာ ရွိတဲ့ေဒသတခုပါ။ အက်ယ္အ၀န္းက သိပ္မၾကီးမားသလုိ လူဦးေရ လည္း သိပ္မမ်ား လွပါဘူး။ အမ်ားစုက ရုိမန္ကက္သလစ္ဘာသာ၀င္ေတြျဖစ္ၿပီး အဓိက အသက္ရွင္သန္မႈက ေတာင္ယာခုတ္ျခင္းပါပဲ။

ေရာက္ေရာက္ခ်င္း က်ေနာ္တုိ႔ကို စမိတ္ဆက္တာက ေခါင္ရည္ပါ။ မေသာက္ဘူးဘဲ ေသာက္လုိက္ၾကတာ အရသာကလည္း ခ်ဳိေတာ့ ပါလာတဲ့ ရဲေဘာ္တုိ္င္းလုိလုိ မူးၾကပါတယ္။ ကယန္းေဒသက အိမ္တအိမ္ ေရာက္ရင္ ဧည့္သည္ေရာက္တာနဲ႔ ခ်ေပးတာကလည္း ေခါင္ဗူးပါဘဲ။ ေနာက္ ကေလးကုိ ႏုိ႔ျဖတ္တဲ့ အခါက်ရင္လည္း ေခါင္ပဲ သုံးပါတယ္။ ေခါင္ကုိ က်ေနာ္တုိ႔စေတြ႔ဘူးတဲ့ အခ်ိန္တုန္းက အခ်ဳိတမ်ဳိးဘဲရွိတယ္ ထင္ခဲ့တာ။ ေနာက္ပုိင္းမွ သိတာ အခါးနဲ႔ အခ်ဥ္လည္းရွိတယ္။ တမင္ ခါးေအာင္၊ခ်ဳိေအာင္၊ ခ်ဥ္ေအာင္ ခ်က္တာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ခ်က္တဲ့အခ်ိန္၊ ေရ၊ တေစးစတာေတြရဲ့ ကြာျခားခ်က္ေတြေၾကာင့္ပါ။ ကယန္းလူမ်ဳိးေတြအားလုံးဟာ ေခါင္ကို မက္မက္စက္စက္ ေသာက္ၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႔ အသက္အရြယ္ ၾကီးတ့ဲအဘုိးအုိ၊ အဘြားအုိေတြဆုိရင္ တေန႔လုံးမွာ ထမင္းေတာင္မစားေတာ့ပဲ ေခါင္ခ်ည္းသက္သက္ စုပ္ၾကတာ။

သူတုိ႔ေတာ့ မသိဘူး၊ က်ေနာ္တုိ႔ကေတာ့ ေခါင္မ်ားမ်ားစုပ္ရင္၊ ေသာက္ရင္ အလြန္႔ကို ဒူးေညာင္းတယ္။ အဲဒါကဘယ္မွာသြားသိိလဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ကယန္းေဒသကုိ ၀င္ၿပီး ၃ ရက္ေလာက္အၾကာမွာ တျခားတပ္ဖြဲ႔တခုက တုိက္ပြဲတပြဲတုိက္တယ္။ ယာဒုိ-လိပ္သုိကားလမ္းအၾကားက ခဲေခ်ာင္းဆုိတ့ဲရြာမွာ ရွိတဲ့ နအဖ လႈပ္ရွားတပ္ဖြဲ႔တခုကို။ အဲဒီမွာ နအဖဘက္က ၁၂ ေယာက္ေလာက္ က်တယ္လုိ႔ထင္တယ္။ သိပ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ေသနတ္လည္း အားလုံးလုိလုိ ရလုိက္တယ္။ အဲဒီတုိက္တဲ့ တပ္ဖြဲ႔ေနာက္ကုိ နအဖက စစ္ေၾကာင္းက ထုိးလုိက္လာတယ္။ သူတုိ႔လုိက္တဲ့လမ္းေၾကာင္းက က်ေနာ္တုိ႔သြားမယ့္လမ္းေၾကာင္း တည့္တည့္ က်ေနတယ္ဆုိတာ က်ေနာ္တုိ႔ မသိၾကဘူး။ အဲဒါနဲ႔ ခရီးဆက္ထြက္ေတာ့ ရြာတရြာ ေရာက္သြားတယ္။ ထုံးစံအတုိင္းဘဲ ထမင္းခ်က္စား၊ အိမ္က ဧည့္ခံတဲ့ေခါင္ေတြကို ေသာက္ေပါ့။ သတင္းမရေသးဘူး။ အဲဒါနဲ႔ ခုနက တုိက္သြားတဲ့ တပ္ဖြဲ႔နဲ႔ ေပါင္းဖုိ႔ဆက္ထြက္လာတာ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ၾကာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ဦးတည္သြားေနတဲ့ ရြာကရြာသားေတြ ထြက္ေျပးလာတာ ေတြ႔ရတယ္။ အဲဒီက်မွ သတင္းရေတာ့တာ။

