|
| အမုန္းကင္းေစေတာ့ |
| Saturday, August 18, 2007 |
`ေဟာ့ဒီ ေတာင္ယာ၊ ဖုန္းဆုိး
ကမ္းပါး၊ ေခ်ာင္းေျခာက္
တေလွ်ာက္……
ေသြးေတြ ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္
ေပးရမွာလဲ
အာဃာတေတြ ေက်ပ်က္ဖုိ႔
မင္းတုိ႔နင္းလုိက္
ေတြ႔႔႕ရမယ္။
စိတ္ၾကည္လင္တဲ့ အရုိးစုျဖဴျဖဴမ်ားထဲက
နားလည္မႈ၊ ခ်စ္ခင္လုိမွဴ
ေသြးစည္းလုိေစမႈမ်ားနဲ႔
သူတုိ႔သံသရာကို သူတုိ႔က စိတ္ခ်လက္ခ်မရွိခဲ့ဘူး။…´
(က်ေနာ္ ၂၅ တင္းတင္းျပည့္ခဲ့ၿပီ…) (ကဗ်ာရွည္ - ျမင့္ေဇ)
တခါက က်ေနာ္ ေရးၿပီး ဘယ္မွ မျဖန္႔ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ထုတ္ေ၀ခြင့္မရခဲ့တဲ့ ကုိယ္တုိင္မီးရႈိ႔ခဲ့ရတဲ့ မွတ္စုစာအုပ္ ထဲမွာ ေရးဖြဲ႔ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာရွည္တပုဒ္ထဲက အပုိဒ္တပုိဒ္ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က က်ေနာ္ေရာက္ေနတာက ျမန္မာျပည္အလယ္ပုိင္းက ေဒသတခုမွာပါ။ ၁၉၉၃ ေမလ ထဲမွာ က်ေနာ္တုိ႔ ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ စစ္ေၾကာင္းက ေရာက္ခဲ့တာပါ။
က်ေနာ္ ျမန္မာျပည္မကလာခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္ပါ။ ျပည္မမွာလည္း တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုံ ေနထုိင္ခဲ့ၾကတဲ့အတြက္ ေတာထဲကို ေရာက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာလည္း လူမ်ဳိးစုံပါပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဗမာေတြမ်ားပါတယ္။ ျပည္မကလာတယ္ဆုိရင္ ဗမာ ဆုိတဲ့ အျမင္ဟာ အခုမွ ရွိခဲ့တာ မဟုတ္ပါ။ ၾကာလွပါၿပီ။ စစ္တပ္က ၇ြာကို မီးရွဴိ႔ ၇င္ ဒါက ဗမာစစ္တပ္လက္ခ်က္။ ေနာက္ မုဒိမ္းက်င့္ရင္ ဗမာ…. စသျဖင့္ လူမ်ဳိးေရးကို အညွဳိးအေတး ၾကီးေစမယ့္ အရာေတြက ၾကီးစုိးခဲ့တာၾကာလွခဲ့ပါၿပီ။
၈၈ အေရးေတာ္ပုံေနာက္ပုိ္င္း က်ေနာ္ အပါအ၀င္ အင္အားအေတာ္အတန္ ရွိတဲ့လူမ်ားစြာ လက္နက္ ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးရွိရာဆီ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ေရာက္လာခဲ့တဲ့ လူမ်ားစုဟာ (ျပန္သြားၾကတဲ့ လူေတြ က လြဲၿပီး) ဘာမွမရွိတဲ့ အေျခအေနေအာက္မွာ လက္နက္ကုိင္ေတာ္လွန္ေရးကုိ ကိုင္စြဲခဲ့ၾကတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔မွာ အေျခခံလူထု၊ အေျခခံနယ္ေျမ မရွိခဲ့ဘူး။ ကုိယ္ပုိင္တပ္မေတာ္တခုဘဲ ေနာက္ အဲ့ဒီတပ္မေတာ္ကို ႏုိင္ငံေရးအရ ဦးေဆာင္ဖုိ႔ အဖြဲ႔အစည္းတခုပဲ က်ေနာ္တုိ႔မွာ ရခဲ့တယ္။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ ျဖတ္သန္းခဲ့ရာ ကာလေတြမွာ တနည္းမဟုတ္ တနည္းနဲ႔ ကိုယ္ပုိင္လက္နက္ တပ္ဆင္ႏုိင္ဘုိ႔ ၾကိဳးစားခဲ့ၾကတယ္။ ၀န္ေဆာင္မႈေတြ၊ အသက္ေတြ၊ ေသြးေတြ၊ ခႏၶာကို္ယ္ အစိတ္အပုိင္းမ်ား၊ မ်က္ရည္စမ်ားနဲ႔…..
ကုိယ့္အသက္ကိုယ္ ကာကြယ္ဘုိ႔၊ ကိုယ့္ ယုံၾကည္ခ်က္ကို ဆုပ္ကိုင္ဘုိ႔ ၊ ကုိယ့္အဖြဲ႔အစည္း ကုိယ့္တပ္မေတာ္ရဲ့ ခြပ္ေဒါင္းအလံေျမမက်ဘု႔ိ ..အတြက္ ကိုယ္ပုိင္လက္နက္ေတြကို စုခဲ့ရတယ္။ ရေပမယ့္လည္း က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ ရင္ခ်င္းအပ္ထားတဲ ့မဟာမိတ္ေတြနဲ႔အတူ သူတုိ႔ေရာ က်ေနာ္တုိ႔ေရာ ၾကိဳးပမ္းခဲ့ရတယ္။ စစ္ပြဲေတြမ်ားေျမာင္လွစြာ…။ အခက္အခဲေတြ မေရမတြက္ႏုိင္စရာ…..။ ျဖတ္ေလးျဖတ္မ်ားက… မုိးဦးကာလ၏ မိုးစက္မ်ားလုိ…။
က်ေနာ္တုိ႔ အေျခခံရာေဒသမ်ားမရွိခဲ့ပါ။ အေျခခံလူထုမ်ားမရခဲ့ပါ။ ဒါေပမယ့္္ က်ေနာ္တုိ႔ ေပးဆပ္ခဲ့ၾက ပါတယ္။ ျမန္မာတျပည္လုံးလြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္၊ တဦးႏွင့္တဦးနားလည္မယ့္ ဖက္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စုအတြက္၊ ႏုိင္ငံတ၀ွမ္း က လူထုရဲ့ ျပည္တြင္းစစ္ေသာကအတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရေစရန္ အတြက္။ ဘာလုိ႔က်ေနာ္တုိ႔ေပးဆပ္ခဲ့ၾကသလဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ တုိင္းျပည္ညီညြတ္ေရး၊ အမ်ဳိးသား ေသြးစည္းမႈ က်စ္လစ္ေရးအတြက္ပါ။
လသာတဲ့ညေတြမွာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ေတာင္ယာခုတ္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ျမန္မာတုိင္းရင္းသားေပါင္းစုံေတြရဲ့ ေျခလွမ္းေတြနင္းတဲ့ ေျမသားမာမာေတြေအာက္မွာ တုိင္းျပည္ကိုခ်စ္တဲ့ ဗမာလူငယ္ေတြရဲ့ ေသြးနဲ႔ အရုိးက် ခႏၶာကုိယ္ေတြ ဖုံးလႊမ္းေနတယ္ဆုိတာ ဘယ္သူမွမသိႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။ ျပႆနာက မဟာလူမ်ဳိးၾကီး၀ါဒကို ျမင္ၿပီး စစ္အာဏာရွင္ကို မျမင္လုိ႔ပါ။
တကယ္က မဟာလူမ်ဳိးၾကီးပါ၀င္တဲ့ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေၾကာင့္ပါ။
ဒါနဲ႔ ဟုိးအထက္က အပုိဒ္ကို က်ေနာ္ အသက္ ၂၅ ႏွစ္ျပည့္သြားတဲ့ အခ်ိန္က မီးရွဴိ႔ခဲ့ရတဲ့ မွတ္တမ္းစာအုပ္ထဲက ကဗ်ာရွည္ထဲမွာ ေရးမိတာပါ။ က်ေနာ္ခ်စ္တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကလည္း တျဖဳတ္ျဖဳတ္ က်ဆုံးေနခဲ့ခ်ိန္ပါ။
Labels: အက္ေဆး/၀တၴဳတို |
posted by ျမင့္ေဇ @ 10:47 AM  |
|
| 1 Comments: |
-
ေနာက္ဆံုးစာေၾကာင္းကို ဖတ္ျပီး စိတ္မေကာင္းပါဘူး ကိုဖိုးေဇ ။ က်ဆံုးသြားခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္မ်ားကို သူတို့ စြန့္လႊတ္ခဲ့တာေတြတြက္ အစဥ္ေလးစား ဂုဏ္ယူလ်က္ပါ ။
|
| |
| << Home |
| |
|
|
|
| က်ေနာ့္အေၾကာင္း |
|
![]()
Name: ျမင့္ေဇ
Home:
About Me: လူပ်ဳိမသုိးတသုိး မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ မၾကာခင္ ဒန္တန္တန္ေတာ့မည္။ ေငြေရာင္ပိတ္ကားတြင္ ဆက္လက္ေစာင့္ေမွ်ာ္ပါ။
See my complete profile
|
| ယခုလ မာတိကာ |
|
| ယခင္လ မာတိကာ အေဟာင္းမ်ား |
|
| အလည္သြားျဖစ္တဲ့ ဘေလာ့မ်ား |
|
|
| Powered by |
 |
|
ေနာက္ဆံုးစာေၾကာင္းကို ဖတ္ျပီး စိတ္မေကာင္းပါဘူး ကိုဖိုးေဇ ။ က်ဆံုးသြားခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္မ်ားကို သူတို့ စြန့္လႊတ္ခဲ့တာေတြတြက္ အစဥ္ေလးစား ဂုဏ္ယူလ်က္ပါ ။