Ko Poe Zay

(orginal end)-->

ကဗ်ာ စာမ်က္ႏွာ

သတင္း စာမ်က္ႏွာ

စကားစျမည္

ျမန္မာ စာအုပ္မ်ား

၀တၴဳတို၊ ၀တၴဳရွည္၊ ကဗ်ာ၊ မွတ္သား ဖြယ္ အေထြေထြ စာအုပ္မ်ား အပါအ၀င္ ျမန္မာ အီးဘုတ္ (E-book) စာအုပ္ေပါင္း ၅၀၀ ေက်ာ္အား အခမဲ့ ဖတ္႐ႈႏိုင္ပါတယ္ခင္ဗ်ား။

Other things

test

ရန္သူႏွင့္စကားေျပာျခင္း-၇

Thursday, August 9, 2007

၉၄

ေဆြးေႏြးပြဲေတြက ေကာင္းတဲ့အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ေပၚလာတယ္၊ ၾသဂုတ္လ မကုန္ခင္ သမတဘိုသာက က်ေနာ္နဲ႔ေတြ႔ဖို႔ စီစဥ္ေနတယ္လို႔ ၁၉၈၈ ခု၊ ေဆာင္းရာသီအတြင္း က်ေနာ့္ကိုေျပာလာတယ္၊ တိုင္းျပည္ကေတာ့ ဆူပြက္အံုႂကြေနဆဲျဖစ္တယ္၊ အစိုးရဟာ ၁၉၈၇ ခုမွာေရာ၊ ၁၉၈၈ ခုမွာပါ အေရးေပၚအေျခအေန ျပန္လည္ခ်မွတ္ခဲ့တယ္၊ ႏိုင္ငံတကာ့ဖိအားကလည္း ျမင့္တက္လာၿပီး ေတာင္အာဖရိကကထြက္ခြာတဲ့ကုမၸဏီေတြ မ်ားသထက္မ်ားလာတယ္၊ အေမရိကန္ကြန္ဂရက္လႊတ္ေတာ္က အေရးပါတဲ့ျပစ္ဒဏ္ခတ္အေရးယူေရး ဥပေဒၾကမ္းတခု အတည္ျပဳလိုက္တယ္၊

၁၉၈၇ ခုမွာ ေအအင္စီဟာ သက္တမ္း (၇၅) ႏွစ္ေျမာက္အခမ္းအနားဆင္ႏႊဲၿပီး အဲဒီႏွစ္အကုန္ တန္ဇန္းနီးယားႏိုင္ငံမွာ ကြန္ဖရင့္တခုက်င္းပခဲ့ရာ ႏိုင္ငံေပါင္းငါးဆယ္ေက်ာ္က ကိုယ္စားလွယ္ေတြ တက္ေရာက္ၾကတယ္၊ ေအာ္လီဗာက အစိုးရဟာ အသားအေရာင္ခြဲျခားေရးစနစ္ဖ်က္သိမ္းေရး ေဆြးေႏြးဖို႔မျပင္ဆင္မခ်င္း လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးကို အရွိန္ျမႇင့္ သြားမယ္ လို႔ေၾကညာခဲ့တယ္၊ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္က လြတ္လပ္ေရးေၾကညာစာတမ္း ႏွစ္ (၃၀) ေျမာက္အျဖစ္ ဇမ္ဘီယာႏိုင္ငံမွာက်င္းပခဲ့တဲ့ ေအအင္စီရဲ့ ကာဘ၀ီကြန္ဖရင့္မွာ တျခားလူမ်ဳိးေတြထဲကပုဂၢိဳလ္ေတြကို ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ အမႈေဆာင္ေကာ္မတီထဲ ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ခဲ့ၿပီး ႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ ရာအမႈေဆာင္ေကာ္မတီက ေအအင္စီေခါင္းေဆာင္ေတြ အားလံုးေထာင္ကမလြတ္မခ်င္း အစိုးရနဲ႔ ေဆြးေႏြးပြဲေတြမက်င္းပႏိုင္ဘူးလို႔ ကတိခံ၀န္ျပဳခဲ့တယ္၊ အၾကမ္းဖက္မႈေတြ အျပန္႔အႏွံ႔ရွိေနဆဲျဖစ္ေပမဲ့ အမ်ဳိးသားပါတီဟာ အခုေလာက္ တခါမွအင္အားမေကာင္းခဲ့ဖူးဘူး၊ ၁၉၈၇ ခု၊ ေမလ လူျဖဴ အေထြေထြေရြးေကာက္ပြဲမွာ အမ်ဳိးသားပါတီသမားေတြ အျပတ္အသတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္၊ ဒီထက္ပိုဆိုးတာကေတာ့ တရား၀င္ အတိုက္အခံအျဖစ္ သေဘာထားေပ်ာ့ေပ်ာင္းတဲ့ တိုးတက္ေသာဖက္ဒရယ္ပါတီကို ကြန္ဆာေဗးတစ္ပါတီက ဖယ္ရွားအစားထိုး လိုက္တာျဖစ္တယ္၊ ကြန္ဆာေဗးတစ္ပါတီဟာ အမ်ဳိးသားပါတီသမားေတြထက္ ပိုလက်ၤာက်ၿပီး ေရြးေကာက္ပြဲ မဲဆြယ္ခဲ့တုန္း ကလည္း အစိုးရဟာ လူမည္းအတိုက္အခံေတြအေပၚ ေပ်ာ့လြန္းအားႀကီးတယ္ဆိုတဲ့ အာေဘာ္လႊင့္မဲဆြယ္ခဲ့တယ္၊
လွ်ဴိ႔၀ွက္ေဆြးေႏြးပြဲေတြအေပၚ က်ေနာ္အေကာင္းျမင္၀ါဒထားေပမဲ့ ဒီကာလဟာ ခက္ခဲတဲ့ကာလျဖစ္ပါတယ္၊ မၾကာေသးခင္က ၀င္နီ ေထာင္၀င္စာလာေတြ႔တဲ့အခါမွာက်ေနာ္တို႔မဂၤလာေဆာင္ခဲ့ရာ၊ က်ေနာ္ မိမိေနအိမ္လို႔မွတ္ယူရာ ေအာ္လင္းဒို အေနာက္
ရပ္ကြက္ အိမ္အမွတ္ (၈၁၁၅) မီး႐ႈိ့ခံရလို႔ ျပာက်သြားၿပီဆိုတာသိရတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ မိသားစုမွတ္တမ္းေတြ၊ ဓာတ္ပံုေတြနဲ႔ အမွတ္တရပစၥည္းေတြ ဆံုး႐ႈံးသြားတယ္၊က်ေနာ္လြတ္လာရင္စားဖို႔ ၀င္နီသိမ္းထားတဲ့ လက္ထပ္ကိတ္မုန္႔တစိတ္ပါ ပါသြားတယ္၊

က်ေနာ္ေထာင္ကလြတ္လာတဲ့တေန႔မွာ အဲဒီဓာတ္ပံုေတြနဲ႔ စာေတြကိုၾကည့္ရင္း အတိတ္ကို ျပန္ခံစားၾကည့္ႏိုင္ဖို႔ အၿမဲစဥ္းစားခဲ့ ေပမဲ့ အခုေတာ့ အဲဒါေတြဆံုးသြားပါၿပီ၊ အက်ဥ္းေထာင္ဟာ က်ေနာ့္လြတ္လပ္မႈကို ဆံုး႐ႈံးေစခဲ့ေပမဲ့ က်ေနာ့္အမွတ္ရမႈ ေတြကိုေတာ့ ဆံုး႐ႈံးေအာင္မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး၊ အခုေတာ့ ရန္သူတခ်ဳိ့ဟာ အဲဒီအမွတ္ရစရာေတြကိုေတာင္ ဆံုး႐ႈံးေအာင္လုပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကၿပီလို႔ ခံစားမိတယ္၊က်ေနာ္ဟာ ေပ်ာက္ကင္းေအာင္လုပ္ႏိုင္ပံုမရတဲ့ ေခ်ာင္းဆိုးေရာဂါတခုလည္း ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး ခံစားေနရၿပီး က်န္းမာေရးေလ့က်င့္ခန္းမလုပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မၾကာခဏပဲ အင္မတန္အားနည္းေနတတ္တယ္၊ က်ေနာ့္ အက်ဥ္းခန္းရဲ့စိုထိုင္းမႈကို ေတာက္ေလွ်ာက္တိုင္တန္းကန္႔ကြက္ခဲ့ေပမဲ့ ဘာမွလုပ္ေပးတာမရွိခဲ့ပါဘူး၊ တေန႔မွာ က်ေနာ့္ေရွ့ေန အီစမိုင္အယြပ္ဗ္နဲ႔ေထာင္၀င္စာေတြ႔ေနတုန္း က်ေနာ္ေနမေကာင္းျဖစ္လာၿပီး အန္ခဲ့တယ္၊ က်ေနာ့္ကို အက်ဥ္းခန္းဆီျပန္ေခၚ သြားၿပီး ဆရာ၀န္တေယာက္ စစ္ေဆးၾကည့္႐ႈေပးတယ္၊ မၾကာခင္ပဲ ျပန္ေကာင္းလာခဲ့တယ္၊ သို႔ေပမဲ့လည္း ေနာက္ရက္ အနည္းငယ္အၾကာမွာ က်ေနာ္ညစာစားအၿပီးအက်ဥ္းခန္းထဲရွိေနစဥ္ ၀ါဒါတခ်ဳိ႔နဲ႔ ဆရာ၀န္တေယာက္ေရာက္လာတယ္၊ ဆရာ၀န္ကက်ေနာ့္ကုိ ခပ္သုတ္သုတ္ ၾကည့္ရႈ စစ္ေဆးၿပီးတဲ့ေနာက္ ၀ါဒါတေယာက္က က်ေနာ့္ကုိအ၀တ္လဲခိုင္းတယ္၊ “ခင္ဗ်ားကို ကိပ္ေတာင္းၿမိဳ႔က ေဆး႐ံုေခၚသြားမယ္” လို႔ ေျပာတယ္၊ လံုၿခံဳံေရးကတင္းၾကပ္လွပါတယ္၊ က်ေနာ္ဟာ ႐ိုး႐ိုးကား ေတြနဲ႔ စစ္ကားေတြပါ၀င္တဲ့ ယာဥ္တန္းတခုနဲ႔သြားရၿပီး အနည္းဆံုး၀ါဒါ တဒါဇင္ေလာက္လိုက္လာတယ္၊

က်ေနာ့္ကို တိုင္ဂါဘာ့ဂ္ေဆး႐ံုကိုေခၚသြားတယ္၊ အဲဒါဟာ ကိပ္ေဒသရဲ့ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ၿပီး စိမ္းစိုလန္းဆန္းတဲ့နယ္ေျမရွိ စတယ္လင္ဘြတ္ရွ္ တကၠသိုလ္၀င္းထဲမွာရွိတယ္၊ က်ေနာ္ေနာက္ပိုင္းသိလာရတာက တက႕သိုလ္ေဆး႐ံုဆိုရင္ က်ေနာ့္အေပၚ စာနာစိတ္နဲ႔ အာ႐ံုစိုက္လာႏိုင္မွာကို အာဏာပိုင္ေတြစိုးရိမ္ၿပီး တျခားေဆး႐ံုတခု ေရြးမလိုေတာင္ျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္ဆိုတာသိခဲ့ ရတယ္၊ ၀ါဒါေတြက ေဆး႐ံုထဲအရင္၀င္သြားၿပီး ၀င္ေပါက္ေနရာက လူေတြအားလံုးကို ရွင္းလိုက္တယ္၊ ဒီေနာက္ က်ေနာ့္ကို လူလံုး၀မရွိတဲ့ အထပ္တထပ္ဆီ ေခၚတက္သြားတယ္၊ခန္းမထဲမွာ လက္နက္ကိုင္အေစာင့္ တဒါဇင္ေက်ာ္ တန္းစီေစာင့္ေနတယ္၊လူနာၾကည့္ခန္းထဲက စားပြဲေပၚ က်ေနာ္ထိုင္ရၿပီး ငယ္ရြယ္ေဖာ္ေရြတဲ့ ဆရာ၀န္တေယာက္က ၾကည့္႐ႈ စစ္ေဆး တယ္၊ ဒီဆရာ၀န္ဟာ တကၠသိုလ္ရဲ့ေဆးေက်ာင္းမွာ ပါေမာကၡလည္း ျဖစ္တယ္၊သူက က်ေနာ့္လည္ေခ်ာင္းကို စစ္ေဆးတယ္၊ ရင္ဘတ္ကိုေခါက္တယ္၊ တံေတြး၊ သလိပ္ နမူနာေတြယူတယ္၊ ဘာမွမၾကာခင္မွာပဲ က်ေနာ့္ကို က်န္းမာေရး ေကာင္းတယ္လို႔ ေဖာ္ထုတ္ေၾကညာလိုက္တယ္၊ “ခင္ဗ်ားမွာ ဘာေရာဂါမွမရွိပါဘူး” လို႔ သူကျပဳံးၿပီးေျပာတယ္၊ “နက္ျဖန္ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ ခင္ဗ်ားကို ျပန္ပို႔လို႔ရႏိုင္မွာပါ” တဲ့၊ က်ေနာ္ဟာ အစိုးရနဲ႔စကားေျပာေနတာ မျပတ္ခ်င္လို႔ သူ႔ရဲ့ေရာဂါစစ္ခ်က္ကို ေက်နပ္ခဲ့မိတယ္၊စစ္ေဆးၾကည့္႐ႈၿပီးတဲ့အခါ ဆရာ၀န္က က်ေနာ့္ကို လက္ဖက္ရည္ေသာက္မလားေမးတယ္၊ က်ေနာ္က ေသာက္မယ္လို႔ေျပာတဲ့အခါ ခဏေနေတာ့ အရပ္ျမင့္ျမင့္အသက္ငယ္ငယ္ကျပား သူနာျပဳဆရာမတေယာက္ လင္ဗန္းတခ်ပ္နဲ႔ ၀င္လာတယ္၊ လက္နက္ကိုင္အေစာင့္ေတြနဲ႔၀ါဒါေတြတျပဳံႀကီးေတြ႔လိုက္ေတာ့ တအားေၾကာက္လန္႔သြားလို႔ က်ေနာ့္အိပ္ယာ ေပၚ လင္ဗန္းလြတ္က်သြားတဲ့အခါ လဖက္ရည္ေတြဖိတ္ကုန္ၿပီး သူမလည္း အခန္းထဲကထြက္ေျပးသြားတယ္၊က်ေနာ္ဟာ လူမရွိတဲ့ လူနာေဆာင္ထဲ အေစာင့္အၾကပ္ထူထဲစြာနဲ႔ ညအိပ္ရတယ္၊

ေနာက္တေန႔မနက္ က်ေနာ္မနက္စာေတာင္မစားရေသးခင္ ေဆး႐ံုရဲ့ေဆးပညာဌာနမႉးျဖစ္တဲ့ အသက္ႀကီးႀကီး ဆရာ၀န္ တေယာက္ လာၾကည့္တယ္၊ သူကေတာ့ အပိုဆာဒါးေတြမေျပာတတ္၊မလုပ္တတ္ဘဲ မေန႔ညကေဖာ္ေရြတဲ့လူငယ္ဆရာ၀န္ရဲ့ လူနာၾကည့္ပံုစံနဲ႔စာရင္ အမူအက်င့္အမ်ားႀကီးဆိုးတယ္၊ စကားခ်ီးေတြ၊ အာလာပသလႅာပေတြ ဘာမွေျပာမေနဘဲ က်ေနာ့္
ရင္ဘတ္ ကို ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းေခါက္ၿပီးေနာက္ စကားခပ္မာမာနဲ႔ “ခင္ဗ်ားအဆုတ္ထဲ ေရ၀င္ေနတယ္” လို႔ေျပာတယ္၊ က်ေနာ္က မေန႔က ဆရာ၀န္လာ စမ္းသပ္စစ္ေဆးမႈေတြလုပ္ၿပီး က်ေနာ့္က်န္းမာေရးေကာင္းေၾကာင္းေျပာသြားတယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္၊ သူက မေက်မနပ္ေလသံနဲ႔ “မင္ဒဲလား၊ ခင္ဗ်ား ရင္ဘတ္ကို ခင္ဗ်ားျပန္ၾကည့္ဦး” လို႔ ေျပာတယ္၊ က်ေနာ့္ရင္အံုတဖက္က ေနာက္တဖက္ထက္ တကယ္ပဲႀကီးေနတာကို သူကညႊန္ျပၿပီး အဲဒါဟာ ေရနဲ႔ျပည့္ေနတာျဖစ္ႏုိင္တယ္လို႔ ေျပာတယ္၊

သူက သူနာျပဳဆရာမတေယာက္ကို ေဆးထိုးဆလင္းတေခ်ာင္းယူလာခိုင္းၿပီး ခ်က္ျခင္းပဲ က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ထဲထိုးသြင္း ညိဳညစ္ညစ္အရည္တခ်ဳိ႔စုတ္ယူလိုက္တယ္၊ သူက “ခင္ဗ်ားမနက္စာ စားၿပီးပလား” ေမးတယ္၊ မစားရေသးဘူးလို႔ က်ေနာ္ျပန္ေျပာလိုက္တယ္၊ “ေကာင္းတယ္”လို႔ သူကေျပာတယ္၊ “ခင္ဗ်ားကို က်ေနာ္တို႔ အခုခ်က္ခ်င္း ခြဲစိတ္ခန္းကို ေခၚသြားမယ္၊”က်ေနာ့္အဆုတ္ထဲ အရည္အမ်ားႀကီးရွိေနတယ္လို႔ သူကေျပာၿပီး အဲဒါေတြကို သူကတခါထဲ စုတ္ထုတ္ခ်င္ ေနတယ္၊ခြဲစိတ္ခန္းထဲမွာ က်ေနာ့္ကိုေမ့ေဆးေပးၿပီး သတိျပန္ရတဲ့အခါ အခန္းတခန္းထဲမွာ ဆရာ၀န္ နဲ႔အတူရွိေနတာ ေတြ႔ရတယ္၊ က်ေနာ္ဟာ ႏံုးေခြထံုထိုင္းေနေပမဲ့ သူေျပာတဲ့စကားကို အာ႐ံုစိုက္နားေထာင္ခဲ့တယ္၊ သူေျပာတာက က်ေနာ့္ ရင္ဘတ္ထဲက အရည္ႏွစ္လီတာကို ဖယ္ရွားထုတ္ယူခဲ့တယ္၊ အဲဒီအရည္ကိုစစ္ေဆးတဲ့အခါ တီဘီပိုးေတြ႔ရတယ္လို႔ေျပာတယ္၊ သူက ဒါဟာေရာဂါရဲ့ကနဦးအစပိုင္းအဆင့္ေတြမွာပဲရွိေသးတယ္၊ အဆုတ္ကိုမထိခိုက္ေသးဘူးလို႔ ေျပာတယ္၊ တီဘီ (အဆုတ္ နာ) ေရာဂါရင့္ရင္ ေပ်ာက္ေအာင္ကုဖို႔ ပံုမွန္အားျဖင့္ ေျခာက္လေလာက္ၾကာတတ္ေပမဲ့ က်ေနာ္ကေတာ့ ႏွစ္လေလာက္နဲ႔ ေကာင္းသြားႏိုင္တယ္လို႔ သူကေျပာတယ္၊က်ေနာ့္ေရာဂါျဖစ္လာေစတာ စိုထိုင္းတဲ့အက်ဥ္းခန္းေၾကာင့္ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ ဆရာ၀န္ကသေဘာတူတယ္၊က်ေနာ္ဟာ တိုင္ဂါဘာ့ဂ္မွာ နာလန္ထတာနဲ႔ ကုသမႈခံယူတာ ေနာက္ထပ္ေျခာက္ပတ္ ၾကာခဲ့ တယ္၊ ဒီဇင္ဘာလထဲမွာ က်ေနာ့္ကို ကြန္စတန္ရွာဘာ့ဂ္ေဆးခန္းကို ေရႊ့လိုက္တယ္၊

အဲဒီေဆးခန္းဟာ ပိုးလ္စမိုးနားမွာရွိတဲ့ အဆင့္ျမင့္ဇိမ္ခံအေဆာက္အအံုတခုျဖစ္ၿပီး အရင္ကတခါမွ လူမည္းလူနာ လက္မခံဖူးဘူး၊ အဲဒီကိုေရာက္တဲ့ ပထမေန႔မနက္မွာ က်ေနာ့္ကို ေစာေစာစီးစီး ကိုဘီကိုအက္ဆီးလာေတြ႔တယ္၊ သူနဲ႔အတူ ဗိုလ္မႉး မာရာအစ္ဆိုတဲ့၊ က်ေနာ့္ကို ၾကည့္႐ႈေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ တာ၀န္ယူထားတဲ့ ဒုေထာင္ပိုင္တေယာက္လိုက္လာတယ္၊ က်ေနာ္ တို႔ဟာအျပန္အလွန္ႏႈတ္ဆက္စကားဆိုၿပီး႐ံုမွာပဲ ေဆးခန္း၀န္ထမ္းက က်ေနာ့္မနက္စာကိုယူလာတယ္၊ ေလာေလာ လတ္လတ္ ဖ်ားနာ ထားတာေၾကာင့္တေၾကာင္း၊ ေသြးတိုးမွတ္တမ္းရွိထားလို႔တေၾကာင္း က်ေနာ့္ကို ကိုလက္စထေရာ အဆီနည္းတဲ့ဓာတ္စာ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ခ်မွတ္ထားတယ္၊ အဲဒီညႊန္ၾကားခ်က္ဟာ ေဆးခန္းစားဖိုေဆာင္ကို ေရာက္ပံု မေပၚေသးပါ၊ အေၾကာင္းကေတာ့ မနက္စာလင္ဗန္းထဲမွာ ၾကက္ဥေမႊေၾကာ္ေတြရယ္၊ ၀က္သားေျခာက္သံုးေျမႇာင္းနဲ႔ေပါင္မုန္႔ ေထာပတ္သုတ္ တခ်ဳိ့ပါလာလို႔ပါပဲ၊ က်ေနာ္ဟာ ၀က္သားေျခာက္နဲ႔ၾကက္ဥကို ဘယ္တုန္းက ေနာက္ဆံုးစားခဲ့ရသလဲေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး၊ အင္မတန္မွလည္း ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေနပါတယ္၊ က်ေနာ္ဟာ အရသာရွိတဲ့ၾကက္ဥ တဇြန္းစားမလို႔ လုပ္ေနတုန္းမွာပဲ ဗိုလ္မႉးမာရာအစ္က “မရဘူး မင္ဒဲလား၊ ဒါ ခင္ဗ်ားဆရာ၀န္ရဲ့ ညႊန္ၾကားခ်က္နဲ႔ ဆန္႔က်င္ေနတယ္ခင္ဗ်” လို႔ေျပာၿပီး သူကလင္ဗန္းကိုယူဖို႔ လက္လွမ္းလိုက္တယ္၊ က်ေနာ္က လင္ဗန္းကိုၿမဲၿမဲဆုပ္ကိုင္ထားၿပီး “၀မ္းနည္းပါတယ္ ဗိုလ္မႉး၊ ဒီမနက္စာစားလိုက္လို႔ က်ေနာ္ေသမယ္ဆိုရင္လည္းဒီကေန႔ အေသခံဖို႔အသင့္ပါပဲဗ်ာ” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္၊

က်ေနာ့္ကို ကြန္စတန္ရွာဘာ့ဂ္မွာ လံုၿခဳံစိတ္ခ်စြာထားၿပီးတာနဲ႔ က်ေနာ္ဟာ ကိုဘီကိုအက္ဆီးတို႔၊ လွ်ဴိိ႔၀ွက္ေကာ္မတီတို႔နဲ႔ ျပန္လည္ၿပီးေဆြးေႏြးတာေတြ စလုပ္ရတယ္၊ က်ေနာ္ေဆးခန္းမွာပဲရွိေနစဥ္ ကိုအက္ဆီးကက်ေနာ့္ကို အက်ဥ္းက်မႈနဲ႔လြတ္လပ္ မႈၾကား တ၀က္ေလာက္အေနအထားမွာ ထားလိုတယ္လို႔ေျပာတယ္၊ ဒါဘာဆိုလိုတယ္ဆိုတာ သူ မရွင္းျပေပမဲ့ က်ေနာ္ သေဘာေပါက္လိုက္ၿပီး ေခါင္းပဲညိတ္ျပလိုက္တယ္၊ လြတ္ေျမာက္ဖို႔ သူ႔ကမ္းလွမ္းခ်က္ကို လက္ခံစဥ္းစား ေလာက္ေအာင္ က်ေနာ္ မအ ပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ဒါဟာ အဲဒီကိုဦးတည္တဲ့ေျခလွမ္းတလွမ္းျဖစ္တယ္ဆိုတာ က်ေနာ္သိတယ္၊ေလာေလာဆယ္ မွာေတာ့ ေဆးခန္းဟာ အင္မတန္႔ကို သက္ေတာင့္သက္တာရွိၿပီးက်ေနာ္ဟာ ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ေဆး႐ံုနာလန္ထ အရသာကို တကယ့္ကိုႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ခံစားေနမိတယ္၊ လူျဖဴ သို႔မဟုတ္ ကျပားေတြျဖစ္တဲ့ သူနာျပဳဆရာမေတြ (လူမည္း သူနာျပဳဆရာမေတြ ဒီေဆး႐ံုမွာလုပ္ခြင့္မရွိပါ) က က်ေနာ့္ကို ဖ်က္ဆီးၾကတယ္၊ သူတို႔ဟာ ေနာက္ထပ္အခ်ဳိပြဲ၊ လိုက္ပြဲေတြနဲ႔ ေခါင္းအံုးေတြယူလာေပးတယ္၊ သူတို႔အလုပ္ခ်ိန္မဟုတ္ဘဲနဲ႔ေတာင္က်ေနာ့္ဆီ အၿမဲလာလည္ေနၾကတယ္၊

တေန႔မွာ သူနာျပဳဆရာမတေယာက္လာၿပီး “မစၥတာမင္ဒဲလား၊ သမီးတို႔ ဒီည ပါတီပြဲတခုေပးမလို႔၊ အဲဒါ ဦး လာေစခ်င္ပါတယ္” လို႔ ေျပာတယ္၊ က်ေနာ္က ဖိတ္ၾကားတဲ့အတြက္၀မ္းသာဂုဏ္ယူေပမဲ့ အာဏာပိုင္ေတြရဲ့အဆံုးအျဖတ္ မလြဲမေသြလိုတယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္၊ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက က်ေနာ့္ကိုသြားခြင့္မေပးပါ၊ အဲဒါေၾကာင့္ သူနာျပဳဆရာမေတြစိတ္ကြက္ၾကၿပီး က်ေနာ့္အခန္းမွာပဲ ပါတီပြဲက်င္းပဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္၊ က်ေနာ္ မပါမျဖစ္ဘူးလို႔ ေျပာၾကတယ္၊အဲဒီညမွာ အမ်ဳိးသမီးငယ္ တဒါဇင္ေလာက္ဟာ ပါတီပြဲထိုင္အ၀တ္အစားေတြဆင္ယင္ၿပီးက်ေနာ့္အခန္းထဲ ကိတ္မုန္႔ေတြ၊ ၀ိုင္နဲ႔သစ္သီးေဖ်ာ္ရည္ေတြ၊ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြနဲ႔ ၀င္ခ်လာၾကတယ္၊ အေစာင့္ေတြဟာ ေခါင္း႐ႈပ္ကုန္တဲ့ပံုပါပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ဒီေပ်ာ္တတ္တဲ့ မိန္းကေလးငယ္ေတြကို လံုၿခဳံေရးအႏၱရာယ္တခုလို႔ သူတို႔မယူဆႏုိင္ပါဘူး၊ အေစာင့္တေယာက္က သူနာျပဳဆရာမတခ်ဳိ့ကို က်ေနာ့္အခန္းထဲမ၀င္ဖို႔တားတဲ့အခါ က်ေနာ္က သူ႔ကို အဖိုးႀကီးတေယာက္က ဒီေလာက္လွတဲ့ မိန္းမငယ္ငယ္ေလးေတြရဲ့ ဂ႐ုစိုက္မႈ အႀကီးအက်ယ္ခံေနရတာကို သူမနာလိုျဖစ္ေနတယ္လို႔ ေနာက္လိုက္တယ္၊

၉၅

၁၉၈၈ ခု ဒီဇဘၤာလ ေစာေစာပိုင္းမွာ က်ေနာ့္အေဆာင္က လံုၿခဳံေရးေတြ တင္းၾကပ္ထားၿပီး တာ၀န္က်အရာရွိေတြ ခါတိုင္းထက္ ပိုႏိုးၾကားေနၾကတယ္၊ အေျပာင္းအလဲတစံုတရာျဖစ္ေတာ့မယ့္ လကၡဏာာပါပဲ၊ ဒီဇင္ဘာ (၉) ရက္ ညေနမွာ ဗိုလ္မႉးမာရာအစ္ က်ေနာ့္အခန္းထဲ၀င္လာၿပီး ေနရာေျပာင္းဖို႔ျပင္ထားရန္ေျပာတယ္၊ “ဘယ္ကိုလဲ” လို႔ က်ေနာ္ေမးတယ္၊ သူမေျပာပါ၊ က်ေနာ့္ပစၥည္းေတြထုပ္ပိုးၿပီး က်ေနာ့္ဘက္ေတာ္သား သူနာျပဳဆရာမ တခ်ဳိ့တေလမ်ား ရွိမလားလို႔ ေဘးဘီၾကည့္မိတယ္၊ သူတို႔ကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာၿပီး ႏႈတ္ခြန္းမဆက္ႏိုင္ခဲ့တဲ့အတြက္ က်ေနာ္စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိတယ္၊က်ေနာ္တို႔ဟာ ခပ္သုတ္သုတ္ထြက္လာ၊ တနာရီေလာက္ကားေမာင္းၿပီးေနာက္ က်ေနာ္ နာမည္ၾကားဖူးထားတဲ့ အက်ဥ္းေထာင္တခုထဲ၀င္လာခဲ့တယ္၊ အဲဒါဟာ ဗစ္တာဗာစတာဆိုတဲ့ေထာင္ျဖစ္ၿပီး ကိပ္ျပည္နယ္ထဲက သာယာလွပေရွးက်တဲ့ ပါးလ္ဆိုတဲ့ ဒတ္ခ်္ၿမိ့ဳကေလးမွာတည္ရွိတယ္၊ ကိပ္ေတာင္းၿမိ့ဳရဲ့ အေရွ့ေျမာက္ဖက္ (၃၅) မိုင္ အကြာ ၀ိုင္အရက္ထုတ္လုပ္ရာေဒသထဲမွာျဖစ္တယ္၊ ဒီေထာင္ဟာ စံျပအေဆာက္အအံုတခုအျဖစ္ နာမည္ထင္ရွားတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ ဟာ ေထာင္၀င္းအဆံုးထိ ကားေမာင္း၀င္သြားၿပီးေနာက္ ေထာင္ေနာက္ဖက္ေခ်ာင္က်က် သစ္ပင္ထူထူေနရာကိုျဖတ္သြားတဲ့ ေျမလမ္းေကြ႔ေကြ႔ေကာက္ေကာက္အတိုင္း ေမာင္းသြားတယ္၊ လမ္းအဆံုးမွာေတာ့ တသီးတသန္႔တည္ရွိေနတဲ့ ေဆးျဖဴသုတ္ ထားတဲ့ တထပ္အိမ္တလံုးဆီ ေရာက္လာတယ္၊ ဒီအိမ္ကို ကြန္ကရစ္တံတိုင္းနဲ႔ ၀င္းခတ္ထားၿပီး ထင္းရွဴးပင္ ျမင့္ျမင့္ႀကီးေတြ မိုးေနတယ္၊

က်ေနာ့္ကို ဗိုလ္မႉးမာရာအစ္က အိမ္ထဲေခၚသြင္းသြားတယ္၊ အိမ္ထဲမွာ နားေနေဆာင္က်ယ္က်ယ္တခန္းနဲ႔ ကပ္ရက္ မီးဖိုေဆာင္ႀကီးႀကီးတခုရွိၿပီး ေနာက္ဖက္မွာ အဲဒါေတြထက္ပိုက်ယ္တဲ့ အိပ္ခန္းတခန္းရွိတယ္၊ အိမ္ထဲမွာ ပရိေဘာဂ အသံုးအေဆာင္ေတြ က်ဲက်ဲပါးပါးပဲရွိေပမဲ့ သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္ေလာက္ေအာင္ေတာ့ ထားေပးထားတယ္၊ က်ေနာ္ ေရာက္မလာခင္ ဒီေနရာကို သန္႔ရွင္းလွည္းက်င္းတာ လုပ္မထားဘူး၊ ဒီေတာ့ အိပ္ခန္းနဲ႔ ဧည့္ခန္းေတြထဲအမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ ထူးထူးဆန္းဆန္း ပိုးေကာင္မႊားေကာင္ေတြ၊ ကင္းေျခမ်ားေတြ၊ ပင့္ကူေတြတရြရြနဲ႔ ျပည့္ေနၾကတယ္၊ တခ်ဳိ႔အေကာင္ေတြဆိုရင္ က်ေနာ္ တခါမွမျမင္ဖူးဘူး၊ အဲဒီညမွာက်ေနာ္ဟာ အိပ္ရာနဲ႔ ျပတင္းေဘာင္ေပၚက ပိုးေကာင္ေတြကိုရွင္းပစ္လိုက္ၿပီး က်ေနာ့္ရဲ့ ေနအိမ္သစ္ျဖစ္လာမယ့္ ဒီေနရာမွာ ႏွစ္ႏွစ္ၿခဳိက္ၿခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္၊

ေနာက္တေန႔မနက္မွာ က်ေနာ့္ဘံုဗိမာန္သစ္ကို လွည့္လည္ၾကည့္႐ႈခဲ့ရာမွာ အိမ္ေနာက္ဖက္၀င္းထဲ ေရကူးကန္တကန္ေတြ႔ခဲ့ၿပီး အိမ္ထဲမွာ အိပ္ခန္းငယ္ငယ္ႏွစ္ခန္းလည္းေတြ႔ခဲ့တယ္၊က်ေနာ္ဟာ အိမ္ျပင္ထြက္လမ္းေလွ်ာက္ရင္း အိမ္ကိုေနေရာင္ကာေပးၿပီး ေအးျမေစတဲ့ သစ္ပင္ႀကီးေတြကို သေဘာက်စြာၾကည့္မိတယ္၊ ဒီေနရာတခုလံုးဟာ အရာရာနဲ႔ အဆက္ျပတ္ၿပီးတသီးတျခား အထီးက်န္ျဖစ္ေနတယ္၊ သာယာလွပလွတဲ့ျမင္ကြင္းကို အက်ည္းတန္ေနေစတဲ့တခုတည္းေသာအရာကေတာ့၀င္းထရံတံတိုင္း ေတြ ထိပ္မွာ သံဆူးႀကိဳးေတြ တန္းထားတာျဖစ္တယ္၊ ေနာက္ၿပီး အိမ္အ၀င္၀မွာ အေစာင့္ေတြခ်ထားတယ္၊ အဲဒါေတာင္မွ ဒီေနရာဟာအင္မတန္ႏွစ္သက္စရာေနရာတခု၊ အေနအထားတခုျဖစ္ပါတယ္၊ အက်ဥ္းေထာင္နဲ႔ လြတ္လပ္ မႈၾကားတ၀က္မွာ ရွိတဲ့ အိမ္ျဖစ္တယ္၊အဲဒီေန႔ခင္းမွာ က်ေနာ့္ဆီကို ဘီကိုအက္ဆီးလာလည္တယ္၊ သူက အိမ္သစ္တက္ပြဲလက္ေဆာင္အျဖစ္ ကိပ္နယ္ထြက္ ၀ိုင္တေသတႊၱာယူလာခဲ့တယ္၊ ေထာင္ခ်သူက သူ႔ေထာင္သားဆီ ဒီလိုလက္ေဆာင္မ်ဳိးယူလာေပးတဲ့ အဆီအေငၚ မတည့္မႈကို က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးသတိထားမိၾကတယ္၊ သူဟာ အလြန္တရာမွ အေလးထားဂ႐ုတစိုက္ရွိၿပီး က်ေနာ့္အေနနဲ႔ေနရာသစ္ကိုႀကိဳက္ေအာင္ အစြမ္းကုန္ႀကိဳးပမ္းေပးခ်င္ေနတယ္၊ သူကိုယ္တိုင္ အိမ္ကိုလွည့္ပတ္ၾကည့္တယ္၊ သူလုပ္ခိုင္းတဲ့ တခုတည္းေသာအရာကေတာ့ အိမ္ျပင္ကတံတိုင္းေတြကို ထပ္ျမႇင့္ဖို႔ျဖစ္တယ္၊ ဒါဟာ က်ေနာ့္အတြက္ တသီး တသန္႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ရွိေအာင္ လို႔ေျပာတယ္၊ ဗစ္တာဗာစတာက ယာေတာပံုစံအိမ္ဟာ က်ေနာ္ေထာင္ကမလြတ္မီ ေနာက္ဆံုးေနရတဲ့ေနရာျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ သူကေျပာတယ္၊ ဒီလိုထားတာရဲ့ ေနာက္ခံအေၾကာင္းရင္းကေတာ့ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ေဆြးေႏြးပြဲေတြကို တသီးတသန္႔ သက္ေတာင့္သက္သာလုပ္ႏိုင္မယ့္ေနရာတခုရွိဖို႔ ျဖစ္တယ္လို႔ သူကေျပာတယ္၊

ယာေတာအိမ္ (cottage) ေလးဟာ တကယ္ပဲ က်ေနာ့္ကို လြတ္လပ္မႈအာ႐ံုေယာင္ေပးခဲ့တယ္၊ က်ေနာ္ဟာ ႀကိဳက္တဲ့အခ်ိန္ အိပ္၊ ႀကိဳက္တဲ့အခ်ိန္ထ၊ ႀကိဳက္တဲ့အခ်ိန္ေရကူး၊ ဆာတဲ့အခ်ိန္စားနဲ႔ ဒါေတြအားလံုးဟာ အေတာ္အရသာရွိတဲ့ အာ႐ံုခံစားမႈေတြပါပဲ၊ ေန႔ခင္းဘက္မွာကိုယ္ဆႏၵရွိတဲ့အခ်ိန္ အိမ္ျပင္ထြက္လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္တာေလးကိုက ပုဂၢိဳလ္ေရး ဂုဏ္္သိကၡာရွိလွပါတယ္၊ ျပဴတင္းေပါက္ေတြမွာ သံတိုင္ေတြမရွိ၊ ေသာ့တြဲေတြဂေလာက္ ဂေလာက္ျမည္တာမရွိ၊ ေသာ့ခတ္စရာ (သို႔မဟုတ္) ေသာ့ဖြင့္စရာတံခါးမရွိ၊ ဒါဟာ လံုးလံုးကိုႏွစ္သက္ေက်နပ္စရာပါပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ေရႊကြပ္ထားတဲ့ ေလွာင္အိမ္တလံုးပဲ ျဖစ္တယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ က်ေနာ္ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ပါ၊ အက်ဥ္းေထာင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးက က်ေနာ့္ကို ထမင္းခ်က္တေယာက္ ေပးတယ္၊ သူကေတာ့အရာခံဗိုလ္စ၀ါ့တ္ဆိုတဲ့ အရပ္ျမင့္ျမင့္ခပ္ေအးေအး အာဖရိကန္းနားလူမ်ဳိးတေယာက္ျဖစ္ၿပီး အရင္တုန္း က ေရာ္ဘင္ကြ်န္းေပၚမွာ ၀ါဒါလုပ္ခဲ့ဘူးတယ္၊ က်ေနာ္ သူ႔ကိုမမွတ္မိပါ၊ ဒါေပမဲ့ သူဟာ တခါတရံက်ေနာ္တို႔ကို ေက်ာက္မိုင္း ေတြဆီ ကားေမာင္းပို႔ရၿပီး က်ေနာ္တို႔ကားေဆာင့္ေအာင္ ကုန္တင္ကားကို တမင္တကာဖုေတြခ်ဳိင့္ေတြေပၚ ေမာင္းခဲ့တယ္လို႔ သူေျပာျပတယ္၊“က်ေနာ္ ဆရာတို႔ကို အဲသလိုလုပ္ခဲ့တယ္ဗ်ာ” လို႔ သူက ရွက္ရြံ့ရြံ့နဲ႔ေျပာေတာ့ က်ေနာ္ရယ္မိတယ္၊သူဟာ ႐ိုးသားၿပီး စိတ္ထားေကာင္းသူျဖစ္တယ္၊ အာဃာတလည္းကင္းတယ္၊ ေနာက္ပိုင္းမွာ က်ေနာ့္ညီတေယာက္လို ျဖစ္လာခဲ့တယ္၊

သူက မနက္ (၇) နာရီမွာ ေရာက္လာၿပီး ညေန (၄) နာရီဆို ျပန္တယ္၊ က်ေနာ့္ရဲ့ မနက္စာ၊ေန႔လည္စာနဲ႔ ညစာေတြစီစဥ္ခ်က္ျပဳတ္တယ္၊ က်ေနာ့္ကို ဆရာ၀န္ညႊန္ၾကားထားတဲ့ ဓာတ္စာသတ္မွတ္ခ်က္ရွိၿပီး စ၀ါ့တ္ကခ်က္ျပဳတ္ရာမွာ အဲဒီအတိုင္းလိုက္နာေဆာင္ရြက္ေပးတယ္၊ သူဟာႏွစ္လိုဖြယ္ရာေကာင္းတဲ့ ထမင္းခ်က္တေယာက္ျဖစ္တယ္၊ သူ ညေနဘက္ အိမ္ျပန္တဲ့အခါက်ေနာ့္ ညစာကိုေႏြးေအာင္ မိုက္က႐ိုေ၀့ဗ္မီးဖိုထဲ ထည့္ထားေပးခဲ့တယ္၊ မိုက္က႐ိုေ၀့ဗ္မီးဖိုကေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္ အသစ္အဆန္းျဖစ္ေနတယ္၊ အရာခံဗိုလ္စ၀ါ့တ္ဟာ ေပါင္မုန္႔လည္းဖုတ္တယ္၊ ဂ်င္ဂ်ာဘီယာလည္း ကိုယ့္ဟာ ကိုယ္ေဖာက္တယ္၊ တျခား မုန္႔အမ်ဳိးမ်ဳိးလည္းလုပ္တယ္၊ က်ေနာ့္ဆီကို ဧည့္သည္ေတြကလည္း မၾကာခဏ ေရာက္သထက္ ေရာက္လာတယ္၊ အဲသလို ဧည့္သည္ေတြလာတဲ့အခါ သူက အထူးစပါယ္ရွယ္ဟင္းလ်ာေတြ ျပင္ဆင္ခ်က္ျပဳတ္ေပးတယ္၊ ဧည့္သည္ေတြက အစားအေသာက္ကို အၿမဲခ်ီးက်ဴးၾကတယ္၊ စားဖိုမႉးေၾကာင့္ ဧည့္သည္အားလံုး က်ေနာ့္ကို မနာလို ျဖစ္ၾကတယ္လို႔ေတာင္က်ေနာ္ေျပာရဲတယ္၊ အာဏာပိုင္ေတြက က်ေနာ္ရဲ့ ေအအင္စီရဲေဘာ္ေတြ၊ ဒီမိုကေရစီ ညီညြြတ္ေရး တပ္ေပါင္းစု (ယူဒီအက္ဖ္) နဲ႔ ဒီမိုကေရစီလူထုလႈပ္ရွားမႈအဖြဲ႔ (အမ္ဒီအမ္) အဖြဲ႔၀င္ေတြကို က်ေနာ့္ဆီ လာေတြ႔ခြင့္ေပးတဲ့အခါ က်ေနာ္က သူတို႔ကို အစားေကာင္းစားခ်င္လို႔ပဲလာတာ လို႔ေနာက္ေျပာခဲ့တယ္၊

တေန႔မွာေတာ့ မစၥတာစ၀ါ့တ္ခ်က္တဲ့၊ အရသာရွိလွတဲ့ ထမင္းတပြဲစားၿပီးတဲ့ေနာက္က်ေနာ္ မီးဖိုထဲ၀င္ၿပီး ပန္းကန္ေတြ ေဆးေပးတယ္၊ သူက “မဟုတ္ဘူး၊ ဒါက်ေနာ့္တာ၀န္ပဲ၊ဆရာက အိမ္ေရွ့ခန္းျပန္ပါ” လို႔ ေျပာတယ္၊ က်ေနာ္က တခုခုေတာ့ လုပ္ရမွျဖစ္မယ္၊ သူ ထမင္းဟင္းခ်က္ရင္ က်ေနာ္ပန္းကန္ေဆးမွ တရားရာက်မယ္လို႔ ဇြတ္အတင္းေျပာတယ္၊ မစၥတာ စ၀ါ့တ္က ကန္႔ကြက္ေပမဲ့ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ လက္ခံလိုက္တယ္၊ မနက္ဖက္မွာ က်ေနာ္အိပ္ရာသိမ္းတာကိုလည္း သူကန္႔ကြက္တယ္၊ အဲဒါလည္း သူ႔တာ၀န္ လို႔ေျပာတယ္၊ ဒါေပမဲ့က်ေနာ္ဟာ အိပ္ရာသိမ္းတာ၊ အိပ္ရာခင္းတာကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္လုပ္ေနခဲ့တာမို႔ အက်င့္ပါေနၿပီ၊ တျခားကိစၥတခုမွာလည္း က်ေနာ္တို႔ဟာ တေယာက္ကို တေယာက္ အျပန္အလွန္အက်ဳိးျပဳၾကတာရွိတယ္၊ သူဟာ တျခားအာဖရိကန္းစကားေျပာ၀ါဒါေတြလိုပဲ အဂၤလိပ္စကားကို
ပိုၿပီး ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္တတ္ဖို႔ စိတ္ထက္သန္ေနတယ္၊ က်ေနာ္ကလည္း အာဖရိကန္းစကားပိုၿပီးကြ်မ္းက်င္တတ္ေျမာက္ဖို႔ အၿမဲနည္းလမ္းရွာၾကိဳးစားေနတာျဖစ္တယ္၊ ဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ သေဘာတူခ်က္တခုခ်လိုက္တယ္၊ သူက က်ေနာ့္ ကို အဂၤလိပ္စကားနဲ႔ေျပာ၊က်ေနာ္က အာဖရိကန္းစကားနဲ႔ျပန္ေျဖ၊ ဒီနည္းနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး ကိုယ္အားနည္းတဲ့ ဘာသာစကားကို ေလ့က်င့္ရာေရာက္ခဲ့တယ္၊

တခါတရံမွာ က်ေနာ္ကသူ႔ကို တခ်ဳိ႔ေသာဟင္းလ်ာမ်ဳိးေတြ ခ်က္ခိုင္းတယ္၊ က်ေနာ္ကေလးဘ၀တုန္းကစားေလ့ရွိခဲ့တဲ့ ပဲသီးဟင္းကို တခါတေလခ်က္ခိုင္းတယ္၊ တရက္မွာက်ေနာ္က “လံုးတီးထမင္းခ်က္ေပးပါ” လို႔ ေတာင္းဆိုလိုက္တယ္၊ သူက “လံုးတီးထမင္းဆိုတာဘာလဲ” ျပန္ေမးလို႔ က်ေနာ္အံ့အားသင့္သြားတယ္၊ စ၀ါ့တ္ဟာ လူငယ္ျဖစ္လို႔ ကမၻာစစ္ႀကီးကို မမွီလိုက္ ပါဘူး၊ က်ေနာ္က သူ႔ကို လံုးတီးထမင္း၊ လံုးတီးဆန္ဆိုတာ ကမၻာစစ္ႀကီးတုန္းက ဆန္ျဖဴမရႏိုင္လို႔စားရတဲ့၊ အေခ်ာႀကိတ ္မထားတဲ့ ဆန္ျဖစ္တယ္၊ ဆန္ျဖဴထက္ပိုၿပီး က်န္းမာေရး နဲ႔ညီညြတ္တယ္လို႔ ရွင္းျပရတယ္၊ သူက သိပ္အယံုအၾကည ္မရွိပါ၊ ဒါေပမဲ့ နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ရွာလို႔ရလာတယ္၊ အဲဒါကို သူခ်က္ေပးၿပီး က်ေနာ္ အထူးႏွစ္ၿခိဳက္စြာသံုးေဆာင္ခဲ့တယ္၊သို႔ေသာ္ မစၥတာစ၀ါ့တ္ကေတာ့ အရသာမခံႏိုင္ပဲ အဲဒါမ်ဳိးေနာက္ထပ္စားခ်င္ရင္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ပဲခ်က္လို႔ ရာဇသံေပးတယ္၊က်ေနာ္ဟာ အရက္မေသာက္တတ္ေပမဲ့ သင့္ေလ်ာ္စြာဧည့္ခံတတ္သူျဖစ္ခ်င္ၿပီးဧည့္သည္ေတြကို ၀ိုင္အရက္နဲ႔ဧည့္ခံခ်င္တယ္၊ ဧည့္သည ္ေတြ စိတ္ေအးသက္သာျဖစ္ေအာင္က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ မၾကာခဏ တငံုေလာက္ေသာက္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္လက္ခံႏိုင္တဲ့
၀ိုင္အရက္ကေတာ့ ေတာင္အာဖရိကထြက္ ‘တ၀က္ခ်ဳိ’ ၀ိုင္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္၊ အဲဒီ၀ိုင္ဟာ တကယ့္တကယ္ေတာ့ အလြန္႔ကို ခ်ဳိပါတယ္၊

က်ေနာ့္ဧည့္သည္ေတြမလာခင္ က်ေနာ္က မစၥတာစ၀ါ့တ္ကို နီဒါဘာ့ဂ္၀ိုင္အမ်ဳိးအစားတပုလင္းရွာဖို႔ ေျပာထားတယ္၊ ဒီ၀ိုင္ကို က်ေနာ္ျမည္းဖူးၿပီး တ၀က္ခ်ဳိျဖစ္မွန္းသိထားတယ္၊တေန႔မွာ က်ေနာ္ဟာ မိတ္ေဆြေရွ့ေနေတြျဖစ္တဲ့ ဒါလာအိုမာ၊ ေဂ်ာ့ခ်္ ဘီေဇာ့ နဲ႔ အီစမိုင္အယြပ္ဗ္ တို႔ ေန႔လည္စာလာစားဖို႔ဖိတ္ထားၿပီး မစၥတာစ၀ါ့တ္ကို နီဒါဘာ့ဂ္၀ိုင္နည္းနည္းပါးပါး၀ယ္ထားဖို႔ ေျပာလိုက္တယ္၊ မူစလင္မဟုတ္တဲ့ ေဂ်ာ့ခ်္ဘီေဇာ့ ထမင္းစားရင္းေသာက္ခ်င္မလားဆိုၿပီး ၀ယ္ခိုင္းတာျဖစ္ပါတယ္၊ က်ေနာ္ခိုင္းတဲ့အခါ စ၀ါ့တ္မ်က္ႏွာ႐ႈံ့မဲ့သြားတာ သတိထားမိလို႔ဘာျပႆနာရွိလဲ ေမးၾကည့္မိတယ္၊ သူက “မစၥတာမင္ဒဲလား၊ ဆရာခိုင္းလို႔ က်ေနာ္အဲဒီ၀ိုင္ကို ဆရာ့အတြက္အၿမဲ၀ယ္ေပးခဲ့ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ့၀ိုင္က အေပါစားႀကီးခင္ဗ်၊ ေကာင္းလဲ မေကာင္းဘူး” လို႔ ေျပာတယ္၊က်ေနာ္ကသူ႔ကို က်ေနာ္၀ိုင္အျပင္းေတြမႀကိဳက္တဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ ေဂ်ာ့ခ်္ကလည္း ခြဲျခားမသိမွာ ေသခ်ာ ေၾကာင္းေျပာလိုက္တယ္၊ မစၥတာစ၀ါ့တ္က ျပဳံးၿပီး အေလွ်ာ့့ေပးေစ့စပ္မႈတခု ကမ္းလွမ္းတယ္၊ သူအျပင္ထြက္ၿပီး ၀ိုင္ႏွစ္ပုလင္း၀ယ္လာမယ္၊ ၀ိုင္အျပင္းတပုလင္းနဲ႔ က်ေနာ့္နီဒါဘာ့ဂ္ တပုလင္း၀ယ္လာၿပီး ဧည့္သည္ကို ဘယ္ဟာေသာက္ခ်င္ လဲ ေမးမယ္တဲ့၊ က်ေနာ္က “ေကာင္းၿပီေလ၊ ခင္ဗ်ားစမ္းသပ္ခ်က္ကို လက္ေတြ႔ၾကည့္ရေအာင္” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္၊က်ေနာ္တို႔ ေလးေယာက္ ေန႔လည္စာစားဖို႔ ၀ိုင္းထိုင္ၾကတဲ့အခါ စ၀ါ့တ္က ပုလင္းႏွစ္လံုးကိုင္ထြက္လာၿပီး ဧည့္သည္ေတြကို “လူႀကီးမင္းမ်ား၊ ဘယ္၀ိုင္သံုးေဆာင္ပါမလဲ” လို႔ ေမးတယ္၊ေဂ်ာ့ခ်္ဟာ က်ေနာ့္ကိုေတာင္လွည့္မၾကည့္ပဲ ၀ိုင္အျပင္းပုလင္းကို လက္ညွဳိးထိုးျပတယ္၊ အရာခံဗိုလ္စ၀ါ့တ္ကေတာ့ ျပဳံး႐ံုပဲျပဳံးလိုက္ပါတယ္၊

Labels: အျခား စာမ်က္ႏွာ

posted by ျမင့္ေဇ @ 10:21 PM

0 Comments: