ေၾသာ္ အဲဒီက်မွ ကုိယ့္ကုိယ္ကို အျပစ္တင္မိေတာ့တယ္။ စတာ၊ ေနာက္တာကုိမွ မသိခဲ့ေလျခင္း ေပါ့ေလ။ တကယ္လည္း မသိခဲ့ပါ။ သူလုိအပ္တာကို ေပးမယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ကူးကရွိၿပီးသား…။

အဲဒါနဲ႔ ႏွစ္ေတြက ၁ႏွစ္ကေန ေနာက္ ၁ႏွစ္ကုိ ေရြ႔သြားတယ္။ ထားေပါ့…. ေတာင္ယာကေတာ့ ဘယ္ႏွစ္ပဲ ေရာက္ေရာက္ ခုတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ေယာက္်ားတေယာက္ရဲ႔ မာနနဲ႔ အဲဒီေဒသမွာ တတ္အပ္တဲ့ အဌာရသ ေတြအကုန္လုံး က်င့္ခဲ့ရတဲ့ ႏွစ္ကာလမ်ားေပါ့။

အဲဒီတုနး္ကေတာ့ ေပ်ာ္စရာ ကာလမ်ားပါ။ က်ေနာ္ ငါးသြားဖမ္းရင္ အဖြားေလး အေမက က်ေနာ့္အတြက္ စုပ္ေခါင္တဗူး ထည့္ေပး။ က်ေနာ္ကလည္း ကုိယ္ရလာတဲ့ ငါးေတြကို ျပန္ေ၀ေပး။ ေနာက္ သူ႔အိမ္က က်ေနာ့္အတြက္ တခါးမရွိဓားမရွိ ။ အဲလုိ႔ ဆုိေတာ့ တမ်ဳိးမထင္နဲ႔ ။ သူေမာင့္က က်ေနာ့္ရဲ့ တပည့္….။ ညဘက္ က်ေနာ္ သြားလည္ရင္ မီးဖုိနံေဘးမွာ ေခါင္ေသာက္ရင္း စကားေျပာျဖစ္တယ္။ ည မြန္းမတည့္ခင္မွာေတာ့ က်ေနာ္ က ေျပာတယ္။ `ဒီမွာ အိပ္မယ္´ ဆုိတာကုိ။ က်ေနာ့္ေနရာက နာရီ၀က္ေလာက္ေ၀းတာကုိး။ အိပ္ေပါ့လုိ႔ ေျပာရင္ က်ေနာ့္ကို သူ႔ေမာင္ေလး က လာေခၚတယ္။ ဆုိလုိတာက သေဘာေတာ့ တူတယ္။ ေစာင့္ေတာ့ ၾကည့္တာေပါ့။ မရုိးမသား…သူ႔အမကို ဘာမ်ားၾကံမလဲေပါ့။

အဲဒီတုန္းက ေဆာင္းကာလေတြပါ။ က်ေနာ္ အိပ္ရာႏုိးတဲ့ အခ်ိန္က မနက္ ၅နာရီေလာက္။ သူတုိ႔က ဘုရားေက်ာင္း တက္မွာ ၆နာရီ မထုိးခင္ …။ က်ေနာ္က ေစာျပန္ခဲ့တယ္။ ျဖတ္ခဲ့တဲ့ရြာထိပ္က ဘုရားေက်ာင္းၾကီးက တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ က်ေနာ့္ကို ေငးၾကည့္ေနတယ္။ က်ေနာ့္ ေခတၱ ေနခဲ့ရတဲ့ အိမ္နားေရာက္ေတာ့ ဘုရားရိွခိုးသံဟာ အရုဏ္ဦးနဲ႔ အတူ ေပၚလာတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူစိမ္းဆန္ေနတယ္။ က်ေနာ္က ဘာသာျခားမဟုတ္လား။

အမွတ္ရစရာေတြက အမ်ားသား။ က်ေနာ္ကသာ လုိက္ေလ်ာေပးခဲ့ရတာ။ က်ေနာ္တုိ႔ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္အျပည့္ကို y2k လုိ႔ သတ္မွတ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒီကာလမွာ ယာဒုိ ဆုိတဲ့ရြာ မွာ ရုိမန္ကက္သလစ္ဘာသာ၀င္ ေတြရဲ့ ပြဲ က အၾကီးအက်ယ္ပဲ။ က်ေနာ္လည္း လုိက္သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူရဲ့ ေမြးစား ဖခင္ေရာက္ေနၿပီ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဘာသာျခားမဟုတ္လား။ ဒီလုိပဲ … ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ။ သုိ႔ေသာ္ လူကေတာ့ မ်ားသလား မေမးနဲ႔။ က်ေနာ္ဆုိင္တဆုိင္မွာ ထုိင္ေနတုန္း အဖြားေလးက ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတာ ေတြတယ္။ အဲဒါနဲ႔ သူ ကုိေရာ သူနဲ႔ ပါတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကိုပါ.. အစားအေသာက္ေတြနဲ႔ ဧည့္ခံရေတာ့သပ။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ stage show သြားၾကည့္ၾကတယ္။ အဆုိေတာ္ကေတာ့ မပါပါ။ ကုိယ့္ localization အရ နာမည္ရေနသူေတြ တက္ေအာ္ၾကတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ ၀ယ္လာမိတာက ေနၾကာေစ့ထုတ္ေတြ။ ဆီးသီးထုတ္ေတြ။ အဲဒါနဲ႔ ေဘးခ်င္းကပ္ထုိင္ေနတဲ့ သူ႔ကုိ ေပးေတာ့ မစားခ်င္ဘူး တဲ့..။

အဲဒါနဲ႔ မစားလုိ႔ေတာ့ ၀ယ္ထားတာ ႏွေျမာစရာဆုိၿပီး ေတြးမိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ `က်ေနာ္ ေနၾကာေစ့ခြံခြာေပးရမလား´ ေမးေတာ့ `အင္း´ တဲ့။ အဲဒီမွာတင္ ေမာင္ဖုိးေဇလည္း ခြာခ်က္ကနာသလား မေမးနဲ႕။ ဒါေပမယ့္ အလ်င္မမွီပါဘူး။ မေခ်ာ အဖြားေလးက သူ႔လက္ထဲကုိ လက္တခုပ္ထည့္ ေပးလုိက္ရင္ အဲဒီအတုိင္း ၀ါး လုိက္တာကိုး။ အေနာက္မွာက ေတာင္ငူကလာတဲ့ ကေလးမအုပ္စု။ သူတုိ႔ကလည္း က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကုိ စိတ္၀င္တစားနားေထာင္ေနတယ္။ ရုတ္ခ်ည္းပဲ … အဖြားေလး က ထၿပီး `က်မ သြားဦးမယ္ ၿပီးမွ ျပန္လာခဲ့မယ္´ ဆုိၿပီး ထထြက္သြားတယ္။ က်ေနာ့္မွာေတာ့ ေမွ်ာ္တလင့္လင့္ေပါ့..။ ဒါေပမယ့္ ေရႊျပည္ေတာ္က ေမွ်ာ္တုိင္းေ၀း ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ လက္ထဲမွာ ခြာလက္စ ေနၾကာေစ့ခြံေတြကို ပစ္ခ်ၿပီး အေယာင္ေယာင္အမွားမွားနဲ သူ႔အတြက္ ခြာထားေပးတဲ့ ေနၾကာေစ့ေတြကို ပါးစပ္ထဲ ၀ါးခ်လုိက္တယ္။

အဲဒီမွာတင္ ေနာက္က မေခ်ာ ေတာင္ငူအုပ္က မၾကားတၾကားေျပာေတာ့တာဘဲ။ ဟယ္… သနားပါတယ္ ။ သူေတာ့ အလိမ္ခံရၿပီ။ စသျဖင့္ ထားပါေတာ့…။ ဒါေပမယ့္ ဒီအခ်ိန္မွာ တဦးခ်င္းကုိယ္တုိင္ကုိက ရုပ္မပ်က္ရဘူး မဟုတ္လား။ အဲဒီက်ေတာ့ ကုိယ္ကလည္း ဘာမွ မျဖစ္တဲ့ ပုံစံမ်ဳိးနဲ႔ ဒီတုိင္း ေနလုိက္ရတယ္။

အမွန္ေတာ့ ေအာင့္သက္သက္ၾကီး။

ေနာက္ေန႔ ေတြ႔ေတာ့ သူက ေျပာျပန္ေရာ..။ စိတ္ဆုိးသြားလား… ညက ေမြးစားဖခင္က လာေခၚလုိ႔ျပန္သြားတာပါ ..။ လုိ႔ ဆုိတယ္။ ဟုတ္လညး္ ဟုတ္ပါတယ္။ သူ႔ ဖခင္ၾကီးကမွ က်ေနာ့္ကုိ သေဘာမတူတာ။ (သေဘာမတူတဲ့အတြက္ အဲဒီ father ကုိလည္း ၾကက္ေတာင္ရုိက္တဲ့အခ်ိန္ နဖူးကို သုံးခ်က္ေလာက္ ေစာ္ခဲ့ေၾကာင္း)