ရန္သူ၀င္ေနၿပီဆုိၿပီး ေျပးေျပာေျပာသြားၾကတယ္။ စက္ဖြင့္ၿပီး အေပၚကတပ္ဖြဲ႔ကို တုိက္သင့္၊ မတုိက္သင့္ ညွိ ေတာ့ မတုိက္ဘဲနဲ႔ သူတုိ႔ဆီဘဲ ျဖတ္လမ္းကလာဘုိ႔ေျပာတယ္။ အဲဒီမွာတင္ ေခါင္တန္ခုိးနဲ႔ တန္းေတြ႔ေတာ့ တာပဲ။ ကယန္းေဒသမွာ နာမည္ၾကီးတဲ့ ေတာင္ေၾကာ ၂ခုရွိတယ္။ လက္ခုပ္ေၾကာနဲ႔ ကင္းလုိက္ေၾကာဆုိၿပီး။ ျမင့္တဲ့ေနရာမွာေရာ၊ အလ်ားျပန္႔တဲ့ေနရာမွာေရာ၊ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတာင္ေတြက အဲဒိီေၾကာနဲ႔ ဆက္စပ္ ေနတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ကို လာဘို႔ေျပာတဲ့ လမ္းက ကင္းလုိက္ေၾကာရဲ့ အမတ္ဆုံးလုိ႔ ဆုိရမယ့္ေနရာမွာပါ။ မုိးကလည္း ဖြဲ ဖြဲဖြဲဖြဲနဲ႔။ အဲဒါနဲ႔ တက္ေရာဆုိပါေတာ့။ စတက္တာနဲ႔ ေခ်ာေနတဲ့ ေတာင္နံရံကေန က်ေနာ္တက္လုိ႔မရတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္။ ေခ်ာတာလည္း ပါတယ္။ ဒူးေညာင္းတာလည္း ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၁၀မိနစ္ ေလာက္ ၾကိဳးစားလုိက္ေတာ့ တက္လုိ႔ရပါတယ္။ ေတာင္ထိပ္ေရာက္ဘုိ႔ တက္ရတာက ၄နာရီ ေလာက္ရွိတယ္။ ေတာင္ လယ္ေလာက္မွာ လာဆင္းၾကိဳတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြက ေက်ာပုိးအိတ္၊ ေသနတ္၊ အီးေကြးမန္႔ ယူသြားလုိ႔သာ ေတာ္ေတာ့တယ္။

ေခါင္ေသာက္ျခင္းဟာ ကယန္းေဒသကို ထိခိုက္ပါတယ္။ ဘာလုိ႔ဆုိေတာ့ ရုိးရာအေနနဲ႔ ေသာက္လာခဲ့တာဆုိ ေတာ့ ေတာင္ယာခုတ္ရင္ စပါးတ၀က္ ေကာက္ညွင္းတ၀က္စုိက္ၾကတယ္။ ဥပမာ - မ်ဳိး ၈ တင္းစာ ေတာင္ ယာခုတ္မယ္ ဆုိရင္ စပါးေလးတင္း၊ ေကာက္ညွင္းေလးတင္းစုိက္တာမ်ဳိးပါ။ ေကာက္ညွင္းက ေခါင္ခ်က္ဘုိ႔ပါ။
အဲဒီအခ်က်ေတာ့ မုိးတြင္းေရာက္ၿပီဆုိရင္ ဆန္ျပတ္လတ္မႈၾကဳံၿပီး ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေရာက္ပါတယ္။ ေျပာင္းဖူး ေျခာက္ျပဳတ္စားရတာမ်ဳိးေတြ လုပ္ရပါတယ္။

