(ေဒါငး္လူငယ္)
၁၉၆၂ ခု၊ မတ္လ ၂ ရက္ေန႔သည္ ျမန္မာ့သမိုင္းစာမ်က္ႏွာ၌ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်ေသာေန႔တစ္ေန႔ျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီ စနစ္ကို နိဂံုးခ်ဳပ္၍ စစ္အာဏာရွင္အစိုးရ စတင္ေပၚထြန္းခဲ့ေသာေန႔တစ္ေန႔လည္းျဖစ္ေလသည္။ မွန္ေပသည္။ထိုေန႔နံနက္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္း ဦးေဆာင္ေသာ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ (၀ါ) စစ္အာဏာရွင္တို႔သည္သမၼတ ဦး၀င္းေမာင္၊၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏု၊ ၀န္ႀကီးမ်ားျဖစ္ၾကေသာ သခင္တင္၊ ေဒါက္တာဦးဧေမာင္၊ ဦးရာရွစ္၊ ဦးဘေစာ၊ သခင္တင္ေမာင္၊ ဦးသြင္၊ စ၀္ခြနခ်ိဳ၊ စ၀္၀ဏၰ၊ ေဒါက္တာေစာလွထြန္း၊ ဦးဇာရဲလ်န္၊ ဦးဘၿမိဳင္၊ ႏိုင္ေအာင္ထြန္း၊ တရာ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးျမင့္သိန္း၊ ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒မန္းဘဆိုင္၊လူမ်ိဳးစုလႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒စ၀္ခြန္ၾကည္၊ ေညာင္ေရႊေစာ္ဘြားစ၀္ေရႊသိုက္၊ မိုးနဲေစာ္ဘြားစ၀္ျပည့္၊ လဲခ်င္းေစာ္ဘြားစ၀္ႏြဲ၊ သာမိုင္းခမ္းေစာ္ဘြးစ၀္ထြန္းေအး၊က်ိဳင္းတံုေစာ္ဘြားစ၀္ဆိုင္းလံု၊ မြန္းလြန္းေစာ္ဘြားစ၀္ခြန္ကိုး၊ မိုင္းခြန္ေစာ္ဘြားစ၀္ၾကည္၊ ေက်းသီးမန္းစံေစာ္ဘြားစ၀္ေရႊမံႈ၊ ေဘာ္ေစာ္ဘြားစ၀္ခြန္ေအာင္၊လြိဳင္လင္ေစာ္ဘြားစ၀္မိုးေက်ာ္၊ ပင္းတယေစာ္ဘြားစ၀္၀င္းၾကည္၊ ရြာငံေစာ္ဘြားစ၀္ခြန္ရီ၊ မိုင္းပန္ေစာ္ဘြားစ၀္ေရႊၾကည္၊ စကားေစာ္ဘြားစ၀္ခြန္ညြန္႕၊မိုင္းလံုေစာ္ဘြားစ၀္မန္လစ္၊ စ၀္ခြန္ထီး၊ စ၀္မန္ဖ (သႏီေျမာက္ ပိုင္းအမတ္)၊ စ၀္ေအာင္ပူး (လြိဳင္လင္အေရွ႕ပုိင္းအမတ္)၊ ဦးစံျမတ္ (လိြဳင္လင္အေနာက္ပိုင္း အမတ္)၊ စ၀္ေက်ာ္ေခါင္ (လြိဳင္လင္အလယ္ပိုင္းအမတ္)၊ ဦးခ်စ္ (လြိဳင္လင္ေတာင္ပိုင္းအမတ္)၊ ဦးရီေရာင္း(က်ိဳင္းတံုေျမာက္ပိုင္းအမတ္)၊ ဦးခြန္ေနာ္ (က်ိဳင္းတံုအေနာက္ပိုင္းအမတ္)၊ ဦးျဖဴ (မိုင္းပြန္အမတ္)၊ ဦးေက်ာ္စိန္ (သာမိုင္းစမ္းအမတ္)၊ ဦးလြန္း(စကားအမတ္)၊ ဦးအမ္ေဇာ္လ (ကြတ္ခိုင္အမတ္)၊ ဦးစိန္ (ကယား)၊ ဦးထြန္းျမင့္ (ေတာင္ႀကီး)၊ ဦးၾကာပု၊ ဦးျမတ္ဖူး၊ ဦးစိုးေမာင္၊ ဦးခ်စ္ဦး၊ဦးသန္းတင္၊ ဦးတင္ေအာင္တို႔ကို ဖမ္းဆီး၍ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကို သိမ္းယူလိုက္ေလသည္။
သို႔ကလို စစ္တမ္မွအာဏာသိမ္းယူလိုက္ေၾကာင္းေၾကညာခ်က္မ်ားႏွင့္အတူ ျပည္သူတို႔အား စီတန္းလမ္းေလွ်ာက္၍ဆႏၵျပပြဲမ်ားမျပဳလုပ္ၾကရန္ေမတၱာရပ္ခံခ်က္မ်ားကို သတင္းစာမ်ားတြင္ ထည့္သြင္းေဖၚျပခဲ့သည္။ ဆႏၵျပလွ်င္ အေရးယူမည္ဟုလည္း ေနာက္ဆက္တြဲသတိေပးထား၏။ ေၾကညာခ်က္မ်ားကိုဖတ္႐ႈ႐ံုျဖင့္ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းေၾကာင္းေၾကညာ ခ်က္ကိုဆန္႔က်င္မႈမ်ား ေပၚထြက္လာမည္ကို ဗိုလ္ေန၀င္းႏွင့္ စစ္အာဏာပိုင္တို႔သည္ ေၾကာက္ရြံ႕ေနသည္မွာ သိသာထင္ရွား လွေပသည္။ အိမ္ေစာင့္အစိုးရေခတ္ (၁၉၅၈-၆၀) တြင္ ကိုကိုးကြၽန္းအက်ဥ္းေထာင္ႀကီးကို ေဆာက္လုပ္ကာ ဒီမိုကေရစီလိုလားသူမ်ားႏွင့္ ကြန္ျမဴနစ္အေရာင္အေသြးရွိသူမ်ားဟု ယူဆသူမ်ားကို ဒလၾကမ္းဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ခဲ့သည့္သင္ခန္းစာရွိ သျဖင့္ ကန္႔ကြက္ဆႏၵျပပြဲမ်ားျဖစ္ေပၚျခင္းမရွိေစကာမူ စစ္အစိုးရအလိုမရွိေၾကာင္းကန္႔ကြက္ေသာစာမ်ား မတ္လ ၂ ရက္ေန႔မွစတင္ကာ ပလူပ်ံေပၚထြက္လာခဲ့သည္။ လူငယ္တပ္ဦးႏွင့္မဟာမိတ္အဖြဲ႕ ၁၀ ဖြဲ႕၊ ရခိုင္သံဃာတပ္ဦး၊ ရခိုင္ေသာတုဇနအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ စေသာအဖြဲ႕မ်ား ဆန္႕က်င္ကန္႔ကြက္ခ်က္မ်ား ထုတ္ျပန္ၾကသည္။ ရဲ၀ံ့ျပတ္သားစြာ ေၾကညာေသာအဖြဲ႕အစည္းမ်ားမွာ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႕အစည္းမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ တကၠသိုလ္ တပ္ဦးသစ္၊ ရန္ကုန္ခ႐ိုင္ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ၊ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢတို႔က စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းျခင္းကိုမည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် လက္မခံႏိုင္ေၾကာင္းေၾကညာခဲ့ၾကသည္။ ေၾကညာခ်က္ႏွင့္အညီစစ္အစိုးရအား ျပင္းထန္စြာ ဆန္႔က်င္ၾကသျဖင့္ စစ္အာဏာပိုင္တို႔ႏွင့္ထိပ္တိုက္ေတြ႕ၾကရေလသည္။
ထို႔ေနာက္ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီသည္ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ ၄ ရက္ေန႔တြင္ ေက်ာင္းစည္းကမ္းသစ္မ်ားကိုထုတ္ျပန္ေၾကညာခဲ့သည္။ အဆိုပါစည္းကမ္းသစ္မ်ားကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ေက်ာင္းသားဆႏၵျပ လႈပ္ရွားမႈမ်ားပိုမိုက်ယ္ျပန္႔လာခဲ့သည္။ ဇူလိုင္လ ၅ ရက္ေန႔တြင္ ကမာရြတ္ရဲစခန္းေရွ႕တြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာစီတန္းဆႏၵျပၾကသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ရဲတို႔က ေသနတ္ႏွင့္ပစ္ခတ္ လူစုခြဲၾကသည္။ ေက်ာင္းသားတစ္ဦး ဒဏ္ရာရရွိသျဖင့္ ေဆး႐ံုသို႔ပို႔ရေသာအခါတြင္ လႈပ္ရွားမႈမ်ားပိုမိုျပင္းထန္လာသျဖင့္ ရန္ကုန္ခ႐ိုင္ရာဇ၀တ္တရားသူႀကီးက ကမာရြတ္အ၀ိုင္းႀကီးနယ္ေျမအား ပုဒ္မ ၁၄၄ ထုတ္ျပန္ၿပိး၊ တကၠသိုလ္နယ္ေျမအတြင္း ေန၀င္မီးၿငိမ္းအမိန္႔ထုတ္ျပန္ ေလသည္။ ထိုေန႔၌ပင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားသည္
တကၠသိုလ္ ပရ၀ဏ္တစ္ခုလံုးတံခါးမ်ားကိုေသာ့ခတ္ ပိတ္ဆို႔ၿပီး၊ ဒီမိုကေရစီခံတပ္ႀကီးဟု ဆိုင္းဘုတ္မ်ားတင္ကာ ဒီမိုကေရစီတရားပြဲမ်ားကိုအသံခ်ဲ႕စက္ျဖင့္ေဟာေျပာၾကသည္။ မေက်မနပ္ျဖစ္ေနေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ စစ္တပ္ဆန္႔က်င္ေရးကိုအမ်ိဳးမ်ိဳးေဟာေျပာေနၾကရာ``ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ၀င္ ဗိုလ္မွဴးႀကီးမ်ားသည္ သံုးေယာက္ေပါင္းမွ ၇ တန္းသာ ေအာင္သူမ်ားျဖစ္ၾကသည္´´ စသည္ျဖင့္ စိတ္တြင္းရွိသမွ်ေဟာေျပာၾကသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ားသည္ အနာေပၚဒုတ္က်သည့္အလား နားမခံႏိုင္သျဖင့္ ေဒါသအမ်က္ေခ်ာင္းေခ်ာင္း ထြက္ကာ စစ္တပ္မွာပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္ရန္ ဗိုလ္ေန၀င္းကႀကိဳးမဲ့အသံလႊင့္စကားေျပာခြက္ျဖင့္ ကိုယ္တိုင္အမိန္႔ေပးခဲ့သည္။
ထိုစဥ္ကတကၠသိုလ္တစ္၀ိုက္တြင္ တပ္စြဲထားေသာစစ္တပ္မ်ားကိုကြပ္ကဲေနသူ ဒုတိယဗိုလ္မွဴးႀကီးစိန္လြင္က တပ္သားမ်ားအား အဆင့္ဆင့္အမိန္႔ေပးသျဖင့္ လက္နက္မပါဘဲ မိမိတို႔အေဆာင္တြင္း၌ စု႐ံုးဆႏၵျပေနသည့္ေက်ာင္းသား မ်ားကို အစုလိုက္ရက္စက္စြာပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္ခဲ့သည္။ ဆႏၵျပရာတြင္ ပါ၀င္ျခင္းမရွိသည့္ အေဆာင္ေနေက်ာင္းသား မ်ားကိုပါ
ေတြ႕ရာသခ်ႋဳင္းဓါးမဆိုင္းဘဲပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္ၾကသည္။
စစ္တပ္သည္ ဂ်ီသရီေမာင္းျပန္ေသနတ္သစ္မ်ားကို ပထမဆံုးစတင္အသံုးျပဳကာလက္တည့္စမ္းပစ္ခတ္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုေသနတ္သစ္မ်ားမွာ အေနာက္ဂ်ာမနီ မွ ပစၥည္းကိရိယာမ်ားကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ စစ္လက္နက္ပစၥည္းထုတ္လုပ္ေရးစက္႐ံုတြင္ တပ္ဆင္ခဲ့သည္။ ဂ်ီသရီးေသနတ္သစ္မ်ားကို အာဏာသိမ္းစဥ္က တပ္အခ်ိဳ႕သို႔ထုတ္ေပးခဲ့ရာ၌ ခုခံမႈမရွိသျဖင့္ အသံုးမျပဳခဲ့ရေပ။ ထိုလက္နက္သစ္မ်ားကို စမ္းသပ္ရန္လက္ယားေနသူ ဗိုလ္ေန၀င္းအဖို႔ အခြင့္အေရးရရွိသြားေတာ့သည္။ ဇူလိုင္ ၇ရက္ေန႔ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္း၌ စစ္အာဏာရွင္ အစိုးရက ေက်ာင္းသား ၁၅ ဦး ေသဆံုးၿပီး၊ ၂၇ ဦး ဒဏ္ရာရရွိသည္ဟုေၾကညာခဲ့ေသာ္လည္း အမွန္တကယ္ေသဆံုးခဲ့ရသူေပါင္းမွာ ၂၀၀ နီးပါးခန္႔ရွိ၍ ၄၀၀ ခန္႔ဒဏ္ရာ ရရွိခဲ့ေလသည္။
သို႔ကလိုေက်ာင္း၀င္းအတြင္းသို႔ ပစ္ခတ္တိုက္ခိုက္ၿပီးေနာက္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ (တကသ)၏ အေဆာက္အဦကိုစစ္တပ္က ၀ိုင္းထားျပန္၏။
တကၠသိုလ္သမဂၢအေဆာက္အဦႀကီးသည္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၏ဂုဏ္ထူးေဆာင္အေဆာက္အဦျဖစ္သည္သာမက ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးသမိုင္းတြင္ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးခံတပ္ႀကီးအျဖစ္ လူထုက အမြန္အျမတ္အသိအမွန္ျပဳထားသည့္ဗိမာန္ ျဖစ္သည္။၁၉၂၀ ခု၊ ဒီဇင္ဘာ ၅ ရက္ေန႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ား၏သပိတ္မွစတင္ကာ ႏိုးၾကားလာသည့္ ျမန္မာလူထုကို ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားက နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးတိုက္ပြဲမ်ားဆီသို႔ ေခါင္းေဆာင္ခဲ့သည္။ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ (တကသ)ကို ၁၉၂၇ ခုႏွစ္က စတင္ဖြဲ႕စည္းခဲ့သည္။ သမဂၢ၏႐ံုးအေဆာက္အဦကို ၀ံသာႏု ျမန္မာသူေဌးႀကီးဦးညိဳကတည္ေဆာက္လွဴဒါန္းခဲ့သည္။ အေဆာက္အဦကို ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ပညာေရး၊ လူမႈေရးေရးႏွင့္က်န္းမာေရးကိစၥမ်ားကို အသံုးျပဳရန္ရည္ရြယ္ ခဲ့သျဖင့္အဂၤလိပ္တကၠသိုလ္အာဏာပိုင္မ်ားကပင္ အားေပးခဲ့ၾကသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားက စကားရည္လုပြဲမ်ားက်င္းပေလ့ ရွိရာတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံအဖို႔ အိႏိၵယျပည္ႏွင့္ ခြဲေရး၊ တြဲေရးျပႆနာေပၚလာေသာအခါ သမဂၢခန္းမေဆာင္မွာ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏စကားစစ္ထိုးရာဗိမာန္ျဖစ္လာခဲ့ပသည္။ ဦးဘေစာ၊ ေဒါက္တာဘေမာ္ စေသာေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ တကသခန္းမမွေဟာေျပာၾကရင္းစည္း႐ံုးေရးလုပ္ငန္းမ်ားလုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကသည္။
ေနာက္ပိုင္း တကသအသင္းကို ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ကိုႏု၊ ကိုေအာင္ဆန္း၊ ကိုေက်ာ္ၿငိမ္း၊ ကိုသိန္းေဖႏွင့္ ကိုရာရွစ္တို႔ တက္လာခ်ိန္မွစတင္ၿပီး နယ္ခ်ဲ႕တိုက္ပြဲ၊ နယ္ခ်ဲ႕ခံတပ္အေဆာက္အဦႀကီးျဖစ္လာခဲ့သည္။ ၁၃၀၀ ျပည့္ႏွစ္အေရးေတာ္ပံုမွ အဂၤလိပ္တို႔အား လက္နက္ႏွင့္တိုက္ခိုက္ႏွင္ထုတ္မႈအထိအရွိန္အဟုန္ျပင္းထန္ခဲ့သျဖင့္ လြတ္လပ္ေရး တိုက္ပြဲမ်ား၏ ေအာင္ဗိမာန္ႀကီးအျဖစ္ျမန္မာတစ္မ်ိဳးသားလံုးက ဂုဏ္ယူခဲ့ၾကသည္။ ဗိုလ္ေန၀င္းေခါင္းေဆာင္ေသာ စစ္အာဏာရွင္ အစိုးရအမ်ားစုသည္ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားဘ၀က တသက လႈပ္ရွားမႈမ်ားတြင္ ပါ၀င္ျခင္းမရွိခဲ့သလို၊ ျပည္သူလူထုက ကိုးစားေသာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားကို အၿမဲမနာလို ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တကသေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားရာဘူမိနက္သန္တကသအေဆာက္အဦႀကီးကို ၿဖိဳဖ်က္ရန္ အၿမဲဆင္ႀကံႀကံရြယ္လ်က္ရွိသည္။
ထို႔ေနာက္ ဇူလိုင္လ ၇ ရက္ေန႔က ေက်ာင္းသားမ်ားကို ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္စဥ္က ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား ေသဆံုးျခင္းမရွိ၊ အခ်ိဳ႕မွာ ဖမ္းဆီး၍ပင္မမိေသးဘဲ တကသ အေဆာက္အဦ မ်က္ႏွာၾကက္တြင္ ပုန္းေအာင္းေနသည္ဟု သတင္းကို ဗိုလ္ေန၀င္းသိရွိေသာအခါ တကသေခါင္းေဆာင္မွန္သမွ်ကို သတ္ျဖတ္ရန္ႏွင့္ တကသအေဆာက္အဦႀကီးကိုပါ ဇူလိုင္လ ၈ ရက္ေန႔တြင္ အၿပီးအျပတ္ဖ်က္ဆီးရန္အမိန္႔ေပးခဲ့ေလသည္။သမဂၢ႐ံုးကို ၿဖိဳဖ်က္ၿပီးေနာက္ ဗိုလ္ေန၀င္းဥကၠ႒အျဖစ္ေဆာင္ရြက္ေနေသာ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီက ``စည္းမဲ့
ကမ္းမဲ့ဘ၀ကိုျပင္ရမည့္တာ၀န္သည္ မိမိတို႔အေပၚက်ေရာက္ေနသျဖင့္ တပ္မေတာ္၏အား တစ္စိတ္တစ္ေဒသကိုသံုး၍ ေျဖရွင္းလိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္´´ဟုေၾကညာခဲ့၏။ ထိုေၾကညာခ်က္မွာ စစ္တပ္ကိုအံတုလွ်င္ ယခုထက္ႀကီးမားေသာလက္နက္ အင္အားႏွင့္ ေျဖရွင္းမည္ဟုရာဇသံေပးသည့္သေဘာသက္၀င္၏။
ထို႔ျပင္တကသအေဆာက္အဦကို ဖ်က္ဆီးၿပီးေနာက္ ျပည္သူတို႔အား အသံလႊင့္မိန္႔ခြန္းေျပာရာတြင္ သူကသတ္ျဖတ္လိုက္ေသာ ေက်ာင္းသားငယ္ကေလးမ်ားသည္ လက္နက္ဟူ၍ အပ္တိုတစ္ေခ်ာင္းမွမရွိၾကသည္ကိုသိပါလ်က္ႏွင့္ လက္နက္ကိုင္သူပုန္အဖြဲ႕ႀံကီးကိုရင္ဆိုင္ေနသည့္သဖြယ္ပံုႀကီးခ်ဲ႕၍ `ဓါးကိုဓါးခ်င္း၊ လွံကိုလံွခ်င္းရင္ဆိုင္ဖို႔အသင့္ရွိပါတယ္´ ဟု
ေဒါသပုန္သံႏွင့္အသံလႊင့္ေျပာၾကားခဲ့ျပန္သည္။ ဗိုလ္ေန၀င္းႏွင့္စစ္ဗိုလ္တစ္စုသည္ ဇူလိုင္လ ၇ ရက္ေန႔က ေက်ာင္းသားမ်ားကို သတ္ျဖတ္မႈႀကီးႏွင့္ႏိုင္ငံက အမြန္အျမတ္ထားသည့္
တကသအေဆာက္အဦႀကီးကို ဗံုးခြဲဖ်က္ဆီးမႈႀကီးတို႔ကို ေဒါသမႊန္ကာ စိတ္လိုက္မာန္္ပါ က်ဴးလြန္ခဲ့ျခင္းသည္ သူ႔အဖို႕ ႀကီးေလးေသာ ရာဇ၀တ္မႈႀကီးျဖစ္သလို၊ စစ္တပ္အဖို႔လည္း အမည္းစက္ႀကီးျဖစ္ေနသည္ကို စဥ္းစားမိေလသည္။ `ႏွံျပည္စုတ္ကို အေျမာက္ႏွင့္ပစ္´ သလို ရာဇ၀င္႐ိုင္းလုပ္ေဆာင္ခ်က္ကို တစ္ေန႔ေန႔တင္ လူထု၏ ဒဏ္ခတ္မည္ကို ေၾကာက္ေသြးျဖာလာၾကသည္။
မတရားက်ဴးလြန္ခဲ့ေသာရာဇ၀တ္မႈႀကီးအတြက္ တစိမ့္စိမ့္ေၾကာက္ဒူးတုန္လာၾကေသာအခါ တရားခံသည္ မိမိမဟုတ္ပါ။ တစ္ဦးကိုတစ္ဦးက လက္ညႇိဳးထိုး၍ အျပစ္ဖို႔ရင္း မိမိ၌ အျပစ္မရွိေၾကာင္းထုေခ်မႈမ်ားကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီဥကၠ႒ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းႏွင့္ဒုတိယဥကၠ႒ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေအာင္ႀကီးတို႔သည္ တစ္ဦးကို
တစ္ဦး တရားခံျဖစ္ေလဟန္ ေဖၚေကာင္လုပ္ၾကသည္မွာ ဗမာ့တပ္မေတာ္ႀကီးထိပ္သီးစစ္သားရင့္မာႀကီးမ်ားျဖစ္ၾကေသာ္လည္း သာမန္ဓါးျပလူဆိုးဂိုဏ္းတစ္ခုမွ်ေလာက္ပင္ ညီညြတ္မႈမရွိ။ အမွားကို၀န္ခံရန္သတိၱမရွိ၊ သူရဲေဘာေၾကာင္သူမ်ားသာ ျဖစ္ေၾကာင္းေပၚလြင္ေနေပသည္။
ထိုစဥ္က ဒုတိယကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ျဖစ္သူ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးက `တကယ္အမိန္႔ေပးတဲ့စာယူလာၿပီး၊ မရမ္းကုန္း ကိုေပးလာသူက ဗိုလ္သန္းစိန္ျဖစ္ပါတယ္။ သမဂၢၿဖိဳဖို႔ဒိုင္းနမိုက္ေတြကို အင္ဂ်င္နီယာတပ္ခြဲကိုမွာယူခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာမလံုေလာက္လို႔ ပင္မစစ္ပစၥည္းသိုေလွာင္ေရးမွာ သြားယူခိုင္းသူဟာ ဗိုလ္ေက်ာ္စိုးပါ။ စီအုိဒီတပ္မွဴး ဗိုလ္၀င္းကိုလိုက္ရွာၿပီး၊ အင္းတိုင္ကိုသြားေရာက္ယူရတာပါ။ ခြဲဖို႔အမိန္႔ေပးသူေတြကေတာ့ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးနဲ႔ လံုၿခံဳေရး ေကာင္စီဥကၠ႒ဗိုလ္ေက်ာ္စိုးျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ဒိုင္းနမိုက္ေတြဆင္ရတဲ့သူက
အင္ဂ်င္နီယာတပ္က ဗိုလ္မွဴးထြန္းရီ ျဖစ္ပါတယ္။ အားလံုးဒိုင္းနမိုက္ေတြဆင္ရတာဟာ ဇူလိုင္လ ၈ ရက္ေန႔ နံနက္လင္းအားႀကီးမွျဖစ္ပါတယ္။ လက္မွတ္ထိုးမည့္သူ အရာရွိႀကီးႀကီးမားမားမရွိလို႔ ျပႆနာတက္ေနတုန္း လမ္းေလွ်ာက္ရင္းေရာက္လာတာက ဗိုလ္မွဴးႀကီးသူရမင္းသိန္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူက၀င္ၿပီး ခြဲဖို႔အမိန္႔ လက္မွတ္ေရးထိုးေပးဖို႔ ဗိုလ္ထြန္းရီက ေျပာလို႔ သူကလက္မွတ္ေရးထိုးၿပီး ဒိုင္းနမိုက္ ခြဲတာျဖစ္ပါတယ္။´
`ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဗိုလ္မွဴးႀကီးလွဟန္နဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ (ေန၀င္း) အိမ္လိုက္အသြား ပါေမာကၡဆရာႀကီး ဦးကာကို ဗိုလ္လွဟန္က သမဂၢၿဖိဳဖို႔အမိန္႔ရတယ္လို႔ေျပာတာ ထပ္ၾကားရေတာ့အရဲစြန္႔ၿပီး ဗိုလ္ေက်ာ္စိုးရွိရာ အသံလႊင့္႐ံုကို တယ္လီဖုန္း ဆက္ၿပီး၊ အဲဒီကိစၥကိုရပ္ထားေပးပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုကြၽန္ေတာ္ေျပာပါ့မယ္ဆိုၿပီး၊ ဟိုေရာက္ေတာ့လည္း ဘာမွမေျပာဘဲ မလိမ့္တပတ္နည္းနဲ႕ထားခဲ့ပါတယ္´လို႔ ဗိုလ္မွဴးေအာင္ႀကီးသည္သူ၏စာတမ္းတြင္ ေ၀့လည္ေၾကာင္ပတ္ေရးသားေျဖရွင္း ထားေလသည္။
ဗိုလ္ေန၀င္းကလည္း တဖန္ အႀကိမ္ႀကိမ္ထိုကိစၥကို ေျဖရွင္းျပသည္။ သူ၏ေနာက္ဆံုးေန႔လူထက လက္မခံေတာ့ သျဖင့္ မဆလဥကၠ႒ႀကီးရာထူးမွထြက္ေပးရေသာ ၁၉၈၈ ခု၊ ဇူလိုင္လ ၂၃ ရက္ အေရးေပၚပါတီညီလာခံတြင္ -`အခုျပည္မွာျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အေရးအခင္းဟာ ၁၆ ရက္ေန႔ကစၿပီး၊ ၁၇ ရက္ေန႔မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သိရပါတယ္။ ၁၇ရက္ေန႔သိၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ရဲတို႔၊ ေကာင္စီတို႔နဲ႔ပဲ ထိန္းလို႔ႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ထင္တယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တယ္။ ေစာေစာက ကြၽန္ေတာ္ေျပာခဲ့တဲ့ေသြးထြက္သံယိုေတြမျဖစ္ေအာင္ဆိုတဲ့အထဲမွာ တပ္မေတာ္ကို ဟိုအေ၀းအဖြဲ႕ကေလး လည္းသံုး၊ဒီအေသးအဖြဲ႕ကေလးလည္းသံုးဆိုတာမ်ိဳးမျဖစ္ရေအာင္ တကယ္လိုတဲ့အခါမွာသံုးဆိုၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္မသိဘဲနဲ႔ တပ္မေတာ္ကိုမသံုးပါနဲ႔၊ ကြၽန္ေတာ္ ေျပာထားတယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ျပည္ၿမိဳ႕ကိစၥဟာေအးမသြားဘဲနဲ႔ ေရာင့္တက္လာၾက တယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ မေန႔ကေတာ့ ကို္င္း -စစ္တပ္၀င္ေပေတာ့ဆိုၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ခြင့္ျပဳလိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ေစာေစာက ကြၽန္ေတာ္ေျပာထားတာရွိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ႏိုင္ငံေရးက အနားယူေတာ့မယ္။ အနားယူေတာ့မယ္ဆိုေပမယ့္လို႔ ေနာင္အဖြဲ႕အစည္းေတြ တာ၀န္အျပည့္ကြပ္ကဲႏိုင္တဲ့အထိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံကို မပ်က္စီးရေအာင္၊ ကေသာင္းကနင္း မျဖစ္ရေအာင္ ဆက္ထိန္းရပါလိမ္မယ္။ အဲဒီထိန္းတဲ့အထဲမွာ တိုင္းျပည္တစ္ျပည္လံုး လူထုကိုကြၽန္ေတာ္သိေစခ်င္တယ္။ ေနာင္ကို လူစုလူေ၀းနဲ႔ ဆူဆူပူပူလုပ္လို႔ရွိရင္ေတာ့ စစ္တပ္ဆိုတာ ပစ္ရင္မွန္ေအာင္ပစ္တယ္၊ မိုးေပၚေထာင္ၿပီး ေျခာက္တာ မပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ ေနာင္ကို ဆူဆူပူပူလုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ စစ္တပ္ကိုသံုးလို႔ရွိရင္ေတာ့ အဲဒါဆူတဲ့လူေတြမသက္သာဘူးသာ မွတ္ေပေတာ့လို႔ ကြၽန္ေတာ္ဒီကေနေျပာပါတယ္။
လူစုလူေ၀းေရွ႕မွာ ကြၽန္ေတာ္စကားေျပာတာ ယခုအႀကိမ္ဟာေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ျဖစ္ႏိုင္တာမို႔ ညီလာခံနဲ႔ပတ္သက္သည့္အခ်က္အလက္ေတြ တင္ျပၿပီးတဲ့ေနာက္ ေက်ာင္းသားမ်ား ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီတစ္ဖြဲ႕လံုးအေပၚအထင္လြဲေနသည့္အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို တင္ျပပါရေစ။ တကၠသိုလ္သမဂၢအေဆာက္အဦကို ၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ ၈ ရက္ေန႔နံနက္တြင္ေဖာက္ခြဲဖ်က္ဆီးခဲ့သည္ကို အမ်ားသိၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ ပထမ ဇူလိုင္လ ၇ ရက္ေန႔ညေန ကြၽန္ေတာ္ေဆာင္ရြက္သည့္အပိုင္းကိုေဖၚျပမွ ထိုေန႔က အျဖစ္အပ်က္မ်ား အေၾကာင္းျပည့္စံုမည္ျဖစ္၍ ေဖၚျပပါမည္။ ထိုေန႔ညေန ၅ နာရီခန္႔တြင္ ေသနတ္ပစ္သံၾကား၍ ကြၽန္ေတာ္က တယ္လီဖုန္းျဖင့္ ဗိုလ္ေက်ာ္စိုးကို အေျခအေနေမးရာ ဆရာႀကီး ဦးကာတို႔ မိသားစုအား ေဘးကင္းသည့္ေနရာသို႔ပို႔ထားၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႕နဲ႔ ရဲ ၈ ဦး၊ ၉ ဦး ခန္႔ ဒဏ္ရာရေၾကာင္းျပန္ေျပာပါတယ္။
ဆူပူသူေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားကိုမမိေသးေၾကာင္း၊ သမဂၢအေဆာက္အဦ အတြင္းတြင္ အခ်ိဳ႕ရွိေၾကာင္းေျပာသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္က ရဲမ်ား၊ တပ္မေတာ္သားမ်ား ေနာက္ထပ္ အနာတရ မရွိရေအာင္ ေအာက္ပါအတိုင္း ေဆာင္ရြက္ရန္အႀကံေပးညႊန္ၾကားပါသည္။
(က) သမဂၢအေဆာက္အဦအတြင္းရွိသူမ်ားကို အေဆာက္အဦမွထြက္ကာ အဖမ္းခံရန္အသံခ်ဲ႕စက္ျဖင့္ ေျပာရန္၊ ထြက္မလာပါက
လက္နက္ႀကီးမ်ားသံုးမည္ဆိုသည့္အခ်က္ထည့္ေျပာရန္။
(ခ) အသာတၾကည္ထြက္၍အဖမ္းမခံပါက (ရီကြိဳင္းလက္ဂန္း) ျဖင့္ ပစ္ဖမ္းရန္၊ လိုအပ္ပါက (ရီကိြဳင္းလက္ ဂန္း) သံုးရန္။
အထက္ပါအခ်က္တို႔ကို မေမွာင္ခင္ၿပီးေအာင္ေဆာင္ရြက္ရန္လို႔ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ အေရးႀကီးတာကို ကြၽန္ေတာ္ေျပာပါ့မယ္။ ထိုေဖာက္ခြဲဖ်က္ဆီးရန္အတြက္ ေဆြးေႏြးျခင္း၊ ဆံုးျဖတ္ျခင္း တို႔တြင္ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ၀င္အခ်ိဳ႕တို႔မပါခဲ့ပါ။ ဇူလိုင္လ ၈ ရက္ေန႔နံနက္တြင္ ဗံုးႀကီးႀကီးတစ္လံုးေပါက္ကြဲသကဲ့သို႔ အလြန္ျပင္းထန္ေသာျမည္ဟည္းသံႀကီးၾကားသျဖင့္ စံုစမ္းေတာ့မွ သမဂၢအေဆာက္အဦကို ဒိုင္းနမိုက္တို႔နဲ႔ဖ်က္ဆီး လိုက္ေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္သိရပါတယ္။ အျခားေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ၀င္အေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ထိုေပါက္ကြဲသံၾကားၿပီးမွ သိၾကရပါတယ္။ သို႔ေသာ္အသံလႊင့္႐ံုတြင္ ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီ၀င္အခ်ိဳ႕တို႔ျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားေသာလံုၿခံဳေရးေကာင္စီ၀င္ အားလံုးႏွင့္ လံုၿခံဳေရးတာ၀န္ယူရေသာ လံုၿခံဳေရးေကာင္စီဥကၠ႒ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေက်ာ္စိုး ေကာင္စီ၀င္အားလံုးႏွင့္ လံုၿခံဳေရးတာ၀န္ ယူရေသာအရာထမ္းမ်ားေရာက္ေနၾကပါတယ္။ ထိုသူမ်ားမွာ လံုၿခံဳေရးေကာင္စီဥကၠ႒ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေက်ာ္စိုး၊ ဗိုလ္မွဴးႀကီး လွဟန္၊ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေစာျမင့္ (မွဴးသမိန္)၊ ဗိုလ္မွဴးႀကီးဘနီ၊ အရာရွိမ်ားထဲမွ ေထာက္လွမ္းေရးဗိုလ္မွဴးႀကီးေမာင္လြင္၊ ရဲမင္းႀကီးဦးဘေအးတို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ထိုသူတို႔အျပင္ အျခားလူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္းရွိၾကပါတယ္။ ထိုဇူလိုင္လ ၈ ရက္ေန႔ သမဂၢအေဆာက္အဦကို ၿဖိဳလုိက္ေၾကာင္းသိၿပီးေနာက္ ဗိုလ္ေက်ာ္စိုးကိုေခၚ၍ေမးရာ ၇ ရက္ေန႔ ညေနက ကြၽန္aတာ္က သမဂၢအတြင္း၀င္ေရာက္ေနသည့္ ဆူပူသူေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ဖမ္းဆီးရာတြင္ လိုအပ္လွ်င္ (ရီကြိဳင္းလက္ဂန္း) ကိုသံုးႏိုင္သည္ဆိုသည့္အခ်က္ကို သမဂၢအေဆာက္အဦအဖ်က္ခိုင္းသည္ဟု ယူဆသျဖင့္ ဖ်က္လိုက္သည္ဟု ေျဖပါတယ္။ ဒီလိုဆိုရင္လည္း စုေပါင္းေခါင္းေဆာင္မႈက်င့္သံုးတယ္လို႔ လက္ခံထားျခင္းေၾကာင့္ ေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္အေနျဖင့္ ဓါးဓါးခ်င္း လံွလံွခ်င္းဆိုတဲ့ စကားလံုးမ်ား ပါတဲ့ေၾကညာခ်က္ကို အသံလႊင့္လိုက္ပါတယ္။
ေနာက္သံုးေလးလၾကာၿပီးေသာ္ ကြၽန္ေတာ္က အရက္မူးမူးနဲ႕ သမဂၢအေဆာက္အဦကိုဖ်က္ဖို႔ အမိန္႔ေပးတယ္ဟု ႏိုင္ငံျခားသတင္းစာဆရာတို႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းတြင္ ေျပာဆိုေနတာၾကားရလို႔ ဗိုလ္ေက်ာ္စိုးကို ကြၽန္ေတာ္အရက္မူးၿပီး ဖ်က္ဖို႔ အမိန္႔ေပးတယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းကို တရားခံလုပ္ထားတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဇူလိုင္လ ၇ ရက္ကအျဖစ္ အပ်က္ကို ေျပာျပခိုင္းပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ဗိုလ္ေက်ာ္စိုးက အျဖစ္အပ်က္အမွန္ကို ေျပာျပပါေတာ့မယ္။ အရင္က ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီတက္ခါစတြင္ စိတ္၀မ္းကြဲေနၾကတာ မေပၚေအာင္လို႔ ဖံုးဖံုးဖိဖိ ေျဖခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ အျဖစ္အပ်က္ အမွန္မွာ ထို ၇ ရက္ေန႔က အသံလႊင့္႐ံုရွိလူစုထဲမွ တစ္ဦးတစ္ေယာက္က ဒီသမဂၢအေဆာက္အဦႀကီးဟာ သူပုန္ဌာနခ်ဳပ္ ျဖစ္ေနတယ္။ ဖ်က္ပစ္လွ်င္ေကာင္းမယ္လို႔စေျပာရာမွ ဖ်က္သင့္၊ မဖ်က္သင့္ေဆြးေႏြးၾကပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ (ေန၀င္း)ကို အသိေပးၿပီး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သေဘာတူလွ်င္ ဖ်က္မယ္လို႔ဆံုးျဖတ္ၾကပါတယ္။ ထိုစဥ္ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထံ သူသြားၿပီးတင္ျပမယ္။သေဘာတူမတူအေျဖယူခဲ့မယ္ေျပာၿပီး၊ ကိုလွဟန္ကိုေခၚ၍ကားျဖင့္ ထြက္သြားပါတယ္။ ထို႔ေနာက္ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးအသံလႊင့္႐ံုသို႔ျပန္လာၿပီး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က သေဘာတူလိုက္ၿပီဟုေျပာသျဖင့္ အသံလႊင့္႐ံုရွိလူသိုက္တို႔ သမဂၢအေဆာက္အဦကို ဖ်က္ဖို႔ပစၥည္းမ်ားစုၿပီး ဖ်က္လိုက္ပါတယ္။ ထိုအေျဖကိုရၿပီးေနာက္ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးမပါဘဲ က်န္ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ၀င္မ်ားကိုေခၚ၍ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီး ကြၽန္ေတာ့္ကိုမတင္ျပဘဲ အသံလႊင္႐ံုရွိလူသိုက္ကို ကြၽန္ေတာ္ သေဘာတူလိုက္ၿပီလုိ႔ ေျပာတဲ့အေၾကာင္းကို တင္ျပခဲ့ပါတယ္။
ထိုအေၾကာင္းမွန္ကိုသိၿပီးေနာက္ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးကို ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕႐ံုးခန္းသို႔ေခၚ၍ သမဂၢအေဆာက္အဦဖ်က္ရန္ ကြၽန္ေတာ္သေဘာတူတယ္လို႔ေျပာတာကို ကုိယ္သိၿပီးၿပီ၊ အဲဒီေတာ့ ကိုယ့္လူေခါင္းေဆာင္လုပ္ခ်င္ရင္၊ ေခါင္းေဆာင္ႏိုင္ မယ္ထင္ရင္ ကုိယ္ထြက္ေပးမယ္။ ကိုယ္ထြက္ရမလား၊ ကိုယ္လူထြက္ရမလား၊ ဆံုးျဖတ္ေပေတာ့ဟု ကြၽန္ေတာ္ကေျပာရာ သူထြက္ပါမယ္ဆိုၿပီး သူ႔အခန္းျပန္သြားကာ ထြက္စာတင္ခဲ့ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္တင္ျပတာကို မွန္ေၾကာင္းသက္ေသအေထာက္အထားမ်ားတင္ျပပါမယ္။ ပထမအေထာက္အထား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ႀကီး ၁၉၈၈ ခု၊ ေမလ ၉ ရက္ေန႔စြဲျဖင့္ ေရးသည့္ စာတမ္းစာမ်က္ႏွာ ၂၄ ဒုတိယစာေၾကာင္းမွစ၍ပါေသာ တရားခံျဖစ္ရတဲ့ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးဆိုသူဟာ ဗိုလ္မွဴးႀကီးလွဟန္နဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အိမ္လိုက္အသြား ပါေမာကၡခ်ဳပ္ဆရာႀကီး ဦးကာ ေခတၱေရႊ႕ေနတဲ့ အင္းလ်ားကန္ဟုိတယ္နားက တစ္ထပ္တိုက္ကေလးမွာ ဆရာႀကီးဦးကာကို ဦးလွဟန္က သမဂၢ ကိုလည္း ၿဖိဳဖို႔အမိန္႔ရတယ္လို႔ေျပာတာထပ္ၾကားရေတာ့ အရဲစြန္႔ၿပီး
ဗိုလ္ေက်ာ္စိုးရွိရာ အသံလြင့္႐ံုကို တယ္လီဖုန္းဆက္ၿပီး အဲဒီကိစၥကိုရပ္ထားေပးပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ကြၽန္ေတာ္ေျပာပါ့မယ္ဆိုၿပီး၊ ဟိုေရာက္ေတာ့လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ဘာမွမေျပာဘဲ မလိမ့္တပတ္နည္းနဲ႔ ထားခဲ့သူျဖစ္ပါတယ္ဆိုတဲ့အခ်က္၊ ဒါသူေရးထားတဲ့အထဲက ဒါပထမအခ်က္။ သက္ေသခံဒုတိယ သက္ေသအေထာက္အထားက ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ သက္ဆိုင္ရာပုဂိၢဳလ္ေတြကိုေခၚၿပီး၊ သူတို႔သိတာေတြကို အမွန္အတိုင္းေရးၾကပါလို႔ေျပာတဲ့အခါက်ေတာ့ ဗိုလ္မွဴးႀကီးလွဟန္တင္ျပတဲ့စာတမ္းထဲမွာ အဲဒီသူ႔စာေလး ကြၽန္ေတာ့္ ဆီမွာရွိပါတယ္။ အဲ သူတင္တဲ့စာတမ္း၊ စာမ်က္ႏွာ ၅ စာေၾကာင္းေရ ၄ မွာ ထိုအခ်ိန္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ႀကီးလည္း ေရာက္လာပါတယ္။ သမဂၢကိစၥေျပာတဲ့အခါ ေနၾကဦး၊ ကြၽန္ေတာ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးဆီသြားၿပီး တင္ျပအမိန္႔ေတာင္းမယ္လို႔ေျပာၿပီး၊ ကြၽန္ေတာ့္အားေခၚၿပီးထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ လမ္းတြင္ ဗိုလ္မွဴးႀကီးတင္စိုးအိမ္တြင္ရွိေသာ ဆရာႀကီးဦးကာထံ၀င္၍ သတင္းေမးပါတယ္။ ေသဆံုးသူ၊ ဒဏ္ရာရသူေက်ာင္းသားမ်ားအေရအတြက္လည္းေျပာခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္က ဆရာႀကီးကို သမဂၢအေဆာက္အဦကို ဖ်က္မယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေျပာခဲ့ပါေသး တယ္။ ထို႔ေနာက္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ဦး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးထံဆက္လက္သြားပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ေတြ႕တဲ့အခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ႀကီး က အေျခအေနမ်ားတင္ျပပါတယ္။ တင္ျပရာတြင္ သမဂၢအေဆာက္အဦကိစၥမပါပါ။ ျပန္ရန္ကားေပၚတက္ပါတယ္။ ကားေပၚေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဟိုကိစၥမေျပာရေသးဘူးလို႔ သတိေပးပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ႀကီးက ေနပါေစလို႔ေျပာသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဘာမွမေျပာဘဲ ဆိတ္ဆိတ္ေနလိုက္ပါတယ္။ အသံလႊင့္႐ံုသို႔ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ႀကီးက ဗိုလ္မွဴးႀကီးေက်ာ္စိုးအား (အိုေက) ဟုေျပာလိုက္သည္ကိုၾကားရပါတယ္။ ဆိုတဲ့အခ်က္တို႔ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဒီအခ်က္ အလက္ေတြဟာ ကြၽန္ေတာ္ေစာေစာကေျပာခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ္မသိဘဲနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္သိေလဟန္၊ ကြၽန္ေတာ္ခိုင္းေလဟန္၊ တျခားလူေတြကို ေျပာလို႔ ကြၽန္ေတာ္သေဘာတူၿပီဆိုၿပီး၊ တျခားလူေတကဖ်က္လိုက္တာအဲဒီေတာ့အထက္က အခ်က္ေတြကိုေလ့လာၿပီးေတာ့ သမဂၢအေဆာက္အဦကိုဖ်က္တဲ့ကိစၥမွာ မည္သူတရာခံအစစ္ ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို လူထုတစ္ရပ္လံုးက မိမိတို႔ဖာသာ ဆံုးျဖတ္ၾကပါေတာ့လို႔ တင္ျပရန္ စကားေျပာျခင္းကို အဆံုးသတ္လိုက္ပါတယ္ ဟု ဗိုလ္ေန၀င္းက တိုင္းျပည္သို႔ရွင္းျပခဲ့ေလသည္။
ဗိုလ္ေန၀င္း၏ေနာက္ဆံုးေန႔ မ်က္ေျဖလကၤာစာတမ္းႀကီးမွာ ကာရန္မညီ၊ စာသားမေခ်ာ မုသာ၀ါဒလိမ့္လံုးမ်ားသာျဖစ္ေလသည္။
ဇူလိုင္လ ၇ ရက္ေန႔ေသြးေခ်ာင္းစီးလူသတ္ပြဲႀကီးႏွင့္ပတ္သက္၍-
(က) ဗိုလ္ေန၀င္းက ေစာေစာကမသိ ေသနတ္သံၾကားမွသိရသည္ဟုေျဖရွင္းျခင္းသည္ လိမ္ညာေသာမုသားသာျဖစ္ သည္။
ေက်ာင္းသားတို႔ေဟာေျပာခ်က္ကို သူ႔ထံသို႔ႀကိဳးမဲ့အသံဖမ္းစက္ျဖင့္ လႊင့္ေပးေနေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသား မ်ား၏အသံကို စိတ္ဆိုးကာ သတ္ျဖတ္ခြင့္အမိန္႔ထုတ္ခဲ့သည္မွာ ဗိုလ္ေန၀င္းကိုယ္တိုင္ပင္ျဖစ္သည္။
(ခ) ထိုစဥ္က တပ္ဦးမွ ပစ္မိန္႔ေပးရသူဗိုလ္စိန္လြင္ (ေနာင္သမၼတျပဳတ္) က မိမိသည္ ဗိုလ္ေန၀င္း၏အမိန္႔အရ ပစ္မိန္႔ေပးခဲ့ပါသည္ဟု မဆလပါတီပ်က္ေသာအခါတြင္ ေျဖရွင္းထုတ္ေဖၚခဲ့သည္။
(ဂ) ေက်ာင္းသားမ်ားလက္ခ်က္ႏွင့္ ရဲ ၇ ဦး၊ ၈ ဦးဒဏ္ရာရရွိသည္ဟု ဗိုလ္ေန၀င္းကေျပာသည္မွာလည္း လိမ္ညာေသာ မုသားသာျဖစ္သည္။
အေဆာင္၀င္းတံခါးမွန္သမွ်ကို ေက်ာင္းသားမ်ားက ပိတ္ထားခိုက္ ျပင္ပရွိစစ္တပ္က ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္ခ်ိန္တြင္ တကၠသိုလ္ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ရဲတစ္ေယာက္မွမရွိ။ ေက်ာင္းသားတို႔က ရဲတို႔အား ရန္ျပဳရန္မျဖစ္ႏိုင္ေခ်။
(ဃ) တကသေဆာက္အဦမ်က္ႏွာၾကက္တြင္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားကို သတ္ျဖတ္ရန္ဦးတည္ခ်က္ျဖင့္ အေဆာက္အဦးႀကီးကို ဖ်က္ေစအမိန္႔ေပးသူမွာ ဗိုလ္ေန၀င္းျဖစ္သည္။ မဖ်က္ရန္ဟန္႔တားေလဟန္ေျပာေသာ ဒုတိယကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေအာင္ႀကီးလည္း တာ၀န္ရွိေပသည္။
(င) တသကကိုဖ်က္စီးၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္တြင္ ဘာေၾကာင့္ဖ်က္ရသည္ဟု ေတာ္လွန္ေ၇းေကာင္စီ၏ေၾကညာခ်က္တြင္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီသည္ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ဘ၀ကိုျပင္ရမည့္ တာ၀န္သည္ မိမိတို႔အေပၚတြင္ က်ေရာက္ေနသျဖင့္ တပ္မေတာ္၏ အားတစ္စိတ္တစ္ေဒသကိုသံုး၍ေျဖရွင္းလိုက္ရျခင္းသည္ ဟု သတင္းစာတို႕မွ ေရးသားထုတ္ျပန္ခ်က္တို႔ကို
ေလ့လာ ၾကည့္ပါက ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီဥကၠ႒ ဗိုလ္ေန၀င္းက မိမိမသိပါ။ မိမိပါ၀င္ ျခင္းမရွိပါဟု ေျပာသည္မွာ လယ္ျပင္တြင္ဆင္သြားသကဲ့သို႔ ထင္ရွားေနေသာမုသားသာျဖစ္ပါသည္။
(စ) ယခုျဖစ္ပ်က္သည့္ကိစၥသည္ ေက်ာင္းသားကိစၥတစ္ခုတည္းမဟုတ္ဘဲ၊ ႏိုင္ငံေရးအေမွာင့္ပေယာဂမ်ားဖမ္းစားတယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရိပ္စားမိပါတယ္ ဟု ဗိုလ္ေန၀င္း၏သမဂၢဖ်က္ရေၾကာင္း ကိုယ္တိုင္အသံလႊင့္ခ်က္၌ ေက်ာင္းသားမ်ားေနာက္ကြယ္မွ ဗကပတို႔ ပါေလဟန္ေျပာသည္မွာလည္း လိမ္ညာလီဆယ္ခ်က္ပင္ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္က ဗိုလ္ေန၀င္းက ၿမိဳ႕ေပၚရွိ လက္နက္ခ်ဗကပမ်ားကို သိမ္းသြင္းကာ ေတာတြင္းရွိ ဗကပမ်ား အလင္း၀င္ရန္ စကားကမ္းလွမ္းေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားတို႕လႈပ္ရွားမႈသည္ ျပင္ပ ပေယာဂမပါသည္ကို သိပါလ်က္ သတ္ျဖတ္မႈႀကီးႏွင့္ ဖ်က္ဆီးမႈႀကီးကို လူထုကလက္ခံေအာင္ လီဆယ္ေျပာဆိုခ်က္သာျဖစ္သည္။
(ဆ) ေက်ာင္းသားမ်ားအား သတ္ျဖတ္ၿပီးေနာက္၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို အေျပာဘ၀မွာနစ္မြန္းေစျခင္းအားျဖင့္ အလုပ္ ပ်က္ကြက္ေအာင္ရည္စူးၿပီး တမင္လုပ္ေနၾကတယ္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ေနာက္ထပ္ဘာမွ မျပာလိုေတာ့ပါဘူး။ အနည္းဆံုး ဓါးကို ဓါးခ်င္း၊ လံွကို လွံခ်င္း ရင္ဆိုင္ဖို႔သာရွိပါေတာ့တယ္။ ဟု ေျပာသည္မွာ ေဒသသံႏွင့္တုန္ရီ ေနသည္ကို ၾကားရသူလူထုက သိရွိနားလည္ၾကသည္။ ဗိုလ္ေန၀င္းရာထူးမွဆင္းေပးရေသာ ၈၈ ခုနစ္က `စစ္တပ္ဆိုတာ ပစ္ရင္မွန္ေအာင္ပစ္တယ္၊ မိုးေပၚေထာင္ၿပီး ေျခာက္တာမပါဘူး၊ ေနာင္ကို ဆူဆူပူပူလုပ္တဲ့သူ ေတြ႕ေတာ့ မသက္သာဘူးလို႔သာမွတ္ေပေတာ့´ ဟု ေျပာေသာမိန္႔ခြန္းႏွင့္တစ္သံတည္းျဖစ္သည္ကို လူထုက ေနာေၾကေနၿပီျဖစ္သည္။
(ည) ထိုစဥ္က လက္ေတြကသတ္ျဖတ္႐ံုမွ်သာမက ႏႈတ္မွလည္း စစ္ေၾကညာခဲ့ပါလ်က္ ေနာက္ပိုင္းမွ သူသတ္သည္ ငါသတ္သည္၊ သူဖ်က္သည္ ငါဖ်က္သည္ဟု တစ္ဦးအေပၚ တစ္ဦးလက္ညိႇဳးထိုး၍ ေဖၚေကာင္လုပ္ၾကေစကာမူ၊ ေခါင္းေရွာင္ေစကာမူ၊ ဗိုလ္ေန၀င္းသည္ အဓိကတရားခံသာျဖစ္သည္ကို လူထုက ေမ့မရႏိုင္ေပ။
မည္သို႔ဆိုေစ ယခုအခါ `ဆဲဗင္းဂြၽန္လိုင္´ ေခၚ ဇူလိုင္လ ၇ ရက္ေန႔ ေသြးေျမက်ခဲ့ရေသာ ေက်ာင္းသားအေရး ေတာ္ပံုႀကီးသည္ယခုအခါ ၄၅ ႏွစ္သို႔ တိုင္ခဲ့ၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း လူထုတစ္ရပ္လံုးသည္ ထို ေသြးစြန္းခဲ့ရေသာ ဇူလိုင္လ ၇ ရက္ေန႔ ကိုဦးေႏွာက္ကေမ့ေပ်ာက္သြားသည့္တိုင္ ႏွလံုးသားက ဥဒါန္းမေက် အစဥ္သတိရလ်က္ ရွိေနမည္မွာ မလြဲဧကန္ပင္တည္း။ ယခုအခါ၌လည္း ဗိုလ္ေန၀င္း၏မ်ိဳးဆက္သစ္လက္ပါးေစ စစ္အာဏာရွင္တို႔သည္ ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုႀကိးေအာင္ျမင္ေရးအတြက္ ႐ုန္းကန္တိုက္ပြဲေနေသာ ရဟန္းရွင္လူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားပါ၀င္သည့္ ျပည္သူလူထုတစ္ရပ္လံုးအား နည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ ၿဖိဳခြင္းရန္ ဆင္ႀကံႀကံလ်က္ရွိရာ ေတာ္လွန္ေရးသတိအစဥ္ရွိေစရန္ တပ္လွန္႔ ႏိႈးေဆာ္လိုက္ရပါသည္။
ဒီမုိကေရစီီအေရးေတာ္ပၾံုကီးလံံုး၀ (လံံုး၀) ေအာင္ရမည္။
Labels: ေမ့မရသည့္ သမုိင္းမ်ား |
သိပ္ေကာင္းတဲ႔ အေရးအသားပဲဗ်ာ.
ၾကက္သီးေတြထျပီး မ်က္ရည္ေတြေတာင္ ၀ဲတယ္.
အေရးေတာ္ပုံေအာင္ရမည္...