Ko Poe Zay

(orginal end)-->
 
ကဗ်ာ စာမ်က္ႏွာ
သတင္း စာမ်က္ႏွာ
စကားစျမည္

ျမန္မာ စာအုပ္မ်ား
၀တၴဳတို၊ ၀တၴဳရွည္၊ ကဗ်ာ၊ မွတ္သား ဖြယ္ အေထြေထြ စာအုပ္မ်ား အပါအ၀င္ ျမန္မာ အီးဘုတ္ (E-book) စာအုပ္ေပါင္း ၅၀၀ ေက်ာ္အား အခမဲ့ ဖတ္႐ႈႏိုင္ပါတယ္ခင္ဗ်ား။
Other things
test
လြတ္ေျမာက္ေရးတုိက္ပဲြေတြဆီ က်ေနာ္လာခဲ့တယ္.. (၃)
Tuesday, July 24, 2007


ၾသဂုတ္လလယ္ေက်ာ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ စထြက္ခဲ့ပါၿပီ…အဲဒီအခ်ိန္မွာ နဂုိအတုယူလာတဲ့ မွတ္ပုံတင္ မရွိေတာ့တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ကုိယ့္ကိုယ္ပုိင္ကိုပဲ သုံးပါတယ္။ သြားေတာ့ သုံးေယာက္။ တေယာက္က က်ေနာ္တုိ႔ကို လုိက္ပို႔တာပါ။ သူက ေတာထဲ သြားတဲ့အေတြ႔အၾကဳံရွိခဲ့ဘူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက က်ေနာ္တုိ႔ကို ၾကာအင္းဆိပ္ၾကီးအထိ လုိက္ပုိ႔ေပးၿပီးျပန္ ရမွာပါ။

ဖားေအာက္ကေနၿပီး ေမာ္လၿမိဳင္ကို ျပန္သြားရပါတယ္။ အဲဒီမွာ သေဘာၤစီးရမွာပါ။ ေနာက္က်မွ သိရတာပါ။ အေပါင္ဘူတာတုိ႔၊ က်ဳိက္ထုိဘူတာတုိ႔ကေန ဆင္းၿပီး ေတာဘက္ကို ဆုိက္ကားတစီးငွားၿပီးသြားလုိက္ရင္ ၿမိဳ့ျပင္ထြက္တာနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ သြားမယ့္ေနရာဆီ ေရာက္သြားတာပါပဲ။ ဒါလည္း ေတာထဲေရာက္မွ သိရတာပါ။ အခုေတာ့ ကုန္းတတန္၊ ေရတတန္နဲ႔ အသည္းထိတ္ထိတ္သြားရေတာ့တာပါ။


ေမာ္လၿမိဳင္ကေန သေဘာၤစီးေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ လုိက္ပုိ႔တဲ့ ရဲေဘာ္က တစု၊ ကိုေမႊးၾကိဳင္က တေယာက္တည္း သပ္သပ္ ျခားထားတဲ့ သံဇကာကို ေက်ာခ်င္းကပ္ၿပီး လူခြဲစီးပါတယ္။ တစုံတခုျဖစ္ရင္ တေယာက္ေယာက္ု လြတ္ေအာင္ပါ။ ဒါနဲ ႔က်ေနာ္တုိ႔လည္း ဒီခရီးကိုသြားဖူးတဲ့ ဟန္ေဆာင္ေပမယ့္ ဘယ္လုိမွ ေဒသခံနဲ႔ကို မတူႏုိင္ပါဘူး။ ေမာ္လၿမိဳင္နဲ႔ ဆိပ္ၾကီး(ၾကာအင္းဆိပ္ၾကီးလုိ႔သာ တြဲေခၚတာ၊ ဆိပ္ၾကီး သတ္သတ္၊ ၾကာအင္းကသပ္သပ္ပါ) ရဲ့ အလယ္ဗဟိုေလာက္မွာ ဆိပ္ကမ္းတခုကို (ေခ်ာင္းႏွစ္ခြဆိပ္ကမ္းထင္တယ္။) ကပ္ပါတယ္။ အဲဒီမွာတင္ ရဲေတြတက္လာပါတယ္။ အဲဒီ ေဘးတေလွ်ာက္က မြန္တပ္နဲ႔ ကရင္တပ္ေတြ ၾကီးစုိးတဲ့ေဒသဆုိေတာ့ သူတုိ႔က လုံၿခဳံေရးအရ လုိက္ရသလုိ၊ ေနာက္ ခရီးသည္ေတြကို စစ္ဖုိ႔ပါ။ ဒီမွာတင္ က်ေနာ္တုိ႔ ေျမြစကိုက္ေတာ့တာပါဘဲ။

သူတုိ႔ထုတ္ထားတဲ့ အမိန္႔က ရန္ကုန္နဲ႔ အထက္ဘက္ကလာတဲ့လူေတြကုိ စစ္ရမယ္။ မသကၤာရင္ ဖမ္းရမယ္ဆုိၿပီး ထုတ္ထားတာပါ။ အဲဒီမွာ သေဘာၤထြက္ၿပီးစစစ္တာက ရဲေဘာ္ေမႊးၾကိဳင္ထုိင္တဲ့ ဘက္ျခမ္းကိုပါ။ အဲဒီမွာ သူ႔မွတ္ပုံတင္က ပဲခူးအေနာက္ျခမး္ဆုိေတာ့ ၿငိသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ပါလာတဲ့ ရဲတပ္ၾကပ္ၾကီး ကပ္ၿပီး ေခၚသြားၿပီး မွ ပုိက္ဆံေပးလုိက္တာ အဆင္ေျပသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ သူက နဂုိထုိင္တဲ့ေနရာကိုျပန္လာၿပီး ေက်ာခ်င္းကပ္အေန အထား နဲ႔ အေျခအေနကို ရွင္းျပပါတယ္။ က်ေနာ့္ကိုလည္း ပုိက္ဆံေပးလုိက္ဖုိ႔ေျပာတယ္။ တြက္ၾကည့္ေတာ့ ပုိက္ဆံက ၄၀၀ က်ပ္ေလာက္ပဲ ရွိတာ။ ေနာက္က်ေနာ္က ဒါမ်ဳိးတခါမွ ေပးဖူးတာမဟုတ္ေတာ့ ေပါက္တဲ့နဖူးမထူးေတာ့ဘူး၊ ေနာက္ဒီေလာက္လည္း ဒီေကာင္ေတြ ၾကည့္မွာမဟုတ္ဘူးလုိ႔ ထင္လုိက္မိိတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔အလွည့္ေရာက္ေတာ့ ရန္ကုန္မွတ္ပုံတင္ ဆုိေတာ့ ေမးေတာ့တာေပါ့။ဘာလုပ္မလုိ႔လဲ၊ ဘာကိစၥနဲ႔လာတာလဲ၊ အသိရွိလား စသျဖင့္။ က်ေနာ္တုိ႔က ေက်ာင္းပိတ္ရက္ျဖစ္ေနလုိ႔ ေမာ္လၿမိဳင္က အမ်ဳးိေတြဆီ လာလည္တာကဆက္ၿပီး စိးပြားေရးလုပ္ငန္းေလးဘာေလး စနည္းနာတာလုိ႔ ျပန္ေျဖလုိက္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ မင္းတုိ႔က ဆိပ္ၾကီးကိုလာတာ အသိရွိလုိ႔လား ေမးေတာ့ ဖ်တ္ခနဲ သတိရလုိက္တာ ကိုးတန္းႏွစ္က က်ေနာ္နဲ႔ အီစီကလီ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေကာင္မေလးကိုပါ။ အဲဒါနဲ႔ ရွိပါတယ္ေပါ့၊ က်ေနာ္နဲ႔ပါလာတဲ့ ရဲေဘာ္ကလည္း သူလည္း ရွိပါတယ္၊ ဘယ္ေနရာမွာ ေနပါတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ခင္ေၾကာင္း အာရေတာ့တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔က မင္းတုိ႔ မွတ္ပုံတင္ေတြ သိမ္းထားမယ္။ ၿပီးရင္ ဆိပ္ၾကီးေရာက္မွ ဆက္စီစဥ္မယ္ေပါ့။ ရပါတယ္ ဆုိၿပီး ျပန္ေျပာလုိက္ရေပမယ့္ ရင္ကေတာ့ စုိးထိတ္ေနပါၿပီ။

ဒီလုိနဲ႔ ရဲတေယာက္ ေစာင့္ၾကည့္ေနေတာ့ ဘာမွ တုိင္ပင္လုိ႔မရ။ သူ သတိတခ်က္ မထားမိတဲ့အခ်ိန္မွာ ရဲေဘာ္ေမႊးၾကိဳင္ကေျပာတယ္။ ေရာက္ၿပီး ဟုိဘက္ကမ္းက နာရီ၀က္ေစာင့္မယ္။ မလာရင္ သူေတာ့ သြားမယ္ ဆုိၿပီး ေျပာတယ္။ အိုေက.. ေပါ့ေလ က်ေနာ္ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။

ဒီလုိနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ဆိပ္ၾကီးကို ေရာက္သြားပါၿပီ။ က်ေနာ္တုိ႔ကို မဆင္းခုိင္းပါဘူး။ ခရီးသည္အားလုံးကုန္ေတာ့မွ (ရဲေဘာ္ေမႊးၾကိဳင္လည္း ဆင္းသြားပါၿပီ) က်ေနာ္တုိ႔ကို လာေခၚတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ကို သေဘာၤဆိပ္မွာ အ၀င္အထြက္လာၾကည့္တဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးႏွစ္ေယာက္လက္ထဲ လူေရာ၊ မွတ္ပုံတင္ပါ ေပးရင္း အက်ဳိးအေၾကာင္းေတြ ရွင္းျပလုိ႔ထားခဲ့ေတာ့တယ္။

ေထာက္လွမ္းေရးႏွစ္ေကာင္လုံးက ခပ္ပုပု…၊ ဒါေပမယ့္ တေယာက္က မ်က္ႏွာက သိပ္မဆုိးလွ။ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ အမိန္႔ေပးတုိင္း လုပ္မယ့္ ရုပ္မ်ဳိး။ အဲဒီမွာတင္ ေမးခြန္းေပါင္းေသာင္းေျခာက္ေထာင္ ေမးေတာ့တာပဲ၊ ရဲေတြ ေမးခဲ့တဲ့ ေမးခြန္းအတုိင္းပါပဲ။ သူတုိ႔ဆီကို ေခၚမသြားဘူး။ သေဘာၤဆိပ္နဲ႔ သိပ္မေ၀းတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေလး တဆုိင္မွာပါ။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္က တေယာက္ေျပာတဲ့စကားကို တေယာက္ျပန္ နင္းေျပာရင္း လွိမ့္ရေတာ့တာေပါ့။ (အဲဒီေနရာမွာ ကုိယ့္ကိုယ္ကို ကိုယ္က်င့္တရား ေဖာက္ဖ်က္သူလုိ႔ ၾကိဳက္သလုိ ေျပာၾကေစေတာ့၊ လိမ္ရပါေတာ့တယ္၊ ကုိယ္က ျမင့္ျမတ္သူမဟုတ္သလုိ၊ အနာအက်င္လဲ လုိအပ္မွ ခံမယ့္သူပါ)။ က်ေနာ္နဲ႔ ပါလာတဲ့ ရဲေဘာ္က ခုိင္ပါတယ္။ သူက ၈၈၈၈ ၿပီးစမွာ ေတာခုိသြားၿပီးမွ အေျခအေနကို စိတ္ပ်က္ၿပီး ျပည္တြင္းမွာ ျပန္လုပ္မယ္ဆုိတဲ့ စိတ္နဲ႔ ျပန္၀င္လာခဲ့တာ၊ ၀င္တဲ့ေနရာကလည္း အခု က်ေနာ္တုိ႔ ေရာက္ေနတဲ့ ဆိပ္ၾကီးမွာ။

အဲဒီတုံးက ၾကိဳဆုိေရးေတြဘာေတြ လုပ္ၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ သူက အိမ္တအိမ္မွာ တည္းခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔နာမည္အစစ္နဲ႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ကုိဆြဲထားတဲ့အခ်ိန္မွာ အဲ့ဒီဘုိးေတာ္က ရ၀တ ဥကၠဌ ျဖစ္ေနတယ္။ သူ႔နာမည္ေျပာေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးလည္း ေၾကာင္ေတာင္ေယာင္ေတာင္ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒါနဲ႔ မင္းတုိ႔ကို အဲဒီအိမ္လုိက္ပုိ႔မယ္ ေျပာၿပီး လုိက္ပုိ႔တယ္။

အိမ္ေရွ ႔ေရာက္ေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက အိမ္ရွင္ အဖုိးၾကီးနာမည္ကို ေခၚတယ္။ အဖုိးၾကီးထြက္လာေတာ့ ဥကၠဌ ခင္ဗ်ားအသိေတြလုိ႔ သူတို႔ကေျပာတယ္.. ဟုတ္လား .. ေမးေတာ့ အဖုိးၾကီးကလည္း မမွတ္မိဘူး။ အဲဒီမွာတင္ က်ေနာ္နဲ႔ပါလာတဲ့ ရဲေဘာ္က ဟာ … အဘ က်ေနာ့္ကို မမွတ္မိဘူးလား။ က်ေနာ္က ဘယ္အုပ္စုနဲ႔လာၿပီး အဘအိမ္မွာတညး္ခဲ့တယ္ေလ၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္က…။ သူအရမ္းေကာင္းလြန္းပါတယ္။ အဖုိးၾကီးက တကယ္ေတာ့ သူ႔ကို မမွတ္မိပါဘူး။ ဘာလုိ႔ဆုိေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္တုံးက ျပန္၀င္ခဲ့တဲ့ လူေတြကမ်ားေတာ့ လူတုိင္းကို တဦးခ်င္းစီမွတ္မိဖုိ႔က အရမ္းခက္တယ္။ ေနာက္ နာမည္ေတြကလည္း တကယ့္အစစ္မသုံးခဲ့လုိ႔ပါ။

ဒီမွာတင္ အဖုိးၾကီးလည္း နေ၀တိမ္ေတာင္နဲ႔ သိသလုိ ဟန္ေဆာင္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ကို လက္ခံလုိက္ရတယ္။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ကို အပ္ၿပီး ျပန္မယ္လုပ္ေနတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးေတြကို အကို က်ေနာ္တုိ႔ မွတ္ပုံတင္ေလး ျပန္ေပးပါဦး ေျပာၾကည့္တယ္။ သူတို႔က ဘာမွမစုိးရိမ္ပါနဲ႔မင္းတုိ႔ ျပန္ရင္ ငါတုိ႔ကုိယ္တုိင္ လာေပးပါ့မယ္ ဆုိၿပီး ေျပာၿပီးျပန္သြားၾကေရာ။

ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ျပန္သြားေတာ့မွ ပါလာတဲ့ ရဲေဘာ္က အဖုိးၾကီးကို လုံး၀ စည္းရုံးရေတာ့တယ္။ သူ႔ရဲ့သားေတြကလည္း က်ေနာ့္နဲ႔ အသက္သိပ္မကြာေတာ့ ဟုိေမးဒီေမးနဲ႔ က်ေနာ္လည္း လုံးရတယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုသိလား၊ ဘယ္၀ါ့ကို သိလားေပါ့။ က်ေနာ္နဲ႔ အီစီကလီျဖစ္တဲ့ေကာင္မေလးရဲ့ လိပ္စာကိုလည္း သူတုိ႔ဆီကပဲ ရလုိက္ပါတယ္။

ထမင္းသာစားေပမယ့္ မေျဖာင့္ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီအိမ္ရွင္ေတြက က်ေနာ္နဲ႔ ပါလာတဲ့ ရဲေဘာ္ကို မမွတ္မိေတာ့လုိ႔ပါ။ အဲဒီညမွာ သူေျပာတဲ့ နာမည္ကို ထမင္းစားၿပီး အိမ္ရွင္ ဘုိးေတာ္က ရုံးကစာရင္းေတြထဲမွာ သြားရွာပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ အိပ္ေလာက္ၿပီလုိ ႔ ထင္တဲ့အခိ်န္မွာ ျပန္လာၿပီး သူ႔မိန္းမကို တီးတုိးေျပာတာ ၾကားပါတယ္။

ဘယ္ကကေလးေတြလည္း မသိပါဘူးကြာ၊ သူတုိ႔ေျပာတဲ့ နာမည္ေတြလည္း မေတြ႔ဘူး။

က်ေနာ္တုိ႔ကလည္း တုိင္ပင္ထားတာ တခုခုျဖစ္တာနဲ႔ ေဘးနားက ေခ်ာင္းကို ေျပးၿပီး လြတ္လြတ္မလြတ္လြတ္ ေရကူးေျပးမယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ရွင္ေတြ အရမး္ေကာင္းပါတယ္။ သူတုိ႔မသိတဲ့လူေတြကို ဘာမွ မျဖစ္ေစေအာင္ သူတုိ႔အက်ဳိးအတြက္ အသုံးမခ်ခဲ့လုိ႔ပါ။

Labels:

posted by ျမင့္ေဇ @ 7:08 AM  
0 Comments:
Post a Comment
<< Home
 
က်ေနာ့္အေၾကာင္း

Name: ျမင့္ေဇ
Home:
About Me: လူပ်ဳိမသုိးတသုိး မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ မၾကာခင္ ဒန္တန္တန္ေတာ့မည္။ ေငြေရာင္ပိတ္ကားတြင္ ဆက္လက္ေစာင့္ေမွ်ာ္ပါ။
See my complete profile
ယခုလ မာတိကာ
ယခင္လ မာတိကာ အေဟာင္းမ်ား
အလည္သြားျဖစ္တဲ့ ဘေလာ့မ်ား
Powered by

Free Blogger Templates

BLOGGER

© Template by Isnaini Dot Com