၉၀
ေနရာေျပာင္းၿပီး ရက္သတၱပတ္အနည္းငယ္အတြင္း က်ေနာ္ဟာ ကိုဘီကိုအက္ဆီးထံ စကားေျပာေရးကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စကားေျပာဆိုေဆြးေႏြးဖို႔ အဆို ျပဳကမ္းလွမ္းစာ ေရးလိုက္တယ္၊ ခါတိုင္းလိုပဲ ဘာျပန္ၾကားခ်က္မွမရပါ၊ က်ေနာ္ ေနာက္တခါ စာထပ္ေရးတယ္၊ ဒါလည္းဘာမွ တုံ့ ျပန္မႈမရွိျပန္ပါဘူး၊ ဒါဟာထူးဆန္းၿပီး စိတ္ဓာတ္က်စရာပါပဲ၊ က်ေနာ္ေျပာတာကို ၾကား ေအာင္ တျခားအခြင့္အလမ္းရွာဖို႔လိုတယ္ဆိုတာ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ သေဘာေပါက္လာတယ္၊ အဲဒီ အခြင့္အလမ္းက ၁၉၈၆ ခု ႏွစ္ဦးပိုင္းမွာ ေပၚလာတယ္၊၁၉၈၅ ခု၊ ေအာက္တိုဘာလက နာေဆာမွာက်င္းပတဲ့ ၿဗိတိသွ်ဓနသဟာယအဖြဲ႔ အစည္းအေ၀းတခုမွာ ဓနသဟာယေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံအေပၚ ႏုိင္ငံတကာ စီးပြားေရး ဒဏ္ခတ္မႈေတြ ထဲ ပါ၀င္ေရး၊ မပါ၀င္ေရး သေဘာတူညီမႈမရႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ခဲ့တယ္၊

ဒါဟာ အဓိကအားျဖင့္ ၿဗိတိသွ်၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ မာဂရက္သက္ခ်ာက ေခါင္းမာမာနဲ႔ ဒဏ္ခတ္ေရးကို ဆန္႔က်င္ေနလို႔ ျဖစ္ပါတယ္၊ လိပ္ခဲတည္းလည္းအေျခအေန ေျဖရွင္းဖို႔အတြက္၊ စည္းေ၀းေနၾကတဲ့ႏုိင္ငံေတြက ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံကို ‘ထင္ရွားေသာပုဂိၢဳလ္မ်ား’ ပါ၀င္တဲ့ ကိုယ္စားလွယ္တဖြဲ႔လႊတ္ၿပီး အသားအေရာင္ခြဲျခားေရး၀ါဒ အဆံုးသတ္ေစဖို႔ရာမွာ ဒဏ္ခတ္အေရးယူမႈေတြဟာ သင့္ေလ်ာ္တဲ့အေထာက္အကူလက္နက္ျဖစ္မျဖစ္ ျပန္အစီရင္ခံေစဖို႔ သေဘာတူ လိုက္ၾကတယ္၊ ၁၉၈၆ ခုႏွစ္စမွာ ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားႏိုင္ငံ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေဟာင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးအိုလူစီဂန္အိုဘာစန္ဂ်ဳိနဲ႔ ၾသစေၾတးလ်ႏိုင္ငံ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း မယ္လ္ကြမ္ဖေရဇာတို႔ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ အဖြဲ႔၀င္ (၇) ဦးပါ ထင္ရွားေသာပုဂိၢဳလ္မ်ားအဖြဲ႔ဟာအခ်က္အလက္္ ရွာေဖြေရးခရီးစဥ္အျဖစ္ ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံကို ေရာက္လာတယ္၊


ေဖေဖာ္၀ါရီလမွာ က်ေနာ့္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး အိုဘာစန္ဂ်ဳိလာေတြ႔ၿပီး ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႔ရဲ့ သတ္မွတ္ထားတဲ့ တာ၀န္ပိုင္း သေဘာသဘာ၀ကို ေဆြးေႏြးခဲ့တယ္၊ သူဟာ က်ေနာ္နဲ႔ ကိုယ္စားလွယ္တဖြဲ႔လံုး ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးပြဲ လုပ္ေရးျဖစ္ႏိုင္ေစဖို႔ စိတ္ထက္သန္ေနတယ္၊ အစိုးရရဲ့ ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔ ေမလထဲမွာ အဲဒီေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးပြဲလုပ္ဖို႔ စီစဥ္လိုက္တယ္၊ က်ေနာ္နဲ႔ေတြ႔ၿပီးရင္ ဒီအဖြဲ႔ဟာ အစိုးရအဖြဲ႔နဲ႔ ေဆြးေႏြးဖို႔ရွိတယ္၊ ဒီေတာ့ က်ေနာ္က ဒါကို ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးပြဲကိစၥအေကာင္ အထည္ေဖာ္ဖို႔ အခြင့္အေရးတခုအျဖစ္ သေဘာထားခဲ့တယ္၊အစိုးရက က်ေနာ္နဲ႔အဲဒီအဖြဲ႔ ေတြ႔ဆံုစကားေျပာၾကမယ့္ကိစၥကို ထူးျခားမႈၾကီးတခု
အျဖစ္ သေဘာထားတယ္၊ ေတြ႔ဆံုပြဲမတိုင္ခင္ ႏွစ္ရက္အလိုမွာ က်ေနာ့္ကို ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ မန္႐ိုးလာေတြ႔တယ္၊ သူနဲ႔အတူ အ၀တ္ခ်ဳပ္သမားတေယာက္ေခၚလာတယ္၊ ေထာင္ပိုင္က “မင္ဒဲလား၊ က်ေနာ္တို႔က ခင္ဗ်ား ဒီလူေတြနဲ႔ေတြ႔တဲ့အခါ ေအာက္က် ေနာက္က်မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး၊ အဲဒီ ေထာင္အ၀တ္အစားေဟာင္းေတြ မ၀တ္ေစခ်င္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီအ၀တ္ခ်ဳပ္ ဆရာက ခင္ဗ်ားကိုယ္တိုင္းေတြယူၿပီး သင့္ေတာ္တဲ့၀တ္စံုတထည္ခ်ဳပ္ၿပီး ဆင္ေပးလိမ့္မယ္” လို႔ ေျပာတယ္၊ အ၀တ္ခ်ဳပ္သမားဟာအေတာ္ထူးခြ်န္တဲ့ ပညာရွင္ျဖစ္ပံုပါပဲ၊ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေနာက္တေန႔မွာ သူပို႔လာတဲ့ ေဒါင္လိုက ္ အစင္းနဲ႔ အေနာက္တိုင္း၀တ္စံုကို၀တ္ၾကည့္တဲ့အခါ တကယ့္ကို အံကိုက္ျဖစ္ေနလို႔ပါ၊က်ေနာ့္ကို ရွပ္အက်ၤီတထည္၊ လည္စီး၊ ရွဴးဖိနပ္၊ ေျခစြပ္နဲ႔ အတြင္းခံေဘာင္းဘီေတြလည္းထုတ္ေပးတယ္၊ ေထာင္ပိုင္က က်ေနာ့္၀တ္စားဆင္ယင္မႈအသစ္ကို သေဘာက်ၿပီး “မင္ဒဲလား၊ခင္ဗ်ားအခု အက်ဥ္းသားနဲ႔မတူေတာ့ဘူး၊ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္နဲ႔ တူေနၿပီဗ်” လို႔ ေျပာၿပီးၿပဳံးတယ္၊

က်ေနာ္နဲ႔ ထင္ရွားေသာပုဂိၢဳလ္မ်ားအဖြဲ႔ေတြ႔ဆံုပြဲမွာ ထူးျခားထင္ရွားတဲ့ ေလ့လာသူႏွစ္ ေယာက္လည္း လာတက္တယ္၊ သူတို႔ကေတာ့ ကိုဘီကိုအက္ဆီးနဲ႔ အက်ဥ္းေထာင္မင္းၾကီး ဒု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး၀ီလမ္စီတို႔ ျဖစ္တယ္၊ ဒီႏွစ္ေယာက္ကလည္း အ၀တ္ခ်ဳပ္ဆရာလို က်ေနာ့္ကိုယ္တိုင္းလာယူတာ လာအကဲခတ္တာ ျဖစ္ေပမဲ့ ထူးထူးဆန္းဆန္းပဲ သူတို႔ဟာ အစည္းအေ၀း စၿပီး သိပ္မၾကာခင္ျပန္ထြက္သြားၾကတယ္၊ က်ေနာ္က သူတို႔ကို က်ေနာ့္မွာ ဘာမွဖံုးကြယ္စရာ မရွိဘူးလို႔ေျပာၿပီး အတင္း ဆက္ေနခိုင္းေပမဲ့လည္း သူတို႔က ထြက္သြားၾကတယ္၊ သူတို႔ထြက္မသြားခင္ က်ေနာ္ကသူတို႔ကို အခုအခ်ိန္ဟာ စစ္တိုက္ဖို႔အခ်ိန္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးဖို႔ အခ်ိန္ေရာက္လာၿပီျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းနဲ႔၊ အစိုးရနဲ႔ေအအင္စီတို႔ဟာ ထိုင္ၿပီးစကားေျပာသင့္ၿပီလို႔ ေျပာလိုက္တယ္၊

ထင္ရွားေသာပုဂိၢဳလ္မ်ားအဖြဲ႔ဟာ အၾကမ္းဖက္မႈ (Violence) ကိစၥ၊ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးကိစၥ၊ ႏိုင္ငံတကာဒဏ္ခတ္ အေရးယူမႈ ကိစၥေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေမးခြန္းေတြ အမ်ားၾကီးေမးၾကတယ္၊ စစခ်င္းမွာပဲ က်ေနာ္က က်ေနာ္တို႔ေဆြးေႏြးမႈေတြအတြက္ အေျခခံေဘာင္ကိုခ်ထားလိုက္တယ္၊ က်ေနာ္က သူတို႔ကို “က်ေနာ္ဟာ လႈပ္ရွားမႈရဲ့ေခါင္းေဆာင္မဟုတ္ပါဘူး၊ လႈပ္ရွားမႈရဲ့ ေခါင္းေဆာင္ဟာ လူဆာကာòမိ့မွာရွိတဲ့ ေအာ္လီဗာတမ္ဗို ျဖစ္တယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႔ သူ႔ကိုသြားေတြ႔သင့္တယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႔ သူ႔ကို က်ေနာ့္အျမင္ေတြ ေျပာျပႏိုင္ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဒီအျမင္ေတြဟာ က်ေနာ့္တေယာက္တည္းရဲ့ တဦးခ်င္းအျမင္ေတြျဖစ္ပါတယ္၊ ဒီအျမင္ေတြဟာ ဒီေထာင္ထဲမွာရွိတဲ့ က်ေနာ့္အေဖာ္ေတြရဲ့ အျမင္ေတြကိုေတာင္ ကိုယ္စားမျပဳပါဘူး၊ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္က်ေနာ့္ အေနနဲ႔ ေအအင္စီနဲ႔အစိုးရ ေဆြးေႏြးပြဲေတြစတင္ေရးကို လိုလားပါတယ္” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္၊

အဖြဲ႔၀င္အမ်ားအျပားက က်ေနာ့္ရဲ့ ႏိုင္ငံေရးအယူအဆနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စိုးရိမ္မႈေတြရွိၾကတယ္၊ ေအအင္စီေခါင္းေဆာင္မႈ ေအာက္မွာ ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံ ဘယ္လိုပံုထြက္မလဲဆိုတာကိုလည္း စိုးရိမ္ၾကတယ္၊ က်ေနာ္ကသူတို႔ကို က်ေနာ္ဟာ ေတာင္အာဖရိက အမ်ဳိးသားေရး၀ါဒီတေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကြန္ျမဴနစ္တေယာက္မဟုတ္ေၾကာင္း၊ အမ်ဳိးသားေရး၀ါဒီေတြဟာ အေရာင္အေသြးမ်ဳိးစံုရွိေၾကာင္းနဲ႔ က်ေနာ္ဟာ လူမ်ဳိးမခြဲျခားတဲ့ လူ႔ေဘာင္တရပ္ထူေထာင္ေရးကိုခိုင္ခိုင္မာမာခံယူထားေၾကာင္း ေျပာလိုက္တယ္၊ က်ေနာ္ဟာ လြတ္လပ္ေရးေၾကညာစာတမ္း (၁၉၅၅ ခု ေအအင္စီ ျပည္သူ႔ညီလာခံက ခ်မွတ္ခဲ့တဲ့စာတမ္း) (Freedom Charter) ကို ယံုၾကည္ေၾကာင္း၊ ေၾကညာစာတမ္းဟာ ဒီမိုကေရစီနဲ႔လ႔ူအခြင့္အေရးအေျခခံမူေတြကို ေဖာ္ျပညႊန္းဆုိထားၿပီး ဆုိရွယ္လစ္စနစ္ ပုံစံၾကမ္း ဆြဲထားတားမဟုတ္ေၾကာင္း သူတို႔ကို က်ေနာ္ေျပာျပတယ္၊ လူျဖဴ လူနည္းစုဟာ ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံသစ္မွာမလြဲမေသြ လံုၿခံဳမႈခံစားရေစဖို႔ က်ေနာ္အေလးထားေၾကာင္းေျပာျပတယ္၊ က်ေနာ္ တို႔ ျပႆနာ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အစိုးရနဲ႔ေအအင္စီၾကား ဆက္သြယ္မႈမရွိလို႔ ေပၚလာတာျဖစ္တယ္လို႔ က်ေနာ္ယူဆ ေၾကာင္းနဲ႔ ဒီျပႆနာတခ်ဳိ႔ဟာ လက္ေတြ႔ေဆြးေႏြးေျပာဆိုရင္းနဲ႔ ေျဖရွင္းႏိုင္ေၾကာင္း သူတို႔ကို က်ေနာ္ေျပာလိုက္တယ္၊

သူတို႔က က်ေနာ့္ကို အၾကမ္းဖက္မႈ (Violence) ကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေစ့ေစ့စံုစံုေမးၾကတယ္၊ က်ေနာ္က အၾကမ္းဖက္မႈ ကိုစြန္႔လႊတ္ဖို႔ ဆႏၵမရွိေသးေပမဲ့ အၾကမ္းဖက္မႈဟာ ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံရဲ့အေျခအေနကို အဆံုးစြန္ေျဖရွင္းခ်က္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့အေၾကာင္းနဲ႔လူသားေတြဟာ ေယာက္်ားျဖစ္ေစ၊ မိန္းမျဖစ္ေစ ပင္ကိုယ္သဘာ၀အရ ေစ့စပ္ ေဆြးေႏြးၿပီးနားလည္မႈတစံုတရာရယူဖို႔လိုအပ္တယ္လို႔ ခိုင္ခိုင္မာမာေျပာလိုက္တယ္၊ အခုေျပာေနတာေတြဟာ က်ေနာ့္အျမင္ ေတြပဲ ျဖစ္ၿပီး ေအအင္စီအဖြဲ႔အစည္းရဲ့အျမင္ေတြ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကိုေနာက္ထပ္တၾကိမ္ အေသအခ်ာေျပာရင္းနဲ႔ က်ေနာ္က အကယ္၍ အစိုးရက ၿမိဳ့သစ္ေတြမွာခ်ထားတဲ့ စစ္တပ္နဲ႔ပုလိပ္ကို႐ုပ္သိမ္းေပးရင္ ေအအင္စီကလည္း ေဆြးေႏြးပြဲေရွ့ေျပးအျဖစ္ လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲရပ္ဆိုင္းထားဖို႔ သေဘာတူႏိုင္စရာရွိတယ္လို႔ အၾကံျပဳလိုက္တယ္၊ က်ေနာ့္ကို လႊတ္႐ံုသက္သက္နဲ႔ တိုင္းျပည္ထဲကအၾကမ္းဖက္မႈေတြ ရပ္တန္႔ေစမွာမဟုတ္သလို ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးပြဲေတြကို အစပ်ဳိးေပၚေပါက္ေစမွာလည္း မဟုတ္ဘူးလို႔ သူတို႔ကို က်ေနာ္ေျပာလိုက္တယ္၊ က်ေနာ္နဲ႔ကိစၥၿပီးသြားတဲ့အခါ အဖြဲ႔က လူဆာကာမွာရွိတဲ့ ေအာ္လီဗာကိုေရာ၊ ပရီတိုးရီးယားက အစိုးရအရာရွိေတြကိုေရာ ေတြ႔ဆံုဖို႔အစီအစဥ္ရွိတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ဟာ သင့္ေတာ္တဲ့ အေျခအေနေတြ ေအာက္မွာ အစိုးရနဲ႔စကားေျပာမယ္ဆိုတာကို အစိုးရဘက္က သိေစခ်င္တယ္၊ က်ေနာ့္ရပ္တည္ခ်က္နဲ႔ ေအာ္လီဗာ့ ရပ္တည္ခ်က္ အတူတူပဲဆိုတာကိုလည္း ေအာ္လီဗာကိုသိေစခ်င္တယ္၊

ေမလမွာ ထင္ရွားေသာပုဂိၢဳလ္မ်ားအဖြဲ႔က က်ေနာ့္ကို ေနာက္ဆံုးတၾကိမ္ေတြ႔ဆံုဖို႔ စီစဥ္ထားတယ္၊ က်ေနာ္ကေတာ့ အေကာင္း ျမင္စိတ္ရွိေနတယ္၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူတို႔ဟာ လူဆာကာလည္းေရာက္၊ ပရီတိုးရီးယားလည္းေရာက္ခဲ့တဲ့အတြက္ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးမ်ဳိးေစ့ကိုခ်ခဲ့ၿပီလို႔ က်ေနာ္ေမွ်ာ္လင့္မိတာေၾကာင့္ျဖစ္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္နဲ႔ အဖြဲ႔ေတြ႔မယ့္ေန႔မတိုင္မီရက္ မွာ ဓနသဟာယအဖြဲ႔ကဧည့္သည္ေတာ္ေတြ ဖန္တီးေဖာ္ထုတ္ထားသမွ် ခံစားခ်က္ေကာင္းအားလံုးကို ဖ်က္ဆီးပစ္တဲ့ ေျခလွမ္းတလွမ္း ေတာင္အာဖရိကအစိုးရက လွမ္းလိုက္တယ္၊ ထင္ရွားေသာပုဂိၢဳလ္မ်ားအဖြဲ႔က အစိုးရအဖြဲ႔၀န္ၾကီး ေတြ နဲ႔ေတြ႔ဆံုဖို႔ စီစဥ္ထားတဲ့ေန႔မွာ ေတာင္အာဖရိကကာကြယ္ေရးတပ္ဖြဲ႔ဟာ သမတဘိုသာရဲ့အမိန္႔အရ ေဘာ့စ၀ါနာ၊ ဇမ္ဘီယာနဲ႔ ဇင္ဘာေဘြတို႔မွာရွိတဲ့ ေအအင္စီစခန္းေတြကို ေလေၾကာင္းကတိုက္ခိုက္မႈေတြနဲ႔ ကြန္မန္ဒိုတိုက္ခိုက္မႈေတြျပဳလုပ္ခဲ့တယ္၊ ဒါဟာ ေဆြးေႏြးပြဲေတြကို လံုး၀ထိခိုက္ေအာင္ထိုးႏွက္ပစ္လိုက္ၿပီး ထင္ရွားေသာပုဂိၢဳလ္မ်ားအဖြဲ႔ဟာ ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံ ကေန ခ်က္ျခင္းပဲထြက္ခြာသြားေတာ့တယ္၊ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရး ေရွ့တဆင့္တက္ေစဖို႔ က်ေနာ့္ႀကိဳးပမ္းခ်က္ေတြ ဟန္႔တားခံ လိုက္ရျပန္ၿပီလို႔ က်ေနာ္ခံစားမိတယ္၊ေအာ္လီဗာတမ္ဗိုနဲ႔ေအအင္စီက ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံမွာ အစိုးရအုပ္ခ်ဳပ္လို႔ မရႏိုင္ ေအာင္လုပ္ဖို႔ ျပည္သူလူထုကိုလႈံ႔ေဆာ္ထားၿပီး ျပည္သူေတြကလည္း လႈံ႔ေဆာ္မႈအတိုင္း လိုက္နာလုပ္ေဆာင္ေနၾကတယ္၊ မၿငိမ္သက္မႈအေျခအေနနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးအၾကမ္းဖက္မႈဟာ ျမင့္မားတဲ့အဆင့္သစ္တခုေရာက္လာတယ္၊ လူထုေတြရဲ့ေဒါသဟာ မထိန္းႏုိင္မသိမ္းႏိုင္ျဖစ္ေနတယ္၊ၿမိ့ဳသစ္ေတြဟာ အံုႂကြေနၾကတယ္၊ ႏိုင္ငံတကာ့ဖိအားဟာ တေန႔တျခား ပိုအားေကာင္းလာ
တယ္၊

၁၉၈၆ ခု၊ ဇြန္လ (၁၂) ရက္မွာ အစိုးရဟာ ကန္႔ကြက္ဆႏၵျပမႈကို ခ်ဳပ္ထိန္းဖို႔ ႀကိဳးပမ္းခ်က္ အျဖစ္ အေရးေပၚအေျခအေန ေၾကညာခဲ့တယ္၊ အျပင္ပန္းကေန ဘယ္လိုပဲၾကည့္ၾကည့္ ဒီအခ်ိန္ဟာ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးပြဲလုပ္ဖို႔ မသင့္တဲ့အခ်ိန္လို႔ထင္ရတယ္၊ ဒါေပမဲ့ စိတ္ပ်က္စရာအေကာင္းဆံုးအခ်ိန္အခါေတြဟာ ေရွ့ေဆာင္ေရွ့ရြက္ထိုးထြင္းမႈတရပ္စလုပ္ဖို႔ အခ်ိန္အတိအက်လည္း
မၾကာခဏ ျဖစ္တတ္တယ္၊ အဲဒီလိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ လူေတြဟာေ၀ခြဲရခက္တဲ့ အက်ဥ္းအၾကပ္ထဲကထြက္ေပါက္ကိုရွာေဖြၾကတယ္၊ အဲဒီလမွာပဲ က်ေနာ္က ေထာင္မင္းၾကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္၀ီလမ္စီထံကို႐ိုး႐ိုးေလးပဲ စာတေစာင္ေရးလိုက္တယ္၊ “က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားကို တႏိုင္ငံလံုးနဲ႔ဆိုင္တဲ့ အေရးၾကီးကိစၥတခုအတြက္ ေတြ႔ခ်င္တယ္” လို႔ပဲ ေရးလိုက္တယ္၊ ဗုဒၶဟူးေန႔တေန႔မွာ စာကို ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္
မန္႐ိုးလက္ထဲ ထည့္လိုက္တယ္၊

အဲဒီအပတ္စေနေန႔မွာေတာ့ က်ေနာ့္ကို ပရီတိုးရီးယားကဆင္းလာေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး၀ီလမ္စီနဲ႔ ေတြ႔ရေအာင္ျပင္ထားဖို႔ ေထာင္ပိုင္ကေျပာလာတယ္၊ ဒီေတြ႔ဆံုမႈကို ထံုးတမ္းစဥ္လာပံုစံနဲ႔မေဆာင္ရြက္ပါ၊ ေထာင္၀င္စာေတြ႔ရာေနရာမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ ေတြ႔ဆံု ေဆြးေႏြးတာလုပ္မယ့္အစား က်ေနာ့္ကို ပိုးလ္စမိုးေထာင္၀င္းထဲမွာရွိတဲ့ သူတည္းခိုေနထိုင္ရာဆီေခၚသြားတယ္၊ ၀ီလမ္စီ ဟာ ပြင့္လင္းတဲ့လူတေယာက္ျဖစ္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ဟာ ခ်က္ျခင္းပဲ လိုရင္းကိစၥေဆြးေႏြးၾကတယ္၊ က်ေနာ္ တရားေရး ၀န္ၾကီး ကိုဘီကိုအက္ဆီးနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္တယ္လို႔ သူ႔ကိုေျပာ လိုက္တယ္၊ သူက ဘာကိစၥေတြ႔ခ်င္တာလဲလို႔ေမးတယ္၊ က်ေနာ္က ႏိုင္ငံေရးကိစၥေတြကိုေထာင္၀န္ထမ္းတေယာက္နဲ႔ မေဆြးေႏြးခ်င္လို႔အေျဖေပးရမွာ တြန္႔ဆုတ္ေနမိတယ္၊ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ ေနာက္ေတာ့ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္၊ “က်ေနာ္ ၀န္ၾကီးကိုေတြ႔ခ်င္တဲ့အေၾကာင္းကေတာ့ အစိုးရနဲ႔ ေအအင္စီၾကား ေဆြးေႏြးပြဲျပ၏နာကို တင္ခ်င္လို႔ပါ၊” သူတခဏစဥ္းစားၿပီးေနာက္ “မင္ဒဲလား၊ ခင္ဗ်ားသိတဲ့အတိုင္းပဲ က်ေနာ္က ႏိုင္ငံေရးသမားမဟုတ္ဘူးဗ်၊ အဲဒီလိုကိစၥမ်ဳိးေတြ က်ေနာ္မေဆြးေႏြးႏိုင္ဘူး၊ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ လုပ္ပိုင္ခြင့္ အျပင္မွာ ျဖစ္ေနတယ္ခင္ဗ်” လို႔ ေျပာတယ္၊ သူက ခဏစကားေျပာရပ္ၿပီး အခုမွတစံုတရာကိုသြားစဥ္းစားမိပံုမ်ဳိးနဲ႔ “ၾကံဳႀကိဳက္ခ်င္ေတာ့ တရားေရး၀န္ၾကီးက ကိပ္ေတာင္းၿမိဳ့့မွာေရာက္ေနတယ္ဗ်၊ ခင္ဗ်ားသူနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္ေတြ႔ရႏိုင္တယ္၊ က်ေနာ္ ေမးၾကည့္ဦးမယ္ေလ” လို႔ ေျပာတယ္၊

ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ၀န္ၾကီးဆီဖုန္းဆက္ၿပီး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ခဏစကားေျပာၾကတယ္၊ ဖုန္းခ်ၿပီးတဲ့အခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးက က်ေနာ့္ဘက္ လွည့္ၿပီး “၀န္ၾကီးက ‘ေခၚလာခဲ့’ လို႔ ေျပာတယ္ဗ်” လို႔ေျပာတယ္၊ မိနစ္တခ်ဳိ႔ၾကာၿပီးေနာက္ က်ေနာ္တို႔ဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ့ကားနဲ႔ သူတည္းခိုရာကထြက္လာၿပီး ကိပ္ေတာင္းၿမိဳ့က ၀န္ၾကီးအိမ္ကို ဦးတည္ခဲ့တယ္၊ လံုၿခံဳံေရးက မတင္းၾကပ္လွပါ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ့ ကားကို တျခားကားတစီးတည္းပဲ အေစာင့္လိုက္ပါလာတယ္၊ အခုေတြ႔ဆံုပြဲေပၚေပါက္လာတဲ့ လြယ္ကူမႈနဲ႔ျမန္ဆန္မႈတို႔ေၾကာင့္ အစိုးရဟာ ဒီေတြ႔ဆံုမႈကို ႀကိဳတင္စီစဥ္ထားတာမ်ားလားလို႔ေတာင္ က်ေနာ္သံသယျဖစ္မိတယ္၊ သူတို႔ႀကိဳတင္စီစဥ္တာ ဟုတ္မဟုတ္အေရးမၾကီးပါ၊ အေရးၾကီးတာက ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးပြဲမ်ားဆီ ပထမဆံုးေျခလွမ္းစလွမ္းဖို႔ အခြင့္အေရးပဲျဖစ္ပါတယ္၊
ၿမိ့ဳထဲက ကိုအက္ဆီးေနတဲ့ အစိုးရေဂဟာေရာက္ေတာ့ ကိုအက္ဆီးက က်ေနာ့္ကို လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲႀကိဳဆိုၿပီး သူ႔နားေနခန္းထဲက သက္ေတာင့္သက္သာရွိတဲ့ ကုလားထိုင္ေတြေပၚထိုင္ၾက တယ္၊ က်ေနာ္ ေထာင္အ၀တ္အစားေတြ လဲလာဖို႔ အခြင့္အေရးမရလိုက္တဲ့အတြက္ သူကေတာင္းပန္စကားေျပာတယ္၊ က်ေနာ္ဟာ သူနဲ႔သံုးနာရီၾကာစကားေျပာဆိုခဲ့ၿပီး သူ႔ရဲ့ကြ်မ္းက်င္ႏွံ႔စပ္မႈ၊ တဖက္သားစကားနားေထာင္ဖို႔ စိတ္ပါလက္ပါရွိမႈတို႔ကို အသိအမွတ္ျပဳမိတယ္၊သူက အသိအျမင္ ႂကြယ္ႂကြယ္၀၀နဲ႔ လိုအပ္သလိုဆက္စပ္ပတ္သက္တဲ့ ေမးခြန္းေတြေမးတယ္၊ဒီေမးခြန္းေတြဟာ အစိုးရနဲ႔ေအအင္စီတို႔ကို ပိုင္းျခားထားတဲ့ကိစၥရပ္ေတြနဲ႔ သူအကြ်မ္းတ၀င္ျဖစ္မႈကို ထင္ဟပ္ျပေနတယ္၊ သူက က်ေနာ့္ကို ဘယ္အေျခအေနေတ ြ ေအာက္မွာ က်ေနာ္တို႔ဟာ လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲရပ္စဲမလဲလို႔ ေမးတယ္၊ က်ေနာ္ဟာ ေအအင္စီတဖြဲ႔လံုးကို ကိုယ္စားျပဳ ေျပာတာဟုတ္မဟုတ္ေမးတယ္၊ ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံသစ္မွာ လူနည္းစုေတြအတြက္ အေျခခံဥပေဒအရ အာမခံခ်က္ေတြ တမ်ဳိးမ်ဳိးေပးဖို႔ ေမွ်ာ္မွန္းစိတ္ကူးထားတာရွိသလားေမးတယ္၊ သူ႔ေမးခြန္းေတြဟာ အစိုးရနဲ႔ေအအင္စီကြဲလြဲေစတဲ့ ကိစၥရပ္ေတြရဲ့ အႏွစ္ကို ဆုပ္မိတယ္၊

ထင္ရွားေသာပုဂိၢဳလ္မ်ားအဖြဲ႔နဲ႔တုန္းကပံုစံအတိုင္း က်ေနာ္ျပန္ရွင္းၿပီးေနာက္မွာ ကိုအက္ဆီးဟာ တစံုတရာ ဆုပ္ဆုပ္ကိုင္ကိုင္ အခ်က္အလက္ ရခ်င္ပံုရတယ္လို႔ က်ေနာ္ထင္မိတယ္၊သူက “ေနာက္ေျခလွမ္းကဘာလဲ” လို႔ ေမးတယ္၊ က်ေနာ္က ႏိုင္ငံေတာ္သမတနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ၾကီးပစ္ဘိုသာတို႔နဲ႔ေတြ႔ခ်င္တယ္လို႔ ေျဖလိုက္တယ္၊ ကိုအက္ဆီးက သူ႔ေဘးမွာရွိတဲ့ စာရြက္ပိုင္းအုပ္ကေလးေပၚမွာ အဲဒါကိုေရးမွတ္လိုက္ၿပီး က်ေနာ့္ပန္ၾကားခ်က္ကို လမ္းေၾကာင္းအတိုင္းပို႔ေပးမယ္လို႔ ေျပာတယ္၊ ဒီေနာက္မွာ က်ေနာ္တို႔ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၾကၿပီး က်ေနာ့္ကို ပိုးလ္စမိုးေထာင္ေျမညီထပ္က တေယာက္တည္း သီးသန္႔ထားရာတိုက္ခန္းဆီ ကားေမာင္းျပန္ပို႔ေပးတယ္၊

က်ေနာ္ဟာ အင္မတန္႔ကို စိတ္အားတက္မိတယ္၊ အစိုးရဟာ တိုင္းျပည္ထဲက ေသာင္မတင္ ေရမက်အေနအထားကို ေက်ာ္လႊားဖို႔ စိတ္အားထက္သန္ေနၿပီး၊ ရပ္တည္ခ်က္ေဟာင္းေတြကို စြန္႔ခြာလိုတယ္ဆိုတာ အခုအခါ သိျမင္ခံယူလာၿပီလို႔ က်ေနာ္ထင္မိတယ္၊ အေပးအယူအေလ်ာ့အတင္းလုပ္ေစ့စပ္မႈရဲ့ နိဒါန္းအစကို က်ေနာ္ ခပ္ေရးေရးျမင္ေနမိတယ္၊ က်ေနာ့္ ေတြ႔ဆံုမႈကို ဘယ္သူ႔မွမေျပာျပခဲ့ပါ၊ က်ေနာ္ တေယာက္ေယာက္ကို အသိမေပးေသးခင္ ေဆြးေႏြးပြဲျဖစ္စဥ္ ေကာင္းေကာင္း လည္ပတ္သြားေစခ်င္တယ္၊ တခါတေလက် ကိုယ့္လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကို ခူးၿပီးခပ္ၿပီးအသင့္ျဖစ္တဲ့ ေပၚလစီ ေပးဖို႔ လိုတာရွိတယ္၊ ပိုးလ္စမိုးနဲ႔လူဆာကာမွာရွိတဲ့ က်ေနာ့္ေရာင္းရင္းေတြဟာ အေျခအေနကို ေသေသခ်ာခ်ာ စူးစမ္းေလ့လာၿပီးရင္ က်ေနာ့္ကို ေထာက္ခံၾကမယ္ဆိုတာ က်ေနာ္သိတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဒီအလားအလာေကာင္းပံုရတဲ့ အစခ်ီမႈအၿပီးမွာ ဘာမွထပ္မျဖစ္ ေတာ့ပဲေနျပန္တယ္၊ ရက္သတၱပတ္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ဒီေနာက္ လေပါင္းမ်ားစြာၾကာတဲ့အထိ ကိုအက္ဆီးထံက ဘာစကားတခြန္းမွ မၾကားရပါ၊က်ေနာ္ဟာ ေနမထိထိုင္မသာျဖစ္ၿပီး သူ႔ထံ ေနာက္ထပ္စာတေစာင္ေရးလိုက္တယ္၊