ေခါင္ရည္ကို ဘယ္ေလာက္ေသာက္သုံးသလဲဆုိရင္ ဘယ္ေနရာသြားသြား ေခါင္ဗူးပါတယ္။ လက္ထပ္ရင္ လည္း ေခါင္အုိး ဘယ္ေလာက္ဆုိၿပီး ႏွစ္ဘက္ကတင္ရတယ္။ ေမွာက္ေမွာက္မွားမွားကိစၥေတြ ျဖစ္ရင္လည္း ပါ တာဘဲ။ က်ေနာ္ကိုေတာင္ မေတာ္ခဲ့ရတဲ့ ေယာကၡမက ငါးသြားဖမ္းတာ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေတာလုိက္တာျဖစ္ျဖစ္ အၿမဲ ေခါင္တဗူး ထည့္ေပးစၿမဲ။ (ဤသည္ကား ေၾကာ္ျငာ)။

ကယန္းလူမ်ဳိးေတြ စြဲစြဲၿမဲၿမဲေသာက္တဲ့ ေခါင္ရည္က သုံးမ်ဳိးရွိတယ္။ စုပ္ေခါင္၊ ေခါင္က်ရည္၊ ေဖါက္ေခါင္။ စုပ္ေခါင္ဆုိတာက ၀ါးပုိး၀ါး ခပ္လတ္လတ္ကို တဆစ္ပိတ္ျဖတ္ၿပီး အုိးထဲက ေခါင္ဖတ္ကို ခပ္သိတ္သိတ္ ထည့္ ေရေႏြးဆူဆူေလာင္းထည့္ ၿပီး ၀ါးတံေလးနဲ႔ စုပ္ရတယ္။ေန႔စဥ္ေသာက္သုံးတဲ့ ပုံစံ။ ေခါင္က်ရည္ဆုိတာ ေခါင္ဖတ္ေတြ ထည့္ ထားတဲ့ အုိးထဲက တစိမ့္စိမ့္ထြက္လာတဲ့ အရည္ေတြကို ခပ္ၿပီးေသာက္တာပါ။ အျမင့္ ဆုံး မူးေစတဲ့ အရာေပါ့။ ေတာင္ယာမီးရႈိ႔တာတုိ႔၊ သာေရးနာေရး ပြဲေတြမွာေတာ့ ေဖါက္ေခါင္ကုိ သုံးတာမ်ားပါ တယ္။ သူကေတာ့ စုပ္ေခါင္ အၾကီးစားမ်ဳိးဆုိရမွာပါ။ ေခါင္ထည့္ထားတဲ့ စဥ့္အုိးထဲကို ေရဆူဆူေတြ အျပည့္ေလာင္းထည့္ၿပီး ခြက္နဲ႔ေသာက္တာေပ့ါ။ ကယန္းေဒသက ရြာေတြမွာ ဘယ္ရြာက ေခါင္က ေကာင္းတယ္ဆုိတာရွိပါတယ္။ နာမည္ၾကီးတာက ေလဒူေခါင္ရြာက ေခါင္ပါ။ ပ်ားရည္လုိခ်ဳိပါတယ္။

ေခါင္ခ်က္တာက ေကာက္ညွင္းစပါးကို ေထာင္းၿပီး ဖြဲႏု၊ စပါးခြံတုိ႔နဲ႔ နယ္ရပါတယ္။ ေနာက္ ပလုိင္းထဲထည့္ၿပီး ေရေလာင္းေဆး ဒါမွမဟုတ္ ေရထြက္ေပါက္မွာ သြားေဆးရပါတယ္။ ၿပီးရင္ နည္းနည္းေသြ႔သြားေအာင္ ေနလွန္းရပါတယ္။ အေျခာက္ခံရပါတယ္။ အဲဒိအခ်ိန္မွာ တေစးကုိ ေထာင္းၿပီး ျဖဴးရပါတယ္။ ၿပီးရင္ သမေအာင္္ေမႊၿပီး ေပါင္းအုိးနဲ႔ ေပါင္းတယ္ၿပီးရင္ စဥ္႔အုိးထဲ ထည့္ၿပီး ေလလုံေအာင္ ပိတ္တယ္။ အနိမ္႔ဆုံး ေလးငါးရက္ၾကာေအာင္ ထားရပါတယ္။ ၿပီးရင္ ေသာက္လုိ႔ရပါၿပီ။

ေရးရင္းေရးရင္းနဲ႔ ေခါက္ခ်က္တတ္တဲ့ ကယန္းမေလးကို လြမ္းလုိက္တာ။

posted by ျမင့္ေဇ @ 10:29 PM

0 Comments: