Ko Poe Zay

(orginal end)-->

ကဗ်ာ စာမ်က္ႏွာ

သတင္း စာမ်က္ႏွာ

စကားစျမည္

ျမန္မာ စာအုပ္မ်ား

၀တၴဳတို၊ ၀တၴဳရွည္၊ ကဗ်ာ၊ မွတ္သား ဖြယ္ အေထြေထြ စာအုပ္မ်ား အပါအ၀င္ ျမန္မာ အီးဘုတ္ (E-book) စာအုပ္ေပါင္း ၅၀၀ ေက်ာ္အား အခမဲ့ ဖတ္႐ႈႏိုင္ပါတယ္ခင္ဗ်ား။

Other things

test

လြတ္ေျမာက္ေရးတုိက္ပြဲေတြဆီ က်ေနာ္လာခဲ့တယ္…. (၆)

Tuesday, August 21, 2007

ေမာ့ဂနင္ တပ္ကုန္းက စီးျမင္ေနရတဲ့ ေရး-ထား၀ယ္ကားလမ္းကို က်ေနာ္တုိ႔ အလ်င္အျမန ္ ျဖတ္ၿပီးေတာ့ ငါးနာရီခြဲေလာက္ပါၿပီ။ က်ေနာ္တုိ႔လုိက္လာတဲ့ ကုန္သည္အုပ္က အေတာ္မ်ား ျပား ပါတယ္။ အေသာ့ႏွင္လုိက္ၾကတာ က်ေနာ္လည္း ရြာအမည္ေတြမမွတ္မိေတာ့ပါ။ တရြာနဲ႔ တရြာက တခါတေလ နီးလုိ္က္၊ တခါတေလ ေ၀းလုိက္ပါ။ မုိးတြင္းေႏွာင္းပိုင္းျဖစ္ေပမယ့္ ျမန္မာျပည္ရဲ့ ေတာင္ပုိင္းးျဖစ္တာေၾကာင့္ မုိးကရြာဆဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေရစီးေနတဲ့ ေခ်ာင္းလတ္၊ ေခ်ာင္းေသးေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္ျဖတ္၊ ေခ်ာင္းၾကီးေတြက်ရင္ ကမ္းပါးေတြကို ကုတ္ကတ္တြယ္ တက္ၿပီး ကူးရပါတယ္။ ပုဆုိးထဲမွာ ေက်ာပုိးအိတ္ကို ထည့္ၿပီး ေခါင္းပုိးလြယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဘာကန္ေဘာင္းဘီတုိက်ပ္က်ပ္နဲ႔ တရစပ္ေလွ်ာက္လိုက္ရတာ ေန့လည္စာခ်က္စားမယ္ ဆုိတဲ့ ရြာေရာက္တဲ့အထိပါဘဲ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေဟာဟဲ လုိက္ေနပါၿပီ။ ကုိလင္းက ခႏၶာကိုယ္အရေရာ၊ အေတြ႔အႀကဳံအရပါ က်ေနာ့္ထက္ ေတာင့္တင္းေတာ့ က်န္တဲ့လူေတြနဲ႔ အမွီလုိက္ႏုိင္တယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အမ်ဳိးသမီးမ်ားတဲ့အဖြဲ႔နဲ႔ေနာက္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။

ေနာက္မွ သိရတာက က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔အတူ ပါလာတဲ့ ကုန္သည္အုပ္က တဖြဲ႔တည္းမဟုတ္ဘူး။ အစုအဖြဲ႔ေတြနဲ႔လာၾကတာ။ ေန႔လည္စာ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ ကိုလင္းနဲ႔ အတူေလွ်ာက္ေနတဲ့ အဖြဲ႔က ဆက္ထြက္သြားေတာ့ ကိုလင္းက ညက်မွ အိပ္တဲ့ေနရာမွာ ေတြ႔မယ္လုိ႔ ေျပာသြား တယ္။ မင္းေတာ့ျဖည္းျဖည္းဘဲ ဒီကုန္သည္အေဒၚေတြနဲ႔ လုိက္ခဲ့ေပါ့လုိ႔ ေျပာၿပီးထြက္သြား တယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ ဆက္ထြက္လာတာ ေခ်ာင္းလတ္လတ္တခုစီးေနတဲ့ လယ္ကြင္းေသးေသးတခုကို ေရာက္သြားတယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကီးတဲ့ လယ္တဲေလး တလုံးရွိတယ္။ ဒီည ဒီမွာအိပ္မယ္ လုိ႔ေျပာေတာ့ လူကထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ အေရွ႔ကအဖြဲ႔ကို အမွီမလုိက္ေတာ့ဘူးလား အေဒၚလုိ႔ ေမးေတာ့ သူတုိ႔နဲ႔ ငါတုိ႔အဖြဲ႔နဲ႔က တူတာမဟုတ္ဘူးတဲ့။ ဘာမွ မပူပါနဲ႔ ဘုရားသုံးဆူက်ရင္ နင့္သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ျပန္ဆုံမွာပါ လုိ႔ အေဒၚၾကီးက ျပန္ေျပာတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ သာ ျပန္ေျပာလုိက္ရတယ္။ လူ႔မွာေတာ့ စုိးတထင့္ထင့္ပါ။ က်ေနာ့္ပုိးအိတ္ထဲမွာက ဆန္နဲ႔ ငါးေျခာက္၊ ၾကက္သြန္နီပဲပါတယ္။ က်န္တဲ့ ေဆးလိပ္တုိ႔ ဘာတုိ႔အားလုံးက ကိုလင္းနဲပါသြားၿပီ။ ကဲ-အခုမွေတာ့ ေပါက္တဲ့နဖူးမထူးေတာ့ပါဘူးဆုိၿပီး ေခ်ာင္းထဲ ေရသြားစိမ္ၿပီးေနလုိက္တယ္။

ထမင္းစားေသာက္ၿပီး ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္လာေတာ့ ေဆးလိပ္လည္း မရွိဘူး။ အဲဒီမွာတင္ ပြတ္ခြ်န္းနဲ႔ စေတြ႔ေတာ့တာပါဘဲ။ ေဆးရြက္ၾကီးေတြကို အမွ်င္ေလးေတြ ျဖစ္ေအာင္လွီးထားၿပီး သတင္းစာစကၠဴနဲ႔ လိပ္ေသာက္ရတဲ့ ပြတ္ခြ်န္းကို အဲဒီမွာ စဖြာရေတာ့တာပါဘဲ။ အေဒၚၾကီး ငွားလာတဲ့ ကုန္ထမ္းအငွားသမားေတြလည္း ကုန္ထမ္းရ၊ ခ်က္ျပဳတ္ရတဲ့အျပင္ က်ေနာ့္ကို ပြတ္ခြ်န္းလိပ္ေပးရတဲ့ အလုပ္ကိုပါ အပိုေဆာင္းလုပ္ေပးခဲ့ရတယ္။

လမ္းမေလွ်ာက္ဘူးေတာ့ ေနာက္ေန႔မွာ ဘယ္လုိမွ ေလွ်ာက္ခ်င္စိတ္မရွိေတာ့ေအာင္ကို ျဖစ္ေပမယ့္ ေလွ်ာက္မွ ေရာက္မယ့္အျဖစ္မုိ႔ ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ ပါလာတဲ့ အုပ္စုထဲမွာ ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ သြားအလုပ္လုပ္မယ့္ ခပ္ငယ္ငယ္မိသားစုတစုလည္း ပါတယ္။ သားအမိသားအဖ သုံးေယာက္ပါ။ ေယာကၤ်ားျဖစ္သူက က်ေနာ့္ကို အၿမဲေစာင့္ေစာင့္ေခၚတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ကိုယ့္ေၾကာင့္ ခရီးေႏွာင့္ေႏွးမွာစုိးၿပီး မွီေအာင္ေတာ့ အၿမဲလုိက္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမိသားစုနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးလည္း ခင္သြားတယ္။

သြားေနရင္းတရက္မွာ အုန္းထမင္းစားလုိက္ရေသးတယ္။ ေန႔လည္ဘက္ရြာေလးတရြာမွာ ၀င္နားတုန္း အေဒၚၾကီးက ၾကက္တေကာင္ရတယ္ဆုိၿပီး အုန္းသီးခူးခုိင္းၿပိး အုန္းထမင္းခ်က္ တာ၊ အဲဒီရြာမွာဘဲ သူပုန္လုိ႔ ျပည္မကေခၚတဲ့ ကရင္အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္က တပ္သား သုံးေလးေယာက္ကို ေတြ႔လုိက္ရတယ္။ သူတုိ႔ကို ေျပာၿပီးေနခဲ့ရင္ ရေပမယ့္ ကိုလင္းနဲ႔လည္း ေတြ႔ခ်င္တာေၾကာင့္ ဘာမွ မေျပာဘဲ ဆက္လာခဲ့တယ္။

သုံးရက္ေျမာက္ေန႔ မနက္ပုိင္းက်ေတာ့ ဇမိျမစ္ကမ္းပါးကို က်ေနာ္တုိ႔ ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။ အဲဒီကေန ေလွစီးၿပီးသြားရမွာပါ။ က်ေနာ့္မွာေတာ့ အခက္ၾကဳံရျပန္ၿပီ။ ကုိလင္းနဲ႔အတူ ေငြေတြအားလုံး ပါသြားခဲ့တာေၾကာင့္ ေလွစီးဘုိ႔ မေျပာနဲ႔ ေဆးလိပ္ဖုိးေတာင္မွ မရွိလုိ႔ ပြတ္ခြ်န္းေသာက္ခဲ့ရတာ မဟုတ္လား။ ေလွေစာင့္ေနတဲ့ အေဒၚၾကီးနားကို သြားၿပီး ေလွခစုိက္ထားဖုိ႔အေၾကာင္း၊ ဘုရားသုံးဆူ ေရာက္မွ ျပန္ေပးမယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း ေျပာေတာ့ သူက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရီပါတယ္။

`ငါသိပါတယ္.. ေကာင္ေလးရဲ့၊ က်န္တဲ့လူေတြလည္း သိၾကတယ္။ ျပန္မေပးလည္း ျပႆနာ မရွိဘူး။ နင္တုိ႔ကို စေတြ႔ကတည္းက အလုပ္သြားလုပ္မယ့္ လူေတြ မဟုတ္ဘူးဆုိတာလည္း သိတယ္။ ေတာခုိလာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြမွန္းလည္း သိတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီအထိ နင့္အေဖာ္မရွိတာ ေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေခၚလာတာေပါ့။ ဟုိေရာက္မွ အဆင္ေျပလည္း ေပး၊ မေျပလည္း မေပးနဲ႔။ ေတာခုိမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြကို ငါေခၚေခၚလာေပးတာ မနည္းေတာ့ပါဘူး။´လုိ႔ ျပန္ေျပာေတာ့ ၀မ္းလည္း၀မ္းသာသြားတယ္။ ရွက္လည္း ရွက္သြားတယ္။ ကိုယ့္မွာေတာ့ အလုပ္သြားလုပ္မယ္ဆုိၿပီး ဟန္ေတြပန္ေတြ လုပ္ေနရတာ။ သူတုိ႔အားလုံးက သိေနခဲ့ပါလား ဆုိၿပီး၊ ေနာက္တခုက လူထုရဲ့တရားကို ျမင္ရလုိ႔ပါ။ အာဏာရွင္ကို ဆန္႔က်င္ဘုိ႔အတြက္မွာ အျပည့္အ၀မပါ၀င္ႏုိင္ေသးေပမယ့္ တတ္ႏုိင္တဲ့ ဘက္က ၀ုိင္းလုပ္ေနပါလားဆုိတာကို က်ေနာ္ျမင္ရလုိ႔ပါ။ အဲဒီမွာ စိတ္လက္ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႔ ေလွေပၚတက္ၿပီးထြက္ခဲ့တယ္။

ျမစ္သာဆုိတယ္။ ေခ်ာင္းက်ယ္တခုေလာက္ပါဘဲ။ ေတာင္ဆင္ေျခေလ်ာတေလွ်ာက္ ေရဆင္း လာတာဆုိေတာ့ ေရဆန္ကအရမ္းပင္ပန္းတယ္။ စက္ေလွနဲ႔ တက္ေပမယ့္လည္း တခ်ဳိ႔ေနရာေတြမွာလူေတြ ဆင္းတြန္းရတယ္။ ေရကၾကည္လင္လြန္းေနၿပီး အနက္က ဒူးဆစ္သာသာေလာက္ဘဲ။ ေခ်ာင္းလယ္နဲ႔ ကမ္းပါးေဘးေက်ာက္ေဆာင္ေတြၾကားမွာ မုိးမခပင္ေတြ။ တခါတေလ ေရအားသန္တဲ့ ေနရာေတြက်ရင္ ေလွေပၚပါတဲလူအားလုံး မုိးမခပင္ေတြကို ဆြဲထား၊ ၿပီး ညာသံေပးၿပီး လႈပ္ေပးၾက။ အဲဒါမွ မရရင္ ဆင္းတြန္းၾကနဲ႔ ပြဲေတာ္တခုကို သြားေနၾကသလုိ ပါဘဲ။

ေလွ ႏွစ္နာရီခြဲ၊ သုံးနာရီသာသာေလာက္ စီးၿပီးေတာ့ ေခ်ာင္းဆုံကို ေရာက္ပါၿပီ။ ေခ်ာင္းဆုံမွာက မြန္ျပည္သစ္ပါတီရဲ့ တပ္ေတြရွိတယ္။ ကုန္သည္ေတြအ၀င္အထြက္ အရမ္းမ်ားတယ္။ ေလွကပ္ၿပီး အေပၚကို ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ တဲတလုံးရဲ့ ၀ရန္တာမွာ ကိုလင္း ထုိင္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ သူ႔ေတြ႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္လည္း ေပ်ာ္သြားတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ကိုလင္းဆီ က ေငြေတာင္းၿပီး အေဒၚၾကီးကို ေပးေတာ့ အေဒၚၾကီးက မယူပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အတင္းေပး ေတာ့မွ ယူတယ္။ ေနာက္ ဆုေပးတယ္။ ေဘးမထိ ရန္မခပါေစေၾကာင္းဆုိၿပီး။ သူတုိ႔က အဲဒီမွာ ေနခဲ့ဦးမယ္ေလ။ ဒါနဲ႔ အားလုံးကုိႏႈတ္ဆက္ၿပီး ဘုရားသုံးဆူကို ေရာက္မယ့္ လမ္းအတုိင္း ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ (ေနာက္ပုိင္းအေဒၚၾကီးနဲ႔ေရာ၊ ဟုိမိသားစုေလးနဲ႔ပါ ဆုံျဖစ္ ပါ ေသး တယ္။ဘုရားသုံးဆူ မက်ခင္အထိ)

ဘုရားသုံးဆူေရာက္ေတာ့ ကရင္-မြန္ ပူးတဲြေကာ္မတီ အေျခစိုက္တဲ့ ရုံးရွိရာကိုသြားေတာ့ ေတာခုိလာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို လက္ခံဖုိ႔အတြက္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္က ကိုယ္စားလွယ္က လာႏႈတ္ဆက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ကို တပ္ရင္းအေျခစုိက္ရာကို ေခၚသြားတယ္။ ထုိင္းေျမကို ျဖတ္ရတာမုိ႔ ကားစီးလာခဲ့ရတယ္။ ဘုရားသုံးဆူေစ်းကိုလည္း ခဏဘဲ ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ကားေပၚကေနပါ။ ကားကို ၁၅ မိနစ္ေလာက္စီးလာေတာ့ နမ့္ကိတ္ဆုိတဲ့ေနရာကို ေရာက္သြားတယ္။ ထုိင္း-ျမန္မာနယ္နိမိတ္ကို အဲဒီေနရာမွာ ကားလမ္းနဲ႔ ပိုင္းထားတာပါ။ ျမန္မာေျမဘက္ျပန္ကူးၿပီး ၁၅ မိနစ္ေလာက္ထပ္ေလွ်ာက္ေတာ့ ေအာ္သံတခ်ဳိ႔ကို ခပ္အုပ္အုပ္ၾကားရတယ္။ ေသခ်ာနားေထာင္ၾကည့္ေတာ့
`ဘာလုပ္ေနလဲ ၊ ေလ့က်င့္ေနတယ္´
`ဘာစိတ္ဓာတ္လဲ၊ ခြပ္ေဒါင္းစိတ္ဓာတ္´ ဆုိတာပါဘဲ။

ၿပီးေတာ့ ခြပ္ေဒါင္းအလံစုိက္ထားတဲ့ ကင္းဂိတ္တခုနဲ႔ ကင္းေစာင့္ေနတဲ့ စစ္၀တ္စုံ၀တ္ထားတဲ့ သူရဲ့ ရင္ဘတ္မွာ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ဆုိတဲ့ ရင္ဘတ္တံဆိပ္ကို ေတြ႔လုိက္ရပါတယ္။ ေသခ်ာပါၿပီ။ က်ေနာ္ ေမွ်ာ္မွန္းရည္ရြယ္လွမ္းေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ ခရီးလမ္းဆုံးကို ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အေမ့အိမ္ကထြက္လာတ့ဲခရီးအတြက္ လမ္းဆုံးပန္းတုိင္ျဖစ္ေပမယ့္ ေတာ္လွန္ေရး ေျပာက္ၾကား ရဲေဘာ္တဦးရဲ့ ဘ၀အတြက္ေတာ့ အစျပဳရာပါ။ ။

ၿပီး

Labels: အက္ေဆး/၀တၴဳတို

posted by ျမင့္ေဇ @ 2:29 AM

1 Comments:

At November 24, 2008 at 4:27 PM, အိုးေ၀ေအာင္ said…

ကိုဖိုးေဇ အမွတ္တရ ဘေလာ့စာမ်က္ႏွာေလးတခု
ထပ္ဖြင့္ႏိုင္ရင္ေကာင္းမယ္ေနာ္။
တာရာမင္းေ၀အမွတ္တရ
ဘေလာ့လိုေပါ့။