Ko Poe Zay

(orginal end)-->

ကဗ်ာ စာမ်က္ႏွာ

သတင္း စာမ်က္ႏွာ

စကားစျမည္

ျမန္မာ စာအုပ္မ်ား

၀တၴဳတို၊ ၀တၴဳရွည္၊ ကဗ်ာ၊ မွတ္သား ဖြယ္ အေထြေထြ စာအုပ္မ်ား အပါအ၀င္ ျမန္မာ အီးဘုတ္ (E-book) စာအုပ္ေပါင္း ၅၀၀ ေက်ာ္အား အခမဲ့ ဖတ္႐ႈႏိုင္ပါတယ္ခင္ဗ်ား။

Other things

test

ရန္သူႏွင့္စကားေျပာျခင္း-၆ (ဂါမဏိ)

Friday, August 3, 2007

၉၁
က်ေနာ္ ကိုဘီကိုအက္ဆီးထံက တိုက္႐ိုက္တုံ႔ျပန္ခ်က္မရေပမဲ့ အစိုးရဟာ က်ေနာ့္ကို ေနထိုင္မႈဘ၀ပံုစံ ေနာက္တမ်ဳိးနဲ႔ထားဖို႔ ျပင္ဆင္ေနတဲ့လကၡဏာေတြေတာ့ေတြ႔ရတယ္၊ ခရစၥမတ္မတိုင္ခင္အႀကိဳရက္မွာ ပိုးလ္စမိုးဒုေထာင္ပိုင္ ဒုဗိုလ္မႉးႀကီး ေဂၚ၀ီမာ့က္စ္က က်ေနာ္ မနက္စာစားအၿပီး က်ေနာ့္အခန္းေဘးက ေလွ်ာက္သြားရင္းနဲ႔ “မင္ဒဲလား၊ ခင္ဗ်ားၿမိဳ့ထဲ ေလွ်ာက္မၾကည့္ခ်င္ဘူးလား” လို႔ ခပ္ေပါ့ေပါ့ပဲေမးလိုက္တယ္၊ သူ႔စိတ္ထဲ ဘာရည္ရြယ္တယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ေရေရရာရာ မသိေပမဲ့ ‘အင္း’ ေျဖလိုက္လို႔ ျပႆနာမရွိႏိုင္ဘူး ယူဆမိတယ္၊ ေကာင္းၿပီ၊ ဒါဆိုလိုက္ခဲ့ေပါ့လို႔ သူကေျပာတယ္၊ က်ေနာ္ဟာ ဗိုလ္မႉးႀကီးနဲ႔အတူ က်ေနာ့္အက်ဥ္းခန္းကေန ေထာင္ဗူး၀ေရာက္တဲ့အထိ ေသာ့ခတ္ထားတဲ့ သတၱဳတံခါး (၁၅) ခ်ပ္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးေနာက္ ေထာင္အျပင္ေရာက္တဲ့အခါ သူ႔ကားက က်ေနာ္တို႔ကိုေစာင့္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္၊

က်ေနာ္တို႔ဟာ ပင္လယ္ကမ္းေျခနဲ႔အၿပိဳင္သြားတဲ့၊ သာယာတဲ့လမ္းအတိုင္း ကိပ္ေတာင္းၿမိဳ့ထဲကုိိ ကားေမာငး္သြားၾကတယ၊္ သ႔ူေခါငး္ထဲဦးတည္ခ်က္သတ္သတ္မွတ္မွတ္မရွိဘဲ က်ေနာ့္တို႔ဟာ စိတ္ေအးလက္ေအးပံုစံနဲ႔ ၿမိ႔ဳထဲေရွာက္ပတ္ ေမာင္းၾက တယ္၊ ျပင္ပကမၻာေလာကႀကီးထဲကလူေတြရဲ႔ ႐ိုး႐ိုးသာမန္လႈပ္ရွားမႈေတြၾကည့္ရတာ အင္မတန္႔ကိုၾကည့္ေကာင္းေနတယ္၊ အဖိုးအို ေတြက ေနစာလႈံေန၊ မိန္းမေတြက ေစ်း၀ယ္ေန၊ လူေတြက ကိုယ့္အိမ္ေမြးေခြးနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ေနၾကတာေတြ၊ အဲသလို ဘာမွအဆန္းတၾကယ္မဟုတ္တဲ့ ေန႔စဥ္ဘ၀လႈပ္ရွားမႈေတြကိုပဲ ေထာင္က်ေနသူတေယာက္က သတိရအတမ္းတဆံုး ျဖစ္တယ္၊ က်ေနာ္ဟာ ထူးျခားဆန္းၾကယ္တဲ့ နယ္ေျမတခုကိုေရာက္ေနတဲ့၊ သိခ်င္ျမင္ခ်င္စိတ္ျပင္းျပေနတဲ့ ကမၻာလွည့္ခရီးသည္တေယာက္လို ခံစားမိတယ္၊တနာရီေလာက္ၾကာေတာ့ ဗိုလ္မႉးႀကီးမာ့က္စ္က လူရွင္းတဲ့လမ္းကေလး တလမ္းက ဆိုင္ကေလးတဆိုင္ေရွ႔ ကားရပ္လိုက္တယ္၊ “ခင္ဗ်ား အေအးေသာက္မလား” လို႔ သူကေမးတယ္၊

က်ေနာ္ေခါင္းညိတ္လိုက္ေတာ့ သူဆိုင္ထဲ၀င္သြားတယ္၊ ကားေပၚမွာ က်ေနာ္တေယာက္ထဲ ထိုင္က်န္ေနခဲ့တယ္၊ အစပိုင္းမွာေတာ့ ကိုယ့္အေျခအေနကိုယ္ မစဥ္းစားမိပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် က်ေနာ္ ပို၍ပုိ၍ စိတ္လႈပ္ရွားလာေတာ့တယ္၊ က်ေနာ္ဟာ (၂၂) ႏွစ္အတြင္း ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ေထာင္အျပင္မွာ အေစာင့္အၾကပ္ မရွိဘဲ ေရာက္ေနတယ္၊

က်ေနာ္ဟာ တံခါးကိုဖြင့္၊ ကားထဲကခုန္ထြက္ၿပီး အေ၀းမွာေပ်ာက္သြားတဲ့အထိ ထြက္ေျပးဖို႔စိတ္ကူးေပၚမိတယ္၊ က်ေနာ့္ ကိုယ္တြင္း တစံုတခုကေန အဲသလိုသာလုပ္လိုက္ဖို႔ တိုက္တြန္းေနတယ္၊ က်ေနာ္ပုန္းလို႔ရႏိုင္တဲ့၊ သစ္ပင္ေတြထူတဲ့ ေနရာတခုကို လမ္းေဘးနားမွာ က်ေနာ္သတိျပဳမိတယ္၊ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ တအားတင္းၾကပ္ေနၿပီး ေခြ်းးစီးေတြျပန္စျပဳလာတယ္၊ ဗိုလ္မႉးႀကီးကဘယ္သြားေနတာတုံး၊ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအခိုက္မွာပဲ က်ေနာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ထိန္းခ်ဳပ္လိုက္ႏိုင္တယ္၊ ခုနက ေျပာသလို လုပ္လိုက္ရင္ အဆင္ျခင္မဲ့ရာ တာ၀န္မဲ့ရာက်လိမ့္မယ္။ ဒါအ့ျပင္အႏၱရာယ္ရွိမွာကေတာ့ ေျပာစရာမလိုပါ၊ ဒီအေျခ အေနတခုလံုးဟာ က်ေနာ္ထြက္ေျပးခ်င္ေအာင္ ၾကံစည္ဖန္တီးထားတာလည္းျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ အဲသလိုေတာ့ က်ေနာ္ မထင္မိပါ၊အခ်ိန္အနည္းငယ္အၾကာမွာ ဗိုလ္မႉးႀကီးက ကိုကာကိုလာသံဗူးႏွစ္ဗူးကိုင္ၿပီး ကားဆီျပန္ေလွ်ာက္လာတာ ေတြ႔လိုက္ ရေတာ့မွ က်ေနာ္အလြန္႔ကို စိတ္သက္သာရာရသြားတယ္၊ကိပ္ေတာင္းျမိ႔ဳက အဲဒီတေန႔တာဟာ ေလ့လာေရး ခရီးမ်ားစြာရဲ႔ အစျဖစ္တယ္ဆိုတာသိလာရတယ္၊ ေနာက္လအနည္းငယ္အတြင္းမွာ က်ေနာ္ဟာ ဗိုလ္မႉးႀကီးနဲ႔အတူ ကိပ္ေတာင္းၿမိဳ့ကို သာမကပဲ ၿမိဳ့ျပင္က႐ႈခင္း႐ႈကြက္ေတြ၊ သာယာလွပတဲ့ပင္လယ္ကမ္းေျခေတြနဲ႔ ေအးခ်မ္းၾကည္ႏူးဖြယ္ေတာင္တန္းေတြဆီ ထပ္သြားရတယ္၊ ေနာက္မၾကာခင္ ရာထူးပိုငယ္တဲ့အရာရွိေတြက က်ေနာ့္ကိုေခၚလည္ခြင့္ရတယ္၊ ဒီအရာရွိငယ္ေတြနဲ႔အတူ က်ေနာ္ပံုမွန္သြားလည္တဲ့ေနရာတခုကေတာ့ ‘ဥယ်ာဥ္’ လို႔ ေခၚတဲ့ေနရာျဖစ္တယ္၊ အဲဒီေနရာက ေထာင္ရဲ႔စားဖိုအတြက္ သီးႏွံေတြ စိုက္ပ်ဳိးထားရာ ေထာင္၀င္းအစြန္က ေျမကြက္ေလးေတြအစုလိုက္ရွိတဲ့ေနရာ ျဖစ္တယ္၊ က်ေနာ္ဟာ သဘာ၀ ေလာကထဲထြက္ရတာကို ႏွစ္သက္မိတယ္၊ မိုးကုပ္စက္၀ိုင္းျမင္ရတာ၊ ေနရဲ႔အပူရွိန္ က်ေနာ့္ပခံုးေပၚခံစားရတာကို ႏွစ္သက္မိတယ္၊

တေန႔မွာ က်ေနာ္ဟာ ဗိုလ္ႀကီးတေယာက္နဲ႔အတူ ဥယ်ာဥ္ေတြဆီသြားခဲ့တယ္၊ ယာခင္းေတြထဲေလွ်ာက္ၾကည့္ၿပီးေနာက္ က်ေနာ္တို႔ဟာ ျမင္းေဇာင္းေတြဆီသြားခဲ့ၾကတယ္၊ ျမင္းေဇာင္းေတြထဲမွာ လူျဖဴလူငယ္ႏွစ္ေယာက္ အလုပ္ၾကမ္း၀တ္စံုေတ ြ ၀တ္ၿပီး ျမင္းေတြကိုင္တြယ္ေနတယ္၊က်ေနာ္က သူတို႔ဆီေလွ်ာက္သြားၿပီး ျမင္းတေကာင္ကို သေဘာက်ေၾကာင္း စကားေျပာရင္း“ေဟ့၊ ဒီျမင္းနာမည္ ဘာလဲ” လို႔ ေမးလိုက္တယ္၊ အဲဒီလူငယ္ဟာ နည္းနည္းဂေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားႏိုင္ၿပီးက်ေနာ့္ ကိုလည္း ျပန္မၾကည့္ပါ၊ ဒီေနာက္ ျမင္းနာမည္ကို ဗလံုးဗေထြးနဲ႔ေျပာတယ္၊ ဒါေပမဲ့က်ေနာ့္ကိုေျပာတာမဟုတ္ဘဲ ဗိုလ္ႀကီး ကိုေျပာတာျဖစ္တယ္၊ ဒါနဲ႔က်ေနာ္က ေနာက္တေယာက္ကို သူ႔ျမင္းနာမည္ဘာလဲလို႔ တလွည့္ေမးေတာ့လည္း ခုနကလို တုံ႔ျပန္မႈမ်ဳိးပဲရတယ္၊က်ေနာ္ဟာ ဗိုလ္ႀကီးနဲ႔အတူ ေထာင္ဆီျပန္ေလွ်ာက္လာရင္း လူငယ္ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ ထူးထူးဆန္းဆန္း အျပဳအမူလို႔ က်ေနာ္ထင္တာကို ဗိုလ္ႀကီးကိုေျပာမိတယ္၊ ဗိုလ္ႀကီးကရယ္တယ္၊ “မင္ဒဲလား၊ အဲဒီႏွစ္ေယာက္ကဘာလဲဆိုတာ ခင္ဗ်ားမသိဘူးလား၊” က်ေနာ္က မသိေၾကာင္းေျပာလိုက္တယ္၊ “သူတို႔က လူျဖဴအက်ဥ္းသားေတြေလ၊ လူျဖဴအရာရွိ တေယာက္ေရွ႔မွာ တိုင္းရင္းသားအက်ဥ္းသားတေယာက္က သူတို႔ကိုေမးခြန္းေတြေမးတာ တခါမွမခံခဲ့ဖူးဘူးခင္ဗ်၊”

တခ်ဳိ႔၀ါဒါငယ္ေတြက က်ေနာ့္ကို ေတာ္ေတာ္ေ၀းေ၀းေတြအထိ ေခၚသြားၾကတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ဟာ ပင္လယ္ကမ္းေျခ မွာ လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္၊ လဖက္ရည္ဆိုင္တဆိုင္၀င္ၿပီးလဖက္ရည္ ေတာင္ေသာက္ၾကေသးတယ္၊ အဲဒီေနရာေတြမွာ က်ေနာ့္ ကို လူေတြမွတ္မိသလားဆိုတာ မၾကာခဏစမ္းၾကည့္မိတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူမွမမွတ္မိၾကပါ၊ သတင္းစာထဲပါတဲ့က်ေနာ့္ ေနာက္ဆံုးဓာတ္ပံုက ၁၉၆၂ ခုတုန္းကျဖစ္တယ္၊ဒီခရီးစဥ္ေတြဟာ ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ပညာရေစပါတယ္၊ က်ေနာ္ ေထာင္ထဲ ေရာက္ေနစဥ္ေလာကႀကီးမွာ ဘယ္လိုေျပာင္းလဲသြားခဲ့သလဲဆိုတာကို ေတြ႔ရတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ဟာ အဓိကအားျဖင့္ လူျဖဴ နယ္ေျမေတြကိုပဲသြားခဲ့တဲ့အတြက္ လူျဖဴေတြခံစားေနရတဲ့ အလြန္အက်ဴး ခ်မ္းသာႂကြယ္၀မႈနဲ႔ သက္ေတာင့္သက္တာ အဆင္ေျပမႈကို ေတြ႔ရတယ္၊ တိုင္းျပည္ဟာ ဆူပြက္အံုႂကြေနၿပီး ၿမိဳ့သစ္ေတြဟာ စစ္မီးအတိအလင္း ေတာက္ေလာင္ခါနီး ျဖစ္ေနေပမဲ့ လူျဖဴေလာကကေတာ့ ေအးေဆးၿငိမ္သက္ၿပီး ဘာမွမျဖစ္သလိုပါပဲ၊ သူတို႔ရဲ႔ဘ၀ေတြဟာ ထိခိုက္မႈမရွိပါဘူး၊ တခါကေတာ့ အေတာ့္ကိုေဖာ္ေရြယဥ္ေက်းတဲ့ လူငယ္၀ါဒါ အရာခံဗိုလ္ဘရန္းက က်ေနာ့္ကို သူ႔မိသားစုေနတဲ့တိုက္ခန္း ေခၚခ် သြားၿပီး သူ႔ဇနီးသားသမီးေတြနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့တယ္၊ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ က်ေနာ္က သူ႔ခေလးေတြဆီ ခရစၥမတ္ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ကဒ္ျပားေတြႏွစ္တိုင္းပို႔ေပးခဲ့တယ္၊

ဒီစြန္႔စားခန္းေလးေတြကို က်ေနာ္သေဘာက်ႏွစ္òခိက္မိတာနဲ႔အမွ် အာဏာပိုင္ေတြဟာ က်ေနာ့္ကိုအာ႐ံုလႊဲေပးဖို႔အျပင္ တျခားရည္ရြယ္ခ်က္တခုရွိတယ္ဆိုတာလည္း က်ေနာ္ေကာင္းေကာင္းသိမိတယ္၊ သူတို႔ဟာ က်ေနာ့္ကို ေတာင္အာဖရိက ႏိုင္ငံရဲ႔ ေန႔စဥ္ဘ၀နဲ႔ အသားက်ကြ်မ္း၀င္သြားေစခ်င္တယ္လို႔ က်ေနာ္ထင္မိတယ္၊ တခ်ိန္တည္းမွာ က်ေနာ္ေထာင္ကလံုးလံုး လြတ္ေျမာက္ဖို႔အတြက္ အေလွ်ာ့ေပးေစ့စပ္ခ်င္စိတ္ေတြေပၚလာေအာင္ လြတ္လပ္မႈအေသးစားေလးေတြရဲ႔အရသာမွာ တအား ယစ္မူးသြား ေစခ်င္ပံုလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔က်ေနာ္ထင္မိပါတယ္၊

၉၂

၁၉၈၇ ခုမွာ က်ေနာ္ဟာ ကိုဘီကိုအက္ဆီးနဲ႔ အဆက္အသြယ္ျပန္ျဖစ္ခဲ့တယ္၊ က်ေနာ္ဟာ သူနဲ႔ သူ႔ေနအိမ္မွာ သီးသန္႔ေတြ႔ဆံု ေဆြးေႏြးမႈေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားလုပ္ခဲ့တယ္၊ အဲဒီႏွစ္ကုန္ပိုင္းေလာက္မွာ အစိုးရက ပထမဆံုးေသာအခိုင္အမာကမ္းလွမ္းခ်က္ လုပ္လာတယ္၊ကိုအက္ဆီးေျပာတာက အစိုးရဟာ က်ေနာ္နဲ႔ သီးသန္႔ေဆြးေႏြးပြဲေတြလုပ္ဖို႔ အထက္တန္း အရာရွိႀကီးေတြ ပါ၀င္တဲ့ ေကာ္မတီတရပ္ခန္႔အပ္ဖြဲ႔စည္းမယ့္ သေဘာထားရွိတယ္လို႔ ဆိုတယ္၊ဒါဟာ ႏိုင္ငံေတာ္သမတရဲ႔ ရာႏႈန္းျပည့္ သိရွိခြင့္ျပဳမႈနဲ႔ လုပ္မွာျဖစ္တယ္လို႔ ကိုအက္ဆီးကေျပာတယ္၊ ေကာ္မတီအႀကီးအကဲက ကိုအက္ဆီးကိုယ္တိုင္ျဖစ္ၿပီး ေကာ္မတီအဖြဲ႔၀င္ေတြကအက်ဥ္းေထာင္မင္းႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး၀ီလမ္စီ၊ အက်ဥ္းဦးစီးဌာန ညႊန္ၾကားေရးမႉးခ်ဳပ္ ဖင္နီဗန္ဒါမာ၀ီနဲ႔ အမ်ဳိးသားေထာက္လွမ္းေရးဌာနအႀကီးအကဲျဖစ္သူ ပညာတံခြန္အသင္းသားေဟာင္း ေဒါက္တာနီးလ္ဘားနာ့ဒ္တို႔ျဖစ္တယ္၊ ပထမ သံုးေယာက္က အက်ဥ္းေထာင္ယႏ ၱရားနဲ႔ပတ္သက္ေနသူေတြျဖစ္တဲ့အတြက္ တကယ္လို႔ ေဆြးေႏြးပြဲေတြမေအာင္မျမင္ ျဖစ္ရင္ ဒါမွမဟုတ္ သတင္းစာေတြကို ေပါက္ၾကားသြားရင္ ေဆြးေႏြးတဲ့ႏွစ္ဖက္လံုးက ဖံုးဖိႏိုင္မွာျဖစ္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ဟာ အက်ဥ္းေထာင္ အေျခအေနေတြ ေဆြးေႏြးေနၾကတာပဲျဖစ္တယ္၊ တျခားဘာမွ ေဆြးေႏြး တာမဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာႏိုင္မွာ ျဖစ္တယ္၊

ဒါေပမဲ့ ေဒါက္တာဘားနာ့ဒ္ ပါ၀င္ေနတာေၾကာင့္ က်ေနာ္စိတ္စႏိုးစေနာင့္ျဖစ္မိတယ္၊ သူဟာ ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံက စီအိုင္ေအ လို အဖြဲ႔မ်ဳိးရဲ႔ အႀကီးအကဲျဖစ္ၿပီး စစ္ေထာက္လွမ္းေရးနဲ႔လည္း ပတ္သက္ေနတယ္၊ က်ေနာ္ဟာ တျခား အရာရွိ ေတြနဲ႔ဆိုရင္ ေဆြးေႏြးပြဲေတြ ေလ်ာ္ကန္မႈရွိေၾကာင္း က်ေနာ့္အဖြဲ႔အစည္းကိုေျဖရွင္းႏိုင္ေပမဲ့ ဘားနာ့ဒ္နဲ႔ေဆြးေႏြးတာ ေလ်ာ္ကန္ ေၾကာင္းကိုေတာ့ ရွင္းျပဖို႔မလြယ္ပါဘူး၊ ဘားနာ့ဒ္ပါေနတာဟာ ေဆြးေႏြးပြဲေတြကို ပို၍ျပႆနာ႐ႈပ္ေစၿပီး ပိုက်ယ္ျပန္႔တဲ့ ေဆြးေႏြးပြဲအစီအစဥ္ကို ညႊန္းဆိုေနတယ္၊ က်ေနာ္က ကမ္းလွမ္းခ်က္ကို တညစဥ္းစားခ်င္တယ္လို႔ ကိုအက္ဆီးကို ေျပာလိုက္တယ္၊အဲဒီညမွာ က်ေနာ္က ျဖစ္ႏိုင္စရာအက်ဳိးဆက္အားလံုးကို ဆင္ျခင္ၾကည့္တယ္၊ သမတဘိုသာဟာ လံုၿခဳံေရးကြ်မ္းက်င္သူေတြနဲ႔ ေထာက္လွမ္းေရးအရာရွိေတြပါ၀င္တဲ့၊ လွ်ဳိ႔၀ွက္ဌာနတခုျဖစ္တဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ လံုၿခဳံေရးေကာင္စီလို႔ ေခၚတဲ့ဟာတခု ဖြဲ႔စည္းထူေထာင္ထားတယ္ဆိုတာက်ေနာ္သိထားတယ္၊ သတင္းစာေတြအဆိုအရ အဲဒါကိုလုပ္တာဟာ သူ႔အေနနဲ႔ ၀န္ႀကီးအဖြဲ႔ရဲ႔ အခြင့္အာဏာကို ေက်ာ္လြန္ေရွာင္ကြင္းၿပီး သူ႔ကိုယ္ပိုင္အာဏာ ႀကီးထြားေစဖို႔ျဖစ္တယ္ လို႔ဆိုပါ တယ္၊ ေဒါက္တာဘားနာ့ဒ္ဟာ ဒီအတြင္းစည္းေကာင္စီမွာ အဓိကက်သူတေယာက္ျဖစ္ၿပီး သမတရဲ႔ လက္ရင္းလူယံုေတာ္ ျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္၊ က်ေနာ္ကဘားနာ့ဒ္ကို လက္မခံဘဲျငင္းလိုက္ရင္ ဘိုသာကို စိမ္းကားလိုက္ရာက်သြားလိမ့္မယ္လို႔ ေတြးမိတယ္၊ အဲသလိုနည္းလမ္းဟာ အင္မတန္႔ကို အႏ ၱရာယ္မ်ားတယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္၊

ႏုိင္ငံေတာ္သမတကို ၀ိုင္းထဲဆြဲမထည့္ရင္ ဘာမွျဖစ္လာႏိုင္မွာမဟုတ္ပါ၊ မနက္မိုးလင္းေတာ့ က်ေနာ္ ကိုအက္ဆီးထံ သူ႔ကမ္းလွမ္းခ်က္ လက္ခံေၾကာင္းစကားပါးလိုက္တယ္၊ က်ေနာ္ကိုင္တြယ္ေဆာင္ရြက္ဖို႔လိုတဲ့ အခ်က္အခ်ာ ကိစၥသံုးခုရွိတယ္ ဆိုတာ က်ေနာ္သိတယ္၊ ပထမကိစၥအေနနဲ႔ က်ေနာ္ေရွ႔ဆက္မတိုးခင္ သံုးထပ္မွာရွိတဲ့ က်ေနာ့္အေဖာ္ေတြ သေဘာထား တီးေခါက္ၾကည့္ခ်င္တယ္၊ ဒုတိယကိစၥက အခုျဖစ္ေနတာေတြကို လူဆာကာၿမိဳ့မွာရွိတဲ့ ေအာ္လီဗာထံ ဆက္သြယ္သတင္းပို႔ဖို႔ အေရးႀကီးတယ္၊ ေနာက္ဆံုးကိစၥကေတာ့ တိုင္းျပည္ရဲ႔ အဓိကကိစၥရပ္ေတြနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ က်ေနာ့္အျမင္ေတြနဲ႔ ေအအင္စီရဲ႔ သေဘာထားေတြကိုေဖာ္ထုတ္ရွင္းျပတဲ့ အဆိုျပဳစာလႊာတေစာင္ေရးဆြဲၿပီး ဘိုသာဆီပို႔ဖို႔ရည္ရြယ္တယ္၊ ဒီအဆိုျပဳစာလႊာဟာ အနာဂတ္ေဆြးေႏြးပြဲတိုင္းအတြက္ စကားေျပာစရာအခ်က္အလက္ေတြေပးလိမ့္မယ္၊ က်ေနာ္က လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ခြင့္ေတာင္းတဲ့အခါ အာဏာပိုင္ေတြက ခပ္ျမန္ျမန္ပဲျငင္းလိုက္တာ အံ့ၾသစြာေတြ႔ရတယ္၊ ဒီလိုျငင္းတာ အေတာ္ ထူးျခား တယ္၊ ဒါဟာက်ေနာ္နဲ႔အစိုးရၾကား လွ်ဳိ႔၀ွက္စကားေျပာပြဲေတြရဲ႔ အလားအလာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အစိုးရဘက္က အေတာ္ႀကီးကို စိတ္ဂေယာက္ဂယက္ျဖစ္ေနတာကိုျပတယ္လို႔ က်ေနာ္ယူဆမိတယ္၊

က်ေနာ္က ပိုအဆင့္ျမင့္တဲ့ အထက္အရာရွိေတြဆီ ထပ္တင္တဲ့အခါ ေနာက္ဆံုးမွာ က်ေနာ့္ပနၾ္ကားခ်က္ကုိ ခြင့္ျပဳလုိက္တယ္။္ ဒါေပမ ့ဲ ႁခြင္းခ်က္ကေတာ့ က်ေနာ္ဟာ က်ေနာ့္အေဖာ္ေတြကို တေယာက္ခ်င္းပဲေတြ႔ႏိုင္ၿပီး အားလံုးတၿပိင္နက္ေတြ႔ခြင့္မရပါ၊
က်ေနာ္ သူတို႔နဲ႔ ေထာင္၀င္စာခန္းမွာေတြ႔ရတယ္၊ အေသးစိတ္အခ်က္တခ်ဳိ႔မေျပာဘဲခ်န္ထားဖို႔ က်ေနာ္ဆံုးျဖတ္ထားတယ္၊ ေဆြးေႏြးဘက္ေကာ္မတီတရပ္ လက္ေတြ႔ဖြဲ႔စည္းထားၿပီးၿပီဆိုတာမေျပာဘဲ အစိုးရနဲ႔စကားေျပာေရးအယူအဆအေပၚ သူတို႔အႀကံညာဏ္္ရယူဖို႔ျဖစ္တယ္၊ ေ၀ါလ္တာနဲ႔ ပထမဆံုးေတြ႔ရတယ္၊ သူ႔ကို က်ေနာ္က အက်ဥ္းေထာင္မင္းႀကီးဆီေရးတဲ့စာ အေၾကာင္းနဲ႔ ကိုအက္ဆီးနဲ႔က်ေနာ္ ေတြ႔ဆံုခဲ့တဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္တယ္၊ အစိုးရနဲ႔ ေဆြးေႏြးပြဲေတြစဖို႔စိတ္ကူးကို ကိုအက္ဆီးနဲ႔ ေဆြးေႏြးခဲ့ၿပီး အစိုးရကလည္း စိတ္၀င္စားပံုရတယ္လို႔ က်ေနာ္ေျပာျပတယ္၊ ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သူ႔အျမင္ဘယ္လိုရွိသလဲ၊က်ေနာ္ဟာ ေ၀ါလ္တာနဲ႔အတူ အခက္အခဲအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖတ္သန္းခဲ့ဘူးတယ္၊ သူဟာဆင္ျခင္တံု တရားနဲ႔ျပည့္စံုၿပီး ညာဏ္ပညာရွိသူျဖစ္တယ္၊ က်ေနာ့္အေၾကာင္းလည္း သူ႔ထက္ ပိုသိသူမရွိပါ၊ သူ႔သေဘာထားထက္ပိုၿပီး က်ေနာ္ ယံုၾကည္အားကိုးတဲ့ ဒါမွမဟုတ္ တန္ဖိုးထားတဲ့သူမရွိပါ၊ က်ေနာ္ေျပာတာကို ေ၀ါလ္တာ စဥ္းစားဆင္ျခင္ၾကည့္တယ္၊ သူဟာ စိတ္စႏိုးစေနာင့္ျဖစ္ေနတာ က်ေနာ္ေတြ႔ရၿပီး အလြန္ဆံုးေျပာရရင္ သိပ္လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲမရွိဘူးလို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္၊

သူက “မူအားျဖင့္ က်ေနာ္ဟာ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးကို မဆန္႔က်င္ပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ဆႏၵကေတာ့ ေဆြးေႏြးမႈေတြကို က်ေနာ္တို႔က အစိုးရဆီ အစျပဳကမ္းလွမ္းတာမဟုတ္ဘဲအစိုးရက က်ေနာ္တို႔ဆီ အစျပဳကမ္းလွမ္းတာျဖစ္ေစခ်င္တယ္” လို႔ေျပာတယ္၊က်ေနာ္က တကယ္လို႔ သူဟာ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးကို မူအားျဖင့္ မဆန္႔က်င္ဘူးဆိုရင္ ဒီေဆြးေႏြးပြဲကို ဘယ္သူကပဲ အစျပဳကမ္းလွမ္းတာျဖစ္ျဖစ္ ဘာအေရးလဲလို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္၊ အေရးႀကီးတာက ေဆြးေႏြးပြဲေတြ ဘယ္လိုစတယ္ဆိုတာမဟုတ္ဘဲ ဘာရလဒ္ေတြထြက္သလဲ ဆိုတာျဖစ္တယ္၊ က်ေနာ္တို႔ဟာ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးကို ေရွ႔ဆက္ လုပ္သင့္တယ္၊ ဘယ္သူအရင္တံခါးေခါက္သလဲဆိုတာ ပူပင္မေနသင့္ဘူးလို႔ က်ေနာ္ ေ၀ါလ္တာကိုေျပာလိုက္တယ္၊ က်ေနာ္ ဟာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခိုင္ခိုင္မာမာခ်ထားၿပီးၿပီဆိုတာ ေ၀ါလ္တာသိျမင္ၿပီး သူကက်ေနာ့္ကိုဟန္႔တားမွာမဟုတ္ေၾကာင္း ေျပာတယ္၊ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ဟာ ကိုယ္ဘာလုပ္ေနတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္သိဖို႔ သူေမွ်ာ္လင့္ေၾကာင္းေျပာတယ္၊

ေနာက္ထပ္ေတြ႔ရသူက ေရးမြန္အမ္လွားဘားျဖစ္တယ္၊ က်ေနာ္ ေ၀ါလ္တာ့ကို ရွင္းျပခဲ့သလိုပဲ သူ႔ကို အေျခအေန တခုလံုး ရွင္းျပတယ္၊ ေရးဟာ အၿမဲပဲစကားနည္းသူျဖစ္တယ္၊ သူက က်ေနာ္ေျပာျပတာေတြကို အခ်ိန္ယူစဥ္းစားတယ္၊ ဒီ့ေနာက္ က်ေနာ့္ကို လွမ္းၾကည့္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္၊ “မာဒီဘား(မင္ဒဲလားရဲ့ ေဆြမ်ဳိးစုအမည္)၊ ခင္ဗ်ား ဘာကိုေစာင့္ေနတာတုန္း၊ က်ေနာ္တို႔ဟာ ဒါကို ႏွစ္အေတာ္ၾကာကတည္းက စသင့္ခဲ့တာျဖစ္တယ္၊” အင္ဒ႐ူးအမ္လန္ဂင္နီရဲ႔ တံု႔ျပန္မႈကလည္း ေရးနဲ႔ ဆင္တူျဖစ္တယ္၊ ေနာက္ဆံုးေတြ႔ရသူက ကက္သီျဖစ္တယ္၊ သူ႔တံု႔ျပန္မႈက ဆန္႔က်င္ဘက္ကျဖစ္ပါတယ္၊ က်ေနာ္ အၾကံျပဳတာကို ေရးမြန္နဲ႔အင္ဒ႐ူးတို႔ကေထာက္ခံသေလာက္ သူကေတာ့ ျပတ္ျပတ္သားသားဆန္႔က်င္တယ္၊ သူက ေ၀ါလ္တာ ထက္ေတာင္ ပိုျပင္းထန္ေနၿပီး က်ေနာ္တို႔ကေဆြးေႏြးပြဲေတြကို အစျပဳကမ္းလွမ္းျခင္းအားျဖင့္ အ႐ႈံးေပးအညံ့ခံရာ ေရာက္တယ္လို႔ သူယူဆတယ္၊ ေ၀ါလ္တာလိုပဲ သူကေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးကို မူအားျဖင့္မဆန္႔က်င္ဘူးလို႔ေျပာတယ္၊ က်ေနာ္ကလည္း ေ၀ါလ္တာကိုျပန္ေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္းပဲ သူ႔ကိုျပန္ေျပာလိုက္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ ကက္သီက ေခါင္းမာလွတယ္၊ သူက က်ေနာ္ဟာ လမ္းမွားအတိုင္း လြင့္ေမ်ာေနၿပီလို႔ ယူဆေနတယ္၊ ဒါေပမဲ့ သူဟာ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈေတြရွိေနေသာ္လည္း က်ေနာ္သြားမယ့္လမ္းကိုပိတ္ပင္ဟန္႔တားမွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာတယ္၊

အဲသလိုေတြ႔ၿပီး သိပ္မၾကာခင္ က်ေနာ္ဟာ ေအာ္လီဗာတမ္ဗိုဆီက စာကေလးတေစာင္ ရခဲ့တယ္၊ အဲဒီစာကို က်ေနာ့္ေရွ႔ေနတေယာက္ ခိုးသြင္းေပးတာျဖစ္တယ္၊ သူက က်ေနာ္ဟာ အစိုးရနဲ႔လွ်ဳိ႔၀ွက္ေဆြးေႏြးမႈေတြလုပ္ေနတယ္လို႔ သတင္းေတြ ၾကားၿပီး စိုးရိမ္ေနတယ္၊ က်ေနာ္ဟာ ကာလအေတာ္ၾကာၾကာ တေယာက္ထဲေနရၿပီး လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြနဲ႔ ခြဲထားခံေနရတယ္ဆိုတာ သူသိေၾကာင္းေျပာတယ္၊ မင္ဒဲလား ဘာေတြျဖစ္ေနၿပီလဲဆိုတာ သူစဥ္းစားေတြးေတာေနမိမွာပါပဲ၊ ေအာ္လီဗာရဲ႔စာက တိုတိုနဲ႔လိုရင္းေရးထားတယ္၊ သူသိခ်င္တာက က်ေနာ္အစိုးရနဲ႔ ဘာေတြေဆြးေႏြးေနသလဲဆိုတာ ျဖစ္တယ္၊ က်ေနာ္ ေဖာက္ျပန္သြားၿပီလို႔ေတာ့ ေအာ္လီဗာ ယူဆမွာမဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ဟာ သံုးသပ္အကဲျဖတ္ခ်က္ အမွား လုပ္ေနတယ္လို႔ သူေတြးေကာင္းေတြးမိႏုိင္တယ္၊ တကယ္ပဲ သူ႔စာရဲ႔ေလသံက အဲဒီပံုစံေပါက္ေနတယ္၊

က်ေနာ္က ေအာ္လီဗာဆီကို အင္မတန္တိုေတာင္းတဲ့စာတေစာင္ ျပန္လိုက္တဲ့အထဲမွာ က်ေနာ္ဟာ အစိုးရကို အေၾကာင္းကိစၥတခုနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စကားေျပာေနေၾကာင္း၊ အဲဒီ အေၾကာင္းကိစၥတခုထဲကိုသာ ေျပာေနေၾကာင္း၊ အဲဒါကေတာ့ ေအအင္စီႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာအမႈေဆာင္ေကာ္မတီနဲ႔ ေတာင္အာဖရိကအစိုးရတို႔ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရးကိစၥျဖစ္ေၾကာင္း ေရးလိုက ္ တယ္၊ က်ေနာ္ အေသးစိတ္ေတြေတာ့ မေရးလိုက္ပါ၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ဆက္သြယ္ေရးလမ္းေၾကာင္းရဲ႔ လွ်ဳိ႔၀ွက္မႈထိန္းသိမ္းႏိုင္စြမ္းကို က်ေနာ္မယံုၾကည္လို႔ပါပဲ၊ စာထဲမွာ အဲသလိုစကားေျပာဆိုမႈေတြလုပ္ဖို႔ အခ်ိန္က်လာ ၿပီျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔ က်ေနာ္ဟာ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ အဖြဲ႔အစည္းနစ္နာေအာင္လုပ္မွာမဟုတ္ေၾကာင္း ႐ိုး႐ိုး ရွင္းရွင္းပဲ ေျပာလိုက္တယ္၊ေအအင္စီဟာ အစိုးရနဲ႔ စကားေျပာေရးကို ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေတာင္းဆိုခဲ့ေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔ဟာ ဒီလိုစကားေျပာဆိုမႈေတြ တကယ္လက္ေတြ႔ျဖစ္ဖို႔ အလားအလာနဲ႔ တခါမွ မၾကံဳခဲ့ဖူးေသးပါ၊ စကားေျပာေရးကို သေဘာတရား အရစဥ္းစားတာက တက႑၊ လက္ေတြ႔ဆင္ႏႊဲတာကေတာ့ တက႑ျဖစ္ပါတယ္၊ က်ေနာ္ဟာ ေအာ္လီဗာ့ဆီစာျပန္ေနစဥ္မွာပဲ သမတဘိုသာထံ အဆိုျပဳစာလႊာကိုလည္း စေရးေနပါတယ္၊ ဒီအဆိုျပဳစာလႊာကို ေအာ္လီဗာပါ မလြဲမေသြဖတ္ရေအာင္ က်ေနာ္လုပ္မွာျဖစ္တယ္၊ ေအာ္လီဗာနဲ႔ ႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာအမႈေဆာင္ေကာ္မတီက က်ေနာ့္အဆိုျပဳလႊာဖတ္ရတဲ့အခါ က်ေနာ္လမ္းေဘးေခ်ာ္ထြက္သြားၿပီလို႔ သူတို႔စိုးရိမ္ပူပန္ေနတာေတြ ေျပေလ်ာ့သြားလိမ့္မယ္ဆိုတာ က်ေနာ္သိတယ္၊

၉၃

လွ်ဳိ႔၀ွက္အလုပ္အဖြဲ႔ရဲ႔ ပထမဆံုးတရား၀င္ေဆြးေႏြးပြဲကို ၁၉၈၈ ခု၊ ေမလထဲမွာပိုးလ္စမိုး၀င္းထဲက သားနားအဆင့္ျမင့္တဲ့ အရာရွိရိပ္သာမွာလုပ္ခဲ့တယ္၊ က်ေနာ္ဟာ ကိုအက္ဆီးကိုေရာ၊ ၀ီလမ္စီကိုပါ သိကြ်မ္းေပမဲ့ ဗန္ဒါမာ၀ီနဲ႔ ေဒါက္တာ ဘားနာ့ဒ္ တို႔ကိုေတာ့ တခါမွမေတြ႔ခဲ့ဖူးပါဘူး၊ ဗန္ဒါမာ၀ီဟာ ေအးေဆးၿပီး သမာသမတ္ရွိသူတေယာက္ျဖစ္တယ္၊ အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥရွိမွ စကားေျပာတဲ့လူျဖစ္တယ္၊ ေဒါက္တာဘားနာ့ဒ္ကေတာ့ အသက္ သံုးဆယ့္ငါးႏွစ္၀န္းက်င္ေလာက္ရွိၿပီး အင္မတန္႔ကို ထက္ျမက္သူျဖစ္တယ္၊ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ အသိညာဏ္ႂကြယ္၀သူ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ ထိန္းခ်ဳပ္ၾကပ္မတ္ႏိုင္စြမ္းရွိသူျဖစ္တယ္၊
ကနဦးေဆြးေႏြးပြဲက အေတာ္ေလးတင္းတင္းေတာင့္ေတာင့္ျဖစ္ေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းေဆြးေႏြးပြဲေတြမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ဟာ ပိုၿပီးပြင့္ပြင့္လင္းလင္းနဲ႔ တဲ့တိုးစကားေျပာႏိုင္ခဲ့တယ္၊

က်ေနာ္ သူတို႔နဲ႔ လတခ်ဳိ႔ၾကာေအာင္ တပတ္တခါနီးနီးေတြ႔ခဲ့တယ္၊ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ေဆြးေႏြးပြဲေတြဟာ အခ်ိန္မွန္ မဟုတ္ ေတာ့ဘူး၊ တခါတေလ တလၾကာတဲ့အထိ ေဆြးေႏြးပြဲ မျဖစ္ဘဲေနၿပီးေနာက္ ႐ုတ္တရက္ခ်က္ျခင္း အပတ္တိုင္း ေဆြးေႏြးပြဲ ေတြ လုပ္ျပန္တယ္၊ ေဆြးေႏြးပြဲေတြကို အမ်ားအားျဖင့္ အစိုးရက စီစဥ္ႀကီးမႉးတာျဖစ္ေပမဲ့ တခါတရံမွာေတာ့ ေဆြးေႏြးပြဲ လုပ္ဖို႔
က်ေနာ္က စပန္ၾကားတာလည္း ရွိတတ္တယ္၊ေရွ႔ပိုင္းေဆြးေႏြးပြဲေတြအတြင္း က်ေနာ့္ေဆြးေႏြးေဖာ္အသစ္ေတြဟာ ေဒါက္တာ ဘားနာ့ဒ္ကလြဲရင္ ေအအင္စီအေၾကာင္း ဘာမွသိပ္မသိၾကဘူးဆိုတာ က်ေနာ္ေတြ႔ခဲ့ရတယ္၊ သူတို႔အားလံုးဟာ ႏွံ႔စပ္ေပါက္ ေရာက္တဲ့ အာဖရိကန္းနားလူမ်ဳိးေတြျဖစ္ၿပီး တျခား သူတို႔လူမ်ဳိးေတြအားလံုးနီးပါးထက္ အမ်ားႀကီးပိုၿပီး အျမင္က်ယ္သူေတြ ျဖစ္ေပမဲ့ အႀကီးအက်ယ္၀ါဒျဖန္႔မႈရဲ႔ သားေကာင္ေတြျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ တခ်ဳိ႔အခ်က္အလက္ေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သူတို႔ကို
အျမင္ရွင္းသြားေအာင္ အရင္လုပ္ဖို႔လိုတယ္၊ ေအအင္စီအေၾကာင္းေလ့လာထားတဲ့ ေဒါက္တာဘားနာဒ္ေတာင္မွ သူ႔သတင္း အခ်က္အလက္အမ်ားစုကို ပုလိပ္နဲ႔ေထာက္လွမ္းေရးဖိုင္တြဲေတြကရတာျဖစ္တယ္၊ ဒီ ပုလိပ္နဲ႔ေထာက္လွမ္းေရးမွတ္တမ္းမွတ္စု ေတြ ဟာ ေယဘုယ်အားျဖင့္မမွန္မကန္ေတြျဖစ္ၿပီး ဒီ သတင္းစုေဆာင္းရယူခဲ့သူေတြရဲ႔ အာဃာတဆႏၵစြဲေတြစြန္းထင္းေနလို႔
တန္ဖိုးေလ်ာ့က်ေနတာေတြျဖစ္တယ္၊ ေဒါက္တာဘားနာ့ဒ္အေနနဲ႔လည္း ဒီတဘက္သတ္က်မႈ အစြဲေတြ ကူးစက္ခံရယံုကလြဲၿပီး ဘာမွမတတ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး၊အစပိုင္းမွာ က်ေနာ္က ေအအင္စီသမိုင္းကို အခ်ိန္ယူအၾကမ္းဖ်င္းရွင္းျပၿပီးေနာက္ အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ အစိုးရၾကား သေဘာထားကြဲလြဲေနတဲ့ အေျခခံကိစၥရပ္ေတြအေပၚ က်ေနာ္တို႔ရပ္တည္ခ်က္အေနအထားကို ရွင္းျပခဲ့တယ္၊ ဒီပဏာမျပင္ဆင္မႈေတြၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ဟာ ပင္မကိစၥရပ္ေတြကို အေလးေပးေဆြးေႏြးၾကတယ္၊ ဒီကိစၥေတြကေတာ့ လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲကိစၥ၊ေအအင္စီနဲ႔ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ မဟာမိတ္ဖြဲ႔မႈကိစၥ၊ လူမ်ားစုအုပ္ခ်ဳပ္ေရးပန္းတိုင္ကိစၥနဲ႔ လူမ်ဳိးေရးအရ ရင္ၾကားေစ့ေရးအယူအဆတို႔ျဖစ္တယ္၊

ပထမဆံုးတင္တဲ့ကိစၥဟာ ဘက္အေတာ္မ်ားမ်ားကၾကည့္ရင္ အေရးႀကီးဆံုးကိစၥျဖစ္တဲ့လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲကိစၥ ျဖစ္ပါတယ္၊ ဒီအေၾကာင္းကို လတခ်ဳိ႔အခ်ိန္ယူၿပီးေဆြးေႏြးခဲ့တယ္၊သူတို႔က ေအအင္စီဟာ အၾကမ္းဖက္မႈ (violence) ကို စြန္႔လႊတ္ၿပီး လက္နက္ကိုင္ တိုက္ပြဲ ရပ္စဲတာ အရင္လုပ္မွ အစိုးရကေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးကိုသေဘာတူမယ္၊ က်ေနာ္လည္း သမတဘိုသာနဲ႔ ေတြ႔ခြင့္ရမယ္လို႔ အတင္းရပ္ခံေနတယ္၊ သူတို႔ေပးတဲ့ဆင္ေျခကေတာ့ အၾကမ္းဖက္မႈဆိုတာ ႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရက လက္မခံႏိုင္တဲ့ ရာဇ၀တ္မႈအျပဳအမူပဲျဖစ္တယ္လို႔ဆိုတယ္၊ က်ေနာ္က အၾကမ္းဖက္မႈအတြက္တာ၀န္ရွိသူဟာ ႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရျဖစ္တယ္၊ တိုက္ပြဲသ႑ာန္သတ္မွတ္သူဟာ ဖိႏွိပ္သူသာအစဥ္အၿမဲျဖစ္ၿပီး အဖိႏွိပ္ခံေတြက သတ္မွတ္ဆံုးျဖတ္တာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ျပန္ေျပာခဲ့တယ္၊ အကယ္ႈ ဖိႏွိပ္သူကအၾကမ္းဖက္ရင္ အဖိႏွိပ္ခံေတြမွာ အၾကမ္းဖက္တုံ႔ျပန္ဖို႔ကလြဲၿပီး တျခား ေရြးစရာ နည္းလမ္းမရွိဘူး၊ က်ေနာ္တို႔ အေရးကိစၥမွာဆိုရင္အၾကမ္းဖက္မႈဟာ သင့္ေတာ္မွန္ကန္တဲ့၊ တရားတဲ့၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ကာကြယ္ဖို႔ သ႑ာန္တခုမွ်သာျဖစ္တယ္၊ တကယ္လို႔ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရကသာ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့နည္းနာေတြသံုးဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ရင္ ေအအင္စီကလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့နည္းလမ္းေတြသံုးမွာျဖစ္တယ္လို႔ေတာင္ က်ေနာ္အရဲစြန္႔ ေျပာလိုက္တယ္၊ “အၾကမ္းဖက္မႈစြန္႔လႊတ္ဖို႔ဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႔တာ၀န္ျဖစ္တယ္၊က်ေနာ္တို႔အေပၚ မတည္ဘူး” လို႔ က်ေနာ္ေျပာလိုက္တယ္၊ ဒီျပႆနာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူတို႔နားလည္သေဘာေပါက္မႈတိုးတက္ေအာင္ က်ေနာ္လုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္လို႔ က်ေနာ္ထင္မိေပမဲ့ ဒီကိစၥဟာ မၾကာခင္မွာပဲ ဒႆနျပႆနာအျဖစ္ကေနလက္ေတြ႔ျပႆနာနယ္ပယ္ကို ေရႊ႔လာတယ္၊ ၀န္ႀကီးကိုအက္ဆီးနဲ႔ ေဒါက္တာဘားနာဒ္တို႔ေထာက္ျပတာက အမ်ဳိးသားပါတီ ဟာ အၾကမ္းဖက္မႈကို ေထာက္ခံအားေပးတဲ့ ဘယ္အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔မဆို ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးမွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ထပ္ခါထပ္ခါေၾကညာထားခဲ့တယ္၊ ဒါေၾကာင့္အစိုးရဟာ စကားဗေလာင္းဗလဲလုပ္ရာ မေရာက္ဘဲနဲ႔ ေအအင္စီနဲ႔ေဆြးေႏြးမယ္လို႔ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ျဗဳန္းစားႀကီးေၾကညာႏိုင္မွာလဲတဲ့၊ သူတို႔ဘက္က ေဆြးေႏြးပြဲေတြ စလုပ္ႏိုင္ဖို႔ ေအအင္စီကတစံုတရာ အေလ်ာ့ေပးမႈလုပ္မွ အစိုးရဟာ သူ႔ဘက္ကျပည္သူေတြၾကား သိကၡာမက်မွာ ျဖစ္တယ္လို႔ သူတို႔ကေျပာၾက တယ္၊

သူတို႔ေျပာတာ ဆီေလ်ာ္ေလ်ာက္ပတ္တဲ့အခ်က္ျဖစ္ၿပီး က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္းနားလည္ေပးႏိုင္တဲ့အခ်က္လည္းျဖစ္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ သူတို႔ကို ထြက္ေပါက္မေပးႏိုင္ပါဘူး၊“လူႀကီးမင္းတို႔ခင္ဗ်ား၊ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႔အက်ဥ္းအက်ပ္ကို ေျဖရွင္းေပးဖို႔ဟာ က်ေနာ့္အလုပ္ မဟုတ္ပါဘူး” လို႔ က်ေနာ္ေျပာလိုက္တယ္၊ သူတို႔ဟာ ေအအင္စီနဲ႔စားပြဲတ၀ိုင္းထဲ ထိုင္မေဆြးေႏြးဘဲနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး မရႏိုင္ဘူး၊ ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံရဲ႔ အေျခအေနအတြက္ အေျဖမရႏိုင္ဘူးဆိုတာ သူတို႔လူေတြကို ေျပာျပရ လိမ့္မယ္လို႔ပဲ က်ေနာ္သူတို႔ကို ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္းေျပာလိုက္တယ္၊“ျပည္သူေတြ နားလည္သေဘာေပါက္ၾကမွာပါ” လို႔ က်ေနာ္ေျပာလိုက္တယ္၊ေအအင္စီက ကြန္ျမဴနစ္ပါတီနဲ႔ မဟာမိတ္ဖြဲ႔ထားမႈကလည္း လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲလိုပဲ သူတို႔ကို အင္မတန္ စိတ္ဒုကၡေပးေနပံုရတယ္၊ အမ်ဳိးသားပါတီဟာ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္မ်ားက စစ္ေအး တိုက္ပြဲ၀ါဒေရးရာေတြရဲ႔ ေရွး႐ိုးစြဲတရားေသအက်ဆံုးအယူအဆေတြကို လက္ခံထားၿပီးဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စုကို မိစၧာာအင္ပါယာႀကီးအျဖစ္၊ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒကို မာရ္နတ္ဆိုးလုပ္ရပ္အျဖစ္ သေဘာထားေနတယ္၊ ဒီအျမင္ကေန အမွန္အတိုင္းေျပာင္းလဲျမင္ေအာင္ ဘယ္လိုမွလုပ္လို႔မရႏိုင္ပါဘူး၊ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဟာ ေအအင္စီကိုလႊမ္းမိုးႀကီးစိုးၿပီး ထိန္းခ်ဳပ္ထားတယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ ေစ့စပ္ ေဆြးေႏြးမႈ ေတြစႏိုင္ဖို႔အတြက္ က်ေနာ္တို႔ဟာ ပါတီနဲ႔အဆက္ျဖတ္ရမယ္လို႔သူတို႔က ထပ္တလဲလဲေျပာေနတယ္၊

က်ေနာ္ပထမဆံုးျပန္ေျပာတာက ေတာ္လွန္ေရးမာနရွိတဲ့ ဘယ္လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲ၀င္သမားကမွ သူဆန္႔က်င္တိုက္ခိုက္ ေနတဲ့ အစိုးရရဲ႔ အမိန္႔ေပးေစခိုင္းမႈကို လိုက္နာမွာမဟုတ္ဘူး၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း ရန္ဘက္တေယာက္ေက်နပ္ေစဖို႔အတြက္ ကာလၾကာရွည္လက္တြဲခဲ့တဲ့မဟာမိတ္တေယာက္ကို လက္တြဲျဖဳတ္ေဘးဖယ္ထုတ္မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာလိုက္တယ္၊ ဒီေနာက္ ေတာ့ က်ေနာ္က ပါတီနဲ႔ေအအင္စီဟာ သီးျခားျဖစ္ၿပီး မတူကြဲျပားတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြျဖစ္တယ္၊ လူမ်ဳိးေရးဖိႏွိပ္မႈ ဖယ္ရွားေရးနဲ႔ လူမ်ဳိးမခြဲျခားတဲ့ ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံ ေပၚထြန္းေရးဆိုတဲ့ ေရတိုရည္မွန္းခ်က္ေတြ ႏွစ္ဖြဲ႔လံုးမွာတူညီၾကေပမဲ့ ေရရွည္ရည္မွန္းခ်က္ေတြကေတာ့မတူၾကဘူးလို႔ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀းရွင္းျပခဲ့တယ္၊

ဒီေဆြးေႏြးမႈဟာ လနဲ႔ခ်ီၾကာခဲ့တယ္၊ အာဖရိကန္းနားလူမ်ဳိးအမ်ားစုလိုပဲ သူတို႔ကလည္း ေအအင္စီထဲမွာရွိတဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ အမ်ားအျပားဟာ လူျဖဴေတြ (သို႔မဟုတ္) ကုလားေတြျဖစ္တဲ့အတြက္ အဲဒါေတြက ေအအင္စီထဲကလူမည္းေတြကို ခ်ဳပ္ကိုင္ေနတယ္လို႔ထင္ၾကတယ္၊ က်ေနာ္ကေအအင္စီနဲ႔ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီတို႔ ေပၚလစီပိုင္းမွာ သေဘာထားကြဲလြဲခဲ့ၿပီး ေအအင္စီ ဘက္ကအသာစီးရခဲ့တဲ့အခါသမယအမ်ားအျပားကို ေထာက္ျပခဲ့ေပမဲ့ အဲဒါဟာ သူတို႔အျမင္ကို မေျပာင္းေစႏိုင္ ခဲ့ပါဘူး၊ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ က်ေနာ္ဟာကြ်ဲၿမီးတိုလာၿပီး “လူႀကီးမင္းတို႔ဟာကိုယ့္ကိုယ္ကို အသိညာဏ္ျပည့္၀တယ္လို႔ ယူဆၾကတယ္မဟုတ္လား၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ စကားေျပာေကာင္းတယ္၊ သူမ်ားကိုေျဖာင္းဖ်နားခ်ႏိုင္စြမ္းရွိတယ္လို႔ ယူဆၾကတယ္မဟုတ္လား၊ ကဲ .. အခု ခင္ဗ်ားတို႔က ေလးေယာက္ရွိတယ္၊ က်ေနာ္က တေယာက္ထဲပဲရွိတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားတို႔ကက်ေနာ့္ကို မခ်ဳပ္ကိုင္ႏိုင္ဘူး၊ ဒါမွမဟုတ္ က်ေနာ့္စိတ္ကိုေျပာင္းေအာင္မလုပ္ႏိုင္ဘူး၊ ခင္ဗ်ားတို႔မလုပ္ႏိုင္တာကို ကြန္ျမဴနစ္ေတြကလုပ္ႏိုင္တယ္လို႔ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ခင္ဗ်ားတို႔စဥ္းစားၾကတာလဲ”လို႔ သူတို႔ကိုေျပာလိုက္တယ္၊

သူတို႔ဟာ ျပည္သူပိုင္သိမ္းေရးအယူအဆကိုလည္း စိုးရိမ္ပူပန္ၾကတယ္၊ ေအအင္စီနဲ႔ လြတ္လပ္ေရးေၾကညာစာတမ္းဟာ ေတာင္အာဖရိကစီးပြားေရးကို အံုလိုက္က်င္းလိုက္ ျပည္သူပိုင္သိမ္းေရး ေထာက္ခံထားတယ္လို႔ သူတို႔ကစြပ္စြဲတယ္၊ က်ေနာ္က တခ်ဳိ႔ေသာစက္မႈလုပ္ငန္းေတြ၊ အခုကတည္းက လက္၀ါးႀကီးအုပ္လုပ္ငန္းျဖစ္ေနတဲ့ စက္မႈလုပ္ငန္းေတြရဲ႔ အက်ဳိးအျမတ္ေတြကို ပိုၿပီးမွ်မွ်တတျဖန္႔ခြဲေရး က်ေနာ္တို႔လိုလားေၾကာင္း၊ အဲဒီလိုနယ္ပယ္ေတြမွာေတာ့ ျပည္သူပိုင္သိမ္း တာျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္လာႏိုင္ေၾကာင္း ရွင္းျပလိုက္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ ၁၉၅၆ ခုတုန္းက“လြတ္ေျမာက္ေရး” စာေစာင္အတြက္ က်ေနာ္ေရးတဲ့ေဆာင္းပါးတပုဒ္ထဲမွာ လြတ္လပ္ေရးေၾကညာစာတမ္းဟာ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္တည္ေဆာက္ဖို႔ ပံုစံျပာမူၾကမ္းဆြဲ ထားတာမဟုတ္ဘဲအာဖရိကပံုစံအရင္းရွင္စနစ္တည္ေဆာက္ဖို႔ ပံုစံျပာမူၾကမ္းသာျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာထားတာသူတို႔ကို ညႊန္းျပခဲ့တယ္၊ က်ေနာ္ဟာ အဲဒီကတည္းက အခုထိအယူအဆမေျပာင္းခဲ့ဘူးလို႔သူတို႔ကိုေျပာလိုက္တယ္၊

တျခားအဓိကေဆြးေႏြးစရာက႑ကေတာ့ လူမ်ားစုအုပ္ခ်ဳပ္ေရးကိစၥျဖစ္ပါတယ္၊ တကယ္လို႔ လူမ်ားစုအုပ္ခ်ဳပ္ေရးျဖစ္ရင္ လူနည္းစုအခြင့္အေရးေတြ နင္းေခ်ခံရလိမ့္မယ္လို႔သူတို႔ထင္ၾကတယ္၊ လူျဖဴလူနည္းစုရဲ႔ အခြင့္အေရးေတြကို ေအအင္စီက ဘယ္လိုကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေပးမလဲဆိုတာ သူတို႔သိခ်င္ၾကတယ္၊ က်ေနာ္က ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံသမိုင္းမွာ ေတာင္အာဖရိက ျပည္သူေတြအားလံုး လူမ်ဳိးေတြအားလံုးကို စည္းလံုးညီညြတ္ေအာင္ႀကိဳးစားတဲ့ ေနရာမွာ ေအအင္စီကိုမီတဲ့ အဖြဲ႔အစည္း မရွိဘူးလို႔ ေျပာလိုက္တယ္၊ က်ေနာ္က လြတ္လပ္ေရးေၾကညာစာတမ္းရဲ႔ စကားခ်ီးအခန္းကိုညႊန္းျပတယ္၊ အဲဒီမွာ “ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံကိုႏိုင္ငံတြင္းေနထိုင္သူ လူမည္းလူျဖဴအားလံုးက ပိုင္ဆိုင္သည္” လို႔ ပါတယ္၊ က်ေနာ္က လူျဖဴေတြဟာ လည္း အာဖရိကတိုက္သားေတြျဖစ္တယ္၊ ဘယ္အနာဂတ္ႏိုင္ငံေရးစနစ္မွာမဆို လူမ်ားစုဟာ လူနည္းစုကို လိုအပ္မွာျဖစ္တယ္ လို႔ သူတို႔ကိုေျပာလိုက္တယ္၊ “က်ေနာ္တို႔က ခင္ဗ်ားတို႔ကိုပင္လယ္ထဲေမာင္းခ်ခ်င္စိတ္မရွိပါဘူး” လို႔ က်ေနာ္ေျပာလိုက္တယ္၊

Labels: အျခား စာမ်က္ႏွာ

posted by ျမင့္ေဇ @ 12:23 AM

0 Comments: