|
| က်ေနာ္ႏွင့္ စီေဘာက္စ္ |
| Tuesday, July 31, 2007 |
က်ေနာ္ စီေဘာက္စ္ကို ျဖဳတ္လုိက္တယ္။ ျပႆနာက ၾကာလာရင္ က်ေနာ္ကလည္း မုိက္မုိက္ရုိင္းရုိင္း ျပန္ေျပာတတ္တာနဲ႔ ၾကာသြားရင္ ကုိယ့္အျမင္ေတြကို မဖတ္ပဲ စီေဘာက္စ္က ေရးထားတာကို ဖတ္ၿပီး ေတာ္ေတာ္မုိက္ရုိင္းတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ပဲ ဆုိၿပီး ဘယ္သူမွ က်န္တာကို (ေရးထားတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ့အျမင္ေတြကို) စိတ္မ၀င္စားမွာ စုိးတာက တခုပါ။ ေနာက္တခုက စီေဘာက္စ္မွာ ၀င္ၿပီးေတာ့နာမည္ အမ်ဳိးမ်ဳိးအသုံးျပဳၿပီး (ဥပမာ- အမ သဒၶါ နဲ႔ မခင္မင္းေဇာ္ ေဘာက္စ္ထဲမွာ ေရးတာမ်ဳိးေၾကာင့္ပါ။ ဘယ္သူေတြက ဒါကို အသုံးခ်ၿပီးေရးေနသလဲဆုိတာကို အားလုံးလည္း သိၾကတယ္။ ျပန္တုံ႔ျပန္ရင္ ဒီထဲ ေမ်ာသြားမွာ စုိးပါတယ္။ ဒါေတြေၾကာင့္ က်ေနာ္စီေဘာက္စ္ကို ျဖဳတ္လုိက္တယ္။
ဒါက စစ္အုပ္စု လုပ္ေနက်ပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဇြန္ ၁၉ ရက္ေန႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေမြးေန႔ ပြဲနီးေတာ့လည္း သတင္းစာေတြထဲက အၾကီးအက်ယ္ အပုတ္ခ်တာလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမြးေန႔ပြဲၿပီးေတာ့ အဲဒါေတြ သိပ္မပါေတာ့ဘူး။ က်န္းမာေရးလုိလုိ ဘာလုိုလုိေဆာင္းပါးေတြေလွ်ာက္ထည့္တယ္။ ဒါေပမယ့္ Eleven Group က ထုတ္တဲ့ ဂ်ာနယ္ေတြမွာေရာ၊ က်န္တဲ့ ဂ်ာနယ္ေတြမွာေရာ ဆက္တုိက္ ပါလာတာက ဇူလုိင္လ တြင္းမွာ ျပန္လုပ္ခဲ့တဲ့ ေညာင္ႏွစ္ပင္ ညီလာခံ မတုိင္ခင္မွာ ၿခိမ္းေျခာက္တဲ့ သေဘာထား ပါတဲ့ ေဆာင္းပါးေတြ ၊ အသံလႊင့္ခ်က္ေတြကို မ်ားမ်ားလႊင့္လာပါတယ္။ ဒါက သိပ္မထူးဆန္းဘူး။ ထူးဆန္းတာက ဘေလာ့ဂ္ေတြထဲမွာ…။
ျမန္မာလက္ဖက္ရည္ဆုိင္တုန္းက အထဲမွာ ေဆြးေႏြးျငင္းခုန္၊ ဆဲဆုိ လုပ္လုိ႔ရေပမယ့္ အဲဒီ ဖုိရမ္ဟာ နအဖလက္မွန္းသိသြားတဲ့အခါ ပိတ္သြားတယ္။ အဲဒီ မပိတ္ခင္အထိ ဘေလာဂ့္ ေတြမွာ ဘာမွ မျဖစ္ေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပုိင္းမွာ ဘေလာဂ့္ေတြကို ေသြးတုိးစမ္း လာပါတယ္။ နာမည္ေတြကေတာ့ အားလုံးသိၿပီးသားပါ။ ထူးျခားတာက အတုိက္ခံရတဲ့ ဘေလာ့ဂ္အမ်ားစုဟာ သီးသီးသန္႔သန္႔ ျဖစ္ေနတာပါ။ စံပယ္ျဖဴမဂၢဇင္း ဇူလုိင္လထုတ္ ထဲမွာ ပါတဲ့ ဘေလာ့ဂ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ထဲမွာ စစ္တမ္းအရေျပာရရင္ ျမန္မာျပည္သားေတြလုပ္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ (၀က္ဆုိက္ဒ္ကုိ မဆုိလုိပါ) ဟာ ၃၀၀-၄၀၀ ၾကားမွာပဲ ရွိပါေသးတယ္။
ဒါေပမယ့္ က်န္တဲ့ဘေလာ့ဂ္အမ်ားစုကို မေျပာပဲ… အုပ္စုေလးတခုကို ေျပာေနတာကိုက ေတာ္ေတာ္ထူးျခားလြန္းလွပါတယ္။ ဘယ္လုိပဲ ေျပာပါေစ … ။ ကုိယ့္ကုိယ္ကို ျမန္မာျပည္သားဆုိၿပီး ေၾကြးေၾကာ္တဲ့သူေတြ၊ တုိင္းခ်စ္ ျပည္ခ်စ္လုိ႔ ေအာ္ေနတဲ့သူေတြက ကုိယ့္ႏုိင္ငံတုိးတက္ရာ တုိးတက္ေၾကာင္း မေျပာပဲ စိတ္လုိလက္ရလာလာဆဲတာကုိေတာ့ စိတ္ပ်က္မိတာေတာ့ အမွန္ပါ။
အခုကာလကလည္း သူတုိ႔ကို တာ၀န္ေပးထားပုံရပါတယ္။ ၈၈၈၈ နီးလာၿပီ။ေညာင္ႏွစ္ပင္ အၿပီးသတ္ေတာ့မယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဘေလာ့ဂ္ထဲက တက္ၾကြသူေတြကို ဆြဲထား။ မခံခ်င္ ေအာင္ဆြေပး။ ဒီေလာက္ပဲျဖစ္မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ္လုပ္ရမယ့္ ကိစၥ ကို သိသူေတြ ကေတာ့ ဘယ္ကေလာက္ပဲ ရုန္႔ရင္းၾကမး္တမ္းေနပါေစ။ ဆက္လုပ္သြားမွာ ဆုိတာကိုေတာ့ မယုံမရွိပါနဲ႔။
ေနာက္တခု ဂရုစုိက္ဖုိ႔ ဘေလာ့ဂါေတြကို အၾကံျပဳခ်င္ပါတယ္။ အိမ္မက္အိမ္မွာ ကြန္မန္႔ေတြထဲမွာ လူမ်ဳိးေရး၊ ဘာသာေရးဆန္႔က်င္မႈေတြ ပါလာတာကို သတိထားမိပါ တယ္။ ေရးပုံသားပုံကလည္း အတုိင္အေဖာက္နဲ႔ (တေယာက္တည္း အမည္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္) ညီေနတာပါ။ တခုခုအတြက္ လမ္းလႊဲခ်င္ေနတာလား ဆုိတာကို စုိးရိမ္ မိပါတယ္။
ကုိယ္လုပ္ရမယ့္အရာကို လုပ္ဖုိ႔အတြက္ ဆဲဆုိသူမ်ားနဲ႔ ျပန္လွန္ ရန္မျဖစ္ခ်င္တာေၾကာင့္ စီေဘာက္စ္ကို ျဖဳတ္ထားပါတယ္။ အာရုံမေနာက္ခ်င္လုိ႔ပါ။ ကုိေမာင္ရင္ ဥပမာ ေပးသလုိေပါ့ဗ်ာ..`အမိယုတ္က…´ဘာတဲ့.. သြားေလသူ ဗုိလ္ေစာေမာင္ စကားနဲ႔ ေျပာရင္ သိခ်င္ရင္ ရွာဖတ္ပါ။
Labels: ေရာက္တက္ရာရာ |
posted by ျမင့္ေဇ @ 8:39 AM  |
|
|
|
| လြတ္ေျမာက္ေရးတုိက္ပြဲေတြဆီ က်ေနာ္လာခဲ့တယ္…. (၅) |
|
သေဘာၤဆိပ္ကမ္းက ခြာၿပီးထြက္လာတာ ခရီးရဲ့တ၀က္ျဖစ္တဲ့ ေခ်ာင္းႏွစ္ခြကို ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီမွာ သေဘာၤေပၚကဆင္းၿပီး မုဒုံကိုျဖတ္လုိ႔ ဖားေအာက္ကုိ ေနာက္တေခါက္ထပ္ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။ အရင္ တည္းတဲ့အိမ္မွာ ေစာင့္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကလည္း က်ေနာ္ ျပန္ပါလာတာေတြ႔ေတာ့ အ့ံအားသင့္ သြားၾကပုံ ရတယ္။ သူတုိ႔ကေတာ့ ေရာက္ေလာက္ၿပီထင္ေနတာေလ။ အဲဒါနဲ႔ သူတုိ႔ကို အျဖစ္အပ်က္ ရွင္းျပေတာ့ထပ္ေ၀ဖန္ ၾကေရာ၊ ဒါမွတ္ပုံတင္ေပ်ာက္လုိ႔ျဖစ္တ ဆုိၿပီးာ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ျပန္ေျပာတယ္။ ေဒါသလည္း နည္းနည္း ထြက္သြားတယ္။ တမင္သက္သက္ လုပ္ေပ်ာက္တယ္ဆုိရင္ေတာ့ ေ၀ဘန္မႈက ျပႆနာမရွိပါ။ ဒါေပမယ့္ အခုဟာ မေတာ္တဆအျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ ေပ်ာက္ရွသြားတာကိုေတာ့ ဒီေလာက္ ေ၀ဘန္ေနရင္ေတာ့ မဟုတ္ ေတာ့ဘူးးလုိ႔ ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။ အဲဒီအတြက္လည္း ပထမတၾကိ္မ္ ေ၀ဘန္ၿပီးသြားၿပီပဲ။ အခုလုပ္ရမွာက ဘယ္လုိဆက္သြားမလဲဆုိတာကို ေဆြးေႏြးဖုိ႔ျဖစ္တယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္မွ နည္းနည္းၿငိမ္သြားၾကတယ္။
အဲဒါနဲ႔ သြားရမယ့္လမ္းေၾကာင္းကို ျပန္တြက္ေတာ့ ၾကာအင္းလမ္းကေတာ့ လုံး၀အေျခအေနမေကာင္းဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔ တည္းတဲ့ အိမ္က ဘုိးေတာ္နဲ႔ တုိင္ပင္ေတာ့ သူက ေရးကို မီးရထားနဲ႔ သြားဖုိ႔ အၾကံေပး တယ္။ ေရးမေရာက္ခင္မွာ လမုိင္းဘူတာ ဆုိတာ ရွိတယ္။ အဲဒီမွာ သူနဲ႔ စီးပြားေရးလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ လူငယ္တေယာက္ရွိတယ္ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီလူကလည္း ထုိင္းဘက္သြားတဲ့လူေတြနဲရင္းႏွီးတာေၾကာင့္ အဲဒီလူ ဆီကို စာေရးေပးမယ္ဆုိၿပီးေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေတာခုိမယ့္အေၾကာင္းမေျပာနဲ႔ လုိ႔ ဆုိတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ပါ။
ကဲလမ္းေၾကာင္းကေတာ့ ရၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ၾကာအင္းခရီးစဥ္မွာ မရွိမဲ့ ရွိမဲ့ ပုိက္ဆံ ၆၀၀ ဟာ လုံး၀မရွိေတာ့ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ခရီးစရိတ္ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္ရပ အားလုံး၀ုိင္းစဥ္းစားၾကတယ္။ ရွိတဲ့ ပုိက္ဆံက လမုိင္းေလာက္ဘဲ ရမယ္။ ဘုရားသုံးဆူသြားဘုိ႔ကေတာ့ ေ၀လာေ၀းေပါ့။ အဲဒီအခိ်န္မွာ ကယ္တင္ရွင္တေယာက္ ဘြားခနဲ ေရာက္ လာတယ္။ ပဲခူးအေနာက္ျခမ္းက ကိုလင္း (ယခု ဖင္လန္တြင္ ေနထုိင္လွ်က္ရွိ) ပါ။ သူလည္းေရွာင္လာတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ခဏေရွာင္ၿပီး ျပည္တြင္းမွာ ဆက္လုပ္ဦးမယ္လုိ႔ ဆုိေတာ့ …သူလည္း ဆက္ေနဘုိ႔ မလြယ္တဲ့ အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးရပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ သူလည္း လုိက္မယ္ကြာဆုိၿပီးေျပာေတာ့ က်ေနာ္အတြက္ ခရီးသြားေဖာ္ အျဖစ္ေရာ၊ ဆုိးတုိင္ပင္ေကာင္းတုိင္ပင္ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ တဦးအျဖစ္ပါ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ ေနာက္တခုက လမ္းစရိတ္အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ သူ႔မွာ ေရႊဆြဲၾကိဳးပါလာေတာ့ အဲဒါကို လုိအပ္တဲ့အခါ ထုမယ္ေပါ့။
ဒါနဲ႔ ေနာက္တရက္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ ေမာ္လၿမဳိင္-ေရး ရထားနဲ႔ ထြက္လာၾကတယ္။ ရထားကေတာ့ က်ပ္လြန္းလွပါတယ္။ ကုိယ္မေရာက္ဘူးတဲ့ ေဒသဆုိေတာ့ ဆုိင္းဘုတ္တခုခ်င္း ဖတ္ၿပီး ေရာက္မယ့္ ဘူတာကို တေမးတည္း ေမးရေတာ့တယ္။ ေနာက္ စုိးလည္းစုိးရိမ္ေနမိတယ္။ ကုိယ္တည္းမယ့္အိမ္ကေရာ အဆင္ေျပပါ့ မလား။
လမုိင္းဘူတာေရာက္ေတာ့ ညေန၃ နာရီေလာက္ရွိပါၿပီ။ အဲဒါနဲ႔ ကုိလင္းက က်ေနာ့္ကို တည္းမယ့္ အိမ္လုိက္ပုိ႔ တယ္။ ကို….. ရွိပါသလားဆုိေတာ့ လူလတ္ပုိင္းအရြယ္ အမ်ဳိးသားတေယာက္ထြက္လာၿပီး က်ေနာ္ပါဘဲလုိ႔ ေျပာတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ဖားေအာက္က ထည့္ေပးလုိက္တဲ့ စာကုိထုတ္ေပးေတာ့ စာဖတ္ၿပီး လာ.. လာ.. အိမ္ထဲ၀င္ပါ ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ထုိင္းကို ဘာသြားလုပ္မွာလဲ ေမးေတာ့ ထုိင္းမွာ အလုပ္သြားလုပ္မယ့္အေၾကာင္း ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။ ဒါဆုိ ဒီအိမ္ကေနၿပီး တပတ္ေလာက္ေစာင့္ပါ။ လူၾကဳံရွိရင္ ထည့္ေပးပါ့မယ္ ဆုိေတာ့ ကုိလင္းက ႏႈတ္ဆက္ၿပီးထြက္သြားတယ္။ သူက ေမာ့ဂနင္းရြာမွာ သြားတည္းမွာပါ။ ခရီးသြားဖုိ႔ အဆင္ေျပမွ လွမ္းအေၾကာင္းၾကားမယ္ေပါ့။ ဒါကလည္း လုံၿခဳံေရးအရ ခြဲတည္းၾကတာပါ။
ညေန ထမင္းစားေသာက္ၿပီး အိမ္ရွင္ေတြနဲ႔ စကားေျပာေနတုန္း ကုိလင္း ရုတ္တရက္ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ဘာမ်ားျဖစ္လုိ႔လဲေပ့ါ။ ဘာမွျဖစ္တာမဟုတ္ဘူး။ သူသြားတည္းမယ့္ အိမ္က အိမ္ရွင္ေတြမရွိလုိ႔ ျပန္လာတာ။ အဲဒါနဲ႔ အိမ္ပုိင္ရွင္ အကိုက ဒီမွာဘဲတည္းပါ။ ႏွစ္ေယာက္တည္း လည္း အားနာစရာ မလုိဘူး။ အကုိၾကီးအသိေတြဘဲလုိ႔ ေျပာတာနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သားတည္းျဖစ္သြားတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ စက္တင္ဘာထဲကို ၀င္လာတယ္။ အိမ္ရွင္အကိုလည္း ထုိင္းဘက္သြားမယ့္ ကုန္သည္အဖြဲ႔ စုံစမ္းတာက မရေသးဘူး။ တပတ္ေက်ာ္သြားၿပီ။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း အားနာလာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ကလည္း ကိုယ့္အခက္ အခဲနဲ႔ကုိယ္မဟုတ္လား။ က်ိတ္မွိတ္ၿပီးေနေနရတယ္။ တေန႔က်ေတာ့ အိမ္ရွင္အကို က ေျပာတယ္။ ညီတုိ႔ ဒီအခ်ိန္ မုိးတြင္းမ်ဳိးက သြားတဲ့လူရွားတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ မင္းတုိ႔ ခဏ အိမ္ျပန္လုိက္။ မုိးတြင္းကုန္ရင္ ျပန္လာခဲ့။ အကို ရေအာင္ပုိ႔ေပးမယ္ ဆုိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္တည္း သီးသန္႔ တုိင္ပင္ၾကတယ္။ အေျခအေနကေတာ့ မထူးေတာ့ဘူး။ သြားမယ့္အေၾကာင္းကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာၿပီး အကူအညီေတာင္းမယ္ လုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။
ဆုံးျဖတ္ၿပီး ကိုလင္းက အိမ္ရွင္အကိုကို အက်ဳိးအေၾကာင္း စကားေျပာတယ္။ က်ေနာ္က ေဘးနားမွာထုိင္လုိ႔။ ေတာခုိဘုိ႔လာတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာလုိက္ေတာ့ အိမ္ရွင္အကိုက ျပဴးျပဴးပ်ာပ်ာ ျဖစ္သြားတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ငုိျပရေတာ့တာေပါ့။ သူတုိ႔ကလည္း ႏုိင္ငံေရးအေၾကာင္းမသိတဲ့ သာမန္အရပ္သားေတြဆုိေတာ့ လန္႔တာေပါ့။ သူကေမးတယ္။ ညီေလးတုိ႔က ေခါင္းေဆာင္ေတြလား ဆုိၿပီး။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း မဟုတ္ရေၾကာင္း ေနာက္လုိက္မ်ားသာ ျဖစ္ေၾကာင္းေပါ့။ ဒါေပမယ့္ လုိက္ဖမ္းေနတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ လာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ျပန္ရွင္းျပရတာေပါ့။ အဲဒီမွာတင္ ပုိဆုိးသြားေတာ့တယ္။
က်ေနာ္တုိ႔က သာမန္ဆုိရင္ ဖမ္းမွာမဟုတ္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ဒါဆုိရင္ လုိက္ဖမ္းတယ္ဆုိတာ အေရးအခင္းတုန္းက ေခါင္းျဖတ္တဲထဲ ပါလား လုိ႔ ေမးျပန္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ရယ္ခ်င္ေပမယ့္ မရယ္ျဖစ္ဘူး။ ေခါင္းျဖတ္ဖုိ႔ မေျပာပါနဲ႔။ ရန္ေတာင္မျဖစ္ရဲပါဘူး ဆုိေတာ့ သူက ဒါဆုိအိမ္ျပန္ၿပီး ရွင္းျပလုိက္ပါ။ ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္ေနပါလုိ႔ ဆုိျပန္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔က ငုိျပ၊ သူ႔ခမ်ာမွာလည္း အက်ပ္ရုိက္ေပါ့။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔က ရွင္းျပတယ္။ မၾကာခင္ ေရြးေကာက္ပြဲ ၿပီးသြားရင္ (၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲကို ဆုိလုိတာပါ) ပါတီတခုခု အႏုိင္ရမွာျဖစ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ျပန္လာခဲ့ပါ့မယ္။ အခုဟာက အဖမ္းမခံခ်င္လုိ႔ပါ ဆုိေတာ့ သူနည္းနည္းေတြေတြေ၀ေ၀ ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါဆုိရင္ ဘုရားသုံးဆူသြားတဲ့ လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ သူ႔ ကရင္ သူငယ္ခ်င္း ဆင္သမားေတြရွိေၾကာင္း၊ အဲဒီကုိ ပုိ႔ထားေပးမယ္၊ အားလုံး အဆင္ေျပသြားတဲ့အခ်ိန္က်မွ အိမ္ျပန္ေပါ့လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔က သုံးရက္ေလာက္အခ်ိန္ေပးပါ။ ၾကားမွာ က်ေနာ္တုိ႔လည္း လူၾကဳံစုံစမ္းမယ္။ အကိုလည္း စုံစမ္းေပးပါ။ သုံးရက္မွ မျဖစ္ရင္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ အကို ေပးတဲ့ အၾကံအတုိင္း လုိက္နာပါ့မယ္ဆုိၿပီး ျပန္ေျပာတယ္။ အမွန္က အဲဒီဆင္သမားေတြဆီ သြားေနရင္လည္း ေတာထဲေရာက္မွာပါ။ ဒါနဲ႔ သူကလည္း အုိေက လုိ႔ျပန္ေျပာတယ္။
သုံးရက္အတြင္း က်ေနာ္နဲ႔ကိုလင္းႏွစ္ေယာက္သား ရင္းႏွီးၿပီးသား ေဒသခံလူငယ္ေတြကို ရသေလာက္ ေမးျမန္းရတာေပါ့။ ႏွစ္ရက္ၾကာတဲ့ ညမွာ က်ေနာ္တုိ႔ ေနတဲ့ အိမ္ေရွ့မ်က္ေစာင္းထုိးအိမ္ကေန သတင္းတခု ရလာ တယ္။ ကုန္သည္အဖြဲ႔ တဖြဲ႔ ဘုရားသုံးဆူဘက္တက္ဖုိ႔ ရွိတယ္။ သန္ဘက္ခါလုိ႔ ဆုိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ အိမ္ရွင္ အကိုကို အဲဒီသတင္းေျပာျပေတာ့ သူသြားစုံစမ္းၾကည့္ေတာ့ ဟုတ္တယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။ သန္ဘက္ခါမနက္ ငါးနာရီ ထြက္မယ္ ျပင္ထားပါ လုိ႔ဆုိတယ္။ ေနာက္ေန႔မနက္က်ေတာ့ ခရီးစဥ္မွာ လုိအပ္တာေတြ ၀ယ္ဘုိ႔အတြက္ ကိုလင္းရဲ့ ဆြဲၾကိဳးေလးဟာ ဆုိင္ေရာက္သြားပါတယ္။ ေနာက္ခရီးထြက္ဖုိ႔အတြက္ ျပင္ဆင္ေပါ့။ ကိုလင္းက ငါးေျခာက္၊ ေဆးလိပ္၊ ၾကက္သြန္၊ဆားစသျဖင့္ သယ္၊ က်ေနာ္ကေတာ့ လူႏွစ္ေယာက္စာအတြက္ ဆန္ေပါ့။
မထြက္ခင္ညဘက္ အိမ္ရွင္အကိုက ၾကက္သားဟင္းနဲ႔ ေကြ်းၿပီး စကားေတာ္ေတာ္ေျပာတယ္။ အတူေနတာ နည္းနည္းၾကာသြားတာလည္း ပါတယ္။ ေနာက္ ေတာထဲမွာ တခုခုျဖစ္တာကို စုိးရိမ္တာလည္း ပါပါတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးသြားရင္ ျပန္လာဖုိ႔ကို တဖြဖြမွာတယ္။ ေတာထဲမွာ အဆင္မေျပျဖစ္ရင္ ျပန္လာဘုိ႔ကိုေျပာတယ္။ ေနာက္ သူကုိယ္တုိင္လည္း စစ္တပ္ကို မၾကိဳက္တဲ့အေၾကာင္း ၊ဒါေပမယ့္ ႏုိင္ငံေရးကို နားမလည္လုိ႔၊ မပတ္သက္ ခ်င္လုိ႔ ဆုိတဲ့အေၾကာင္းေတြ ေျပာျဖစ္တယ္။
မနက္က်ေတာ့ အိမ္ရွင္အကိုက ေလးနာရီေလာက္လာႏႈိးတယ္။ ထမင္းစားေသာက္ၿပီး ထမင္းထုတ္ထုတ္ေပး တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကုန္သည္အုပ္စုေစာင့္ေနတဲ့ ရြာအျပင္ကလမ္းဆုံေလးကို လုိက္ပုိ႔တယ္။ ကုန္သည္အဖြဲ႔ေရာက္ လာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔က အလုပ္သြားလုပ္မယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း၊ ေသေသခ်ာခ်ာ လမ္းမွာ ဂရုစုိက္ေပးပါဆုိၿပီး တဖြဖြမွာတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကိုလည္း သူေျပာတာ၊ မွာတာေတြကို မေမ့ဘုိ႔အေၾကာင္း ေျပာၿပီး ျပန္သြားတယ္။
အိမ္ရွင္အကိုရဲ့ ေက်းဇူးဟာ ၾကီးလွပါတယ္။ သူသာ စုိးရိမ္ၿပီး နယ္ေျမခံတပ္တုိ႔ ၊ ရဲတုိ႔ကို တုိင္လုိက္ရင္ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔အိမ္ကေန က်ေနာ္တုိ႔အေၾကာင္း သိသိခ်င္း မေနခုိင္းေတာ့ရင္ တကယ့္ကို အက်ပ္ဆုိက္မွာပါ။ သူစုိးရိမ္ေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ သြားလုိ႔ရေအာင္လုပ္ေပးတာကိုက သာမန္လူတေယာက္ရဲ့မသိစိတ္ထဲမွာေတာင္ စစ္တပ္ကုိအလုိလို ဆန္႔က်င္ေနတာေၾကာင့္ ျဖစ္မယ္လုိ႔ က်ေနာ္ေတြးထင္မိပါတယ္။ အဲဒီမွာတင္ ကုန္သည္အုပ္စုက သြားမယ္၊ ေမာ့ဂနင္ကို မုိးစင္စင္မလင္းခင္ ျဖတ္မွ ရမယ္လုိ႔ ေျပာတာနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ စထြက္လာၾကေတာ့တယ္။ အေရွ႔မွာေတာ့ အရုဏ္ပ်ဳိးလုလု…။
Labels: အက္ေဆး/၀တၴဳတို |
| posted by ျမင့္ေဇ @ 12:29 AM |
|
|
|
| ရန္သူႏွင့္စကားေျပာျခင္း-၁ |
| Monday, July 30, 2007 |
ျမန္မာျပည္ႏုိင္ငံေရးျပႆနာကို ခ်ဥ္းကပ္တဲ့အခါ ေတာင္အာဖရိက နမူနာနဲ႔ ယွဥ္စဥ္းစားတာ မ်ားပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ နယ္စပ္မွာ ဘာသာျပန္ထုတ္ေ၀တဲ့ long walk to freedom လု႔ိေခၚတဲ့ ေတာင္အာဖရိက လႈပ္ရွားမႈေခါင္းေဆာင္ နယ္လ္ဆင္ မန္ဒဲလားေရးတဲ့ စာအုပ္ကို အပိုင္းလုိက္ခြဲတင္ေပးလုိက္ပါတယ္။ ဖတ္ၿပီးသူမ်ား ရွိရင္ေတာ့ ေဆာရီးပါဗ်ာ။
မင္ဒဲလား
ရန္သူႏွင့္စကားေျပာျခင္း
ဂါမဏိ ဘာသာျပန္ဆုိသည္။
မူရင္းစာအုပ္အမည္
Long Walk to Freedom
ထုတ္ေ၀ျဖန္႔ခ်ီိ
မမၾကီးစာေပ
( ျမန္မာႏုိင္ငံလြတ္လပ္သည့္သတင္းေအဂ်င္စီ )
မူရင္းစာေရးသူ
Nelson Mandela
ပုံႏွိပ္ျခင္း
ပထမအၾကိမ္
အုပ္ေရ
၅၀၀
ပုံႏွိပ္ရက္စြဲ
၂၀၀၅ ခုႏွစ္။ ေအာက္တုိဘာလ
မ်က္ႏွာဖုံးဒီဇုိင္းႏွင့္ အတြင္းအျပင္အဆင္
ေအာင္ထက္
ကြန္ပ်ဴတာစာစီ
ေစာဒီထူး။ ေအာင္ထက္
တန္ဖုိး
ဘတ္ ၁၀၀
“ထုတ္ေ၀သူ၏ ေစတနာ”
ျမန္မာႏုိင္ငံလြတ္လပ္သည့္ သတင္းေအဂ်င္စီ BINA မမၾကီးစာေပ၏ ပထမဆုံးပြဲဦးထြက္ေျခလွမ္းအျဖစ္ ဆရာဂါမဏီိ ဘာသာျပန္ဆုိသည့္ “ရန္သူႏွင့္စကားေျပာျခင္း” စာအုပ္ကုိ ထုတ္ေ၀ခြင့္ရသည္မွာ သမုိင္းေရးရာလုိအပ္ခ်က္တရပ္ကုိ တေထာင့္တေနရာမွ အုတ္တခ်ပ္။ သဲတပြင့္အျဖစ္ ျဖည့္စြက္ခြင့္ရသည္ဟု ယူဆလ်က္ မ်ားစြာဂုဏ္ယူ ၀မ္းေျမာက္ျခင္း ျဖစ္ရသည္၊မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ စကားေျပာသည္ျဖစ္ေစ။ ရန္သူႏွင့္စကားေျပာသည္ျဖစ္ေစ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ယေန႔ကာလ ျပည္သူလူထု၏ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္မ်ားကုိျဖည့္စြက္ႏုိင္ေရး ျဖစ္သည္၊ ဤစာအုပ္သည္ယင္းရည္ရြယ္ခ်က္ေအာင္ျမင္ေစေရးအတြက္ လုိအပ္ေနေသာ ရပ္တည္ခ်က္။ အေတြးအျမင္ႏွင့္ နည္းနာတုိ႔ကုိ ေဖာ္ထုတ္၍ျမန္မာျပည္လက္ေတြ႔ႏွင့္ ကုိက္ညီေစေရး အတြက္ ၾကီးမားစြာ အေထာက္အကူျပဳသည္ဟု ယုံၾကည္ပါသည္၊
သန္းထြတ္
ဥကၠဌ
( ျမန္မာႏုိင္ငံလြတ္လပ္သည့္ သတင္းေအဂ်င္စီ )
၁၉ ၾသဂုတ္လ။ ၂၀၀၅၊
အမွာစကား
မင္ဒဲလား၏ “ရန္သူႏွင့္ စကားေျပာျခင္း” ဘာသာျပန္စာအုပ္ေလးအတြက္ အမွာစာေရးေပးရန္ ကုိသန္းထြ႖္ အကူအညီေတာင္းလာသည့္အခါ က်ေနာ္အေနႏွင့္ ၀မ္းသာစြာျဖင့္ လက္ခံခဲ့ပါသည္၊ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ဤစာအုပ္ငယ္ေလးသည္ မ်က္ေမွာက္ ျမန္မာျပည္ျပႆနာကုိ ကုိင္တြယ္ေျဖရွင္းရာတြင္ တနည္းမဟုတ္ တနည္းနည္းႏွင့္
အေထာက္ အကူ ျဖစ္ေစႏုိင္မည္ဟု ယုံၾကည္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္၊ ANC ေခါင္းေဆာင္ မင္းဒဲလားေနာက္ဆုံးအၾကိမ္ အက်ဥ္းက်ခံခဲ့ရသည့္ (၁၉၆၂)ခုႏွစ္ ကာလသည္ ထုိကာလ၏ စကားအရ အေရွ ႔ေလ၏ တုိက္ခတ္မႈျပင္းထန္ေနေသာ
ကာလ ျဖစ္ သည္၊ ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရး။ နယ္ခ်ဲဥႏဆန္႔က်င္ေရး။ အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရး။ အသားအေရာင္ ခဲြျခားမႈ ဆန္႔က်င္ေရးတုိက္ပြဲမ်ား ျပင္းထန္ေနခဲ့သည္၊ ထုိတုိက္ပြဲသူရဲေကာင္းမ်ား၏ အျဖစ္အပ်က္ပုံရိပ္မ်ားသည္ ထုိေခတ္ လူငယ္ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားအေပၚရုိက္ခတ္မႈ ၾကီးမားခဲ့ပါသည္၊ ဒီမီထေရာ့၏ “ႏုိင္ငံေရးအစီရင္ခံစာ”။ ဖူးခ်စ္၏ “ၾကိဳးစင္ေပၚကမွတ္တမ္း”။ ေနရူး၏“သမီးထံေပးစာ”။ ကတ္စထရုိ၏ “တရားရုံး ေလ်ာက္လဲခ်က္” မ်ားကုိ လူငယ္ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားမ်ားစြာ စိတ္၀င္စား ေလ့လာခဲ့ၾကသည္၊ တခ်ိန္တည္းတြင္ ေတာင္အာဖရိကမွ အသား အေရာင္ခြဲျခား ဆန္႔က်င္ေရး တုိက္ပြဲသူရဲေကာင္းၾကီး မင္ဒဲလားအေပၚ တကမၻာလုံးကအာရုံေရာက္ခဲ့ၾကသည္၊
မင္ဒဲလားသည္ (၆၂) ခုႏွစ္။ အသက္ (၄၄) ႏွစ္အရြယ္တြင္ အက်ဥ္းက်ခံရၿပီး။အသက္ (၇၁) ႏွစ္တြင္ အက်ဥ္းေထာင္မွ ျပန္လြတ္လာခဲ့သည္၊ အက်ဥ္းေထာင္မွ ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္လာျခင္းသည္ ေရွာင္တခင္ကိစၥမဟုတ္ေခ်၊ မင္ဒဲလားကုိယ္တုိင္ ၏ ၾကံ့ခုိင္ေသာစိတ္ဓာတ္။ ၾကံ႔ခုိင္ေသာ ႏုိင္ငံေရးရပ္တည္ခ်က္။ မိမိမူအေပၚ အလံမလဲွသည့္ ရပ္တည္ၾကိဳးပမ္းမႈ။ ေအအန္စီ၏ လက္နက္ကုိင္တုိက္ပြဲ။ ေတာင္အာဖရိလူမည္းလူထု၏ စည္းရုံးတုိက္ပြဲ၀င္မႈ။ အေနာက္ႏုိင္ငံ၏ဖိအားေပးမႈ စသည္ အေၾကာင္းအခ်က္မ်ားသည္ အေရးပါေသာေနရာတြင္ ရွိခဲ့သည္၊ ေတာင္အာဖရိကတြင္ မင္ဒဲလား လြတ္ေျမာက္လာျခင္း ေတြ႔ဆုံ ေဆြးေႏြးေရးအျဖစ္ ေပၚလာျခင္းသည္ လူျဖဴအစုိးရ၏ အေမွ်ာ္အျမင္ရွိမႈမွ အစျပဳခဲ့ျခင္း မဟုတ္ေခ်၊ ျပည္တြင္းျပည္ပ ျပင္းထန္ေသာ ဖိအားေၾကာင့္ ျဖစ္သည္၊ ေအအဲန္စီ ၏ မေလ်ာ့ေသာ ဇြဲသတၱိိႏွင့္တုိက္ပြဲမ်ား။ ျပည္သူလူထု၏ မေလ်ာ့ေသာ ဇြဲသတၱႏွင့္ တုိက္ပြဲမ်ားသည္ ဒီကလပ္ လူျဖဴ အစုိးရကုိ စားပြဲေပၚသုိ႔ တြန္းပုိ႔ခဲ့ရာက အႏွစ္သာရရွိသည့္ ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးပြဲမ်ား ျဖစ္ေပၚခဲ့ရာမွႏုိင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲမ်ားကုိ လူထု၏ဆႏၵႏွင့္အညီ လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ခဲ့ၾကသည္၊
မင္ဒဲလားႏွင့္ ေအအန္စီ ၏ ၾကိဳးပမ္းမႈ။ ရပ္တည္မႈကုိၾကည့္လွ်င္ မင္ဒဲလားက လက္နက္ ကုိင္ေတာ္လွန္ေရးသည္ အၾကမ္းဖက္ မႈ မဟုတ္ေၾကာင္း။ အၾကမ္းဖက္မႈသည္ အာဏာရွင္အစုိးရတုိ႔၏ အမူအက်င့္သာျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းလင္းညႊန္ျပခဲ့ သည္၊ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္။ ေဖေဖာ္၀ါရီ(၂) ရက္ေန႔တြင္ လူျဖဴအစုိးရ သမတဒီကလပ္က ပါလီမန္အစည္းအေ၀းတြင္ ANC, PAC,SAC အပါအ၀င္ မတရားသင္းေၾကညာထားသည့္အဖြဲ႔ (၃၁) ဖြဲ႔အေပၚ မတရားပိတ္ပင္မႈမ်ားကုိ ရုပ္သိမ္းျခင္း။ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားအား ေထာင္မ်ားမွလႊတ္ေပးျခင္း။ ေသဒဏ္ေပးမႈမ်ားကုိ ဆုိင္းထားျခင္း။မတရားအမိန္႔အာဏာမ်ားကုိ ရုပ္သိမ္းျခင္း ျပဳလုပ္ေၾကာင္း
ေၾကညာခဲ့သည္၊ ေတာင္အာဖရိကျပႆနာကုိ ေဆြးေႏြးေျဖရွင္းရန္ အခ်ိန္ေရာက္ၿပီဟုလည္း အတိအလင္းေၾကညာခဲ့သည္၊ ဤသည္မွာ ေတာင္အာဖရိကတြင္ အျပဳသေဘာေဆာင္သည့္ အလွည့္အေျပာင္းသုိ႔ ဆုိက္ေရာက္ျခင္းျဖစ္သည္၊ (၇) ရက္အၾကာ ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၉) ရက္ေန႔တြင္မူ ဒီကလပ္ကုိယ္တုိင္ မင္ဒဲလားႏွင့္ ေတြ႔ဆုံႏႈတ္ဆက္ၿပီးေနာက္ေနာက္တရက္တြင္ မင္ဒဲလားကုိ အက်ဥ္းေထာင္မွ ျပန္လႊတ္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၾကားလုိက္ရာက မင္ဒဲလားလြတ္ေျမာက္လာၿပီး အျပဳသေဘာ ေဆာင္သည့္ ႏုိင္ငံေရးေဆြးေႏြးပြဲမ်ား တဆင့္ၿပီးတဆင့္ ျဖစ္ေပၚလာၿပီး ေနာက္ဆုံးအေနျဖင့္ ေတာင္အာဖရိကႏုိင္ငံ၏ ႏုိင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲကုိ ျဖစ္ေပၚေစခဲ့ေလသည္၊
မင္ဒဲလားေထာင္မွ လြတ္ေျမာက္လာစဥ္ သူ၏အသက္မွာ (၇၁) ႏွစ္ ရွိၿပီးျဖစ္သည္၊ေထာင္မွလြတ္ေျမာက္လာၿပီးေနာက္တြင္ သူ၏ ပထမဆုံးေသာမိန္႔ခြန္း (၁၉၉၀ ေဖေဖာ္၀ါရီ၁၁ရက္) တြင္ “ခင္ဗ်ားတုိ႔ရဲ့မေလ်ာ့တမ္း စြန္႔လြတ္မႈေတြနဲ႔ သူရဲေကာင္းပီသ အနစ္နာခံမႈေတြက က်ေနာ့္ကုိ ဒီေနရာ ေရာက္လာေစတာျဖစ္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ က်ေနာ့္ ဘ၀တသက္တာရဲ့ၾကြင္းက်န္ေန ေသးတဲ့ ႏွစ္ကာလေတြကုိ ခင္ဗ်ားတုိ႔လက္ထဲအပ္ပါတယ္”ဟု ေျပာၾကားခဲ့ေသာစကားမ်ားသည္ ေတာင္အာဖရိက ျပည္သူမ်ားကုိသာမက ကမၻာ့ျပည္သူမ်ားကုိလည္း ၾကီးစြာရုိက္ခတ္ေစခဲ့သည္၊
ယခုအခါ ျမန္မာျပည္ရွိ လူမ်ဳိးေပါင္းစုံမ်ား၏ အာဏာရွင္ၾကီးစုိးမႈဖ်က္သိမ္း ပစ္ေရး။ လူမ်ဳိးၾကီး၀ါဒၾကီးစုိးမႈ ဖ်က္သိမ္းေရး တုိက္ပြဲၾကီးသည္ အလြန္အေရးၾကီးသည့္အပုိင္းသုိ႔ဆုိက္ေရာက္လာၿပီးျဖစ္သည္၊ ဤအေျခအေနတြင္ မင္းဒဲလားကုိ လည္းေကာင္း။ ေအအန္စီႏွင့္အျခားေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔အစည္းမ်ားကုိလည္းေကာင္း။ အာဖရိကျပည္သူမ်ားကုိ လည္းေကာင္း။ ေလ့လာ အတုယူသင့္သည့္ အခ်က္မ်ားစြာရွိပါသည္၊ တဖက္မွာလည္း နအဖစစ္အာဏာရွင္မ်ားအေနျဖင့္ ဂုဏ္ သိကၡာရွိသည့္ထြက္လမ္းကုိ ေရြးခ်ယ္မည္ဆုိပါကဒီကလပ္အစုိးရ၏ ရဲရင့္ေသာ အျပဳသေဘာေျခလွမ္းမ်ားကုိ ေလ့လာ အတုယူရန္ လုိမည္ျဖစ္သည္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဤဘာသာျပန္စာအုပ္ေလးသည္ ေကာင္းက်ဳိးျပဳလုိသူမ်ားအတြက္ တနည္းမဟုတ္ တနည္းနည္းႏွင့္ အေထာက္အကူျပဳေစႏုိင္ပါေၾကာင္း ေဖာ္ျပလုိက္ရပါသည္၊
မန္းရွာလားဖန္း (၁၉။ ၃။ ၂၀၀၅)
(ေကအဲန္ယူအေထြေထြအတြင္းေရးမႉး)
အမွာစကား
မင္ဒဲလားကုိ က်မစိတ္အ၀င္စားဆုံးအခ်က္က ေထာင္ထဲမွာ (၂၇) ႏွစ္ ေနႏုိင္တဲ့ အခ်က္ပဲ၊ က်မ ေထာင္ထဲမွာ (၄) ႏွစ္ခန္႔ ေနခဲ့တုန္းက တေန႔တေန႔ကုိ ရွည္ရွည္လ်ားလ်ား ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့တယ္၊ ပညာမရ။ စာမေရးႏုိင္။ စာမဖတ္ႏုိင္ဘဲ အခန္းက်ဥ္း ေလးထဲမွာအလဟႆအခ်ိန္ျဖဳန္းခဲ့ရတယ္၊ အခ်ိန္ေတြကုိ ရက္ေတြလေတြက စားစားၿပီး ျဖဳန္းပစ္ေနရတယ္၊ ျပန္မရတဲ့ အခ်ိန္ေတြ တေန႔လြတ္မွာပဲဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္က က်မတုိ႔ကုိ ခြန္အားေတြေပးခဲ့တယ္၊ အသက္ရွင္ေစခဲ့တယ္၊ မင္ဒဲလားက ဒီလုိအခ်ိန္ေတြကုိ စာေရးတယ္၊ စာဖတ္ႏုိင္တယ္၊ အခ်င္းခ်င္းေဆြးေႏြးႏုိင္တယ္၊ အသားအေရာင္ခြဲျခားမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာရတဲ့အက်ဳိးဆက္ေတြပေပ်ာက္ဖုိ႔ လြတ္လပ္ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ လူမည္းကမႀာတည္ေဆာက္ဖုိ႔ ဘယ္လုိၾကိဳးပမ္းရမယ္
ဆုိတဲ့ အေတြးကြန္ယက္ကုိ ျဖန္႔က်က္ႏုိင္တဲ့အခြင့္အေရးကုိ သူရရွိခဲ့တာက က်မတုိ႔ထက္သာတယ္၊
ေထာင္၀ါဒါေတြနဲ႔သူ႔ဆက္ဆံေရးမွာလည္း သူဟာ ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ေလးေလးစားစားဆက္ဆံခံခဲ့ရတယ္၊ အသား အေရာင္ ခြဲျခားမႈဆန္႔က်င္ေရး လႈပ္ရွားမႈေခါင္းေဆာင္ျဖစ္တဲ့ မင္ဒဲလားႏွင့္ေထာင္အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားအား ေလးစားစြာ ဆက္ဆံခံရ သူူျဖစ္တယ္၊ သူေထာင္အတြင္းအက်ဥ္းက်စဥ္က ေရးသားခဲ့တဲ့စာမ်ားကိုလည္း ေနာင္တခ်ိန္မွာ ၀ါဒါေတြက ျပန္ေပးတဲ့ အတြက္ သူ႔ရဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကုိ ကုိယ္စားျပဳတဲ့။ အသားအေရာင္ခြဲျခားတတ္တဲ့ အာဏာရွင္ ေတြရဲ့ ဖိႏွိပ္မႈကုိ မွတ္တမ္းတင္ ေစတဲ့။ သူရဲ့စာမ်ားကုိ က်မတုိ႔ ဖတ္ရႈေလ့လာခြင့္ရၾကပါတယ္၊ သူရဲ့ရန္သူေတာ္ေတြ။ သူ႔ကုိအက်ဥ္းက်ေစတဲ့ အာဏာပုိင္ေတြအေပၚ သူဟာေမတၱာမပ်က္ဘူး၊ သူရဲ့စိတ္ရွည္မႈ။ ခံႏုိင္ရည္ရွိမႈ။ ေခါင္းေဆာင္ပီသတဲ့ အရည္အခ်င္းရွိမႈေတြက အာဏာပုိင္ေတြရဲ့သေဘာထားကုိ ေျပာင္းေစႏုိင္တယ္၊ သူ႔ရဲ့ ေထာင္သက္တမ္းမွာ တေနရာက တေနရာကုိ ေျပာင္းေရႊ႔ ေပးတဲ့ေနရာမွာ အေကာင္းဘက္ကုိေရြးေပးတယ္၊ ေနာက္ဆုံးမွာ သူ႔ရဲ့ေတာင္းဆုိခ်က္အတုိင္း အာဏာပုိင္ေတြက လုိက္ ေလ်ာၾကတယ္၊ သမတဘုိသာနဲ႔လည္း ေတြ႔ခြင့္ရတယ္၊ သူဟာ သူနဲ႔ေတြ႔မယ့္ အတုိက္အခံရဲ့ အေၾကာင္းကုိေလ့လာၿပီးမွ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ယဥ္ေက်းမႈအေၾကာင္း။ ဖတ္ခဲ့ရတဲ့စာအုပ္အေၾကာင္းေတြ ေဆြးေႏြးၿပီး တင္းမားမႈေလ်ာ့ပါးခ်ိန္ၾကမွ သူလုိခ်င္တဲ့ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြၿခြင္းခ်က္မရွိလႊတ္ေပးဖုိ႔ ေျပာခဲ့တယ္၊ မလုိက္ေလ်ာႏုိင္ေပမဲ့ တဦးႏွင့္တဦး ေလးစားၾကတယ္လုိ႔ ယူဆရမယ္၊
မင္ဒဲလားရဲ့ အၾကမ္းမဖက္ေရး။ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းစြာအေျဖရွာဖုိ႔ဆုိတဲ့ သူရဲ့ ရပ္တည္ခ်က္မူဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္ရဲ့ မူအတုိင္းျဖစ္ၿပီး ဒီ အၾကမ္းမဖက္မႈေၾကာင့္ ႏုိင္ငံတကာက အေလးထားကူညီမယ္လုိ႔ဆုိတယ္၊ ေနာက္ဆုံးေစ့စပ္ ေဆြးေႏြးဖုိ႔ ကမ္းလွမ္းလာတာ ေအာင္ျမင္မႈကုိ ရရွိခဲ့တယ္၊ ဒီေနရာ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးစားပြဲ၀ုိင္းကုိ ေရာက္ေအာင္ ၾကိဳးပမ္းမႈေတြ တေျဖးေျဖးနဲ႔အထြတ္အထိပ္ပုိင္း ေရာက္လာပုံေတြဟာ ဒီမင္ဒဲလားရဲ့ “လြတ္လပ္ေရးသုိ႔ခရီးရွည္” စာအုပ္ရဲ့
ဆြဲေဆာင္မႈအရွိဆုံးအပုိင္းေတြပါဘဲ၊ ေဆြးေႏြးပြဲရဲ့တဖက္လူေတြကလည္း ေဆြးေႏြးညွိိႏႈိင္းမႈအေပၚမွာ ယုံၾကည္ခ်က္
ရွိေနလာေပမယ့္လည္း နအဖရဲ့ မသိက်ဳိးကၽြံမူ၀ါဒ မေကာင္းက်ဳိးကုိ အမ်ားၾကီးေဖာ္ညႊန္းေနပါတယ္၊
၁၉၉၃ ခုႏွစ္ မင္ဒဲလားဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏုိဗယ္ဆုကုိ သူ႔ရဲ့ေဆြးေႏြးပြဲတဖက္က ပုဂၢဳိလ္ျဖစ္တဲ့ မစၥတာဒီကလပ္နဲ႔အတူ တြဲရခဲ့ပါ တယ္၊ မတူကြဲျပားတဲ့ (၂) ဦး ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အတူယွဥ္တြဲၿပီးရခဲ့တဲ့ ဒီဆုကိုယူရင္း သူက မစၥတာဒီကလပ္ကုိ “အသားအေရာင္ခြဲျခားေရးစနစ္ကုိ ခ်မွတ္ျခင္းအားျဖင့္ တုိင္းျပည္နဲ႔ျပည္သူလူထုအေပၚ ဆုိးဆုိး၀ါး၀ါး အမွားၾကီး က်ဴး
လြန္ခဲ့မိၿပီဆုိတာကုိ ၀န္ခံဖုိ႔ သူဟာ သတၱိရွိခဲ့တယ္၊ ျပည္သူေတြအားလုံးဟာ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြး မႈေတြကတဆင့္ တန္းတူေဆြးေႏြးဖက္ေတြအျဖစ္နဲ႔ မိမိတုိ႔အနာဂတ္ကုိ မိမိတုိ႔ ဘယ္လုိလုပ္ခ်င္သလဲဆုိတာ အတူတကြ ဆုံးျဖတ္ျပဌာန္းေရးကုိ နားလည္သေဘာေပါက္တဲ့ အေျမာ္အျမင္သူ႔မွာရွိတယ္” လုိ႔ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳခဲ့တယ္၊
မစၥတာမင္ဒဲလားက “ရန္သူနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ဖုိ႔အတြက္ အဲဒီရန္သူနဲ႔ အတူအလုပ္လုပ္ရမည္၊ အဲဒီရန္သူဟာ ကုိယ့္အေဖာ္ျဖစ္လာေစမည္” လုိ႔ ေထာက္ျပခဲ့တယ္၊
ဒါဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံက လူထုအေပၚမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေစခ်င္တဲ့။ သာယာ၀ေျပာေစခ်င္တဲ့ေစတနာသာ နအဖမွာရွိခဲ့ရင္။ နအဖနဲ႔အလုပ္အတူတြဲလုပ္ဖုိ႔။ ဒီမုိကေရစီဘက္ေတာ္သားေတြကုိ လုံၿခဳံမႈေပးမယ့္အေဖာ္ မလြဲမေသြျဖစ္လာရမွာပါလုိ႔ စဥ္းစားမိရင္း ဒီမုိကေရစီရမယ့္ အရိပ္အေရာင္ေလး ေပၚထြန္းလာပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းၿပီး ဒီစာအုပ္ကုိ အထပ္ထပ္အခါခါဖတ္ပါ၊ သူမ်ားကုိ ငွားရင္ ျပန္ေပးမွာမဟုတ္လုိ႔ တအုပ္ေလာက္လက္ေဆာင္ေပးလုိက္ပါလုိ႔ တုိက္တြန္းပါတယ္၊
ေဒၚစန္းစန္း
( ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႔နယ္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္)
ဘာသာျပန္သူ႔စကား
နယ္လ္ဆင္မင္ဒဲလားဟာ ၁၉၆၂ ခု။ ၾသဂုတ္လ (၅) ရက္ေန႔မွာ ေတာင္အာဖရိကလူျဖဴအစိုးရရဲ့ တတိယအၾကိမ္ေျမာက္ ဖမ္းဆီးမႈကို ခံရပါတယ္၊ ဒါဟာ သူ႔ဘ၀မွာ ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ အဖမ္းခံရတာလည္းျဖစ္ တယ္၊ ဒီတခါ အဖမ္းခံရတဲ့အခါ ေထာင္ဒဏ္တသက္ ျပစ္ဒဏ္ခ်မွတ္ခံရၿပီး အဲဒီကစလို႔ ကာလတိုအခ်ိန္ပိုင္းတခ်ဳိ႔ကလြဲရင္ ေရာ္ဘင္ကြ်န္း အက်ဥ္းစခန္းမွာပဲ အက်ဥ္းက်ခံခဲ့ရတယ္၊ ၁၉၈၂ ခု။ မတ္လ (၃၁) ရက္မွာေတာ့ တျခား ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားသံုးဦးနဲ႔အတူ ေရာ္ဘင္ကြ်န္းအက်ဥ္းစခန္းကေန ျပည္မမွာရွိတဲ့ ပိုးလ္စမိုးအက်ဥ္းေထာင္ကို ေျပာင္းေရႊ ႔ခဲ့ရတယ္၊
မင္ဒဲလားရဲဥႏ ကိုယ္တိုင္ေရးအထုပၸတၱိ အပိုင္း (၁၀) ဟာ ပိုးလ္စမိုး အက်ဥ္းေထာင္ကို စေရာက္တာကေန စတင္ထားတယ္၊ ဒီေဆာင္းပါးမွာမင္ဒဲလားကိုယ္တိုင္ေရးအထုပၸတိ “လြတ္လပ္ေရးသို႔ ခရီးရွည္” စာအုပ္LONG WALK TO FREEDOM ရဲ့ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ခန္းျဖစ္တဲ့ အပိုင္း(၁၀) “ရန္သူနဲ႔ စကားေျပာျခင္း” နဲ႔ အပိုင္း (၁၁) “လြတ္လပ္ေရး” တို႔ကို အျပည့္အစံု ဘာသာျပန္ထားပါတယ္၊
ဒီစာအုပ္ဖတ္ၿပီးရင္ ရန္သူ။ ႏိုင္ငံတကာဒဏ္ခတ္အေရးယူမႈ။လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး။ အၾကမ္းဖက္မႈ။ ႏိုင္ငံေရးအံတုမႈ။ လူထုတုိက္ပြဲ။ဟစ္တိုင္။ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ။ ဒိုင္ယာေလာ့။ စားပြဲ၀ိုင္းတိုက္ပြဲ။ ႏွစ္ပြင္႔ဆိုင္သံုးပြင့္ဆိုင္။ အမ်ဳိးသားညီလာခံ စတဲ့ အယူအဆမ်ားနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးအျမင္ရွင္းသြားမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္၊
ဂါမဏိ
Labels: အျခား စာမ်က္ႏွာ |
| posted by ျမင့္ေဇ @ 10:26 PM |
|
|
|
| လြတ္ေျမာက္ေရးတုိက္ပြဲေတြဆီ က်ေနာ္လာခဲ့တယ္… (၄) |
| Wednesday, July 25, 2007 |
အဲဒီညေတာ့ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ အိပ္လုိက္ရတယ္။ ဘာမွေတာ့ မျဖစ္ပါဘူး။ အဲဒါနဲ႔ မနက္ခင္းက်ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သားက ဘယ္ေတာ့ ျပန္ထြက္ရင္ေကာင္းမလဲ ဆုိတာ ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကတယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ျပန္ထြက္ရင္ ဒီေကာင္ေတြ ပုိ မသကၤာျဖစ္သြားႏုိင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ ၂ ရက္ေလာက္ အေျခမပ်က္ ဆက္ေနၿပီးမွ ဒီေကာင္ေတြကုိ ေျပာၿပီးျပန္ၾကတာေပါ့ ဆုိၿပီး ႏွစ္ေယာက္သေဘာတူလုိက္ၾကတယ္။။
အိမ္ရွင္ေတြက က်ေနာ္တုိ႔ကို မသိေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္သေဘာေကာင္းပါတယ္။ အဲဒီကာလက ရ၀တဥကၠဌ ခန္႔တယ္ဆုိတာလည္း သူတုိ႔လူ ဆုိေပမယ့္ အေရးေတာ္ပုံကလည္း တႏွစ္ျပည့္ၿပီးခါစပဲရွိေသးတယ္ဆုိေတာ့ သူတုိ႔လည္း သိပ္ေတာ့ ေသြးက မေႏြးေသးပါဘူး။ ေနာက္ ေရြးေကာက္ပြဲလည္းလုပ္မယ္ ေျပာထားတာဆုိေတာ့ သူတုိ႔က အဲဒါၿပီးရင္ေတာ့ အေျခအေန အေျပာင္းအလဲရွိမယ္လုိ႔ စဥ္းစားၾကပုံရပါတယ္။
သူတုိ႔သားေတြ တပည့္ေတြကလည္း က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ ရြယ္တူဆုိေတာ့ ေပါင္းရသင္းရတာ တညအတြင္း အဆင္ေျပ သြားပါတယ္။ မနက္ဆုိရင္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္သြားထုိင္တယ္။ အဲဒီလက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာေတာ့ အၿမဲလုိလုိ မွတ္ပုံတင္ သိမ္းထားတဲ့ ေထာက္လွမး္ေရးနဲ႔ ဆုံျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔၀ုိင္းသူထုိင္၊ ကုိယ့္၀ုိင္းကုိယ္ထုိင္ပါ။
အဲဒီညေနမွာ က်ေနာ္ေျပာထားတာလည္း ယုတၱိျဖစ္ေအာင္၊ ေနာက္ ေတြ႔လည္းေတြ႔ခ်င္တာနဲ႔ အီစီကလီမေလးရဲ့ အိမ္ကို သြားလည္ၾကတယ္။ အိမ္ရွင္သားနဲ႕သြားတာပါ။ လူနဲ႔ နာမည္ပဲသိၿပီး လိပ္စာမသိေတာ့ ေတာ္ေတာ္ရွာရပါတယ္။ သြားတဲ့အခ်ိန္က ၅နာရီေလာက္ရွိပါၿပီ။ အိမ္ေရွ႔ေရာက္ေတာ့ နာမည္ေအာ္ေခၚတယ္။ အထဲက အသံျပန္ထြက္လာတယ္။ ဘယ္သူလဲတဲ့။ က်ေနာ္ ျမင့္ေဇပါ ေျပာေတာ့ …. သိတယ္၊ သိတယ္၊ ၀င္လာခဲ့လုိ႔ ေအာ္တယ္။ ၀င္သြားေတာ့ မ…… ရွိလား ဆုိေတာ့ ရွိတယ္။ ေရခ်ဳိးေနတယ္၊ ထုိင္ဦးေလ.။ သူ႔အမ ကေျပာတယ္။
သိပ္မၾကာပါဘူး။ က်ေနာ့္ ပန္းကေလးထြက္လာပါတယ္။ (အခုေတာ့ ပန္းၾကီးျဖစ္ေနၿပီေပါ့ေနာ့္) ဟယ္… ဘာလာလုပ္တာလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ေနမွာလဲ၊ လဲေပါင္းမ်ားစြာ။ က်ေနာ္လည္း စိတ္မေကာင္းျခင္းၾကီး စြာနဲ႔ လိမ္ရပါေတာ့တယ္။ အလည္လာတဲ့အေၾကာင္း၊ မၾကာခင္ျပန္မယ့္အေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းပိတ္လုိ႔ ျမန္မာျပည္ တပတ္လုံး ေလွ်ာက္လည္တဲ့အေၾကာင္း၊ သူကေတာ့ တေၾသာ္ေၾသာ္နဲ႔။ ဒါေပမယ့္ ယုံပုံမရပါဘူး။ က်ေနာ္ ရွစ္ေလးလုံးတုံးက လုပ္ေဆာင္ခဲ့တာေတြ သူသိတာကိုး။
ဒါနဲ႔ လာလည္တယ္ဆုိရင္ ၾကာအင္းသြားလည္မယ္လုိ႔ သူကေျပာတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ မလည္ေတာ့ဘူးလုိ႔ ျပန္ေျပာျဖစ္လုိက္တယ္။ သန္ဘက္ခါ ျပန္မယ္ဆုိတာလည္း တခါတည္း အသိေပးလုိက္တယ္။ ေတာထဲေရာက္မွ သိရတာက ၾကာအင္းေရာက္ရင္ (အဲဒိအခ်ိန္က) ေတာထဲေရာက္ၿပီ။ ေနာက္တခုထပ္သိရတာက ေကာင္မေလးရဲ့ ဦးေလးတေယာက္က ေကအဲန္ယူက တပ္မွဴးတဦးဆုိတာကိုပါ။ဒါနဲ႔ စကားစျမည္နည္းနည္း ထပ္ေျပာၿပီး ျပန္လာခဲ့တယ္။
ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ေထာက္လွမ္းေရးကို သြားေတြ႔တယ္။ မနက္ျဖန္ျပန္မယ္၊ မွတ္ပုံတင္ျပန္ေပးပါ။ ဆုိၿပီး။အဲဒါနဲ႔ ဒီေကာင္ေတြက သေဘာၤဆိပ္က်မွ လာေပးမယ္လုိ႔ဆုိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ျပန္မယ့္ေန႔ေရာက္ေတာ့ သေဘာၤဆိပ္အဆင္းမွာ ေကာင္မေလးနဲ႔ သူ႔အမက လာႏႈတ္ဆက္တယ္။ ၾကာၾကာမေနသြားလုိ႔လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနပုံရတယ္။ ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာၿပီး သေဘာၤေပၚတက္လာခဲ့တယ္။ ဥၾသတခါဆြဲေတာ့မွ ကိုေရႊေထာက္လွမ္းေရးမ်ား တက္လာၿပီး မွတ္ပုံတင္လာေပးတယ္။ မင္းတုိ႔ အိမ္ကိုတန္းျပန္လုိ႔လည္း ေျပာေသးတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ ျပန္မွာပါ၊ ေက်းဇူးပါပဲအကိုတုိ႔ဘာတုိ႔ အာပလာ လုပ္လုိက္ရေသးတယ္။
သေဘာၤစထြက္ေတာ့ ကမ္းေပၚက လက္ျပေနသူေတြက အမ်ားၾကီး.. အဲဒီထဲက လက္ဖ၀ါးေလးတခုတည္းကိုပဲ က်ေနာ္ကေရြးျမင္ေနမိတယ္။ (ဆက္ရန္)
Labels: အက္ေဆး/၀တၴဳတို |
| posted by ျမင့္ေဇ @ 11:14 PM |
|
|
|
| ကုိယ့္ေျမကိုယ့္ေရမွာ အမုိးအကာေပ်ာက္သူမ်ား |
|
အုိင္ဒီပီ (Internal Displaced Persons) ဆုိတာကို ျပည္တြင္းအုိးအိမ္မဲ့ ေရႊ႔ေျပာင္း ေနထုိင္သူမ်ား လုိ႔ ျမန္မာမႈျပဳၾကတယ္။ နအဖစစ္အစုိးရရဲ့ ျပင္းထန္တဲ့ ထုိးစစ္ေတြ၊ သနားအၾကင္နာကင္းမဲ့တဲ့ လူ႔အခြင့္အေရးခ်ဳိးေဖာက္မႈေတြ၊ လုပ္အားေပးခုိင္းေစမႈေတြ ေၾကာင့္ ကုိယ့္ဇာတိရပ္ရြာထဲမွာလည္း ေနလုိ႔မရ၊ၿပီးေတာ့ နယ္စပ္ဒုကၡသည္စခန္းေတြဆီ သြားဖုိ႔ကလည္းေ၀း၊ ဇာတိေျမကိုလည္း မခြဲႏုိင္တာေၾကာင့္ မိသားစုပုိင္ ဆုိင္မႈေတြကို ပလုိင္းထဲထည့္ ကေလးငယ္ေတြကို ေက်ာပုိးၿပီး ေတာထဲေတာင္ထဲမွာပဲ မိသားစုလုိက္လွည့္လည္ေနထုိင္ေနတဲ့သူေတြပါ၊ အဲဒီလုိ လွည့္လည္ေနထိုင္ေနရင္းမွာပဲ နအဖစစ္တပ္နဲ႔တုိးရင္ အသတ္ခံရပါေသးတယ္။
လူမသိသူမသိ ေသဆုံးရတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြ၊ ပမာဏေတြလည္း ေသခ်ာမသိရပါဘူး။ အဲဒီလုိ ေနထုိင္သူမ်ားဟာ ကရင္ျပည္နယ္တခုထဲမွာကိုပဲ အဲဒီလုိ ရြာေရွာင္ရြာပုန္းေနေနရသူဟာ ၅၀၀၀၀ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိမယ္လုိ႔ ကုလသမဂၢက ခန္႔မွန္းပါတယ္။ အဲ့ဒီထက္ေတာင္ ပုိႏုိင္ပါေသးတယ္။
သူတုိ႔ကုိ အဓိက အကူအညီေပးေနတာကေတာ့ ေဒသခံ ေျပာက္က်ားတပ္ေတြ၊ နယ္စပ္ေဒသ အေျခစုိက္ နယ္လွည့္ ေက်ာပိုးအိတ္က်န္းမာေရး၀န္ထမ္းေတြ၊ ေနာက္ ဖရီးဘားမားရိန္းဂ်ား (Free Burma Rangers) အဖြဲ ႔စတာေတြျဖစ္ပါတယ္။
လူမျမင္ႏုိင္တဲ့ ေနရာေတြမွာ သူတုိ႔က ေနတာမ်ားတဲ့အတြက္ ေတာထဲေတာင္ထဲမွာ လုိက္ၿပီး အကူအညီေပးသူေတြက ရွာရပါတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းဓာတ္ပုံေတြနဲ႕ လတ္ဆတ္တဲ့အစီရင္ခံစာ တခုကို တင္ေပးလုိက္ပါတယ္။
APPPB Update (July 20): HR Situation in Armed Conflict Zone, Karen State by Free Burma Rangers
Please find the following excerpts from the report by Free Burma Rangers (FBR). The report dated July 13, 2007 gives us an update on some of the Burma Army’s atrocities documented by FBR in Papun, Dooplaya and Nyaunglebin Districts of Karen State in May and June 2007.
FBR reports that Burma Army continues to terrorize and oppress villagers in Karen State in its attempt to completely dominate or drive out the civilian population. Frequent attacks have been launched in the last few months in which villagers are shot on site and homes ransacked and belongings destroyed. These attacks are intended to intimidate people and make life impossible, forcing villagers into refugee camps or forced relocation sites. For more information: www.freeburmarangers.org
1) PAPUN DISTRICT:
May: Two women from Takehder village in Luthaw Township, aged 22 and 18, were raped, had their breasts and ears cut, and were then killed. They were gathering vegetables in the jungle when captured by the Burma Army troops.
17 May: The Burma Army troops shot and killed Naw Ku Lue, 19 in her farm house, during an attack on Klaw Kloe Lo village and her body was burned with the house. In this same attack, 7 other houses and 20 tins of rice were also burned.
2) DOOPLAYA DISTRICT:
23 June: Burma Army and its allied DKBA (Democratic Karen Buddhist Army) troops captured a number of people from Htee K’Bler village in Dooplaya District and killed an entire family including two children, ages 4 and 13 and a grandmother, age 65. The names of the victims are:
3) NYAUNGLEBIN DISTRICT:
11 May: LIB 220 of LID (Light Infantry Division) 11 attacked the area of Htee Nya Mu Kee village and burned down one paddy store during the attack. As a result of this attack a total of 107 villagers fled into hiding (31 from Htee Nya Mu village, 19 from Htee Thu Kee and 57 from Wa Per Kwee villages) with no time to collect any of their belongings or food stores.
13 May: About 30 soldiers from LID 88 shelled Yaw Ki village with about 40 mortars, and then sprayed it with small arms fire. Saw Ra Say, 20, was shot dead and 4 farm huts with all belongings including rice and paddies were also burned down. All of the villagers have fled Yaw Ki and are now in hiding in the jungle.
30 May: The Burma Army attacked the Ta Kwa Doh village area of Ker Doh village tract in Kyauk Kyi Township.
2 June: The Burma Army LIB (Light Infantry Battalion) 540 captured six villagers from the area of Ya Kaing Taung village and accused of having contact with the KNU (Karen National Union). They were immediately killed. LIB 540 then informed the Ya Kaing Taung villagers that they must move their village to Tha Pyi Nyut.
4) FORCED LABOR
7 May: The Burma Army forced 154 villagers from Myaung Oo, Aung Chan That and Paw Pi Der villages in Mon Township to work on a new road between Toe Daw and Yin O Sein. This new road cuts through villagers' farmland and has destroyed over 500 acres. The road will connect the headquarters of LIB 599 at Toe Daw and LIB 590 at Yin O Sein. Another 5 villagers from Yulo and one from K’mulo were also conscripted for building a new camp between Yulo and Play Hsa Lo, at Lepelo.
Labels: အျခား စာမ်က္ႏွာ |
| posted by ျမင့္ေဇ @ 3:32 AM |
|
|
|
| ေညာင္ႏွစ္ပင္က်ိန္စာ |
| Tuesday, July 24, 2007 |
ေ၇းသူ-ဗၾသ
ဗမာျပည္ရဲ႔ ႏိုင္ငံေရးမိုးေကာင္းကင္ဟာ အံု႔မိႈင္းေနတယ္၊ ဘာမဆို ျဖစ္ေပၚႏိုင္တယ္ ဆိုတဲ့ ေလထုမ်ိဳးကလည္း တသုန္သုန္တုိက္ခတ္ေနတာ သတိထားမိတယ္၊ ဗမာျပည္သားမ်ား နဲ႔ ဗမာျပည္အေရးကို စိတ္၀င္စားတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြဟာ နအဖရဲ႔ ေညာင္ႏွစ္ပင္ ညီလာခံကို မ်က္ေမွာင္ကုတ္ၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ ေနၾကတယ္၊ သူတို႔ရဲ႔ဆုပ္ထားတဲ့ လက္သီးေတြထဲမွာေတာ့ ေခြ်းေစးေတြေတာင္ျပန္ ေနတယ္။
စစ္အုပ္စုရဲ႔ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ အတည္ျဖစ္သြားရင္ တိုင္းျပည္နဲ႔ အမ်ိဳးသားေတြ ဘယ့္ကေလာက္ နစ္နာမယ္ဆိုတာ သိသူတိုင္း ဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ္ဘာလုပ္ႏိုင္သလဲလို႔ စဥ္းစားေနၾကတယ္။ နယ္စပ္ေဒသေတြမွာ စစ္ေတြျပန္ျဖစ္လာဦးမလား။ အာဏာ သိမ္းခြင့္ကို ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံအရ ေပးထားလို႔ အာဏာတသိမ္းတည္းမ်ား သိမ္းေနၾကေတာ့မလား၊ ဒီပဲယင္း ထက္ဆိုးတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြ ထမင္းစားေရေသာက္ကိစၥလို ျဖစ္လာေလမလား၊ စိတ္သက္သာ ဘြယ္ရာကေတာ့ ဘာမွ မျမင္ရတာအမွန္။
ဒီလိုအခ်ိန္မွာပဲ ဗမာျပည္ရဲ႔ ႏိုင္ငံေရးေလာကမွာ ဘီလူးစည္း-လူစည္းလည္း ပိုကြဲလာေနတယ္၊ အဲဒါက စစ္အုပ္စုကို ဆက္ လက္ဆန္႔က်င္တိုက္ပြဲ၀င္သြားလိုသူေတြနဲ႔ နအဖဘက္က အေလွ်ာ့ေပးဟန္ျပယံုနဲ႔ပဲ ပစ္ေထာက္ခံ။ ပစ္ပူးေပါင္းလိုက္မယ္ဆိုတဲ့ လူေတြ သိသိသာသာ ကြဲျပားလာေနတယ္။ တခ်ိဳ႔လူေတြဆိုရင္ နအဖက ကိုယ့္ကိုလွည့္ေတာင္ မၾကည့္တဲ့ၾကားကပဲ မ်က္စတပစ္ထဲ ပစ္ျပေနၾကတယ္၊ ဒီေမာင္ေစ့စပ္။ မယ္ေစ့စပ္ေတြ ကေတာ့ ေညာင္ႏွစ္ပင္ၿပီးေတာ့လည္း အထည္လဲ၀တ္ၿပီး ေနာက္တမ်ိဳးနဲ႔ တဘက္သတ္ပိုးၾက အုန္းမွာပဲ၊ မီဒီယာတခ်ိဳ႔ဟာ ဗမာျပည္ထဲမွာရွိတဲ့ နအဖေထာက္ခံသူ အေရအတြက္ အခ်ိဳးအစားထက္ အမ်ားၾကီးပိုၿပီး နအဖေထက္ခံသူေတြကို ေနရာေပးေျပာခိုင္းလာတယ္၊ တျပားဘိုးရ-ရ။ ႏွစ္ျပားဘိုးရ-ရ။ ရသမွ်နဲ႔ ေစ့စပ္သာ ေစ့စပ္လိုက္ၾကဆိုတဲ့လမ္းစဥ္ကို မက် က်ေအာင္ ခ်ေပးေနသလား ေအာက္ေမ့ရတယ္၊ တခ်ိဳ႔ကဆိုရင္ ဘယ္အခ်က္ေတြဟာ ကိုယ့္ဘက္ကအေလွ်ာ့ေပးႏိုင္တယ္။ ေပးသင့္တယ္လို႔ေတာင္ ေျပာေနၾကတယ္၊ ရွစ္ေလးလံုး ဒီဘက္အပိုင္းမွာ ဒီလိုအသံေတြကို ဘယ္တုန္းကမွ အခုေလာက္ က်ယ္က်ယ္ ေလာင္ေလာင္ မၾကားဖူးဘူး၊ ဒါဟာ တိုက္ဆိုင္မႈမွဟုတ္ရဲ႔လားစဥ္းစားစရာျဖစ္လာတယ္၊ သူတို႔ဟာ ေျမြမ်ိဳခံေနရတဲ့ မေထြးေလး ကိုပဲ ေလွ်ာ့မေပးေကာင္းလားလို႔ အျပစ္တင္ေနတယ္၊ တခ်ိဳ႔ကေတာ့လည္း နအဖဟာ ဒီခ်ဳပ္နဲ႔မို႔ မေဆြးေႏြးတာ။ တျခားလူ (ဥပမာ-ငါ)နဲ႔ဆိုရင္ ေဆြးေႏြးမွာလို႔ေျပာေန။ တင္ေနတယ္၊ နအဖဆီမွာ မုန္႔ဆီေက်ာ္က ရွိကို မရွိတာဆိုတာ သူမသိဘူး ထင္ပါရဲ႔။
သူတို႔ေျပာတာကို နည္းနည္းမွနားမေယာင္သူေတြထဲမွာ ထိပ္ဆံုးကပါတာ ဗမာျပည္က လူထုၾကီးပဲ၊ ရွင္ၾကီး၀မ္းလည္း၀င္ဖူး။ ရွင္ငယ္၀မ္းလည္း၀င္ဖူးေနသူေတြပီပီ နအဖရဲ႔ စကား ေတြကို တခြန္းမွနားမေယာင္ဘူး၊ နအဖရဲ႔သေဘာထားဟာ ဘယ္သူနဲ႔မွမေစ့စပ္ဘူး လို႔ပဲ ေဖာ္ျပေနတယ္ဆိုတာ သူတို႔အေတြ႔အၾကံဳအရ ရွင္းေနတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ရသေလာက္နဲ႔ ေက်နပ္ခ်င္သူမ်ားကေတာ့ နအဖ ေျခလွမ္းတလွမ္း လွမ္းလိုက္တိုင္း ဘာမ်ားေစ့စပ္လို႔ ရမတုန္းလို႔ မွန္ဘီလူးနဲ႔ေထာက္ၾကည့္ေနၾကတယ္၊ နအဖရဲ႔ပိုင္းျဖတ္ခ်က္ကို သူတို႔မျမင္ႏိုင္ၾက သလိုပဲ၊ ေနာက္တခု သူတို႔ေသခ်ာမၾကည့္ျမင္ႏိုင္တာက ျပည္သူလူထုၾကီးရဲ႔ အေျခအေနပဲ၊ ဒါကိုသူတို႔ မသိတာလား။ သိရက္နဲ႔ တန္ဘိုးမထားတာလား။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္မွသိေတာ့မယ္၊ ဒါေပမဲ့ လူထုၾကီးရဲ႔စိတ္ဓာတ္ကို နအဖ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ ေကာင္းေကာင္းသိတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ လည္း သူတို႔ဟာအဲဒီလို ေခြးကတက္က ခစားပိုင္ခြင့္ ေတာင္းေနသူေတြကို လံုး၀ ဂရုမစိုက္။ မသိခ်င္ဟန္ေဆာင္ေနတာပဲ။
စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြအဖို႔လည္း အခုသူတို႔ေရြးထားတဲ့ လမ္းကလြဲၿပီး တျခားလိုက္စရာ မရွိဘူးဆိုတာ မေမ့ဖို႔လိုတယ္၊ သူတို႔ လက္ရွိခံစား ေနရတဲ့စည္းစိမ္ဥစဏာ။ သူတို႔သားေျမးျမစ္ေတြအတြက္ သူၾကြယ္ဘ၀အာမခံခ်က္ စတာအားလံုးဟာ အာဏာနဲ႔ တိုက္ရိုက္ဆက္ေနတယ္၊ အာဏာလက္ထဲမရွိရင္ ဒါေတြအားလံုးေပ်ာက္သြားမယ္လို႔ သူတို႔တြက္ထားၿပီးသားျဖစ္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ဟာ ေသေျမၾကီး။ ရွင္ေရႊထီး လုပ္ေနတာျဖစ္တယ္၊ တဆက္တည္းမွာ ဒီတပြဲအတြက္ ဘက္စံုျပင္ဆင္ေနတာပဲ၊ ရပ္ကြက္ ထဲက လူမိုက္လူဆိုးေတြကို တရား၀င္ အဖြဲ႔အစည္းျဖစ္ေအာင္ ဖြဲ႔ေပးတယ္။ အခြင့္အာဏာနဲ႔ လက္နက္ တပ္ဆင္ေပးတယ္။ ေလ့က်င့္ေပးတယ္။ ဒီပဲယင္းလိုအေရးအခင္းေတြမွာ လက္ေတြ႔ဆင္းခိုင္းတယ္၊ ၈၈ေက်ာင္းသားေတြ လူအင္အား ၄-၅ရာေလာက္နဲ႔ ေရႊတိဂုံဘုရားေပၚတက္မွာကို အင္အားေထာင္ေသာင္းျပၿပီး ၿခိမ္းေျခာက္တယ္၊ ေနာက္ၿပီး။ သူတို႔ရဲ႔ေကာလာဟာလ စက္ရံုေတြကလည္း ထံုးစံအတိုင္း ေကာလာဟာလေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ထုတ္လႊင့္ေနတယ္၊ ဘယ္မွာျဖင့္အင္မတန္ရက္စက္တဲ့ အမည္မသိ တပ္ဖြဲ႔တဖြဲ႔သြားလာ ေနတယ္။ ဘယ္မွာျဖင့္ အမည္မသိလူေတြ ရက္ရက္စက္စက္အသတ္ခံရထားတာေတြ႔ရတယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေတြနဲ႔ လူေတြကို ေျခာက္ျခားေအာင္လုပ္ထားတယ္၊ ႏိုင္ငံေရးရႈပ္ေထြးေစမလား ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ သူတို႔ေမြး ထားတဲ့ ၿခံထဲကလူမ်ိဳးစံုကို ပြဲထုတ္သေဘာထားေတြ လႊင့္ခိုင္းတယ္၊ (ရလဒ္ကေတာ့ လူထုၾကားမွာ အဲဒီလူေတြရဲ႔ မရိုးသားမႈပဲ ပြင့္က်သြားတယ္)၊
ဒီလို တိုင္းျပည္အတြက္ အဆံုးအျဖတ္ကာလမွာ ကိုယ့္အေရာင္အေသြးမွန္ေတြ ေဖာ္ျပလာတာ မဆန္းဘူး၊ ေဖာ္လည္း ေဖာ္ျပၾကရေတာ့မယ္၊ ကြဲထြက္မႈေတြ။ ေပါင္းစည္းမႈ ေတြအထိ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္လာႏိုင္ တယ္၊ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ အေရးၾကီးတဲ့ အေကြ႔တေကြ႔ေရာက္ရင္ ႏိုင္ငံေရးသမားတိုင္း မေရွာင္မလြဲသာပဲ ကိုယ့္ရပ္တည္ခ်က္ကို ေဖာ္ျပရတာ မ်ိဳးျဖစ္တတ္တယ္၊ အဲဒီလိုအခါမ်ိဳးမွာ ဘယ္သူမွယီးတီးယားတား လုပ္လို႔မရဘူး၊ အတိအက် အေျဖေပးၾကရတယ္၊ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ေျပာတဲ့ “လူတစ္ေယာက္ရဲ႔ တန္ဘိုးဟာ သူျဖတ္သန္းေက်ာ္လႊားေနတဲ့ ေခတ္ၾကီးက သူ႔ပခုံးေပၚတင္ေပးလိုက္တဲ့ သမိုင္းတာ၀န္ကို သူဘယ္ေလာက္ သယ္ပိုး ထမ္းေဆာင္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့အခ်က္္နဲ႔ တိုင္းတာရမွာပဲ”ဆိုတာ ဒါကို ေျပာတာ၊
ဒီစကားဟာ လူတေယာက္မွမဟုတ္ပါဘူး။ အဖြဲ႔အစည္းတခုနဲ႔လည္း ဆိုင္ပါတယ္၊ အခုဒီခ်ဳပ္ဟာ ဒီတေကြ႔မွာ သူ႔ကို ျပည္သူလူထုက ပံုအပ္ထားတဲ့တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ႏိုင္ မလား။ မထမ္းေဆာင္ႏိုင္ဘူးလား ဆိုတာ ေဖာ္ျပရေတာ့မယ္၊ နအဖနဲ႔ထိပ္တိုက္ မေတြ႔ခ်င္ေပမဲ့ နအဖမၾကိဳက္တာကိုေတာ့ အတိအလင္း ေျပာရေတာ့မယ္၊ ဒီေညာင္ႏွစ္ပင္ကခ်မွတ္လာမယ့္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒအေပၚ ဘယ္လို ျမင္တယ္။ နအဖက “လူထုဆႏၵခံယူပြဲ”လုပ္လာရင္ လူထုကိုဘယ္လိုလႈံ႔ေဆာ္မယ္ စတာေတြ ေျပာျပရေတာ့မယ္၊ ယုန္ကေလး ႏွာေစးေနလို႔ မရေတာ့ဘူး၊ လူထုကေတာ့ ေရွ႔ကိုတိုးေတာ့မွာ၊ သူတို႔က လမ္းမွန္ျပႏိုင္ဖို႔လိုတယ္၊ လမ္းမွန္လည္းမျပႏိုင္။ ေရွ႔မွာလည္းပိတ္ဆို႔ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္ယူ ေပေတာ့ ပဲ၊
တကယ္ကဒီအခ်ိန္မွာ ၿငိမ္းအဖြဲ႔ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတာင္မွ အားျဖည့္တာ။ ျပင္ဆင္တာေတြ လုပ္ေနတယ္ ၾကားတယ္၊ ဒီခ်ဳပ္လည္း ကိုယ့္တပ္ဖြဲ႔ကို အနည္းဆံုး အေတြးအေခၚအရ ျပင္ဆင္တာေတာ့ လုပ္သင့္ၿပီ။
က်န္စစ္အစိုးရကို ဆန္႔က်င္သူမ်ားအားလံုးလည္း အတိုက္အခံမ်ားအခ်င္းခ်င္း၊ အနည္းဆံုး ကိုယ့္ အခ်င္းခ်င္း၊ ေသြးစည္း ေၾကာင္းေတာ့ ေဖာ္ျပဖို႔လိုၿပီ။
ဗၾသ
Labels: အျခား စာမ်က္ႏွာ |
| posted by ျမင့္ေဇ @ 11:49 PM |
|
|
|
| လြတ္ေျမာက္ေရးတုိက္ပဲြေတြဆီ က်ေနာ္လာခဲ့တယ္.. (၃) |
|
ၾသဂုတ္လလယ္ေက်ာ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ စထြက္ခဲ့ပါၿပီ…အဲဒီအခ်ိန္မွာ နဂုိအတုယူလာတဲ့ မွတ္ပုံတင္ မရွိေတာ့တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ကုိယ့္ကိုယ္ပုိင္ကိုပဲ သုံးပါတယ္။ သြားေတာ့ သုံးေယာက္။ တေယာက္က က်ေနာ္တုိ႔ကို လုိက္ပို႔တာပါ။ သူက ေတာထဲ သြားတဲ့အေတြ႔အၾကဳံရွိခဲ့ဘူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက က်ေနာ္တုိ႔ကို ၾကာအင္းဆိပ္ၾကီးအထိ လုိက္ပုိ႔ေပးၿပီးျပန္ ရမွာပါ။
ဖားေအာက္ကေနၿပီး ေမာ္လၿမိဳင္ကို ျပန္သြားရပါတယ္။ အဲဒီမွာ သေဘာၤစီးရမွာပါ။ ေနာက္က်မွ သိရတာပါ။ အေပါင္ဘူတာတုိ႔၊ က်ဳိက္ထုိဘူတာတုိ႔ကေန ဆင္းၿပီး ေတာဘက္ကို ဆုိက္ကားတစီးငွားၿပီးသြားလုိက္ရင္ ၿမိဳ့ျပင္ထြက္တာနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ သြားမယ့္ေနရာဆီ ေရာက္သြားတာပါပဲ။ ဒါလည္း ေတာထဲေရာက္မွ သိရတာပါ။ အခုေတာ့ ကုန္းတတန္၊ ေရတတန္နဲ႔ အသည္းထိတ္ထိတ္သြားရေတာ့တာပါ။
ေမာ္လၿမိဳင္ကေန သေဘာၤစီးေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ လုိက္ပုိ႔တဲ့ ရဲေဘာ္က တစု၊ ကိုေမႊးၾကိဳင္က တေယာက္တည္း သပ္သပ္ ျခားထားတဲ့ သံဇကာကို ေက်ာခ်င္းကပ္ၿပီး လူခြဲစီးပါတယ္။ တစုံတခုျဖစ္ရင္ တေယာက္ေယာက္ု လြတ္ေအာင္ပါ။ ဒါနဲ ႔က်ေနာ္တုိ႔လည္း ဒီခရီးကိုသြားဖူးတဲ့ ဟန္ေဆာင္ေပမယ့္ ဘယ္လုိမွ ေဒသခံနဲ႔ကို မတူႏုိင္ပါဘူး။ ေမာ္လၿမိဳင္နဲ႔ ဆိပ္ၾကီး(ၾကာအင္းဆိပ္ၾကီးလုိ႔သာ တြဲေခၚတာ၊ ဆိပ္ၾကီး သတ္သတ္၊ ၾကာအင္းကသပ္သပ္ပါ) ရဲ့ အလယ္ဗဟိုေလာက္မွာ ဆိပ္ကမ္းတခုကို (ေခ်ာင္းႏွစ္ခြဆိပ္ကမ္းထင္တယ္။) ကပ္ပါတယ္။ အဲဒီမွာတင္ ရဲေတြတက္လာပါတယ္။ အဲဒီ ေဘးတေလွ်ာက္က မြန္တပ္နဲ႔ ကရင္တပ္ေတြ ၾကီးစုိးတဲ့ေဒသဆုိေတာ့ သူတုိ႔က လုံၿခဳံေရးအရ လုိက္ရသလုိ၊ ေနာက္ ခရီးသည္ေတြကို စစ္ဖုိ႔ပါ။ ဒီမွာတင္ က်ေနာ္တုိ႔ ေျမြစကိုက္ေတာ့တာပါဘဲ။
သူတုိ႔ထုတ္ထားတဲ့ အမိန္႔က ရန္ကုန္နဲ႔ အထက္ဘက္ကလာတဲ့လူေတြကုိ စစ္ရမယ္။ မသကၤာရင္ ဖမ္းရမယ္ဆုိၿပီး ထုတ္ထားတာပါ။ အဲဒီမွာ သေဘာၤထြက္ၿပီးစစစ္တာက ရဲေဘာ္ေမႊးၾကိဳင္ထုိင္တဲ့ ဘက္ျခမ္းကိုပါ။ အဲဒီမွာ သူ႔မွတ္ပုံတင္က ပဲခူးအေနာက္ျခမး္ဆုိေတာ့ ၿငိသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ပါလာတဲ့ ရဲတပ္ၾကပ္ၾကီး ကပ္ၿပီး ေခၚသြားၿပီး မွ ပုိက္ဆံေပးလုိက္တာ အဆင္ေျပသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ သူက နဂုိထုိင္တဲ့ေနရာကိုျပန္လာၿပီး ေက်ာခ်င္းကပ္အေန အထား နဲ႔ အေျခအေနကို ရွင္းျပပါတယ္။ က်ေနာ့္ကိုလည္း ပုိက္ဆံေပးလုိက္ဖုိ႔ေျပာတယ္။ တြက္ၾကည့္ေတာ့ ပုိက္ဆံက ၄၀၀ က်ပ္ေလာက္ပဲ ရွိတာ။ ေနာက္က်ေနာ္က ဒါမ်ဳိးတခါမွ ေပးဖူးတာမဟုတ္ေတာ့ ေပါက္တဲ့နဖူးမထူးေတာ့ဘူး၊ ေနာက္ဒီေလာက္လည္း ဒီေကာင္ေတြ ၾကည့္မွာမဟုတ္ဘူးလုိ႔ ထင္လုိက္မိိတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔အလွည့္ေရာက္ေတာ့ ရန္ကုန္မွတ္ပုံတင္ ဆုိေတာ့ ေမးေတာ့တာေပါ့။ဘာလုပ္မလုိ႔လဲ၊ ဘာကိစၥနဲ႔လာတာလဲ၊ အသိရွိလား စသျဖင့္။ က်ေနာ္တုိ႔က ေက်ာင္းပိတ္ရက္ျဖစ္ေနလုိ႔ ေမာ္လၿမိဳင္က အမ်ဳးိေတြဆီ လာလည္တာကဆက္ၿပီး စိးပြားေရးလုပ္ငန္းေလးဘာေလး စနည္းနာတာလုိ႔ ျပန္ေျဖလုိက္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ မင္းတုိ႔က ဆိပ္ၾကီးကိုလာတာ အသိရွိလုိ႔လား ေမးေတာ့ ဖ်တ္ခနဲ သတိရလုိက္တာ ကိုးတန္းႏွစ္က က်ေနာ္နဲ႔ အီစီကလီ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေကာင္မေလးကိုပါ။ အဲဒါနဲ႔ ရွိပါတယ္ေပါ့၊ က်ေနာ္နဲ႔ပါလာတဲ့ ရဲေဘာ္ကလည္း သူလည္း ရွိပါတယ္၊ ဘယ္ေနရာမွာ ေနပါတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ခင္ေၾကာင္း အာရေတာ့တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔က မင္းတုိ႔ မွတ္ပုံတင္ေတြ သိမ္းထားမယ္။ ၿပီးရင္ ဆိပ္ၾကီးေရာက္မွ ဆက္စီစဥ္မယ္ေပါ့။ ရပါတယ္ ဆုိၿပီး ျပန္ေျပာလုိက္ရေပမယ့္ ရင္ကေတာ့ စုိးထိတ္ေနပါၿပီ။
ဒီလုိနဲ႔ ရဲတေယာက္ ေစာင့္ၾကည့္ေနေတာ့ ဘာမွ တုိင္ပင္လုိ႔မရ။ သူ သတိတခ်က္ မထားမိတဲ့အခ်ိန္မွာ ရဲေဘာ္ေမႊးၾကိဳင္ကေျပာတယ္။ ေရာက္ၿပီး ဟုိဘက္ကမ္းက နာရီ၀က္ေစာင့္မယ္။ မလာရင္ သူေတာ့ သြားမယ္ ဆုိၿပီး ေျပာတယ္။ အိုေက.. ေပါ့ေလ က်ေနာ္ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။
ဒီလုိနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ဆိပ္ၾကီးကို ေရာက္သြားပါၿပီ။ က်ေနာ္တုိ႔ကို မဆင္းခုိင္းပါဘူး။ ခရီးသည္အားလုံးကုန္ေတာ့မွ (ရဲေဘာ္ေမႊးၾကိဳင္လည္း ဆင္းသြားပါၿပီ) က်ေနာ္တုိ႔ကို လာေခၚတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ကို သေဘာၤဆိပ္မွာ အ၀င္အထြက္လာၾကည့္တဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးႏွစ္ေယာက္လက္ထဲ လူေရာ၊ မွတ္ပုံတင္ပါ ေပးရင္း အက်ဳိးအေၾကာင္းေတြ ရွင္းျပလုိ႔ထားခဲ့ေတာ့တယ္။
ေထာက္လွမ္းေရးႏွစ္ေကာင္လုံးက ခပ္ပုပု…၊ ဒါေပမယ့္ တေယာက္က မ်က္ႏွာက သိပ္မဆုိးလွ။ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ အမိန္႔ေပးတုိင္း လုပ္မယ့္ ရုပ္မ်ဳိး။ အဲဒီမွာတင္ ေမးခြန္းေပါင္းေသာင္းေျခာက္ေထာင္ ေမးေတာ့တာပဲ၊ ရဲေတြ ေမးခဲ့တဲ့ ေမးခြန္းအတုိင္းပါပဲ။ သူတုိ႔ဆီကို ေခၚမသြားဘူး။ သေဘာၤဆိပ္နဲ႔ သိပ္မေ၀းတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေလး တဆုိင္မွာပါ။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္က တေယာက္ေျပာတဲ့စကားကို တေယာက္ျပန္ နင္းေျပာရင္း လွိမ့္ရေတာ့တာေပါ့။ (အဲဒီေနရာမွာ ကုိယ့္ကိုယ္ကို ကိုယ္က်င့္တရား ေဖာက္ဖ်က္သူလုိ႔ ၾကိဳက္သလုိ ေျပာၾကေစေတာ့၊ လိမ္ရပါေတာ့တယ္၊ ကုိယ္က ျမင့္ျမတ္သူမဟုတ္သလုိ၊ အနာအက်င္လဲ လုိအပ္မွ ခံမယ့္သူပါ)။ က်ေနာ္နဲ႔ ပါလာတဲ့ ရဲေဘာ္က ခုိင္ပါတယ္။ သူက ၈၈၈၈ ၿပီးစမွာ ေတာခုိသြားၿပီးမွ အေျခအေနကို စိတ္ပ်က္ၿပီး ျပည္တြင္းမွာ ျပန္လုပ္မယ္ဆုိတဲ့ စိတ္နဲ႔ ျပန္၀င္လာခဲ့တာ၊ ၀င္တဲ့ေနရာကလည္း အခု က်ေနာ္တုိ႔ ေရာက္ေနတဲ့ ဆိပ္ၾကီးမွာ။
အဲဒီတုံးက ၾကိဳဆုိေရးေတြဘာေတြ လုပ္ၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ သူက အိမ္တအိမ္မွာ တည္းခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔နာမည္အစစ္နဲ႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ကုိဆြဲထားတဲ့အခ်ိန္မွာ အဲ့ဒီဘုိးေတာ္က ရ၀တ ဥကၠဌ ျဖစ္ေနတယ္။ သူ႔နာမည္ေျပာေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးလည္း ေၾကာင္ေတာင္ေယာင္ေတာင္ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒါနဲ႔ မင္းတုိ႔ကို အဲဒီအိမ္လုိက္ပုိ႔မယ္ ေျပာၿပီး လုိက္ပုိ႔တယ္။
အိမ္ေရွ ႔ေရာက္ေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက အိမ္ရွင္ အဖုိးၾကီးနာမည္ကို ေခၚတယ္။ အဖုိးၾကီးထြက္လာေတာ့ ဥကၠဌ ခင္ဗ်ားအသိေတြလုိ႔ သူတို႔ကေျပာတယ္.. ဟုတ္လား .. ေမးေတာ့ အဖုိးၾကီးကလည္း မမွတ္မိဘူး။ အဲဒီမွာတင္ က်ေနာ္နဲ႔ပါလာတဲ့ ရဲေဘာ္က ဟာ … အဘ က်ေနာ့္ကို မမွတ္မိဘူးလား။ က်ေနာ္က ဘယ္အုပ္စုနဲ႔လာၿပီး အဘအိမ္မွာတညး္ခဲ့တယ္ေလ၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္က…။ သူအရမ္းေကာင္းလြန္းပါတယ္။ အဖုိးၾကီးက တကယ္ေတာ့ သူ႔ကို မမွတ္မိပါဘူး။ ဘာလုိ႔ဆုိေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္တုံးက ျပန္၀င္ခဲ့တဲ့ လူေတြကမ်ားေတာ့ လူတုိင္းကို တဦးခ်င္းစီမွတ္မိဖုိ႔က အရမ္းခက္တယ္။ ေနာက္ နာမည္ေတြကလည္း တကယ့္အစစ္မသုံးခဲ့လုိ႔ပါ။
ဒီမွာတင္ အဖုိးၾကီးလည္း နေ၀တိမ္ေတာင္နဲ႔ သိသလုိ ဟန္ေဆာင္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ကို လက္ခံလုိက္ရတယ္။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ကို အပ္ၿပီး ျပန္မယ္လုပ္ေနတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးေတြကို အကို က်ေနာ္တုိ႔ မွတ္ပုံတင္ေလး ျပန္ေပးပါဦး ေျပာၾကည့္တယ္။ သူတို႔က ဘာမွမစုိးရိမ္ပါနဲ႔မင္းတုိ႔ ျပန္ရင္ ငါတုိ႔ကုိယ္တုိင္ လာေပးပါ့မယ္ ဆုိၿပီး ေျပာၿပီးျပန္သြားၾကေရာ။
ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ျပန္သြားေတာ့မွ ပါလာတဲ့ ရဲေဘာ္က အဖုိးၾကီးကို လုံး၀ စည္းရုံးရေတာ့တယ္။ သူ႔ရဲ့သားေတြကလည္း က်ေနာ့္နဲ႔ အသက္သိပ္မကြာေတာ့ ဟုိေမးဒီေမးနဲ႔ က်ေနာ္လည္း လုံးရတယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုသိလား၊ ဘယ္၀ါ့ကို သိလားေပါ့။ က်ေနာ္နဲ႔ အီစီကလီျဖစ္တဲ့ေကာင္မေလးရဲ့ လိပ္စာကိုလည္း သူတုိ႔ဆီကပဲ ရလုိက္ပါတယ္။
ထမင္းသာစားေပမယ့္ မေျဖာင့္ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီအိမ္ရွင္ေတြက က်ေနာ္နဲ႔ ပါလာတဲ့ ရဲေဘာ္ကို မမွတ္မိေတာ့လုိ႔ပါ။ အဲဒီညမွာ သူေျပာတဲ့ နာမည္ကို ထမင္းစားၿပီး အိမ္ရွင္ ဘုိးေတာ္က ရုံးကစာရင္းေတြထဲမွာ သြားရွာပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ အိပ္ေလာက္ၿပီလုိ ႔ ထင္တဲ့အခိ်န္မွာ ျပန္လာၿပီး သူ႔မိန္းမကို တီးတုိးေျပာတာ ၾကားပါတယ္။
ဘယ္ကကေလးေတြလည္း မသိပါဘူးကြာ၊ သူတုိ႔ေျပာတဲ့ နာမည္ေတြလည္း မေတြ႔ဘူး။
က်ေနာ္တုိ႔ကလည္း တုိင္ပင္ထားတာ တခုခုျဖစ္တာနဲ႔ ေဘးနားက ေခ်ာင္းကို ေျပးၿပီး လြတ္လြတ္မလြတ္လြတ္ ေရကူးေျပးမယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ရွင္ေတြ အရမး္ေကာင္းပါတယ္။ သူတုိ႔မသိတဲ့လူေတြကို ဘာမွ မျဖစ္ေစေအာင္ သူတုိ႔အက်ဳိးအတြက္ အသုံးမခ်ခဲ့လုိ႔ပါ။
Labels: အက္ေဆး/၀တၴဳတို |
| posted by ျမင့္ေဇ @ 7:08 AM |
|
|
|
| ဆရာၾကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းကြယ္လြန္ျခင္း ၄၃ႏွစ္ေျမာက္ ဓာတ္ပုံ |
| Monday, July 23, 2007 |
စမ္းေခ်ာင္းၿမိဳ႔နယ္ ခ်မ္းသာလမ္း ဆရာၾကီး ေနအိမ္၌ ဆရၾကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ကြယ္လြန္ျခင္း ၄၃ ႏွစ္ေျမာက္ အထိမ္းအမွတ္ကို ဆရာၾကီး ဂူဗိမာန္ ေစာင့္ေရွာက္ေရး ေကာ္မတီႏွင့္ ဆရာၾကီး၏ မိသားစု၀င္မ်ားLabels: အျခား စာမ်က္ႏွာ |
| posted by ျမင့္ေဇ @ 10:37 PM |
|
|
|
| သစ္ေစ့ေလးမ်ားအိပ္ေနခ်ိန္မွာ ပြင့္လန္းဖုိ႔အတြက္ ျပင္ဆင္ၾကရေအာင္ |
|
တေန႔ က… အလုပ္လည္း မလုပ္ခ်င္။ အိပ္ကလည္း အိပ္ခ်င္နဲ႔။ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ဧၿပီလထုတ္ စံပယ္ျဖဴ စာအုပ္ေလးကို အသာေလးယူၿပီး အခန္းထဲ၀င္ၿပီး ဖတ္လုိက္တာ.. အိပ္ခ်င္စိတ္လည္း ေပ်ာက္သြားတယ္၊ မအိပ္ေအာင္လည္း ထိန္းထားလုိက္ရတယ္။ ဖတ္မိတဲ့ ေဆာင္းပါးေလးက လြတ္လပ္အိမ္ေရးထားတဲ့ `သစ္ေစ့မ်ားအိပ္ေနခ်ိန္ႏွင့္ ပညာေရးတေစ့တေစာင္း´ ဆုိတာပါ။
ေဆာင္းပါးစအဖြင့္မွာ တရုတ္ျပည္က သတင္းတပုဒ္နဲ႔စပါတယ္။ ေဆာင္းပါးရွင္ကုိ သူ႔မိတ္ေဆြတဦးက ေျပာတာတဲ့။ ဘာသတင္းလဲဆုိေတာ့ တရုတ္ျပည္အလယ္ပုိင္းမွာ ေရွးေဟာင္း အုတ္ဂူတခုကို ဖြင့္ေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းတေထာင္ သက္တမ္းရွိတဲ ပဒုမၼာၾကာေစ့ ေလးတခုကို ေတြ႔သတဲ့။ အဲဒီမွာ သစ္ေစ့ေလးကို မ်ဳိးပြားႏုိင္မပြားႏုိင္ စမ္းၾကည့္ေတာ့ ပြားႏုိင္ေသးတာကို ေတြ႔ရတယ္ ဆုိပဲ။ အ့ံၾသဖြယ္ေကာင္းတာက သစ္ေစ့ေလးရဲ့ အိပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ဟာ ႏွစ္တေထာင္… ပုံမွန္ မ်ဳိးေစ့ေတြဆုိရင္ တႏွစ္ေက်ာ္တယ္ဆုိရင္ပဲ ပိန္ရႈံ႔ ေျခာက္ေသြ႔ၿပီး မ်ဳိးျပတ္သြားတဲ့ အမ်ဳိးမဟုတ္လား။
အဲဒါေလးဖတ္ရင္းနဲ႔ တြံေတးသိန္းတန္ရဲ့ သီခ်င္းေတာင္မွ အမွတ္ရလုိက္ေသးတယ္။ `ပဒုမၼာၾကာရယ္ ၊ က်ဳပ္ရည္းစားနဲ႔ ညားေအာင္ေစာင့္ဦးကြယ္´ ဆုိတဲ့ စာသားလုိေပါ့။ ျဖစ္လည္းျဖစ္ႏုိင္တယ္။ တရုတ္ျပည္ရ့ဲ သမုိင္းကလည္း ဒဏၰာရီ အမ်ားသားမဟုတ္လား၊ နဂါးႏုိင္ဓားထဲက ဇာတ္လုိက္ေတြ က်ိန္စာဆုိထားတဲ့ သစ္ေစ့ေလးလည္း ျဖစ္ႏုိင္တာကိုး။
ထားေတာ့။ ပညာရွင္မ်ားက သစ္ေစ့ေလးဂူထဲမွာ ေရာက္ေနတဲ့ကာလကို ေခၚတာ သုိးေဆာင္းလုိေခၚရင္ (Dormant Period) ဆုိပဲ။ သစ္ေစ့ေလး အိပ္ေနခ်ိန္ လုိ႔ ျမန္မာမႈ ေဆာင္းပါးရွင္က ဆုိတယ္။ အဲဒီလုိ ဘာလုိ မ်ဳိးပြားႏုိင္လဲဆုိရင္ သူမ်ဳိးပြားဖုိ႔အတြက္ လုိအပ္တဲ့ အေနအထားအားလုံးကို ဒီသစ္ေစ့ေလးက ရလုိ႔ဆုိတာပါပဲ။ ေျခာက္ေသြ႔မႈ၊ ေျမအေနအထား၊ ေအးစက္မႈ စသျဖင့္ ေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ကေတာ့ စိတ္၀င္စားတာ ဒီသစ္ေစ့ေလးလုိပဲ အျခား ရွင္သန္ခြင့္မရဘဲ ေခါက္ရုိးက်ဳိးေနတဲ့ ပုံစံခြက္ထဲက အေၾကာင္းအရာေတြကိုပါ။
ေဆာင္းပါးရွင္က ကေမၻာဒီးယားက ပုိေပါ့ေခတ္နဲ႔ အခုကာလ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြရဲ့ ပညာေရးကိုေလ့လာမႈကို ႏႈိင္းယွဥ္ျပ ထားပါတယ္။ ပုိေပါ့လက္ထက္က သုညေခတ္ကို ျပန္သြားဘုိ႔ ၾကံစည္တယ္။ ဆုိလုိတာက ပညာတတ္ေနသူေတြဟာ အရင္းရွင္ပညာေရးရဲ့ အေစခံေတြျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီပညာတတ္ေတြထဲက အေတြးအေခၚေတြကို ရွင္းဖုိ႔ဆုိရင္ သတ္ပစ္ရမယ္။ မ်က္မွန္တတ္တာဟာ ပညာတတ္ျခင္းရဲ့ အဓိပၸါယ္ ေဖာ္က်ဴးခ်က္ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ မ်က္မွန္ တတ္သူေတြကို ရွင္းပစ္ရမယ္။ စသျဖင့္ ေပါ့… ကုိယ္ယုံၾကည္တဲ့ ၀ါဒရဲ့ တရားကိုယ္ကို မဆုတ္ကိုင္မိပဲ ကုိယ္လုိရာကို ေကာက္ခ်က္ဆြဲၿပီး ၀မ္းနည္းဖြယ္ရာ စက္ဆုပ္ဖြယ္ရာ လူသတ္ပြဲေတြကို က်င္းပခဲ့ၾကတယ္။ ပင္ကိုယ္ မ်က္ေစ့မႈန္တဲ့ သူေတာင္မွ မ်က္မွန္မတပ္ရဲေတာ့ဘူး။ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကို သုညေခတ္လုိ႔ ရည္ညႊန္းတာပါ။
ဒါေပမယ့္ ဒီကာလမွာေတာ့ ဒီလုိ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ကေမၻာဒီးယားရဲ တက္လာတဲ့ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြဟာ အန္ေကာ၀ပ္ၾကီးကို ျပန္ျပင္တယ္။ ထိန္းသိမး္တယ္။ သူတုိ႔ရဲ့ ရုိးရာဂီတေတြကို ေလ့လာထားတဲ့ အျဖဴေတြဆီက ျပန္ယူတယ္။ စသျဖင့္ေပါ့…။
ဒါရဲ့အဓိပၸါယ္က ရင္ထဲမွာ ပြားခြင့္မရတဲ့ သစ္ေစ့ကို ေရခံေျမခံေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ထိန္းသိမ္းထားၿပီး လုပ္ခြင့္ရတဲ့ အေနအထားမွာ ျပန္ၿပီးပြားမ်ားတဲ့သေဘာပါ။
ကဲ… က်ေနာ္တုိ႔ေရာ ဘယ္လုိလဲ… ။ ဒီလုိ ထူပိန္းေမွာင္မုိက္ေနတဲ့ ေခတ္ၾကီး စနစ္ၾကီးေအာက္မွာ သစ္ေစ့ေတြ တခ်ိန္မွာ ပြင့္လန္းခြင့္၊ မ်ဳိးပြားခြင့္ရေအာင္လုပ္ထားဖုိ႔လုိေနပါၿပီ။ သစ္ေစ့ေတြနဲ႔ တူတဲ့ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြ မဆြံ႔အသြားေအာင္၊ ရွင္သန္ၾကီးျပင္းခြင့္ရေအာင္ သူတုိ႔အိပ္ေနရတဲ့ ကာလေလးမွာ ထာ၀ရ အိပ္မေပ်ာ္သြားဖုိ႔အတြက္ ရွင္သန္ႏုိင္မယ့္ အေနအထား၊ အေျခအေန၊ ေရခံေျမခံ ေလးေတြ ဖန္တီးေပးၾကပါစုိ႔။ ဒါမွလည္း က်ေနာ္တုိ႔ခ်စ္တဲ့ တုိင္းျပည္၊ လူမ်ဳိး၊ ထုံးတမ္းဓေလ့အစဥ္အလာေတြ … ကုိ ထိန္းသိမ္းထားႏုိင္မွာပါ။ သုညေခတ္ကို ျပန္မေရာက္ႏုိင္မွာပါ။
ဒီစာေလးရဲ့ အထက္မွာ ေျပာခဲ့တဲ့ အတုိင္းပဲ က်ေနာ္စာဖတ္ၿပီးေတာ့ မအိပ္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ အိပ္ေပ်ာ္သြားရင္ ထာ၀ရ ျဖစ္သြားမွာဆုိးပါတယ္။ ဘာလုိ႔ဆုိေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ေနခဲ့ရတဲ့ ဘုိးေတာ္ သစ္ေစ့ၾကီးေတြက က်ေနာ္တုိ႔ကိုယ္တုိင္ ျဖစ္ေနခဲ့တာကုိး။ ကုိယ္ျမင္ခဲ့တဲ့၊ ကိုယ္ထိေတြ႔ခဲ့တဲ့ ဘ၀အရကိုက ေနာင္လာမယ့္ သစ္ေစ့ေလးေတြ အိပ္ေနရင္ေတာင္မွ ေနာင္တခ်ိန္မွာ ျပန္ရွင္သန္လာေစႏုိင္မယ့္ အေနအထားကို ဖန္တီးဖုိ႔ အပ္ႏွင္းခဲ့ပါၿပီ။ သူတုိ႔အနာဂတ္ ၀င္းပေစဖုိ႔အတြက္ က်ေနာ္တုိ႔က ပုခုံးနဲ႔ ထမ္းတင္ၾကရမယ္ဆုိတဲ့့ ဆႏၵနဲ႔ ေရးလုိက္ပါတယ္။
Labels: အေတြးအျမင္ |
| posted by ျမင့္ေဇ @ 9:22 AM |
|
|
|
| ေမာင္ဖုိးေဇေလးကေရာ ကုိယ္က်င့္တရား ေစာင့္ထိန္းႏုိင္ရဲ့လား… … မႏုိင္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္….. |
|
ကုိယ္က်င့္တရားတဲ့…။ မခင္မင္းေဇာ္က တက္ဂ္လုိက္တာပါ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေခ်ာက္ထဲကုိသာ ခုန္ခ်လုိက္ခ်င္ေတာ့တာပဲ။ ကုိယ့္ကိုကိုယ္ေဖာ္ မသူေတာ္ျဖစ္မယ့္ ျဗဟၼာမင္းေခါင္းၾကီးကို က်ေနာ့္အလွည့္ ကိုင္ထားဦးဆုိၿပီး လႊဲေပးလုိက္တာ။ အဲဒီ ေခါင္းၾကီးကလည္း ကိုယ္ကုိယ္တုိင္ျဖစ္ေနေတာ့ ကိုယ့္အေၾကာင္းကို အေျခခံၿပီး ေရးရေတာ့မွာေပါ့… … ။ က်ေနာ္လည္း ကုိယ္က်င့္တရားအရ မွားဖူးပါတယ္။ အဲ့သလုိ ေရးလုိ႔ ေမာင္ဖုိးေဇတေယာက္ေတာ့ သူမ်ားသားပ်ဳိသမီးပ်ဳိေတြကို ေစာ္ကားဖူးတယ္လုိ႔ မထင္လုိက္ပါနဲ႔။ မွားတာက ငယ္ငယ္က စြန္လႊတ္တဲ့ရာသီေရာက္ရင္ အေမ့ပုိက္ဆံအိတ္ထဲက အေမမသိေအာင္ ခုိးယူဖူးပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္လည္း မွားမွန္းသိ၊ မိဘေတြက ေ၀ဖန္တဲ့အခါက်ေတာ့ အဲ့ဒီအက်င့္ ေပ်ာက္သြားပါတယ္။
ကိုယ္က်င့္တရား… ။ ေမာင္ဖုိးေဇရာ မင္းတုိ႔က ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ ကုိယ္က်င့္တရားေလးဘာေလး ေလွ်ာက္ေျပာေနတယ္။ မင္းတုိ႔ကေရာ ဘယ္ေလာက္မ်ားေဆာက္တည္ထိန္းသိမ္း က်င့္ၾကံႏုိင္လုိ႔လဲ.. လုိ႔ ေျပာလာရင္ ဟုတ္ကဲ့လုိ႔ပဲ ေျပာရမွာပါ။ လူေတြဟာ အားလုံး ေျခာက္ပစ္ကင္းသဲလဲစင္ေတာ့ မဟုတ္ၾကဘူး။ အႏွီ ေမာင္ဖုိးေဇသည္လည္း လူတေယာက္ျဖစ္တာ ေၾကာင့္ ေလးျပစ္ငါးျပစ္ေလာက္ပဲ ကင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပႆနာက ေျခာက္ပစ္ကင္းေအာင္လုပ္ဖုိ႔ထက္စာရင္ ကုိယ္ရဲ့ က်င့္ၾကံေဆာက္တည္မႈမွာ ဘယ္အရာဟာ မွားခဲ့တာလဲဆုိတာကို စရွာေတြဖုိ႔.. တနည္းအားျဖင့္ ကုိယ့္အမွားကိုယ္ျပန္သုံးသပ္ တဲ့ အခ်က္က ပထဦးဆုံး လုိအပ္ပါတယ္။ အဲဒီအမွားဟာ ကုိယ္တဦးတည္းရဲ့ ဘ၀ကုိသက္ေရာက္ေစတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္ ကုိယ့္ေနထုိင္တဲ့ လူမႈအ၀န္းအ၀ုိင္းကုိ သက္ေရာက္ေစတာလား။ ဒါကလည္း ကုိယ္ဟာ လူမႈအသုိင္း အ၀ုိင္းအတြင္း ဘယ္ေလာက္ ၾသဇာသက္ေရာက္တဲ့ အေနအထားမွာရွိေနသလဲဆုိတာနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ပါတယ္။
ကုိယ္ဟာ သာမန္လူတေယာက္ ဆုိရင္ အနိမ့္ဆုံးေတာ့ ကုိယ့္မိသားစုရဲ့အတြင္းပုိင္းကိုေတာ့ သက္ေရာက္ပါတယ္။ အဲ့လုိပဲ ရာထူးဌႏၱရ အလုိက္ အဆင့္ဆင့္မွာ ကုိယ္က်င့္တရားအရ တစုံတခုေသာ ေဖာက္ျပန္မႈကို လုပ္သြားမယ္ဆုိလည္း ကိုယ္တာ၀န္ယူတဲ့အဆင့္တုိင္းမွာလည္း သြားသက္ေရာက္ပါတယ္။ ကုိယ္က်င့္တရားေဖာက္ျပန္တယ္ဆုိတာ သူမ်ား သားမယားကို သြားေစာ္ကားမွလုိ႔ သတ္မွတ္လုိ႔ရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဥပမာ အစုိးရဌာနတခုခုမွာ တာ၀န္ရွိသူတေယာက္က လာဘ္စားတာဟာလည္း ကိုယ္က်င့္တရား ပ်က္ယြင္းမႈပါပဲ။ သူ႔ကို ဒီတာ၀န္ေပးထားတာဟာ တုိင္းျပည္နဲ႔ လူထုအတြက္ လုပ္ေဆာင္ေပးဖုိ႔ကို တာ၀န္ေပးခန္႔အပ္ပါတယ္။ သူ႔ရပ္တည္မႈအတြက္ သင့္ေလ်ာ္တဲ့ လစာေပးထားပါတယ္။ လုပ္ငန္းအတြက္ လုိအပ္ခ်က္ေတြ ျဖည့္တင္းေပးထားတယ္။ ဒါေတြကို အသုံးခ်ၿပီး လူထုကို ကူညီရမွာပါ၊ အစုိးရဗ်ဴရုိကေရစီ ယႏၱရားကို လည္ပတ္ေစရမွာပါ။
အဲဒီဟာရဲ့ သက္ေရာက္မႈက သူတာ၀န္ယူရတဲ့ ဌာနမွာရွိတဲ့ ၀န္ထမ္းေတြေပၚကုိပါ။ သူကေတာင္ ဒီလုိ ၾကိတ္ေသးတာ ငါတုိ႔လည္း ၾကိတ္မဟဲ့ ဆုိၿပီး သူ႔အထြာနဲ႔သူ လာဘ္ယူၾကေတာ့တာပဲ။ အဲဒီေတာ့ ၾကာလာတဲ့အခါ ဒီလာဘ္စားတဲ့ကိစၥက ဌာနဆုိင္ရာမွာ အတည္မျပဳရေသးတဲ့ မူၾကီးတခုလုိျဖစ္လာတယ္။ အမွားေတြကို လုပ္လာၾကရင္း အမွန္လုိ႔ ထင္လာၾကတဲ့ သေဘာပါ။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီလုိျပႆနာဟာ မၾကီးခင္ကတည္း အရင္ရွင္းရတာပါ။ စီးပြားေရး က်ပ္တည္းလုိ႔ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ေတာ့ မရေတာ့ပါဘူး။ စီးပြားေရး က်ပ္တည္းတာက ကုိယ္တေယာက္တည္း က်ပ္တည္းတာ မဟုတ္တဲ့ အတြက္ပါ။ ကုိယ့္ကို လာဘ္ေပးတဲ့လူေတြလည္း က်ပ္တည္း တာပဲ။ တျပည္လုံးလည္း က်ပ္တည္း တာပဲ။
ကိုယ္က်င့္တရားထိန္းသိမ္းဖုိ႔မွာ ႏွစ္ပုိင္းရွိပါတယ္။ တပုိင္းက ကုိယ္ကိုယ္တုိင္ အမွားကုိ ျမင္ၿပီး ထပ္မမွား ေအာင္ ေနထုိင္ဖုိ႔ပါ။ ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ ေဘးကေန လက္ခုပ္တီးမေပးဖုိ႔လုိပါတယ္။ လူတေယာက္ရဲ့ေကာင္းကြက္ကိုပဲ ၾကည့္ၿပီး သူရဲ့မေကာင္းတဲ့အခ်က္ကို ျပဳျပင္လာႏုိင္ေအာင္ ေ၀ဖန္မေပးဖူးဆုိရင္ ဒီ လူ႔အ၀န္းအ၀ုိင္း၊ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းဟာ ေတာ္ေတာ္ၾကီး ကို စိတ္ဓာတ္ေရးရာအရ နိမ့္က်ေနၿပီးဆုိတာကို ျပေနပါၿပီ။ ကိုယ္ခ်စ္ရတဲ့၊ ခင္ရတဲ့ ေလးစားရတဲ့သူဆုိရင္ မေကာင္းေျပာတာ မၾကိဳက္ၾကဘူးဆုိတာက လူ႔သဘာ၀ပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလုိ မေကာင္းေျပာတာကို အဲဒီလူမခံရေအာင္ အဲဒီသူကို ျပဳျပင္ လာေစေရး အၾကံေပးသင့္ပါတယ္။
ေနာက္တခုက အဲဒီလုိ ကိုယ္က်င့္တရား ေဖာက္ျပန္ေနမႈကုိ ျပဳျပင္ဖုိ႔ မတုိက္တြန္းတဲ့ လူ႔အ၀န္းအ၀ုိင္းဟာ သူတုိ႔ကိုယ္တုိင္ လည္း အဲဒီလုိ ျဖစ္လုိက္ဖုိ႔ ၀န္မေလးေတာ့ပါဘူး။
ဆရာ လူထု ဦးစိန္၀င္းရဲ့ `ရွက္စိတ္´ ေဆာင္းပါးထဲမွာ ပါတဲ့ `ရွက္စိတ္ဆုိတာ ေခတ္ေတြ ေျပာင္းလာတာနဲ႔အမွ် ဖြင့္ဆုိခ်က္ ေတြလည္း ေျပာင္းသြားၾကၿပီျဖစ္ပါတယ္´ ဆုိတာေလးကို ျပန္ကုတ္လုပ္ပါတယ္။ ေခတ္မွီေရး၊ ေခတ္ႏွင့္ အညီသြားႏုိင္ေရးဟာ လုိအပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ေစာင့္ထိန္းရမယ့္တရားေတြကုိလည္း အဲဒီေခတ္ထဲကို သယ္သြားရမွာပါ။ အဲဒီလုိ တဦးတေယာက္ခ်င္းကေနၿပီး မသယ္ေဆာင္၊ မေစာင့္ထိန္းရင္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းဟာ ေခတ္မီရုံသက္သက္ဘဲရွိၿပီး ဟီရိၾသတၱပၸတရားကင္းမဲ့တဲ့၊ သူမ်ားသားပ်ဳိသမီးပ်ဳိကုိ ၾကံစည္ခြင့္ရွိတဲ့၊ အမ်ားသူငွာရဲ့ ေခြ်းနည္းစာကို လာဘ္ယူခြင့္ရွိတဲ့ အေျခအေနကို ေရာက္ရွိသြားမွာပါ။
ေနာက္တခုက အမ်ဳိးသားႏုိင္ငံေတာ္ဆုိတာ ကုိယ္ပုိင္ထူးျခားမႈ၊ ကုိယ္ပုိင္ယဥ္ေက်းမႈ၊ မိသားစု စံတန္ဖုိးေတြနဲ႔ ဖြဲ႔တည္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အျခားေသာႏုိင္ငံမ်ားနဲ႔ မတူတဲ့ အဲ့ဒီထူးျခားခ်က္ေတြကို ဘယ္ေခတ္ဘယ္အေျခအေနေရာက္ေရာက္ ထိန္းသိ္မ္းထားဖုိ႔လုိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေခတ္နဲ႔ ေလ်ာ္ညီေအာင္ေတာ့ တခ်ဳိ႔အရာေတြ ျပင္ဆင္ျဖည့္စြက္ေပးရမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ အေျခခံတရားကိုေတာ့ ဆုတ္ကိုင္ထားဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းေအာင္ေနရင္ပဲကို အဲဒီ လူမ်ဳိး၊ ႏုိင္ငံဟာ စိတ္ဓာတ္ေရးရာအရ ျမင့္ေနပါၿပီ။
ေအာင္ျမင္တဲ့ လူေတြကေတာ့ ေအာင္ျမင္ေလ ပုိၿပီးေစာင့္ထိန္းရေလပါ။ ဘာလုိ႔ဆုိေတာ့ သူတုိ႔ဟာ လူထုက အၿမဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနတာကို ခံေနရလုိ႔ပါ။ တနည္းအားျဖင့္ လူထုက သူတုိ႔ကို ခ်စ္လုိ႔ ၊ တန္ဖုိးထားလုိ႔ပါ။ သူတုိ႔ရဲ့ သက္ေရာက္မႈ က သက္ဆုိင္ရာနယ္ပယ္အလုိက္ အရမ္းၾကီးေတာ့ ေနမႈထုိင္မႈကအစ အရမး္ဂရုစုိက္ရပါတယ္။ သူတုိ႔ကို စံျပဳထားတဲ့ လူဆုိရင္ ပုိဆုိးပါတယ္။ သူတုိ႔လုပ္သမွ်ကို အမွန္ထင္ေနေတာ့ အဲဒီလူေတြကလည္း ကိုယ္မွားေနတာကုိ ျပင္ဖုိ႔ေနေနသာသာ ဒီလုိလုပ္တာ မွန္တယ္လုိေတာင္ ထင္လာၾကပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အမွားကို မွားတယ္လုိ႔ ျမင္ေအာင္ လုပ္ဖုိ႔က ကိုယ္က်င့္တရားထိန္းသိမ္းေရးရဲ့ ပထမအေျခခံလုိ႔ က်ေနာ္ျမင္တယ္။ လူပဲမွားတတ္တာပဲေလ ဆုိတဲ့ သံေ၀ဂလုိလုိ၊ လက္ကို္င္ထားရမယ့္ တရားလုိလုိ ေဘးကေန မေျပာဖုိ႔လဲ လုိပါတယ္။ အမွားကို အဲဒီလူကိုယ္တုိင္က မျမင္လည္း အၾကံေပးရပါမယ္။
ဒုတိယအဆင့္ကေတာ ျမင္ခဲ့တဲ့ အဲ့ဒီအမွားက ျပန္ျပင္ဖုိ႔လုပ္ရမွာပါ။ ေခတ္ၾကီးကိုက မွားေနတာပဲလုိ႔လည္း မေျပာဖုိ႔ လုိပါတယ္။ မွားေနတာကုိသိရင္ မွန္ေအာင္ျပန္ျပင္ဖုိ႔ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတခုလုံးေရာ၊ တဦးခ်င္းစီအရပါ တာ၀န္ရွိပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔က လက္ခုတ္တီးဖုိ႔ သက္သက္လူလာျဖစ္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ပြင့္လင္းတဲ့ စိတ္ဓာတ္ျမင့္မားတဲ့ လူ႔ေဘာင္ တည္ ေဆာက္ဖုိ႔အတြက္လည္း က်ေနာ္တုိ႔လက္ေတြမွာ တာ၀န္ရွိပါတယ္။
Labels: အေတြးအျမင္ |
| posted by ျမင့္ေဇ @ 3:04 AM |
|
|
|
| စာနယ္ဇင္းသမားၾကီး ဦး၀င္းတင္ (ဟံသာ၀တီ) |
| Sunday, July 22, 2007 |
ဦး၀င္းတင္ဟာ အင္မတန္ စာေရးေကာင္းလွတဲ့ ကေလာင္ရွင္တဦးျဖစ္သလို။ ထက္ျမက္တဲ့ သတင္းစာ ဆရာတဦးလည္း ျဖစ္ပါတယ္၊ ဦး၀င္းတင္ကို ၁၉၃၀ ခုႏွစ္။ မတ္လ ၁၂ ရက္ေန႔မွာ အဖ ဦးပု။ အမိ ေဒၚအမာတို႔မွ ဖြားျမင္ခဲ့ပါတယ္၊ ေမြးရပ္ဇာတိမွာ ပဲခူးတုိင္း ၾကိဳ့ပင္ေကာက္ၿမိ႔ဳ ျဖစ္ပါတယ္၊ ၁၉၅၃ ခုႏွစ္တြင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွ အဂၤလိပ္စာေပ။ ေခတ္သစ္ရာဇ၀င္ႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးသိပၸံဘာသာတဲြျဖင့္ ၀ိဇၨာာဘဲြ႔ရပါတယ္၊
စာနယ္ဇင္းေနာက္ခံသမုိင္း
၁၉၄၃ ခုႏွစ္တြင္ ‘အက်ဳိးေဆာင္’ ဂ်ာနယ္တြင္ ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ခဲ့၍၁၉၅၃ ခုႏွစ္တြင္ AFP ႏိုင္ငံျခား သတင္းဌာနတြင္ ညအယ္ဒီတာအျဖစ္ ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ခဲ့ပါတယ္၊ စာေပဗိမာန္႔ လက္ေထာက္အယ္ဒီတာအျဖစ္ ၁၉၅၀ မွ ၁၉၅၄ အထိ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါတယ္၊
၁၉၅၄ မွ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္အထိ နယ္သာလန္ (ေဟာ္လန္) ႏိုင္ငံ။ အမ္စတာဒမ္ၿမိဳ့ ဂ်မ္ဘာတန္ (Jambarton) စာအုပ္ထုတ္ေ၀ေရးကုမၸဏီတြင္ စာအုပ္ထုတ္ေ၀မႈပညာႏွင့္ စာနယ္ဇင္းပညာ ဆည္းပူးရင္း တဘက္မွလည္း ျမန္မာ ဘာသာျပန္ စာအုပ္စာတမ္းမ်ား ထုတ္ေ၀ေရးတြင္ အၾကံေပးအယ္ဒီတာအျဖစ္ လုပ္ကိုင္ခဲ့ပါတယ္၊ တဘက္တြင္ စာသင္ေနရင္း ျမန္မာႏုိင္ငံ သတင္းမ်ား စုစည္းေဖာ္ျပတဲ့ ‘ဒို႔ျပည္သတင္း’ သတင္းစာကို ေစာင္ေရ ၅၀၀ ခန္႔ ထုတ္ ေ၀၍ ကမၻာတ၀ွမ္းရွိ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာမ်ားထံ စာတုိက္မွ အခမဲ့ေပးပို႔ျဖန္႔ေ၀ျခင္းကို ၁၉၅၇ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ျမန္မာႏုိင္ငံ ျပန္လာသည့္အခ်ိန္အထိ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္၊
၁၉၅၇ ခုႏွစ္ ေၾကးမံုသတင္းစာ စတင္ထူေထာင္သူမ်ားတြင္ ပါ၀င္ခဲ့ၿပီး။ ဦးစီးအယ္ဒီတာအျဖစ္ ၀င္ေရာက္ လုပ္ကိုင္ခဲ့ပါတယ္၊ ေၾကးမံုသတင္းစာ ခ်ိတ္ပိတ္ခံရတဲ့ေနာက္ပိုင္း ၁၉၆၉ မွ ၁၉၇၈ ခုႏွစ္အထိ ဟံသာ၀တီသတင္းစာ၏ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္၊ ထိုကာလအတြင္း အေနာက္ဥေရာပႏွင့္ အေရွ႔အာရွႏုိင္ငံေပါင္း ၂၀ ခန္႔သို႔ သတင္းစာ ဆရာတေယာက္အျဖစ္ ေလ့လာေရးခရီး သြားေရာက္ခဲ့ပါတယ္၊
ဟံသာ၀တီသတင္းစာကို မႏၱေလးၿမိ႔ဳမွာ အေျခစိုက္ထုတ္ေ၀ခဲ့ၿပီး ဦး၀င္းတင္ရဲ့ ‘၀င္းတင္’ ဆိုတဲ့ ကေလာင္ အမည္ဟာ ထင္ရွားလာပါတယ္၊ ‘ဦး၀င္းတင္ (ဟံသာ၀တီ)’ ဆိုတဲ့ အမည္နဲ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ေက်ာ္ၾကားခဲ့ပါတယ္၊
စာေပလြတ္လပ္ခြင့္ မရွိတဲ့ မဆလ စစ္အစိုးရလက္ေအာက္မွာ ထုတ္ေ၀ခဲ့ရတဲ့ သတင္းစာျဖစ္ေပမယ့္ ဟံသာ၀တီ သတင္းစာဟာ ထက္ျမက္လွတဲ့ သတင္းစာဆရာ ဦး၀င္းတင္ရဲ့ လိမ္မာပါးနပ္မႈေၾကာင့္ အဲဒီေခတ္က ထုတ္ေ၀တဲ့ သတင္းစာေတြၾကားမွာ ထူးျခားစြာ ထင္ရွားေပၚလြင္ခဲ့ပါတယ္၊ ဟံသာ၀တီသတင္းစာရဲ့ အယ္ဒီတာ့ အာေဘာ္ေတြဟာ သတင္းစာဖတ္ပရိသတ္အတြက္ တမူထူးျခားခဲ့ပါတယ္၊
ဦး၀င္းတင္ဟာ မႏၱေလးမွာ ေနထုိင္ေနစဥ္ သမုိင္း။ ယဥ္ေက်းမႈ။ စာေပအႏုပညာနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ လႈပ္ရွားမႈ ေတြမွာ တက္တက္ၾကြၾကြ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါတယ္၊ မႏၱေလး ‘ဓမၼဗိမာန္’ စာတမ္းဖတ္ပဲြ။ ေဟာေျပာဖလွယ္ပဲြေတြ မွာလည္း ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါတယ္၊ ၁၉၇၇-၇၈ ခုႏွစ္ထဲမွာ ‘စေနစာဖတ္၀ုိင္း’ ကို ဦးေဆာင္က်င္းပျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္၊ ဟံသာ၀တီ ‘စေနစာဖတ္၀ုိင္း’ ဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံ စာေပအႏုပညာ ဖံြ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးအတြက္ အေရးပါတဲ့ လႈပ္ရွားမႈ တခု ျဖစ္ပါတယ္၊
ျမန္မာစာေပလႈပ္ရွားမႈ႔ အေရးပါေသာ မႏၱေလးၿမိဳ႔မွ ‘စေနစာဖတ္၀ုိင္း’ စာတမ္းဖတ္ပဲြေတြ ဟံသာ၀တီ သတင္းစာရဲ့ ထူးျခားတဲ့ ေျပာင္ေျမာက္မႈမ်ားေၾကာင့္ မဆလ စစ္အစုိးရဟာ ဟံသာ၀တီသတင္းစာကို ၁၉၇၈ ခုႏွစ္ မွာ လံုး၀ပိတ္ပစ္လိုက္ပါတယ္၊ ဦး၀င္းတင္ကိုလည္း ရာထူးမွ ထုတ္ပယ္ခဲ့ပါတယ္၊
ဦး၀င္းတင္ဟာ စာေပ။ ဂီတ။ သဘင္။ ပန္းခ်ီ စတဲ့ အႏုပညာရပ္မ်ားမွာလည္း ထဲထဲ၀င္၀င္။ ႏွံ႔ႏွံ႔စပ္စပ္ နားလည္ ခံစားႏုိင္သူတဦးျဖစ္ၿပီး။ ေလးေလးနက္နက္ ခဲြျခမ္းစိတ္ျဖာႏုိင္ကာ နက္နက္ရႈိင္းရႈိင္း ခံစားဖြင့္ဆို။ သံုးသပ္ တင္ျပတတ္သူတဦး ျဖစ္ပါတယ္၊
ဦး၀င္းတင္ဟာ ‘ေပၚသစ္’ ဆိုတဲ့ ကေလာင္အမည္နဲ႔ စာေပ။ ဂီတ။ သဘင္။ ပန္းခ်ီ စတဲ့ အႏုသုခုမ ပညာရပ္ ေတြအေၾကာင္း ေဆာင္းပါးေတြ။ စာတမ္းေတြ။ ေ၀ဖန္ေရးအကဲျဖတ္ခ်က္ေတြကို အဆင့္အတန္းျမင့္ျမင့္ ေရးသားျပစုခဲ့ ပါတယ္၊ “ေျခမွာကကြက္ လက္ဖ်ားကဗ်ာ မ်က္ႏွာဇာတ္သိမ္း” ဆိုတဲ့ စာအုပ္ဟာ ေပၚသစ္အမည္နဲ႔ ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ ဦး၀င္းတင္ရဲ့ လက္ရာျဖစ္ပါတယ္၊
ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ရွားပါးလွတဲ့ ပန္းခ်ီေ၀ဖန္ေရးေဆာင္းပါးေတြကုိ ‘ေပၚသစ္’ အမည္နဲ႔ မဂၢဇင္းေတြမွာ ေရးသားတင္ျပခဲ့ပါတယ္၊ အဲဒီေ၀ဖန္ေရးေဆာင္းပါးေတြမွာ အတတ္ပညာ နည္းစနစ္ပိုင္းဆုိင္ရာရႈေဒါင့္ အေရာင္ အတဲြအစပ္ အလင္းအေမွာင္ စုတ္ခ်က္ အထူအပါး အႏုအရင့္ကေန ခံစားမႈရသအာရံုရႈေဒါင့္ကေရာ အေတြးအေခၚ အျမင္ အယူအဆ ဦးတည္ခ်က္ရႈေဒါင့္ပါမက်န္ အႏုစိတ္ သံုးသပ္ကာ ေရးသားခဲ့ပါတယ္၊
အဂၤလိပ္စာကို ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္ ပိုင္ပိုင္ႏုိင္ႏုိင္ တတ္ေျမာက္သူျဖစ္တဲ့အေလ်ာက္ စာအုပ္ေကာင္းေတြ ကို ဘာသာျပန္ဆိုခဲ့တဲ့ ဘာသာျပန္ စာေရးဆရာတဦးလည္း ျဖစ္ပါတယ္၊ ခက္ခဲတဲ့ အေရးအသားေတြ။ စကားလံုး ေ၀ါဟာရ အဓိပၸါယ္ နက္ရႈိင္းမႈေတြေၾကာင့္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ဦးခ်စ္ေမာင္လို ပုဂၢဳိလ္ၾကီးေတြကေတာင္ ဘာသာျပန္ဆို ေပမယ့္ လက္တြန္႔ခဲ့ရ တဲ့ သတင္းစာသမား အယ္ဒီတာတဦးအေၾကာင္း ေရးဖဲြ႔ထားတဲ့ ‘ကြိ’ လို ၀တၳဳၾကီးကို ဘာသာျပန္ဆိုေပးခဲ့ပါတယ္၊ Northern Lightကို ဘာသာျပန္ဆိုတဲ့ ‘ဥတၱရအလင္း’ ဟာလည္း ဦး၀င္းတင္ရဲ့ ဘာသာျပန္ လက္ရာေကာင္းစာအုပ္အျဖစ္ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ေက်ာ္ၾကားခဲ့ပါတယ္၊
ဦး၀င္းတင္ဟာ ျပည္ပႏုိင္ငံေတြသို႔ ခရီးသြားလာခဲ့ဖူးၿပီး ခရီးသြားမွတ္တမ္းစာေပေတြကိုလည္း ေရးသားခဲ့ပါ တယ္၊ ‘ကမၻာနီတြင္ တဒဂၤ’ ဟာ သူ႔ရဲ့ ဆိုဗီယက္ႏိုင္ငံခရီးစဥ္အတြင္း သူ ေတြ႔ၾကံဳခံစားခဲ့ရသည္မ်ားကို ေရးသား ထားတဲ့ လက္ရာေကာင္းတအုပ္ ျဖစ္ပါတယ္၊
ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုၾကီး ေပၚထြန္းလာတဲ့အခါ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၁၇ ရက္ေန႔ စာေပအႏု ပညာရွင္ေတြရဲ့ လက္မွတ္ေပါင္းစံုနဲ႔ စာေပအႏုပညာရွင္ေတြရဲ့ ေၾကညာခ်က္ထြက္ေပၚလာေရးအတြက္ ဦးစီးေဆာင္ ရြက္ခဲ့သူတဦးျဖစ္ၿပီး။ အေရးေတာ္ပံုၾကီးအတြက္ မနားမေန ၾကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္ခဲ့သူတဦး ျဖစ္ပါတယ္၊ အေရးေတာ္ပံု ၾကီးအတြင္း စာနယ္ဇင္းသမဂၢဖဲြ႔စည္းျဖစ္ေပၚလာတဲ့အခါ ဆရာဦး၀င္းတင္ဟာ ဒုဥကၠဌ ျဖစ္ပါတယ္၊ ‘စပယ္ဦး’ စာေပတုိက္အတြင္းမွာ စခန္းခ်ၿပီး စာနယ္ဇင္းသမဂၢရဲ့လႈပ္ရွားမႈေတြကို ဦးစီးပဲ့ကိုင္ေပးခဲ့ပါတယ္၊
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားသမဂၢရဲ့ ‘သမဂၢ’ သတင္းစာ ၈ ေစာင္မွာလည္း ပါ၀င္ေရးသားေပးခဲ့ပါ တယ္၊ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၃၁ ေန႔မွာ စတင္ၿပီး အေရးေတာ္ပံုၾကီးရဲ့ ပဲ့တင္သံ ‘ဆႏၵေဖာ္သံ’ သတင္းစာကို ဆရာဦး၀င္းတင္ ကိုယ္တုိင္ ဦးစီးထုတ္ေ၀ခဲ့ပါတယ္၊ ျပည္သူလူထုအတြင္း သတင္းအခ်က္အလက္မွန္မ်ား ေရာက္ရွိေအာင္ စစ္မွန္ေသာ သတင္းစာသမား ေကာင္း ပီသစြာ ၾကိဳးပမ္းအားထုတ္ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့ပါတယ္၊
ႏိုင္ငံေရးေနာက္ခံသမုိင္း
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၁၈ ရက္ေန႔မွာ အေရးေတာ္ပံုၾကီးကို အၾကမ္းဖက္ ႏွိပ္ကြပ္ၿဖိဳခြင္းကာ စစ္တပ္ က အာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ သမိုင္းေရးလိုအပ္ခ်က္အရ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖဲြ႔ခ်ဳပ္ ဖဲြ႔စည္းထြက္ေပၚလာတဲ့အခါ ဆရာဦး၀င္းတင္ဟာ အဖဲြ႔ခ်ဳပ္ ဗဟိုအလုပ္အမႈေဆာင္ေကာ္မတီရဲ့ အတြင္းေရးမႉးအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါတယ္၊ ဦးေအာင္ၾကီး။ ဦးတင္ဦး။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔ ၃ ဦး ပူးေပါင္းဦးစီးၿပီး တဘက္လွ်င္ ၄ ဦးက်စီ။ ေပါင္း ၁၂ ဦးနဲ႔ ဖဲြ႔စည္းလိုက္တဲ့ ဗဟိုအလုပ္အမႈေဆာင္ ေကာ္မတီမွာ ပါ၀င္တာ၀န္ယူခဲ့ပါတယ္၊
အဖဲြ႔ခ်ဳပ္ ေပၚေပါက္လာၿပီး ကာလတိုတခုအတြင္းမွာပဲ အရွိန္အဟုန္ရလာတဲ့အခါ အဲဒီတုန္းက ဥကၠဌ ျဖစ္ ခဲ့တဲ့ ဦးေအာင္ၾကီးဟာ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖဲြ႔ခ်ဳပ္မွာ ကြန္ျမဴနစ္ေတြ ရွိေနပါတယ္ဆိုတဲ့ စြပ္စဲြခ်က္နဲ႔ ဦး၀င္းတင္ အပါအ၀င္ အဓိက ထိပ္ပိုင္းေခါင္းေဆာင္ ၈ ဦးကို ဖယ္ရွားဖို႔ ၾကဳိးစားလုပ္ေဆာင္လာပါတယ္၊ အဲဒီအခါ ဦး၀င္းတင္ ဟာ မွန္မွန္ကန္ကန္ ရပ္တည္ေျဖရွင္းရင္း မဲခြဲဆံုးျဖတ္ေရးအဆင့္အထိ ေရာက္ရွိလာေစခဲ့ပါတယ္၊ ဗဟိုအလုပ္အမႈ ေဆာင္ ေကာ္မတီနဲ႔ ဗဟိုဦးစီးအဖဲြ႔၀င္အားလံုးရဲ့ ေရွ ႔ေမွာက္မွာ အားလံုးရဲ့ ဆႏၵမဲကို ရယူတဲ့အခါ ရႈံးနိမ့္ခဲ့ၿပီး သေဘာတူညီခ်က္အရ ဦးေအာင္ၾကီး သာ ႏႈတ္ထြက္သြားခဲ့ရပါတယ္၊ ဦး၀င္းတင္ဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ ဦးတင္ဦးတို႔နဲ႔အတူ အဖဲြ႔ခ်ဳပ္အတြင္းမွာ ဆက္လက္ရပ္တည္ရင္း ဒီမိုကေရစီေအာင္ပဲြခံႏုိင္ေရး ရည္မွန္းခ်က္အတြက္ ေရွ့တန္းက ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါတယ္၊
အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖဲြ႔ခ်ဳပ္ဟာ တရား၀င္ ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြအတြင္းမွာ အင္အားအေကာင္းဆံုး ျဖစ္လာခဲ့ၿပီး အဖဲြ႔ခ်ဳပ္ရဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြကို မွတ္တမ္းတင္ေဖာ္က်ဴးတဲ့ ‘သတင္းမွတ္တမ္းလႊာ’ ကို ထုတ္ေ၀တဲ့အခါ ဦး၀င္းတင္ ရဲ့ ၾကိဳးပမ္းအားထုတ္မႈေတြ ပါ၀င္ခဲ့ပါတယ္၊ ႏိုင္ငံေရးပါတီအသီးသီးက သက္ဆုိင္ရာအဖဲြ႔အစည္းေတြရဲ့ ႏိုင္ငံေရး သေဘာထား၊ အျမင္၊ တင္ျပေတာင္းဆိုခ်က္ဆိုင္ရာ စာအုပ္စာတမ္းေတြ ထုတ္ေ၀လာၾကတဲ့အခါ န၀တ စစ္အစိုးရ ဟာ ႏုိင္ငံေရးပါတီ ေတြရဲ့ တရား၀င္အခြင့္အေရးျဖစ္တဲ့ လြတ္လပ္စြာ ထုတ္ေဖာ္ေရးသားစည္းရံုးခြင့္ကို ပိတ္ပင္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ဖို႔ မတရားသျဖင့္ ၾကိဳးပမ္းလုပ္ေဆာင္လာပါတယ္၊
၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၆ ရက္ေန႔မွာ ျပည္ထဲေရးႏွင့္ သာသနာေရး၀န္ၾကီးဌာန ၀န္ၾကီးဗိုလ္ခ်ဳပ္ဘုန္းျမင့္ လက္မွတ္ေရးထိုးၿပီး စာအုပ္စာတမ္းစာေစာင္ေတြ ရိုက္ႏွိပ္ထုတ္ေ၀ခြင့္ကို ကန္႔သတ္တဲ့။ ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀ခြင့္အတြက္ ‘မွတ္ပံုတင္’ ေလွ်ာက္ခုိင္းတဲ့ ေၾကညာခ်က္အမွတ္ ၃၈ ကို ထုတ္ျပန္ခဲ့ပါတယ္၊ ဒါဟာ တရားမဋတမႈမရွိတဲ့ အမိန္႔ ေၾကညာခ်က္ျဖစ္တဲ့အတြက္ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖဲြ႔ခ်ဳပ္ ဗဟိုအလုပ္အမႈေဆာင္ အစည္းအေ၀းထိုင္ခဲ့ၾကၿပီး တုံ႔ျပန္ဖို႔ စဥ္းစားခဲ့တယ္၊ အဲဒီအခါ ‘ဟင္နရီ ေဒးဗစ္ေသာ္ရိုး Henry David Thoreau’ ရဲ့ စာပိုဒ္ကုိ ကိုးကားၿပီး ဦး၀င္းတင္က “အမ်ားျပည္သူ သေဘာမတူတဲ့ အမိန္႔အာဏာဟူသမဋ တာ၀န္အရ ဖီဆန္ၾက” ဆိုတဲ့ ေၾကြးေၾကာ္သံ ကို တင္ခဲ့တယ္၊ လက္ခံသေဘာတူညီမႈရခဲ့ၿပီး ဒီခ်ဳပ္ပါတီ ရန္ကုန္တုိင္းရံုးမွာ က်င္းပတဲ့ မဟာမိတ္ပါတီ ၄၆ ပါတီနဲ႔ ေတြ႔ဆံုညိွႏႈိင္းစည္းေ၀းတဲ့ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၂၁ ရက္ေန႔ အစည္းအေ၀းမွာ ျဖန္႔ေ၀ေပးတဲ့ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီ အဖဲြ႔ခ်ဳပ္ရဲ႔ စာတမ္းကစၿပီး ဒီေၾကြးေၾကာ္သံကို ထည့္သြင္းေဖာ္ျပရင္း စတင္သံုးစဲြခဲ့ပါတယ္၊ Henry David Thoreau - 1. All men recognize the right of revolution; that is, the right to refuse allegiance to and to resist the government, when its tyranny or its inefficiency are great and unendurable
ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ခံရျခင္း
၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ဇူလုိင္လ ၄ ရက္ေန႔တြင္ ျပစ္မႈမွ ေရွာင္တိမ္းေနသည့္ တရားခံတဦး ၏ ဖခင္ထံ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလအတြင္းက တယ္လီဖုန္းဆက္ စကားေျပာဆိုမႈ ဟု အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ ဖမ္းဆီးခံရၿပီး။ စစ္အစိုးရမွ ဦး၀င္းတင္ ကို ၃ ရက္ၾကာ အစာ မေကြ်း။ အိပ္စက္ျခင္း မျပဳႏုိင္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္၊ ထိုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလတြင္ အလုပ္ၾကမ္းႏွင့္ ေထာင္ဒဏ္ ၃ ႏွစ္ ခ်မွတ္ခဲ့ပါတယ္၊ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖဲြ႔ခ်ဳပ္က အမ်ားျပည္သူ ဆူပူအံုၾကြေအာင္ လုပ္ေဆာင္ရာတြင္ ေနာက္ကြယ္မွ ႆကိးကိုင္အားေပးခဲ့ သည္ဟု အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ လြတ္ရက္ေစ့ ကာနီး ၁၉၉၂ ခုႏွစ္ ဇြန္လတြင္ ေထာင္ဒဏ္ ၁၁ ႏွစ္ ထပ္မံခ်မွတ္ခံရပါတယ္၊
ေထာင္တြင္းျဖတ္သန္းမႈသမုိင္း
ဦး၀င္းတင္ ကို ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ဇူလုိင္လ ၄ ရက္ေန႔ ဖမ္းဆီးခ်ိန္မွစ၍ အင္းစိန္ေထာင္ အထူးတုိက္၀င္းအတြင္း မွာ ထားရွိ၍ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ လံုး၀ အဆက္အသြယ္ ျဖတ္ေတာက္ထားခဲ့ပါတယ္၊ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းတြင္ ဦး၀င္းတင္ ကုိ အထူးတုိက္မွ အမွတ္ ၃ တုိက္သို႔ ေျပာင္းေရႊ႔ထားခဲ့ပါတယ္၊
ျမန္မာႏုိင္ငံသို႔ ကုလသမဂၢအထူးကိုယ္စားလွယ္ ‘ယိုဇိုယိုကိုတာ’ လာေရာက္စဥ္အတြင္း အက်ဥ္းခ်ခံေနရ ေသာ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားအေပၚ န၀တ အာဏာပိုင္ေတြရဲ့ ညွဥ္းပန္းႏွိပ္စက္မႈေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ပလပ္စတစ္အိတ္ (ကြ်တ္ကြ်တ္ အိတ္) ေတြေပၚမွာ အေသးစိတ္ေရးသားေပးပို႔တဲ့စာကို အျခားႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြနဲ႔အတူ ပါ၀င္ လက္မွတ္ေရးထိုး ေပးပို႔ခဲ့ပါတယ္၊
ဒါ့အျပင္ အက်ဥ္းေထာင္အက်ၤ ီေတြေပၚမွာ “စု။ လႊတ္။ ျပန္ေတြ႔။ စု။ ဖ်က္။ ေတြ႔” ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ျမန္မာ ျပည္ ႏုိင္ငံေရးသံုးသပ္ခ်က္စာတမ္းကို ေရးသားျပဳစုကာ အျပင္ကို ထုတ္ခဲ့ပါတယ္၊
“စု” ဆိုတာက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားအားလံုး လြတ္ေျမာက္ေရး။
“လႊတ္” ဆိုတာက လႊတ္ေတာ္ေခၚယူေရး။
“ျပန္ေတြ႔” ဆိုတာက အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးအတြက္ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးပဲြမ်ား ျပဳလုပ္ေရး။
“စု” ဆိုတာက ဒီမိုကေရစီျပည္ေထာင္စုသစ္ ေပၚထြန္းေရး။
“ဖ်က္” ဆိုတာက အမ်ဳိးသားညီလာခံကို ဖ်က္သိမ္းေရး။
“ေတြ႔” ဆိုတာက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ န၀တ (ယခု နအဖ) ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရး။
ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံေရးလမ္းစဥ္ကို ဦး၀င္းတင္ ခ်မွတ္ခဲ့ပါတယ္၊ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္ကတည္းက ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရး လမ္း ေၾကာင္းကို ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြအတြင္း အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးညိွႏႈိင္းၿပီး လမ္းေၾကာင္းေဖာ္ခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္၊
အဲဒီစာေတြကို ၁၉၉၅ ခုႏွစ္ ႏုိ၀င္ဘာလမွာ အက်ဥ္းေထာင္အတြင္းမွ ျပင္ပသို႔ လွ်ဴိ ႔၀ွက္စြာ ထုတ္ေပးခဲ့ပါ တယ္၊ ထိုကိစၥေတြေၾကာင့္ ဦး၀င္းတင္ ကို ၁၉၉၆ ခုႏွစ္ မတ္လ ၂၈ ရက္မွာ ေထာင္ဒဏ္ ၇ ႏွစ္ ထပ္မံတုိးခဲ့ပါတယ္၊
၁၉၉၅-၉၆ ခုႏွစ္အတြင္း ေထာင္ခ်ခံေနရစဥ္ ေထာင္တြင္းစာေစာင္မ်ား လွ်ဳိ႔၀ွက္ထုတ္ေ၀ခဲ့မႈ။ စာမူေတြ ေရးသားေပးမႈ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အက်ယ္ခ်ဳပ္က လြတ္ေျမာက္လာျခင္းကို ၾကိဳဆို၀မ္းသာတဲ့ သေဘာထား ထုတ္ေဖာ္ခ်က္ေတြ ေရးသားေပးမႈ အတြက္ အေၾကာင္းျပၿပီး ဆရာဦး၀င္းတင္ကို ျပစ္ဒဏ္ေတြ ထပ္မံတုိးခဲ့ပါတယ္၊ ဒီလိုအျဖစ္မ်ဳိးဟာ ဗမာျပည္သမုိင္းမွာ။ ေထာင္သမုိင္းမွာ မရွိဘူးေသးတဲ့ အျဖစ္မ်ဳိးပါ၊ ဆရာဦး၀င္းတင္အေပၚ န၀တ ရဲŒ အòငိး။ ရက္စက္ယုတ္မာမႈ ဘယ္ေလာက္ၾကီးမားတယ္ဆိုတာ ေျဗာင္က်က် ေဖာ္ျပလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္၊
သို႔ေသာ္လည္း အၿမဲတမ္းႏိုးၾကားၿပီး မည္ကဲ့သို႔မွ ပိတ္ဆို႔ဟန္႔တားႈမရတဲ့ ဦး၀င္းတင္ဟာ ယေန႔ထိတိုင္ ေအာင္ပင္ မွန္ကန္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးေပၚလစီေတြကို ေထာင္တြင္းမွေန၍ ခ်မွတ္ေပးႏုိင္သူ ျဖစ္ပါတယ္၊ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္အတြင္း မွာပဲ ‘(ထ) ေလးလံုး’ ဆိုတဲ့ ေပၚလစီကို ခ်မွတ္ခဲ့ပါတယ္၊
ပထမ ‘ထ’ က ထူေထာင္ရမယ္။
ဒုတိယ ‘ထ’ က ထိန္းသိမ္းရမယ္။
တတိယ ‘ထ’ က ထုိင္မေနနဲ႔။
စတုတÎ ‘ထ’ က ထိေတြ႔ရမယ္။
ဆိုၿပီး ယေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲŒ အေျခအေနနဲ႔ ကိုက္ညီစြာျဖင့္ ထက္ထက္ျမက္ျမက္ ခ်မွတ္ခဲ့ပါတယ္၊
ဦး၀င္းတင္ဟာ အက်ဥ္းက်ေနစဥ္အတြင္းမွာ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္တြင္ ယူနက္စကိုအဖဲြ႔ၾကီး. ယူနက္စကို။ ဂီြလာရ္မို ကာႏို ကမၻာ့စာနယ္ဇင္းလြတ္လပ္ခြင့္ဆု (UNESCO/Guillermo Cano World Press Freedom Award) ခ်ီးျမွင့္ျခင္းခံခဲ့ရပါတယ္၊ အဲဒီႏွစ္မွာပဲ ကမႀာ့သတင္းစာမ်ားအသင္းၾကီး (World Association of Newspaper, Wan) မွ လြတ္လပ္မႈေရႊကေလာင္ဆု (Golden Pen of Freedom Award)ကို သာယာ၀တီစမ္းစမ္းႏဲြ႔ႏွင့္ အတူ ရရွိခဲ့ပါတယ္၊ နယ္ျခားမဲ့သတင္းေထာက္မ်ားအဖဲြ႔ႏွင့္ ျပင္သစ္ေဖာင္ေဒးရွင္းကလည္း ဆုမ်ား ေပးအပ္ခဲ့ပါတယ္၊
လက္ရွိ က်န္းမာေရးအေျခအေန
ဦး၀င္းတင္ဟာ ယခုအခါ ၇၇ ႏွစ္ျပည့္လို႔ ၇၈ ႏွစ္ထဲကို ၀င္ေရာက္ေနၿပီး ျဖစ္ပါတယ္၊ လက္ရွိ အင္းစိန္ အက်ဥ္းေထာင္မွာ အက်ဥ္းက်ခံေနရဆဲ ျဖစ္ပါတယ္၊ အသက္အရြယ္ၾကီးရင့္မႈ။ ေထာင္တြင္း အက်ဥ္းက်ခံကာလ ၾကာျမင့္လာမႈတို႔ေၾကာင့္ က်န္းမာေရးမွာ အဖက္ဖက္မွ ခြ်တ္ယြင္းလ်က္ရွိပါတယ္၊ အထူးသျဖင့္ လည္ပင္းက်ီးေပါင္း တက္ေရာဂါ။ အူက်ေရာဂါ။ ေသြးတိုးေရာဂါ။ ဆီးက်ိတ္ေရာင္ေရာဂါ။ သြားကိုက္ေရာဂါတို႔ကို ခံစားေနရပါတယ္၊ သို႔ေသာ္လည္း စိတ္ဓာတ္ေရးရာ ၾကံ့ခိုင္ေနဆဲပါ၊
ေနာက္ဆံုးသတင္း
မၾကာေသးခင္ ရက္ပိုင္းအတြင္းက အက်ဥ္းေထာင္သို႔ လာေရာက္ေတြ႔ဆံုခြင့္ရတဲ့ မိတ္ေဆြတဦးကို ဦး၀င္းတင္ရဲ့ ေျပာျပခ်က္အရ - သူ႔ကို အက်ဥ္းေထာင္အရာရွိ ႏွစ္ဦးက ယခင္ ရက္သတၱပတ္အတြင္းမွာ သီးသန္႔ ေတြ႔ဆံုခဲ့ေၾကာင္း။ သူတို႔က အကယ္၍ဦး၀င္းတင္ ေထာင္မွ လြတ္ေျမာက္မည္ဆိုပါက ႏိုင္ငံေရးဆက္လုပ္ရန္ အစီအစဥ္ ရွိ။ မရွိ ေမးျမန္းခဲ့ေၾကာင္း။ ထိုအခါ သူက မိမိရဲ့ ႏိုင္ငံသား၀တၱရားအရ ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ ဆက္လက္ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားမည္မွာ ေသခ်ာေၾကာင္း ျပန္ေျပာဆိုခဲ့သည္ဟု သိရပါတယ္၊ (ျမန္မာသတင္းသမဂၢ - ဘီအမ္ေအ)
သူတို႔အျမင္
“ေလာကမွာ ေတာ္သူေတြ မရွားသလုိ ေကာင္းသူေတြလည္း မနည္းပါဘူး၊ အနမတဂၢ အင္မတန္မ်ားျပား လွတယ္လို႔ ဆိုလိုက ဆိုႏုိင္ပါတယ္၊ လြန္လြန္က်ဴးက်ဴး ေျပာရာ မေရာက္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ္လို႔ ေတာ္လည္းေတာ္။ ေကာင္းလည္းေကာင္းတဲ့ လူမ်ဳိးကေတာ့ ရွားမွရွားလို႔ ဆိုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ရွားပါတယ္၊ ဒီလိုလူ တက်ိပ္ေလာက္ထဲ မွာ ဆရာဦး၀င္းတင္ ပါ၀င္တယ္” (ဗိုလ္တေထာင္သတင္းစာ လူထုဦးစိန္၀င္း)
“ရဲရင့္ၾကံ့ခုိင္တဲ့ ဦး၀င္းတင္လို ပုဂၢဳိလ္မ်ဳိးကို လိမ္လည္၀န္ခံခုိင္းလို႔ ဘယ္ေတာ့မွ ရမယ္ မဟုတ္ပါဘူး” (ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္)
ဆရာၾကီး ဦး၀င္းတင္၏ စကား
“ႏိုင္ငံေရးသမားေကာင္းဆိုတာ ႏွစ္ရွည္သီးပင္ စိုက္ရတဲ့ ဥယ်ဥ္မႉးစိတ္ဓာတ္မ်ဳိး ရွိဖို႔လိုတယ္၊ ‘ကိုယ္ စားရမွ စိုက္မယ္’ ဆိုတဲ့ စိတ္မ်ဳိးနဲ႔ေတာ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေကာင္း မျဖစ္ႏုိင္ဘူး”
အိႏၵိယႏုိင္ငံေရာက္ ျမန္မာသတင္းမီဒီယာသမားမ်ား
ေန႔စဲြ - ဇူလုိင္လ ၁၈ ရက္။ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္၊
Labels: အျခား စာမ်က္ႏွာ |
| posted by ျမင့္ေဇ @ 10:31 PM |
|
|
|
| ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၏ အမ်ဳိးသားညီလာခံႏွင့္ပတ္သက္၍ ထုတ္ျပန္ခ်က္ |
| Saturday, July 21, 2007 |
Labels: အျခား စာမ်က္ႏွာ |
| posted by ျမင့္ေဇ @ 9:47 PM |
|
|
|
| အာဇာနည္ေန႔အခမ္းအနား ဓာတ္ပုံမ်ား |
| Thursday, July 19, 2007 |
အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႑ခ်ဳပ္မွာ က်င္းပတဲ့ အခမ္းအနားဓာတ္ပုံမ်ား
ပုံမ်ားကို ဆက္လက္ၾကည့္ရႈလုိပါကေအာက္ပါ လင့္ခ္ကို ႏွိပ္ပါ။
http://www.democraticforumburma.org/photos.htmlLabels: ေမ့မရသည့္ သမုိင္းမ်ား |
| posted by ျမင့္ေဇ @ 8:44 PM |
|
|
|
| လြတ္ေျမာက္ေရးတုိက္ပြဲေတြရွိရာဆီ က်ေနာ္လာခဲ့တယ္ (၂) |
|
ရထားကလည္း တလိမ့္ခ်င္းပါပဲ။ သတိတရျဖစ္မႈကလည္း တလိမ့္ခ်င္းပါပဲ။ က်ေနာ္ အိမ္ေပၚကေန ခဏခဏ ဆင္းဖူးတယ္။ အေမကပဲ `နင့္လုိ႔ သားမ်ဳိး ကို ေမာင္းခ်ရမယ္´ဟဲ့လုိ႔ ခဏခဏ ႏွင္ခ်ဘူးတာ။ က်ေနာ္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ဆုိးပါတယ္။ ႏွင္ခ်တုိင္း က်ေနာ္ဆင္းသြားတာက ေနာက္ေဖးေက်ာ ခ်င္းကပ္က အိမ္ကို။ အိမ္ကဆင္းေတာ့ ဟန္က်ပန္က်။ အိတ္ေတြဘာေတြ ယူ၊ အ၀တ္အစားေတြ ထည့္၊ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ေဖးအိမ္မွာ သြားအိပ္ေနတာ။ မနက္က်မွ `အေမ့အိမ္ေလာက္ ဘယ္အိမ္မွ မေကာင္းဘူးဆုိတာ က်ေနာ္သိပါၿပီ၊ အေမ´လုိ႔ အေမ့၇င္ခြင္ ေခါင္းထုိးေျပာေတာ့ မ်က္ႏွာက တင္းေနေပမယ့္ အေမ့မ်က္လုံးက အေပ်ာ္ေတြနဲ႔ ရႊန္းစုိေနခဲ့တယ္။
အိမ္က က်ေနာ္ပုံမွန္ဆင္းရရင္ တညပါပဲ။ အေမလည္း က်ေနာ့္ကို တညထက္ ပုိၿပီး မ်က္ေစ့ေအာက္က အေပ်ာက္မခံႏုိင္ခဲ့ဘူး။ တခါ က်ေနာ္လည္း ေဒါသထြက္၊ အေမလည္း အရမ္းစိတ္ဆုိးတဲ့ အခါတုန္းကေတာ့ က်ေနာ္ထြက္ သြားဖုိ႔ စဥ္းစားေသးတယ္။ အဲဒီညတြင္းခ်င္းပဲ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ ကို လုိက္ရွာခုိင္းတာ ကားဂိတ္၊ ရထားဂိတ္အႏွံ႔ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္လည္း ဘယ္ေ၀းေ၀းသြားႏုိင္မွာ လဲ။ ဘယ္သူကမ်ား အေမ့ေလာက္ က်ေနာ့္ကို စိတ္ရွည္သည္းခံ ႏုိင္မွာလဲ။
ဒါေပမယ့္ ဒီတခါကေတာ့ အိမ္ကေန ထြက္ခဲ့ရတာ တည ထက္ပုိမယ္ဆုိတာ အေမေရာ၊ က်ေနာ္ေရာ သိရက္နဲ႔ ေမ့တိေမ့ေမာေနခဲ့တယ္။ ဒီတခါေတာ့ တဘ၀လုံးနီးနီးေလာက္ အိမ္ျပန္မေရာက္ႏုိင္ဘူးဆုိတာ က်ေနာ္လည္း သိခဲ့ပါတယ္။ အေမလည္း သိေနပါၿပီ။
က်န္ခဲ့တဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ကို ေငးရင္းေတြးလာမိတဲ့ စိတ္ကူးအပုိင္းအစေတြပါ။ လင္းအာရုဏ္ မေရာက္ခင္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ ပဲခူးဘူတာကို ျဖတ္ခဲ့ပါၿပီ။ ၿပီးေတာ့ စစ္ေတာင္းျမစ္ကူးတံတား…ရထားက ေလးေလး ေႏွးေႏွး။
ကရင္-မြန္ျပည္နယ္အ၀င္မွာေတာ့ နည္းနည္းရင္ထိတ္ရပါၿပီ။ရထားတဲ့ သတင္းက ရန္ကုန္နဲ႔ အထက္အညာက လူေတြ လာသမွ် ဖမ္းထားဆုိတာကုိ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက ခ်ျပထားတယ္ဆုိပဲ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္က မွတ္ပုံတင္ ေနာက္တခု ေဆာင္လာေတာ့ သိပ္မစုိးရိမ္လွ။ ဒီလုိစဥ္းစားတာဟာ ေနာက္ အခ်ိန္တခ်ဳိ႔အတြင္းမွာပဲ မွားယြင္းသြားၿပီဆုိတာကို က်ေနာ္သိလုိက္ရတယ္။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သထုံ အေက်ာ္မွာ က်ေနာ္အိမ္သာထဲ၀င္မိတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အိတ္ကပ္ထဲထည့္ထားတဲ့ မွတ္ပုံတင္အတုဟာ ေလွ်ာခနဲ က်သြားလုိက္တာ အိမ္သာကမုတ္ထဲကို ကြက္တိပါပဲ။ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိျဖစ္ၿပီး ျပန္ထြက္လာ။ လုိက္ပုိ႔သူ ရဲေဘာ္ေတြကို ေျပာေတာ့ အားလုံးက ေ၀ဖန္ေရးေပးတယ္။ အသုံးမက်ဘူး.. ေပါ့ဆတယ္… စသျဖင့္။ တုိက္ဆုိင္တာ ဆုိေပမယ့္လည္း က်ေနာ္က ျပဳလုပ္သူ ျဖစ္ေနေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိပဲ က်ိန္ဆဲေနမိတယ္။ အသုံးမက်တဲ့ေကာင္ ဆုိၿပီး … ဒါရဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲက လက္မွတ္စစ္လာတုိင္း အိမ္သာထဲ၀င္ေနရတာပါဘဲ။
အဲဒီလုိ ကသိကေအာက္ျဖစ္ရမယ္ ကိစၥ ကလြဲၿပီး မုတၱမေရာက္သြားတယ္ .. ၿပီးေတာ့ မြန္တုိ႔ဌာေန ရာမညလည္း ေစ့ငွေအာင္ မကည့္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ တန္းၿပီးကားေပၚတက္ ေမာ္လၿမိဳင္နဲ႔ သိပ္မေ၀းလွတဲ့ ဖားေအာက္ေက်းရြာကို ေရာက္သြားတယ္။ ဒါက စခန္းတေထာက္ေပါ့။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ တည္းခိုတဲ့ အိမ္ေနရာက အပ်ဳိမေတြ ခ်ည္းသက္သက္ ေမြးထားတာ။ အဲဒါနဲ႔ ေနေရးထုိင္ေရးကို စဥ္းစားေတာ့ ဒီမွာေတာ့ ေနလုိ႔ မေကာင္းလွဘူး။ ပတ္၀န္းက်င္ကလည္း သတိထားမိ မယ္ဆုိၿပီး ေက်ာကိုလယ္ကြင္းေတြဘက္ ေပးထားတဲ့ လယ္တဲေလး (အိမ္နဲ႔ေတာ့ မေ၀းလွပါ) မွာ တည္းလုိက္တယ္။
အဲဒီကာလက စီးပြားေရးကလည္း ဆုိးသထက္ဆိုးလာၿပီမဟုတ္လား။ ကုိယ္တည္းမိတဲ့အိမ္ကလည္း မိသားစုမ်ားတယ္ဆုိေတာ့ ထမင္းစားရတာ အားနာလာတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ထြက္ရမယ့္လမ္းကို အျမန္ရွာရေတာ့တယ္။
လမ္းက ႏွစ္လမ္းစုံစမ္းရတယ္။ တခုက ျကာအင္းဆိပ္ၿကီးကို ဆန္တက္ၿပီး သြားတဲ့လမ္း၊ ေနာက္တခုက ေရးနားက ျဖတ္တဲ့လမ္း။ အဲဒါနဲ႔ ဘယ္ဟာ အဆင္ေျပမလဲ ေမးျကည့္ေတာ့ ျကာအင္းဆိပ္ၿကီး က ပုိလြယ္ႏုိင္တယ္ဆုိတဲ့ ေကာက္ခ်က္က ထြက္လာတယ္။
တည္းတဲ့အိမ္က လူေတြလည္း ရိပ္မိတန္သေလာက္ ရိပ္မိေနၿပီ။ ရြာထဲက တခ်ဳိ႔လူေတြလည္း သိေနျကၿပီ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ အျမန္စီစဥ္ရေတာ့တယ္။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ျသဂုတ္လ ေႏွာင္းပုိင္းကာလမွာ … ျကာအင္းဆိပ္ၿကီးလမး္က က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ ေျမြကို္က္တဲ့လမ္းဆုိတာ အဲဒီခရီးစဥ္မွာမွ သိရေတာ့တယ္။
Labels: အက္ေဆး/၀တၴဳတို |
| posted by ျမင့္ေဇ @ 10:23 AM |
|
|
|
| အာဇာနည္ဗိမာန္ |
| Tuesday, July 17, 2007 |
ေၾသာ္ အေဆာင္ေဆာင္ နန္းေတြ ၾကဌန္းေတြႏွင့္ေႏွာ
အေခါင္မျမန္းခင္က
ေအာင္စာတန္း ခ်ဳိ ႔ေစဖုိ႔၊ ေအာင္ပန္း ညွိဳ႔ရရွာတဲ့
ေတာင္တမန္း တုိ႔ဗမာမွာ အေဟာင္းသံသရာ အငုတ္ေတြႏွင့္
ေအာင္ဆန္းတုိ႔ မသာမယာဟာ ၄င္းကံၾကမၼာ အလုပ္ေပထင့္
ေသာင္းျမန္းမရဏာ စမုတ္မွာေတာ့ ခ်ဳပ္သနဲ႔ ယင္းအလုိတြင္
ေဒါင္းလံပု၀ါ အုပ္ပါလို႔ က်ဳပ္ျဖင့္ သၿဂၤ ိဳလ္ခ်င္။
ေၾသာ္ တပည့္အရင္းေတြမုိ႔
က၀ိ မတင္းႏုိင္ဘူးကြဲ႔
သတိကင္းကာ မ်က္ရည္က်က်ၿပီး
ခက္ကၿပီ လက္ဆည္လုိ႔ မရႏုိင္ဘု
ေသာက ဗေလာင္ဆူေတာ့
ေတာင္ဇဗၺဴ ပုဂံေခတ္ဆီက
ယေခါင္မူ ယမန္သနစ္ေတြေပါ့
ရန္အျဖစ္မကြဲ႔ မေႏွးသေနာ္ တေသာင္းဒီဇဗၺဴ ရမး္ေနၾက
က်န္ရစ္ကဲ့ ေျမးေတာ္ အေလာင္းစည္သူရဲ့ နန္းကိုျဖင့္
လူၾကမး္ဒျမ ၾကမး္လာရမ္းလာတဲ့ အေရးတြင္မွ
ေဘးအေပါင္းၾကီးစြာ ေ၀ဒနာအစုံနဲ႔
ေသြးေခ်ာင္းစီးကာ ေသရွာပုံရဲ့ျပင္
ေရႊျမန္မာဘုံမွာ အမင္းမင္း သမၼတေတြနဲ႔
သတင္းလွတဲ့ အင္း၀ ရာဇာအမြန္သာလြန္မင္းကိုမွ
သားရင္း ရွင္တရုတ္ကယ္က
ရွင္ဘုရင္လုပ္မယ္ အက်ယ္ဇယားေတြျဖင့္
ဒ၀ယ္သားေတြ ဗုိလ္၀င္ခံလုိ႔မုိ႔
ဟုိအရင္ ယမန္ နန္းေတာ္စီးစဥ္က
အပ်က္ၾကီးပ်က္ကာ အသက္ခႏၶာေတြ ဆုံးပုံနဲ႔
တထုံး ေနာက္တနဲမွာေတာ့
မင္းရဲ နႏၱမိတ္ ခမ်ားညီသနင္းေပေပ့ါ
ျပည္မင္း ဂုဏ္ခံလုိ႔
မႈန္မႈန္ဆန္ဆန္ ပုန္ကန္တဲ့ အတုိင္းရဲ့ျပင္
မြန္တုိင္းနယ္ ေရႊျပည္တခြင္မေတာ့
ဓမၼေစတီဘုရင္း လက္ထက္တုန္းဆီက
လက္ရုံးရည္ တသိန္လွ်မ္းေပတဲ့
သမိန္ပရမ္း ဆုိသူ စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ကိုျဖင့္
မဟုတ္တရုတ္ အေကာင္ေတေလ တေစ ကုိက္တာနဲ႔
ေၾသာ္ေဖြေဖြရွာရွာ မေက်စရာေပေပါ့ေႏွာ
မေရမရာ ေသရြာဆုိက္သလုိပါ့
အခုိက္အခါ မတူလုိ႔မုိ႔
ဆရာတမူ မၾကာမၾကာ လြမး္ရပါတဲ့
ငါတလူ ငါသရမ္းေရာ့ မဟဲ့လုိ႔
သာခန္း ပလႅင္ ညႊန္းၿပီး
ျမင္ကြန္းပုိင္ သူပုန္ထစဥ္က
ၾကဳံရသူ မသာေတာ္ႏွင့္
ပမာေသာ္ တူတယ္လုိ႔ ႏႈိင္းမိတယ္
ရုိင္းသနဲ႔ အတိတ္ ယခင္လုိေနာ္ကြယ္
စစ္ကုိင္းတပဲ့ ဂုိဏ္းအဖြဲ႔ေတြနဲ႔
မႈိင္းရဲ့ စိတ္ထင္။
မင္းစိတ္မင္းမာန္ အၾကံအဖန္ တင္းလုိက္ပုံက
အဂၤလိပ္ ယင္းဂ်ပန္ ႏွစ္တန္ရွင္းပါလုိ႔
ရန္ခပင္းတဲ့ ေမာင္းကာႏွင္
ေဒါင္းျမန္မာတခြင္မွာျဖင့္ အထက္သခင္သေဘာ
(အုိကြယ္) တေကာင္း ရာဇ၀င္ကိုတဲ့ ဆက္ခ်င္သေဘာ။
နန္းၿမိဳ႔တည္ရန္
မွန္းလို႔ရည္ကာသန္တဲ့
ညီလာခံ ဗုိလ္ရႈပြဲတြင္မွ
ထုိထုိ လူ႔ခ၀ဲကုိ မၾကည္ညဳိတဲ့
၀သီအလုိ တျဖည္းျဖည္းရူးမဟဲ့လုိ႔
တေႏြးေႏြး မူးမူးၿပီးေခြးဘီလူးလုိ အေကာင္မုိက္ေတြက
ေၾသာ္ အေမွာင္စရုိက္ကယ္ႏွင့္
ေျပာင္ေျပာင္ပဲ မုိက္မေပ့ါလုိ႔
ေျဗာင္ကုိက္သဟာမွာ ယာယီ ယၾတာအခ်ိန္နဲ႔ ဇာတာမွိန္လုိ႔မုိ႔
ဂနာမၿငိမ္ တာ၀တိ ံယြန္းၾကေပ့ါ
ေျဖမၾကည္ ေနရီေတာ့ လြမး္ေစဖုိ႔
ျမန္မာျပည္ေပၚကုိ ဓမၼစည္ေတာ္ ရြမး္ခ်ိန္မုိ႔
အစြမ္းကုန္ သည္တခါျဖင့္
ျပည္ရြာညီညာဖုိ႔ အုပ္ေပေပါ့
သုသာန္ တံခြန္ေစာင္းရရွာတဲ့
ရုပ္အက်န္ ခုႏွစ္ေလာင္းရယ္ႏွင့္
အလြန္ေကာင္းစြာ ကမၻာတည္မည့္
အာဇာနည္ ဗိမာန္ ပုထုိးကုိျဖင့္
ပါရမီ အဓိဌာန္ တမ်ဳိးရယ္ႏွင့္
ရွိခုိးကာ ဆရာကန္ေတာ့ခ်င္ရဲ့
ျမန္မာမေတာ့ ပူစရာဖုိ႔
တဗ်ဴဟာ ေအာင္ခမန္းတြင္မွ
လူမသမာ အေမွာင္သန္းခ်ိန္မုိ႔
ေသာင္ကမး္မုိ႔မုိ႔ဆီက
ေဖာင္နန္းကုတုိ႔ႏွင့္
အေၾကဒဂုံတည္းဟူေသာ ေရစုန္ေမ်ာေလရဲ့
ေၾသာ္ ေတာင္နန္းေျမာက္နန္း အေဆာင္ေဆာင္ ၾကဌန္းနဲ႔
အေခါင္ မျမန္းရခင္က ေအာင္ပန္း ညိဳ့ရရွာတဲ့
ေအာင္ဆန္းတုိ႔ ေသပုံႏွေျမာ။ ။
ဆရာၾကီးသခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္း
၁၉၄၇
Labels: ေမ့မရသည့္ သမုိင္းမ်ား |
| posted by ျမင့္ေဇ @ 10:09 PM |
|
|
|
| အာဇာနည္ေန႔ႏွင့္ပတ္သက္၍ ဗုိလ္မွဴးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာ၏ ေျပာျပခ်က္ |
|
ကုိယ္တုိင္ေရးအထၱဳပတၱိ အပုိင္း ၃ စာမ်က္ႏွာ (၇မွ ၁၀အထိ ေကာက္ႏႈတ္ေဖာ္ျပပါသည္။)
ဘီဘီစီ. ေမးခြန္းအမွတ္ (၁)၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို အစစ္အမွန္သတ္သူဟာ ဘယ္သူလို႔ ခင္ဗ်ားထင္ျမင္ပါသနည္း၊
ေျဖ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို အစစ္အမွန္သတ္သူဟာ ၿဗိတိသွ်အစိုးရ ျဖစ္ပါတယ္၊ သူတို႔ရဲ႔လုပ္ၾကံမႈၾကီး ျဖစ္ပါတယ္၊
ဘီဘီစီ. ေမးခြန္းအမွတ္ (၂)၊ ဘာေၾကာင့္ဒီလိုေျပာႏိုင္ပါသနည္း၊
ေျဖ၊ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ - ဗိုလ္ခ်ဳပ္အသတ္ခံရတာမွာ အေၾကာင္းရင္း (၄) ခုရွိတယ္လို႔ က်ေနာ္ ထင္ျမင္ပါသည္၊
(က) ပထမအေၾကာင္းကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ တိုင္းျပည္တျပည္လံုးကို စည္းလံုးညီညြတ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္သူေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ပါသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ ၿဗိတိသွ် တို႔သည္ ျမန္မာျပည္တျပည္လံုး စည္းလံုးညီညြတ္သြားမွာကို ေၾကာက္ၾကပါသည္၊ ႊသည္မွာ အဓိကအေၾကာင္းရင္း ျဖစ္သည္၊
(ခ) ဒုတိယအေၾကာင္းမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီႏွင့္ ျပန္ၿပီးစည္းလံုးညီၤညြတ္ သြားႏိုင္ပါသည္၊ ၿဗိတိသွ်တို႔သည္ ဤအခ်က္ကိုလည္း ပူပန္စိုးရိမ္ၾကသည္၊
(ဂ) တတိယအေၾကာင္းမွာ ၿဗိတိသွ်တို႔အေနနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုဖယ္ရွားႏိုင္လိုက္ရင္ ဗမာျပည္ကိုလြယ္ကူစြာ ကိုင္တြယ္သြားႏိုင္မည္ဟု ယူဆၾကသည္၊
(ဃ) စတုတၳအခ်က္ကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ဗမာျပည္မွာ ၿဗိတိသွ်တို႔. အုပ္စိုးမႈကို လက္နက္ကိုင္.ၿပီး လြတ္လပ္ေရး အတြက္တိုက္ခဲ့သူ ျဖစ္သျဖင့္ ေနာင္ဤကဲ့သို႔မ်ဳိး ၿဗိတိသွ်အင္ပါယာမွာ မေပၚရဲေအာင္ လက္စားေခ်ဆံုးမရန္အတြက္ တန္ျပန္ သတ္ျဖတ္လိုျခင္း ျဖစ္ဟန္ရွိသည္၊
ဤအေျဖအတြက္ အေထာက္အထား အခ်က္အလက္မ်ား ထင္ျမင္ခ်က္မ်ားေပးရန္ လိုတဲ့အတြက္ ေအာက္ပါအတိုင္း အခ်က္ တခ်ဳိ႔ကို တင္ျပလိုက္ပါသည္၊
၁၊ ပထမအေထာက္အထား၊
ဦးေစာ လက္နက္ကိုင္ရာဇ၀တ္မႈၾကီး တခုအတြက္ စီစဥ္လႈပ္ရွားေနသည္မ်ားကို ၿဗိတိသွ်အစိုးရက ၾကိဳတင္သိရွိေနခဲ့ပါသည္၊ ထိုလႈပ္ရွားမႈမ်ားသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ဦးတည္ေနသည္ ဆိုသည္ကိုလည္း တို႔နားလည္ႏိုင္သည္၊ ထိုကိစၥႏွင့္ပတ္သတ္၍ က်ေနာ္မွတ္မိေနတာ (၂) ခ်က္ေလာက္ ရွိပါသည္၊
ပထမအခ်က္။ အစးုိ ရပုလိပ္အဖြဲ႔က ဗုိလ္ခ်ဳပ္တ႔ုိ လုပ္ၾကံမႈအေရးအခင္းမေပၚခင္ကတည္းကဥးီ ေစာရ႔ဲ အိမကို အိမ္နီးခ်င္း ၿခံတၿခံအတြင္းက သစ္ပင္ပန္းပင္ေတြအၾကား အၿမဲေစာင့္ၾကည့္ဖုိ႔ အလွည့္္က် တာ၀န္ခ်ၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ရတဲ့ အထဲမွာ က်ေနာ္ ႏွင့္ ေဆြမ်ဳိးနီးစပ္ေတာ္သည့္ ပုလိပ္ကေလး ေမာင္ေမာင္ဆုိသူ (ေနာင္ စစ္တပ္တြင္းေျပာင္းလာသည္၊) က က်ေနာ့္ကိုေျပာျပဖူးတာေတြ ရွိပါသည္၊ ဦးေစာႏွင့္ ၿခံအတြင္းလႈပ္ရွားေနပံုေတြကို အခင္းမျဖစ္မီ တပတ္အလို သူေစာင့္ၾကည့္တာ၀န္က်စဥ္ ေတြ႔ရသမွ်ကို အထက္ကိုအစီရင္ခံရေၾကာင္း သူတာ၀န္မက်စဥ္ အခ်ိန္ကတည္းက ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတာျဖစ္လို႔ ဒီလို ေစာင့္ၾကည့္ေနတာဟာ တပတ္မကႏိုင္ေၾကာင္း ဆိုပါတယ္။
ဒုတိယအခ်က္။ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္ႏွင့္ (၇၀) ခုႏွစ္မ်ားအတြင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ က်ဆံုးေသာ အာဇာနည္ေန႔မွာျမန္မာသတင္းစာတေစာင္ထဲတြင္ ထိုေန႔အတြက္ ေဆာငး္ ပါးတေစာင ္ ပါလာပါသည၊္ ဥးီ ေစာေနထုိင္ သ ည ့္ ေအဒီလမး္ ႏွင့္ ဆုိင္သည့္ မရမ္းကုန္းပလိပ္ဌာနမွ ထုိစဥ္က ဌာနအုပ္ျဖစ္ခဲ့သူ ပင္စင္စားပုလိပ္အရာရွိၾကီး တဦးေရးသားသည့္ ေဆာင္းပါးထဲတြင္ ဖြင့္ခ်ထားသည္မွာ - ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ အေရးအခင္းမျဖစ္မီ ဦးေစာအိမ္ၿခံအတြင္း လႈပ္ရွားျဖစ္ပ်က္ေနမႈေတြကို သူတို႔ပုလိပ္္ဌာနက ေထာက္လွမ္းသိရွိၿပီး အထက္သို႔ အစီရင္ခံစာေတြ ေရးေနရသည္မွာ အေတာ္ၾကာေၾကာင္း သူတို႔လႈပ္ရွာသြားလာေနတာေတြ ေတြ႔ၿပီး တခုခု ရာဇ၀တ္မႈၾကီး လုပ္ေတာ့မည္ဆိုသည္ကို သိႏိုင္ေသာ္လည္း အဘယ္ေၾကာင့္အေရးယူ ဖမ္းဆီးမႈေတြလုပ္ရန္ အမိန္႔မေပးသနည္း ဆိုသည္ကိုနားမလည္ေၾကာင္း ေရးသားထားပါသည္၊
ဤကိစၥတြင္ ဦးေစာလႈပ္ရွားမႈေတြက ရာဇ၀တ္မႈၾကီးတခုခု လုပ္ေတာ့မည္ဆိုသည္ကို ၿဗိတိသွ်အစိုးရအေနႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ေစာေစာကတည္းကသိေနၿပီး၊ ဘာကိုရည္ရြယ္သည္ဆိုတာလည္း သိနားလည္ႏိုင္ပါလ်က္ ထိထိေရာက္ေရာက္ ၾကိဳတင္အေရးယူမႈ ဘာမွမလုပ္ၾကသည္မွာထင္ရွားပါသည္။
၂၊ ဒုတိယအေထာက္အထား၊
က၊ ထိုကာလထုတ္ေ၀ေသာ သတင္းစာ၊ စာနယ္ဇင္းႏွင့္ စာအုပ္မ်ားအရ သိရွိခ်က္မ်ား ျဖစ္ပါသည္၊ အဂၤလိပ္လူမ်ဳိး ကပၸတိန္ဗီဗီယန္းႏွင့္ဘရင္းဂန္းအလက္ (၂၀၀) လက္နက္မႈၾကီး ျဖစ္ပါသည္၊ ဗီဗီယန္းသည္ စစ္ဘက္မွ ပုလိပ္ဘက္သို႔ မၾကာမီကမွေျပာင္းလာသူ ျဖစ္ပါသည္၊ ပုလိပ္လက္နက္ပစၥည္း ေထာက္ပံ့ေရး ဌာန ရာဇ၀တ္၀န္ကေလး ျဖစ္သည္၊ ဗီဗီယန္းက ဦးေစာကို ဘရင္းဂန္းအလက္ (၂၀၀) ထုတ္ေပးခဲ့သည္၊ ၂၄၊ ၆ ၊ ၄၇ ေန႔တြင္ ဦးေစာ၏ လူရင္းေဖာ္ေကာင္ ဘညြြန္႔ႏွင့္ အဖြဲ႔က ပုလိပ္ေယာင္ေဆာင္၍ ဗိုလ္တေထာင္ အမွတ္ ၂၂၆ အေျခစိုက္ လက္နက္တိုက္မွ ဗီဗီယန္းႏွင့္ ဦးေစာတို႔၏ စီစဥ္ေပးမႈျဖင့္ လာေရာက္ထုတ္ယူသြားခဲ့သည္၊ ထိုစဥ္က ထုတ္ယူသြားသည့္ လက္နက္မ်ားမွာ ဘရင္းဂန္းေသနတ္ အလက္
(၂၀၀)၊ ေျပာင္းပို (၂၀၀) ႏွင့္ မဂၢဇင္း က်ည္ကပ္ (၈၀၀) တို႔ကို အလြယ္တကူထုတ္ယူ သြားခဲ့ၾကသည္၊
ခ၊ ဒုတိယအၾကိမ္ ဗီဗီယန္းက ဦးေစာအား ခဲယမ္းက်ည္ဆန္မ်ား ေနာက္ထပ္ထုတ္ေေပးျပန္ရာ အရင္တေခါက္အတိုင္း ဦးေစာ၏ လူရင္းေဖာ္ေကာင္ ဘညြန္႔ႏွင့္ အဖြဲ႔က ၁၀ ၊ ၇၊ ၄၇ ေန႔က (၁၆) မိုင္ရွိ မဂၤလာဒုံ အေျခစိုက္ ခဲယမ္းမီးေက်ာက္တပ္မွ သြားထုတ္ယူခဲ့ သည္၊ ထုတ္ယူသြားခဲ့ေသာ ပစၥည္းမ်ားမွာပြိဳင့္ (၃၀၃) ရုိင္ဖယ္ႏွင့္ ဘရင္းေသနတ္က်ည္ဆံ (၁၀၀.၀၀၀)။ စတင္းက်ည္ဆံ (၂၅.၆၀၀) (စစ္တပ္ထုတ္ တပ္မေတာ္သမိုင္းတတိယတဲြ-ႏွာ ၁၄၉ တြင္က်ည္ဆံ (၂၅.၆၀၀) လို႔သာဆိုထားရာ ထိုဂဏာန္း ပိုမွန္ႏိုင္) လက္ပစ္ဗံုး (၂၀၀) တို႔ျဖစ္သည္၊ ထိုစာရင္းတြင္ စတင္းဂန္းမည္မွ်ဟု မပါေသာ္လည္းအေရးအခင္းၾကီးၿပီးစ (၂၁ ၊ ၇ ၊၄၇) ေန႔တြင္ ဦးေစာအိမ္အနီးရွိ ေရကန္ထဲတြင္ သတင္းအရရွာေဖြရာတြင္ ေရကန္အတြင္း ေရေအာက္ေလလံုေသတၱာေတြအတြင္းတြင္ ထည့္ထားေသာ ဘရင္းဂန္းအလက္ (၁၇၀) ႏွင့္ စတင္းဂန္းအလက္ (၁၀၀) တို႔ကို ေတြ႔ရွိရမိသည္ဟု ထိုကာလ စာနယ္ဇင္းမ်ားတြင္
ေဖာ္ျပခဲ့ပါသည္၊
ဂ၊ ထိုဘရင္းဂန္း အလက္ (၂၀၀) ႏွင့္ က်ည္ဆံမ်ားကိစၥမွာ လုပ္ၾကံမႈၾကီးတြင္ ၿဗိတိသွ်အစိုးရတို႔ပါ၀င္ေၾကာင္း ၾကီးမားေသာ အေထာက္အထားၾကီးျဖစ္ေပသည္၊ဤမွ်ေလာက္မ်ားျပားေသာ (အစိုးရေျခလ်င္တပ္ရင္း ၆ ရင္းစာခန္႔ျဖစ္ၿပီး ထိုကာလ ဗမာ့ တပ္မ ေတာ္ တပ္ရင္းမ်ား၏ ထက္၀က္စာျဖစ္သည္၊) လက္နက္မ်ားကို ဦးေစာ၀ယ္ယူတာလည္းမဟုတ္။ ဗီဗီယန္းက ထုတ္ေပးတာသာျဖစ္သည္၊ ဤမွ်ေလာက္မ်ားျပားေသာ လက္နက္ခဲယမ္းမ်ားကိုအထက္ အာဏာပိုင္တုိ႔. သေဘာထားမပါဘဲ ထုတ္ေပးတာမျဖစ္ႏိုင္၊ ဗီဗီယန္းအတြက္ ကိုယ္က်ိဳးေငြေၾကး ရရွိတာလည္း မရွိေပ၊ အလြန္ထင္ရွားသည့္ အခ်က္ၾကီး ျဖစ္ေပသည္။
ဃ၊ ထုိလက္နက္မ်ားထုတ္ေပးခဲ့ျခင္းသည္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတုိ႔ကို လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္ေရးအတြက္ တြန္းအးာေပးျခင္းသာမက ေနာက္တြင္ ၾကီးမားေသာ ၾကံစည္ခ်က္ၾကီးတခုလည္း ရွိေနသည္ကို က်ေနာ္တုိ႔ ျမင္နုိင္ေပသည္၊ ဤမွ်မ်ားျပားေသာ လက္နက ္ ခဲယမ္းမ်ား ေၾကာင့္ ဦးေစာက ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ကို လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္ရံုမွ်မက ေနာက္ထပ္ဆက္ၿပီး ဗမာျပည္တြင္ သူအာဏာ ာရရွိေရးအတြက္ ပုန္ကန္ၾကြမႈၾကီး ျဖစ္သြားႏိုင္ေအာင္အတြက္ပါ ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ေပးသည္ဟုလည္း ေကာင္းစြာထင္ရွား သိႏိုင္သည္၊ သို႔ျဖင့္ ၿဗိတိသွ်အစိုးရသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ျပည္တြင္းစစ္ၾကီးျဖင့္ ၿပိဳကြဲအားနည္းသြားေစရန္ ၾကံစည္အားထုတ္ခဲ့ ေၾကာင္းလည္း ခန္႔မွန္းသိရွိႏိုင္ေပသည္၊
၃၊ တတိယအေထာက္အထား၊
က၊ ဦးေစာသည္ လုပ္ၾကံမႈၾကီးအတြက္ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္ ကစၿပီး လက္နက္ခဲယမ္းမ်ား စုေဆာင္းေနရာ ကုကၠိဳင္း အမွတ္ (၁) ဘီအီးအမ္အီးတပ္မွ
တပ္မွဴး အဂၤလိပ္လူမ်ိဳး ေမဂ်ာ စီ အိပ္ခ်္ အိပ္ခ်္ ရန္းႏွင့္ ရင္းႏွီးၾကၿပီး ၄င္းထံမွ ဆပ္မရွင္းဂန္းတလက္ အေမရိကန္ကာဘိုင္ (၃) လက္ စတင္းေသနတ္ (၁)လက္၊ ေတာ္မီေသနတ္ (၂) လက္၊ လူဂါပစၥတို (၁) လက္၊ ေျခာက္လံုးျပဴးေသနတ္ (၂) လက္ ႏွင့္ ယမ္းေတာင့္မ်ားကို ရယူခဲ့သည္၊
ခ၊ ထိ္ု႔ျပင္ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳး ဗိုလ္မွဴးလန္းစိန္းထံမွလည္း စပရင္းဖီးရိုင္ဖယ္ေသနတ္ (၁) လက္၊ ေတာ္မီေသနတ္ (၂) လက္၊ ကာဘိ္ုင္ေသနတ္(၁) လက္ ႏွင့္ ယမ္းေတာင့္မ်ားကို ရရွိခဲ့သည္၊ (၄င္းလက္နက္မ်ားမွာ အခ်ိဳ႔ကိုေငြေပး ၀ယ္ယူပံုရသည္၊)
ဂ၊ ထို႔ျပင္သတင္းစာမ်ား အဆိုအရ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုပစ္သတ္ေသာ က်ည္ဆံမွာ အလြန္ျပင္းထန္ၿပီး အဆိပ္ပါေသာက်ည္ဆံဟု ဆိုၾကသည္၊မိုင္းပြန္ေစာ္ဘြားၾကီး ဒဏ္ရာမျပင္းဘဲ ေသဆံုးရသည္ဟု ဆိုသည္၊
ဃ၊ .လက္နက္မ်ားမွာ လုပ္ၾကံမႈၾကီးအတြက္ အဂၤလိပ္ဗိုလ္မွဴး ႏွစ္ဦးထံမွ ဦးေစာက အခိုင္အမာ ၾကိဳတင္ရရွိထားျခင္းျဖစ္သည္၊
အထက္ပါဒုတိယႏွင့္ တတိယအေထာက္အထားၾကီး ႏွစ္ခုသည္ လုပ္ၾကံမႈတြင္ ၿဗိတိသွ်အစိုးရ ပါ၀င္ေၾကာင္း အလြန္ထင္ရွားေသာ
အေထာက္အထားမ်ားျဖစ္သည္၊
၄၊ ေနာက္အေထာက္အထား အခ်ိဳ႔ကေတာ့။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လုပ္ၾကံခံရမႈ လိုက္လံစံုစမ္းစစ္ေဆးရာမွာ ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ ထိုစဥ္က ဒုတိယပုလိပ္မင္းၾကီး ျဖစ္ခဲ့သူ ကြယ္လြန္သူဦးထြန္းလွေအာင္သားဦးခင္ေအာင္က ၁၉၉၃ ခုႏွစ္ေလာက္ကေရးခဲ့တဲ့ ေအာင္ဆန္းကို ဘယ္သူသတ္သလဲ စာအုပ္မွ လုိရင္းကို ဘီဘီစီက၁၉၉၃ ခုႏွစ္အတြင္း အသံလႊင့္ခ်က္မ်ားကို က်ေနာ္ရရွိထားရာ ထိုအထဲမွ အေတာက္အထားအခ်ိဳ႔ကို ဆက္လက္တင္ျပသြားပါမည္။
၅၊ စတုတၳအေထာက္အထားမွာ၊
က၊ ဦးခင္ေအာင္စာအုပ္ ေဖာ္ျပခ်က္အရ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔လုပ္ၾကံခံရၿပီး တပတ္ေလာက္တြင္ ဇူလိုင္ (၂၅) ရက္ေန႔ေလာက္တြင္ ၿဗိတိသွ်အစိုးရဤလုပ္ၾကံမႈၾကီးမွာ ပါ၀င္ပတ္သက္ေနသည္ဆိုသည့္ ေကာလာဟလမ်ား ပ်ံ႔ႏွံ႔ေနခဲ့မႈေၾကာင့္ ဦးႏုအစိုးရသည္ ၿဗိတိသွ်တို႔. ဆႏၵႏွင့္လည္း ကိုက္ညီေအာင္ေအာက္ပါေၾကညာခ်က္တခု ထုတ္ရန္စီစဥ္ခ့ဲသည္၊ ၄င္းမွာဤလုပ္ၾကံမႈၾကီးတြင္ အဂၤလိပ္ကိုလိုနီအစိုးရတို႔ မပါ၀င္ေၾကာင္း၊ အဂၤလိပ္အစိုးရႏွင့္အတူ ဤလုပ္ၾကံမႈၾကီး၏ တရားခံအစစ္ကိုရဖို႔ ၾကိဳးးစားရွာေဖြလ်က္ရွိေၾကာင္း ဆိုေသာတရား၀င္ ေၾကညာခ်က္ထုတ္ဖို႔ပင္ စီစဥ္ခဲ့ရသည္အထိ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္၊
ခ၊ သို႔ေသာ္ ၂၈၊၇၊၄၇ ေန႔ထုတ္ ရန္ကုန္လမ္းညႊန္ သတင္းစာၾကီးတြင္ ပါလာေသာ သတင္းတပုဒ္ေၾကာင့္ အေျခအေနပိုဆိုး၀ါး လာခဲ့ရသည္၊
ဤသတငး္ ေဖာျ္ပခ်က္မွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတုိ႔အဖြဲ႔ ၁၉၄၇ ခု ႏွစ္္ ဇန္န၀ါရီလ ေအာင္ဆနး္ - အက္တ လ ီ စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆုိဖုိ႔အတါက္ အဂၤလန္ေရာက္ခဲ့စဥ္က ဦးေစာႏွင့္ သခင္ဗစိန္တို႔က လက္မွတ္ထိုးဖို႔ ျငင္းပယ္ခဲ့ၾကသည္၊ ဦးေစာသည္ ဖဆပလၾကီးအား ၿဖိဳခဲြရန္ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ အဂၤလန္မွာေနရစ္ခဲ့ေၾကာင္း၊ ထို႔အျပင္ လူျဖဴမ်ား၏ အကူအညီျဖင့္ ဦးေစာ ေငြ (၅) သိန္း လက္ခံရရွိခဲ့ေၾကာင္း၊ အဂၤလန္မွ အရင္းရွင္အခ်ိဳ႔က ဦးေစာအား ေငြအေျမာက္အျမား ေပးခဲ့ေၾကာငး္ စသျဖင့္ ရးသားထားပါသည၊္ ထုိသတငး္ ေၾကာင ့္ ဦးႏုအစုိးရ၏ အထက္ပါ ေၾကညာခ်က္ ထုတ္ေရး အစီအစဥ္ကို မျပဳလုပ္ပဲ ရုတ္သိမ္းခဲ့ရပါသည္။
ဂ၊ ထိုကိစၥမွာ ၿဗိတိသွ်အစိုးရႏွင့္ ပဋိပကၡမျဖစ္လိုတဲ့အျပင္ ၿဗိတိသွ်တို႔အေပၚ ေကာလာဟလျဖစ္မႈေတြမွ ကာကြယ္ေပးလိုေသာ
ဦးႏုအစိုးရသည္ပင္လ်င္ ထိုကာလက ၿဗိတိသွ်တို႔ႏွင့္ ပတ္သက္ေနတဲ့ အထက္ပါလို သတင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးမ်ားေၾကာင့္ ကာကြယ္ေပးတဲ့ ေၾကညာခ်က္မ်ိဳးေတာင္မထုတ္ရဲေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္မွာလည္း ထင္ရွားတဲ့အခ်က္တခု ျဖစ္ပါသည္၊
၆၊ ပဥၥမအေထာက္အထား - ဤတြင္အခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ပါ၀င္ပါသည္၊
က၊ ပထမ - ဦးေစာသည္ လက္စားေခ်ေရး သက္သက္သာရည္ရြယ္ပါက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း တဦးတည္းသာ သတ္ျဖတ္ဖို႔ျဖစ္ႏိုင္သည္၊ယခုမူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သာမက အစိုးရတဖဲြ႔လံုးႏွင့္ ဦးႏုကိုပါ လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္တာျဖစ္သည္ (ဗိုလ္ခ်ဳပ္အပါ၀န္ၾကီး (၇) ဦး။ အတြင္း၀န္ (၁) ဦးႏွင့္ သက္ေတာ္ေစာင့္(၁) ဦးတို႔ က်ဆံုးရၿပီး က်န္၀န္ၾကီးအခ်ိဳ႔ က်ည္ဆံမထိလို႔ လြတ္ေျမာက္ရသည္) ထို႔ေၾကာင့္ လက္စားေျခေရး သက္သက္မဟုတ္ႏိုင္။ ၿပီးရင္အစိုးရသစ္ရာထူးအတြက္ပါ ရည္ရြယ္သည္မွာ ထင္ရွားပါသည္၊
ခ၊ ထိုလုပ္ၾကံမႈၾကီးၿပီးလ်င္ ဘုရင္ခံက ဦးေစာကို အစိုးရသစ္ဖဲြ႔ဖို႔ ဖိတ္ေခၚလိမ့္မည္လို႔ ဦးေစာကေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ရွိေနသည္၊ ဦးေစာကိုဖမ္းရာတြင္
သူ႔အိမ္၌ `ဦးေစာ။ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္´ ဆိုေသာစာတန္းႏွင့္ လုပ္ထားေသာ တံဆိပ္တံုးကိုပင္ ေတြ႔ရေၾကာင္း ဦးခင္ေအာင္စာအုပ္အရ သိရ သည္၊ ထိုကိစၥကိုသတငး္ စာမ်ားႏွင့္ ဘီဘီစီအသံလႊင့္ခ်က္မ်ားတြင္လည္း ေဖာ္ျပၾကသည္၊ ထိုသုိ႔ျဖစ္လွ်င္ ဤကဲ့သုိ႔ေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ဳိး ရလာေအာင္ မည္သူေတြက လမ္းခင္းေပးသနည္း။ ဤသည္မွာ ဦးေစာက လုပ္ၾကံလာဖို႔ လႈံ႔ေဆာ္ တိုက္တြန္းေပးသည့္ အခ်က္ၾကီးမဟုတ္ပါလား၊ ဤသည္မွာ လုပ္ၾကံမႈၾကီးျဖစ္လာေအာင္ ေျမွာက္ပင့္ လႈံ႔ေဆာ္ေပးတဲ့ မက္လံုးၾကီး မဟုတ္ပါလား၊
အထက္ပါအခ်က္ (၂) ခ်က္ေၾကာင့္လည္း ဤလုပ္ၾကံမႈၾကီးတြင္ ၿဗိတိသွ်အစိုးရတို႔ ပါ၀င္ႏိုင္ပံုကို သိရွိႏိုင္သည္၊
၇၊ ဆဌမအေထာက္အထား၊
ဦးခင္ေအာင္စာအုပ္တြင္ အခ်က္ႏွစ္ခ်က္ထပ္ေတြ႔ရပါသည္၊
က၊ ပထမက ဦးေစာ၏ေရွ႔ေနျဖစ္သူ အဂၤလန္မွ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးေရွ႔ေန ဖရက္ဒရစ္ဟင္နရီ သည္ အဂၤလန္ရွိ သူ႔အခန္းတြင္ ရုတ္တရက္လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္ခံရသည္၊
ခ၊ ဒုတိယက ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔လုပ္ၾကံမႈၾကီးကို အလြတ္စံုေထာက္ေနသူ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳး အက္ဖ္ကိုလင္ မွာလည္း သူ၏ စာရြက္စာတမ္းမ်ားေပ်ာက္ဆုံးသြားကာ လူလည္း ရုတ္တရက္ေသဆုံးသြားသည္။ ထုိႏွစ္ဦးေသဆုံးေၾကာင္း ယခင္က က်နာ္တုိ႔ မသိခဲ့ရ။ ဦးခင္ေအာင္စာအုပ္အရသာသိရသည္။အလြန္စဥ္းစားၾကည့္စရာမ်ား ျဖစ္ပါသည္၊ အမႈၾကီး၏အရင္းခံ အျဖစ္အပ်က္အခ်ိဳ႔ကို သူတို႔သိေနသျဖင့္ ေနာင္ေပါက္ၾကားမွာစိုး၍ ယခုလို အဆံုးစီရင္ လိုက္ပံုရသည္၊
ဤကိစၥသည္လည္း လုပ္ၾကံမႈၾကီးတြင္ ၿဗိတိသွ်အစိုးရတို႔ ပါ၀င္ႏိုင္ပံုကို မ်ားစြာသံသယ၀င္ဖြယ္ ျဖစ္သည္၊
၈၊ သတၱမအေထာက္အထား၊
ဦးခင္ေအာင္စာအုပ္အရ သိရသည္မွာ ဦးေစာေသဒဏ္စီရင္ခ်က္ ခ်ခံရၿပီးေနာက္ၾကိဳးးမိန္႔ေပးခံရသူမ်ား၏ အက်ဥ္းေထာင္အခန္းတြင္း ေနရစဥ္သူလြတ္ေျမာက္ ထြက္ေျပးေရးအတြက္ ၿဗိတိသွ်အရာရွိမ်ားထံ အကူညီေတာင္းခံမႈျဖစ္သည္၊ ဦးေစာသည္ ထိုကာလတြင္းက ေထာင္မင္းၾကီးဦးစံတင္ကိုလြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ေငြအေျမာက္အျမားေပးမည္ဟု ဆုိၿပီး ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့ဖူးသည္။ ဦးစံတင္က ဦးထြနး္လွေအာင္ႏွင့္ တုိင္ပင္ၿပီး စီမံခ်က္တခုလုပ္ကာ ေငြေပးရင္ လုပ္ေပးမည္ဟု ေျပာရာ ထိုမွစၿပီး ဦးေစာ၏ေငြရွာပံုေတာ္ေၾကာင့္ ဦးေစာႏွင့္ဆက္စပ္သူ အဂၤလိပ္မ်ားအေၾကာင္း အံ့ၾသဖြယ္ ေတြ႔ရေတာ့သည္ဟု ဆိုထား ပါသည္၊ ၄င္းေငြေတာင္းစာမ်ားတြင္ နာမည္၀ွက္မ်ားႏွင့္ စကားလံုးေတြပါ ေရးထားသည္၊
က၊ ပထမဆံုး ဦးေစာေငြေတာင္းသူကေတာ့ ကပၸတိန္ဗီဗီယန္း ျဖစ္ပါသည္၊ (ဦးေစာကို ဘရင္းဂန္း ၂၀၀ ႏွင့္ ခဲယမ္းမ်ား ထုတ္ေပးသူျဖစ္သည္၊)
ဦးေစာသည္ ၄င္းဗီဗီယန္း - လက္နက္ထုတ္ေပးမႈျဖင့္ ေထာင္ထဲေရာက္ေနမွန္း မသိေပ၊ ဗီဗီယန္းက ဦးေစာထံျပန္ေပးစာတြင္ ငါတို႔အားလံုး စီစဥ္ေပးႏိုင္သည္၊ မင္းဘာလို႔ လူရွည္ၾကီးကို မဆက္သလဲ ဟု ေရးထားသည္ဟုဆိုထားသည္၊
ခ၊ ဦးေစာ ဒုတိယအေရးတၾကီး ဆက္သြယ္သူမွာ ရန္ကုန္ၿမ႔ိဳ ၿဗိတိသွ်ေကာင္ဆယ္က မစၥတာ ဂြ်န္စတီး၀ပ္ဘင္ကလင္ ျဖစ္ၿပီး ေငြေတာင္းစာေရးၿပီးဆက္သြယ္တာျဖစ္သည္၊ (၄င္းမွာ ၿဗိတိသွ်သံတမန္ျဖစ္၍ ႏိုင္ငံေရးအရ ပိုအေရးၾကီးသူျဖစ္သည္) ဘင္ကလင္က ထိုစာကိုဖတ္လိုက္ရေတာ့ သိပ္ေျခာက္ျခားၿပီး စာကိုဖ်က္ဆီးကာ စာလာပို႔သူ ပုလိပ္အရာရွိကို ေမာင္းထုတ္လိုက္ သည္၊ ေနာက္ဦးေစာက ၄င္းဘင္ကလင္ထံ ၾသဂုတ္လ ၂၂ - ၂၃ရက္ေန႔မ်ားမွာ စာေတြထပ္ပို႔သည္၊ ေငြေတာင္းတာသာမက ၿခိမ္းေျခာက္သည့္စာမ်ားပါ ေရးခဲ့သည္ဟု ဆိုပါသည္၊ သို႔ရာတြင္ ဘင္ကလင္ထိုစာမ်ားမရေတာ့ပါ၊ အေၾကာင္းမွာ ဦးေစာ၏ ပထမစာရၿပီးကတည္းက သူဗမာျပည္မွ ထြက္ခြာဖို႔ျပင္ဆင္ၿပီး ေနအိမ္မွ ကမ္းနားလမ္းဟိုတယ္သို႔ ေျပာင္းေနခဲ့သည္၊
သူထြက္ခြာဖို႔ စီစဥ္ေနတုန္း သူ႔ကိုဖမ္းဖို႔ ဦးထြန္းလွေအာင္က ထိုစဥ္က ျပည္ထဲေရး၀န္ၾကီး ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းထံ အေၾကာင္းၾကားခဲ့သည္၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းကဘုရင္ခံထံတင္ျပရာ ဘုရင္ခံက သက္ေသအေထာက္အထားေတြ ထပ္မံေတာင္းဆိုသည္ဟု ဆိုသည္၊ ေနာက္တေန႔ ဦးထြန္းလွေအာင္က သူမထြက္ခြာမီရုတ္တရက္ ထပ္သြားၿပီး ဦးေစာ၏ ေနာက္ဆံုးစာကိုျပသည္၊ ဘင္ကလင္က ထိတ္လန္႔ ေၾကာက္ရြံ႔သြားၿပီး သူကိုဖမ္းလို႔မရေၾကာင္း သူ႔အေနျဖင့္ သံတမန္ေရးရာ အကာအကြယ္မ်ား ရွိထားေၾကာင္း ေျပာပါသည္၊ ဤကိစၥအေပၚ ဦးခင္ေအာင္ေရးထားသည္မွာ အမွန္ကေတာ့ မစၥတာဘင္ကလင္အေနႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ လုပ္ၾကံခံရမႈမွာ ၄င္း ဘယ္လိုပတ္သက္သလဲဆိုတာ အေသအခ်ာသိလို႔ပဲ ျဖစ္တယ္ ဟု ဆိုထားပါသည္၊ ဦးထြန္းလွေအာင္က သူ႔ကိုျမန္မာႏိုင္ငံမွအၿပီးအပိုင္ ထြက္သြားရန္ေျပာခဲ့သည္ဟု ဆိုပါသည္၊ ထိုေန႔ ၄၊ ၉၊ ၄၇ ေန႔ကစၿပီး ၄င္း ဘယ္ေရာက္သြားသည္ အစမေပၚေတာ့ ဟုဆိုသည္၊
ဂ၊ ဗီဗီယန္သည္ ဘရင္းဂန္း (၂၀၀) ႏွင့္ က်ည္ဆံမ်ားစြာ ဦးေစာကိုထုတ္ေပးခဲ့သူျဖစ္၍ ဤလုပ္ၾကံမႈႏွင့္ ပတ္သတ္ရာတြင္ အေရးအပါဆံုးသူျဖစ္သည္၊ ေနာက္ဘင္ကလင္ဆိုသူမွာလည္း ၿဗိတိသွ်သံတမန္ျဖစ္၍ အေရးပါသူပင္ျဖစ္သည္၊ ဗိုလ္မွဴးယန္းကို ဖမ္းဆီးၿပီးစစ္ေဆးေသာအခါတြင္လည္း၄င္း ေျဖာင့္ခ်က္အရ ဦးေစာႏွင့္ ၿဗိတိသွ်ေကာင္ဆယ္မွ ဘင္ကလင္တို႔. ဆက္သြယ္မႈသည္ သာမန္ထက္ပို၍ ဆက္သြယ္မႈရွိေၾကာင္း ဆိုထားပါသည္၊ ၿဗိတိသွ်အစိုးရမွ ထိုအေရးပါသူ (၂) ဦးထံသို႔ ဦးေစာက အေရးၾကံဳေသာအခါ ေငြေတြအတင္းလွမ္းေတာင္းယူပံုေတြကို ေထာက္၍ထိုလုပ္ၾကံမႈတြင္ ၿဗိတိသွ် အစိုးရတို႔ပါ၀င္ႏိုင္ပံုကို သိျမင္ယူဆႏိုင္ေပသည္၊
၉၊ ေနာက္ဆံုး အဌမအေထာက္အထားမွာ -
ဦးခင္ေအာင္စာအုပ္အရ အထက္ပါဗီဗီယန္း၏ ေနာက္ဆံုးအျဖစ္အပ်က္ပင္ ျဖစ္ေပသည္၊ ေဖာ္ျပထားပံုအရ ၄င္း ဗီဗီယန္းသည္ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္ေမလ အင္းစိန္တိုက္ပြဲမွ ကရင္မ်ားဆုတ္သြားရာတြင္ အင္းစိန္ေထာင္မွ လိုက္ပါသြားၿပီး ၁၉၅၀ ခုႏွစ္အထိ ေကာ့ကရိတ္ၿမိဳ႔အနီးတြင္ ေစာဘဦးၾကီးႏွင့္အတူ ရွိေနခဲ့သည္၊ ျမန္မာအာဏာပိုင္မ်ားက သူ႔ကိုသတ္လိုက္ၿပီဟု ဆိုေသာ္လည္း သူသည္ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္ အလယ္ပိုင္းေလာက္တြင္ ထိုင္းႏိုင္ငံမွတဆင့္ အဂၤလန္သို႔ ျပန္သြားၿပီး ၁၉၈၀ ခုႏွစ္ေလာက္တြင္မွ ကြယ္လြန္သြားသည္ဟု ဆိုထားပါသည္၊ အမႈၾကီးအတြက္ အေရးၾကီးပုဂၢိဳလ္လြတ္ေျမာက္သြားပံု ျဖစ္ပါသည္၊ ဤတြင္လည္း ၿဗိတိသွ်အစိုးရတို႔ ပါ၀င္ႏိုင္ပံုကို ထင္ဟပ္သည္၊
အထက္ေဖာ္ျပပါ အေထာက္အထားမ်ားေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔လုပ္ၾကံမႈၾကီးတြင္ ၿဗိတိသွ်အစိုးရတို႔ ပါ၀င္ေၾကာင္း က်ေနာ္ ေကာင္းစြာထင္ျမင္ယူဆပါသည္၊ အထက္ေဖာ္ျပပါ အေထာက္အထားမ်ားအနက္ နံပါတ္ (၂) ဗီဗီယန္းက ဦးေစာအား ဘရင္းဂန္း (၂၀၀) ႏွင့္ က်ည္ဆံမ်ားထုတ္ေပးမႈသည္၊ၿဗိတိသွ်အစိုးရတို႔ ပါ၀င္ေၾကာင္းအထင္အရွားဆံုး အခ်က္ၾကီးျဖစ္သည္၊ ဒုတိယ ထင္ရွားသည့္အခ်က္မွာ နံပါတ္ (၃) အရ လုပ္ၾကံေရးအတြက္ လက္နက္မ်ား က်ည္ဆံမ်ားေရာင္းတဲ့ ဗုိလ္မွဴးယန္းႏွင့္ လန္႔စဒိန္းတုိ႔အမႈျဖစ္သည္၊ ဗီဗီာန္း ၏ဘရင္းဂန္း ၂၀၀ႏွင့္ က်ည္ဆံမ်ားဦးေစာအား ထုတ္ေပးမႈသည္ လုပ္ၾကံမႈၾကီး ျဖစ္ရန္ တြန္းေဆာ္ေပးရုံသာမွ်မက ေနာက္ပိုင္းဦးေစာ အာဏာရေရး ပုန္ကန္ၾကြေရးအတြက္ပါ ရည္ရြယ္သည္ျဖစ္သျဖင့္ ထိုစဥ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း.ဖဆပလ တပ္ေပါင္းစုၾကီးေအာက္တြင္ စည္းလံုးညီညြတ္လာေနေသာ ျမန္မာျပည္ၾကီးကိုလည္း ျပည္တြင္းစစ္ျဖင့္ ၿဖိဳခြဲအားနည္းသြားေစရန္ လုပ္ေသာလုပ္ၾကံမႈၾကီးတခု လည္းျဖစ္သည္၊ ၄င္းမွဆက္၍ ေတြးေခၚႏိုင္သည္မွာ ဦးေစာလုပ္မသြားႏိုင္သည့္ ေနာက္ပိုင္းျဖစ္လာေသာ ဗမာျပည္၏ ျပည္တြင္းစစ္မ်ား ျဖစ္လာေအာင္ လုပ္ရာတြင္လည္း ၿဗိတိသွ်အစိုးရတို႔ တနည္းတဖံုပါ၀င္ၾကသည္ကို ေမွ်ာ္မွန္းသိျမင္ႏိုင္ေပသည္၊
အထက္ပါအေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ား လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္မႈတြင္ ၿဗိတိသွ်အစိုးရတို႔ ပါ၀င္သည္ကို က်ေနာ္ထင္ျမင္ယံုၾကည္ရုံမွ်မက ယခုႏွစ္ (၅၀) ေက်ာ္ၾကာ ဗမာျပည္ ျပည္တြင္းစစ္ၾကီး ျဖစ္လာေအာင္ ဖန္တီးၾကရာတြင္လည္း ၿဗိတိသွ်အစိုးရတို႔ တနည္းတဖံုပါ၀င္ႏိုင္ေၾကာင္းလည္း က်ေနာ္ထင္ျမင္ယူဆပါသည္၊
ဤသည္မ်ားမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလုပ္ၾကံခံရမႈ အႏွစ္ (၅၀) ေျမာက္ အထိမ္းအမွတ္အတြက္ ဘီဘီစီအသံလႊင့္ဌာနမွ က်ေနာ္ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းခန္းမွ ေမးခြန္း အမွတ္ (၁) (၂) ႏွင့္ ၄င္းတို႔အေပၚ က်ေနာ္. ေျဖၾကားခ်က္မ်ား ျဖစ္ပါသည္၊
Labels: ေမ့မရသည့္ သမုိင္းမ်ား |
| posted by ျမင့္ေဇ @ 2:06 AM |
|
|
|
| စာမ်က္ႏွာသစ္တခု |
| Saturday, July 14, 2007 |
တသက္လုံးစာအတြက္
ဗီြဒီယိုႏွစ္ေခြက ေဖၚက်ဴးႏုိင္ပါသလား။
ဘ၀ဆုိတာ ခပ္ပါးပါးေပမယ့္
ေခတ္ကျပဌာန္းေတာ့
သံတုိင္ေတြေနာက္
ေတာင္တန္းေတြေပၚ
ကုိယ့္ေရြးခ်ယ္မႈနဲ႔ ကုိယ္ ပစ္တင္ခဲ့သူ
(အခုေတာ့) ျငင္သာတုိးတိတ္အိပ္စက္ခဲ့ေပါ့။
ငါတုိ႔ကုိယ္ပုိင္လမ္းမွာ
တစုံတေယာက္ကို ဆုံးရႈံးရေလ
တရားကို ခင္တြယ္စိတ္ဟာ ပုိနက္ရႈိင္းေလ
ဦးေခါင္းကို အေလးအနက္ညႊတ္ခဲ့
ဒါဟာလည္း
သူ႔၀န္ကို မွ်ေ၀ယူခဲ့တာပါ။
တခါတေလ ၿပဳံးမိတယ္
မီးပန္းဆန္ဆန္
စကားလုံးနဲ႔ ခ်ီးမြမ္းမႈေတြအေၾကာင္း။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့
ပြေယာင္းေနတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြၾကည့္ရင္း
အတူထုိင္ဖူးတဲ့
ယုိင္နဲ႔နဲ႔ ကြပ္ပ်စ္ကေလးအေၾကာင္းပဲ ေတြးေနမိတယ္။
၁၆၊ ၆၊ ၂၀၀၅ တြင္ကြယ္လြန္သြားေသာ ရဲေဘာ္ထက္မုိးအတြက္
Labels: ကဗ်ာ |
| posted by ျမင့္ေဇ @ 8:14 PM |
|
|
|
| ခြဲေ၀ေပးရမည့္အရာမ်ား |
| Thursday, July 12, 2007 |
က်ေနာ္ မတတ္တေခါက္နဲပ ဘာသာျပန္ထားတာပါ။ လားအုိစ့္ ၀တၳထုေလးတပုဒ္ပါ။ အေၾကာင္းအရာကေတာ့ မိခင္ေတြရဲံ စိတ္ကို ဖြဲတာပါ။ နည္းနည္းေလး ေ၀ဖန္ ေပးၾကပါဦး။ ၀တၳဳ ေရးသူနာမည္က Outhine Bounyavong ပါ၊ အခု ဘာသာျပန္တာက လာအုိစ့္ကေန အ၈ၤလိပ္ဘာသာကုိျပန္ၿပီး ထုတ္ေ၀တဲ့ စာအုပ္ါ၊ ၁၉၉၉ ။ ၀ါရွင္တန္ တကၠသိုလ္ ထုတ္ေ၀ေရးက ထုတ္ခဲ့တာပါ။ ဖတ္ဖူးသူမ်ား ေ၀ဖန္ေပးေစခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈေတြ နားလည္လာႏုိင္ဖုိ႔ တခုတည္းပါ။ ၀တ္ထု နာမည္က mother's beloved ပါ
ႏြားလွည္းတစီးသြားဖုိ႔သာသာေလာက္သာ ရွိတဲ့ လမ္းကေလးအတုိင္း က်ေနာ္တုိ႔ ေလွ်ာက္ လာခ့ဲၾကတယ္။ ေတာအုပ္အတြင္း ႏွစ္နာရီေလာက္ျဖတ္သန္းေလွ်ာက္ၿပီးေတာ့ က်ယ္ျပန္႔ၿပီး ျမက္ပင္ေတြဖုံးလႊမ္းေနတဲ့ စားက်က္ေျမတခုကို က်ေနာ္တုိ႔ ေရာက္သြားတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ျဖတ္လာခဲ့တဲ့ လမ္းရဲ့ ညာဘက္တေၾကာမွာက ၀ါခင္းေတြ၊ ႏွမ္းခင္းေတြ၊ သခြားခင္းေတြနဲ အျခားရိတ္သိမ္းရမယ့္သီးႏွံစုိက္ခင္းေတြ။ဟုိအေ၀းလွမ္းၾကည့္ရင္ အျခားသစ္ပင္ငယ္ ေတြကို အရိပ္မုိးေနတဲ့ အုန္းပင္ရွည္ရွည္ေတြ။ အိမ္ေခါင္မုိး ႏွစ္ခု သုံးခုကို သစ္ပင္အုပ္ၾကား ကေန လွမ္းေတြ႔ရတယ္။ တျခား အိမ္ေခါင္မုိးေတြကေတာ့ သိပ္သည္းတဲ့သစ္ကုိင္း သစ္ခက္ေတြရဲ့ အေနာက္မွာ ကြယ္ေနတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ ခရီးလမ္းဆုံးကို နီးကပ္လာခဲ့ၿပီ။
ဒီခရီးမွာ က်ေနာ္နဲ႔အတူ စာနယ္ဇင္းသမားႏွစ္ေယာက္ ပါလာခဲ့တယ္။ သူတုိ႔က ရြာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာမတတ္သူ ရာခုိင္ႏႈန္းကို အခ်က္အလက္စုဖုိ႔ လုိက္လာတာပါ။ က်ေနာ္က ပညာသင္ၾကားေရးမွာ အေထာက္အကူအျဖစ္ အသုံးခ်ႏုိင္မယ့္ ေက်းလက္လူထုပါးစပ္ ပုံျပင္ ေတြကို မွတ္တမ္းတင္ဖုိ႔ပါ။
လမ္းေဘးအတုိင္း က်ေနာ္ေလွ်ာက္လာရင္း မမွားယြင္းႏုိင္စိတ္ခံစားမႈေတြ၊ အမွတ္ရဖြယ္ရာ ေတြ ျပန္ႏုိးထလာတယ္။က်ေနာ္ဟာ ကုိယ့္ေမြးရပ္ဇာတိကို ဘယ္လုိ ခြဲခြာသြားခဲ့တယ္၊ ဘယ္လုိျပန္ေရာက္လာခဲ့တယ္စတာေတြကို က်ေနာ္ ေတြးေတာေနခဲ့တယ္။ ျဖတ္ခနဲ ေပၚလာတဲ့ ဒီလုိ စိတ္လႈပ္ရွားစဖြယ္ အမွတ္သညာပုံရိပ္ေတြနဲ႔ အတူ ေလွ်ာက္လာဆဲမွာပဲ ေလထဲမွာလြင့္လာတဲ့ ခီအုိျမက္ (ေလာ အေခၚအေ၀ၚပါ)ရဲ့ စူးရွတဲ့ရနံ႔ကုိ ခံစားေနရတယ္။ တပင္နဲ႔တပင္ ပြတ္တုိက္မိေနတာေၾကာင့္ထင္တယ္။ ၀ါးပင္ရဲ့ အကို္င္း အခက္ေတြဆီက ထြက္လာတဲ့ တဂ်ိဂ်ိ အသံ.. ။အေ၀းဆီက ၾကီးမားၾကည္လင္တဲ့ သူတုိ႔ရဲ့ အေတာင္ပံေတြနဲ႔ ရည္ရြယ္ရာမဲ့ ေအာ္ေနတဲ့ စီကာဒါ ပုိးေကာင္ေတြရဲ့ အသံေတြ။ က်ေနာ့္နားစည္ထဲမွာ လွပတဲ့ ဂီတသံတခုလုိ္ ပဲ့တင္ထပ္ေနတယ္။ ၾကားေနရတဲ့အသံေတြက က်ေနာ္ဇာတိခ်က္ေၾကြနဲ႔ တူညီလွတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ အေနအထားတခုကို ပဥၥလက္ဆန္ဆန္ ဖန္တီးေနေပမယ့္ တကယ္တမ္းကေတာ့ က်ေနာ့္နဲအတူပါလာတဲ့ ခရီးသြားေဖာ္တဦးျဖစ္တဲ့ ဘြန္ခမ္း ေမြးရပ္ေျမကို ျပန္လာခဲ့ၾကတာပါ။
သူ႔ ဇာတိရြာကေလးကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းျမင္ရခ်ိန္မွာေတာ့ စိတ္လႈပ္ရွားမႈအတိနဲ႔ ဘြန္ခမ္းက ေျပာျပတယ္။ `က်ေနာ္ ဒီရြာကို ခြဲခဲ့တာ ႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ရွိသြားခ့ဲၿပီ။ က်ေနာ့္ရြာဆီ ေရာက္မယ့္ သယ္သြားမယ့္လမ္းကေလးကို ျမင္လုိက္ရေတာ့ ေမာပန္းႏြမ္းနယ္မႈေတြအားလုံး ေပ်ာက္ကြယ္သြားသလုိပဲ။ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ကို ဆြဲထားသလုိမ်ဳိး ျဖစ္ေနတယ္။´ ဘြန္ခမ္းရဲ့ အသံဟာ ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာသံနဲ႔ ျပည့္လွ်မ္းေနတယ္။
ဒီေနရာမွာ သူေမြးဖြားခ့ဲတဲ့ အေၾကာင္း။ၿပီးေတာ့ ဒီေနရာမွာဘဲ သူအသက္ရွစ္ႏွစ္သားမွာ သူ႔အေမ ဟာ ကြယ္လြန္သြားခဲ့တယ္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္း။ သူ႔ အေဖဟာ အျခားရြာက အမ်ဳိးသမီး တေယာက္နဲ႔ ေနာက္ အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့ၿပီး စစ္ပြဲနဲ႔ ရုန္းကန္ထၾကြမႈေတြေၾကာင့္ တုိင္းျပည္ အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ ျဖစ္ေနခ်ိန္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အေတာအတြင္း သူတုိ႔မိသားစုဟာ တရြာၿပီးတရြာ ေျပာင္းေရႊ ႔ၿပီးေနထုိင္ခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္း ဘြန္ခမ္းက က်ေနာ္တုိ႔ကို ျပန္ေျပာျပတယ္။ အခုအခ်ိန္တုိင္ေအာင္ သူေမြးရပ္ကို ျပန္လာဖုိ႔အတြက္ တခါမွ အခြင့္အလမ္း လည္း မရခဲ့ဘူးေလ။ရြာမွာေတာ့ သူ႔အေမရဲ့ အကို သူ႔ဦးၾကီးတေယာက္ရွိေနဆဲျဖစ္ေပမယ့္ အလြန္႔ကို အုိမင္းေနပါၿပီ။ ဘြန္ခမ္းဟာ သူ႔ဦးၾကီးကို ေလးစားတန္ဘုိးထားေၾကာင္း ျပဖုိ႔အေနနဲ႔ လက္ေဆာင္အျဖစ္ ႏုိ႕ဆီႏွစ္ဘူးကို သယ္ေဆာင္လာခဲ့တယ္။ လမ္းကၾကမ္းတမ္းလြန္းၿပီး ႏုိ႔ဆီဗူး အပိုေတြက သယ္ေဆာင္ရာမွာ ေလးလံလြန္းမွာ ျဖစ္တ့ဲအတြက္ေၾကာင့္ ဘြန္ခမ္း အေနနဲ႔ ဒီထက္ပုိ မယူလာႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။
`ရြာထဲက လူေတြက ခင္ဗ်ားကို မွတ္မိပါ့မလား´ က်ေနာ္ေမးေတာ့
`ဘယ္သူမွ မွတ္မိမွာ မဟုတ္ဘူးဗ်၊ ဒါေပမယ့္ ့ဦးၾကီးအိမ္ေနရာကို က်ေနာ္တိတိက်က် မသိ ေတာ ့လုိ႔ ရြာထဲက လူေတြဆီမွာပဲ ေမးျမန္းစုံစမ္းရမွာဘဲ။´
က်ေနာ္တုိ႔လညး္ ဥယ်ာဥ္မ်ား၊ သစ္သီးျခံမ်ား ေပါမ်ားၾကြယ္၀မႈကို အ့ံၾသခ်ီးက်ဴးရင္း ဟုိၾကည့္၊ဒီၾကည့္နဲ႔ ဆက္ေလွ်ာက္လာၾကတယ္။ အဲဒီလုိနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ ဘယ္ဘက္မွာရွိတဲ့ ဥယ်ာဥ္တခုကေန စုံလင္လွတဲ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္အျပည့္နဲ႔ ပလုိင္းကို ပိုးထားတဲ့ ကုိယ္၀န္ေဆာင္အမ်ဳိးသမီးတဦး ထြက္လာတယ္။
`ေနေကာင္းရဲ့လား ေဒၚေဒၚ၊ ဘယ္နားမွာ ေနတာလဲခင္ဗ်။´ ယဥ္ေက်းစြာနဲ႔ ဘြန္ခမ္းက ႏႈတ္ဆက္ၿပီးေမးတယ္။
`ဒီနားမွာပါပဲကြယ္´ က်ေနာ္တုိ႔က မ်က္ႏွာစိမ္းေတြျဖစ္တာေၾကာင့္ သံသယရွိပုံရတယ္။ တြန္႔ဆုတ္တြန္႔ဆုတ္နဲ႔ ျပန္ေျဖတယ္။
`က်ေနာ္တုိ႔က ၿမိဳ့ေပၚကလာတာပါ။ က်ေနာ္ကုိ ဒီရြာမွာ ေမြးခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ရြာကေန ထြက္သြားတာကေတာ့ ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားပါၿပီ။´ ဘြန္ခမ္းက ရွင္းျပေနတယ္။ အမ်ဳိးသမီးၾကီးရဲ့ မယုံၾကည္မႈ ေပ်ာက္ကြယ္ေစဖုိ႔ေပါ့။
`ဟုတ္လား။ အေဒၚကေတာ့ ဒီမွာ ၾကီးသြားတဲ့ မင္းတုိ႔အရြယ္ကေလးေတြကို မမွတ္မိေတာ့ ပါဘူးကြယ္။ ဒါနဲ႔ ဘယ္သူ႔ရဲ့သား ၊ ဘယ္သူ႔ရဲတူလဲ။´
က်ေနာ္တုိ႔နာမည္ေတြကုိ ေျပာျပေတာ့ ဘြန္ခမ္းက သူ႔မိဘမ်ားရဲ့ နာမည္ေတြေရာ၊ သူ႔ဦးၾကီးရဲ့ နာမည္ကို ပါ ထည့္ၿပီး ေျပာလုိက္ေသးတယ္။ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ အမ်ဳိသမီးၾကီးက သူ႔ဦးၾကီးကို ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။ ရြာေတာင္ပုိင္းမွာ ေနတယ္လုိ႔လည္းေျပာတယ္။ သူကေတာ့ ရြာ့ေျမာက္ပုိင္းမွာေနတဲ့ `အေမၾကီးပြန္း´ (မယ့္ပြန္း-မယ့္ဆုိတာထုိင္းမွာ အေမကို ေခၚတာပါ။ ေလာ က ထုိင္းနဲ႔နီးေတာ့ ေလာ မွာလည္းဒီစကားက အေမကို ေခၚတာျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဘာသာျပန္သူ) ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း မိတ္ဆက္ပါတယ္။ ဘြန္ခမ္းက ဒီနာမည္ကို မၾကား ခဲ့ဖူးေၾကာင္း အမူအရာျပတယ္။ ဒါေပမယ့္ စကားေျပာတဲ့ အခါမွာေတာ့ သိခ့ဲေလသေယာင္ ပုံစံမ်ဳိးနဲ႔ ျပန္ေျပာခဲ့ပါတယ္။ `အေမပြန္း၊ က်ေနာ္တုိ႔ရြာရဲ့အေျခအေနကေရာ ဘယ္လုိလဲ´ လုိ႔ေမးေတာ့
အမယ္ၾကီးက ရြာသူရြာသားေတြ အားလုံး အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႔ေၾကာင္း ျပန္ေျဖတယ္။ `သူတုိ႔အားလုံး လုံလုံေလာက္ေလာက္စားႏုိင္ၾကပါတယ္။ တေယာက္တည္း လုပ္စာနဲ႔ တအိမ္လုံးထုိင္စားလုိ႔ရတယ္။ အသီးအႏွံေတြကေတာ့ အမ်ားၾကီးေရာင္းရေပမယ့္ အျမတ္က အရမ္းနည္းလြန္းတယ္ကြယ့္။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးက ခက္ခဲတာကိုး၊´ အဲဒိလုိေျပာၿပီး လမ္းညာဖက္မွာရွိတဲ့ စပါးခင္းထဲကို ဆင္းသြားတယ္။ အိမ္က၀က္ေတြအတြက္ ၀က္စာၾကိဳဖုိ႔ အပင္ေတြ ခူးရဦးမယ္ဆုိၿပီးေတာ့ ေျပာသြားေသးတယ္။
ဘြန္ခမ္းက သူ႔မွာပါလာတဲ့ ႏုိ႔ဆီႏွစ္ဗူးထဲက တဗူးကို ထုတ္ၿပီး အမယ္ၾကီးကို လွမ္းေခၚတယ္။ ` ခဏေလး ေဒၚေဒၚ၊ ဒီႏုိ႔ဆီဗူးေလးကို ယူသြားပါ´လုိ႔ေျပာၿပီးေပးေတာ့
`နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္ေစာင္မပါေစ၊ ငါ့သားရယ္´ ဆုိၿပီး အမယ္ၾကီး ဆုေပးတယ္။ ဆုေပးၿပီးေတာ့ လမ္းခြဲထြက္ခြာသြားတယ္။
အလ်င္ကလမ္းအတုိင္းပဲ က်ေနာ္တုိ႔ဆက္ေလွ်ာက္လာၾကတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဘြန္ခမ္းရဲ့ ၾကင္နာတတ္မႈကို ခ်ီးက်ဴးေနမိတယ္။ သူ႔ဦးေလးအတြက္ရည္ရြယ္ၿပီး ႏုိ႔ဆီႏွစ္ဘူးကို ယူလာခဲ့ ေပမယ့္ တဗူးကို လုံး၀မသိတဲ့ လူစိမ္းတဦးကို ေပးလုိက္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပါ။
`က်ေနာ္တုိ႔မိသားစုမွာ ဒါမ်ဳိးလုပ္ေဆာင္ဖုိ႔အတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ကို အေမြေပးခ့ဲတာပါ။ အထူးသျဖင့္ က်ေနာ္ကိုေပါ့။ ´ ဘြန္ခမ္းရဲ့ ျပန္ရွင္းျပတဲ့ စကားၾကားရေတာ့ က်ေနာ့္မွာ ဂုဏ္ယူျခင္းေရာ၊ ၀မ္းေျမာက္မႈပါ ႏွစ္ခုစလုံး ခံစားရတယ္။ `က်ေနာ့္ အေမက ဒီလုိအလုပ္မ်ဳိး လုပ္ျဖစ္ဖုိ႔ သြန္သင္ေပးခဲ့တာပါ။ ကုိယ္၀န္ေဆာင္အမ်ဳိးသမီးတဦးကို ေတြ႔တဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ဆီမွာ အစားအေသာက္တခုခု ပါလာခဲ့တယ္ဆုိရင္ သူ႔အတြက္ ခြဲေ၀ ေပးသင့္တယ္ ဆုိတာကိုေပါ့။ နည္းတာမ်ားတာက အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ခြဲေ၀ ေပးရမယ္။ ဒါဟာ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ ထိန္းသိမ္းရတဲ့ ရုိးရာအစဥ္အလာပဲ။ ဒီရြာက လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဒါကို လုပ္ၾကတယ္။´
ဘြန္ခမ္းက ဆက္ေျပာတယ္။ `အေဖက သူ႔ကို အေမေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ ဇာတ္လမ္းတခု ျပန္ေျပာျပ ဘူးတယ္။ အေမက်ေနာ္ကို ကိုယ္၀န္ေဆာင္ထားတဲ့အခ်ိန္မွာေပါ့။ အေမက ရြာျပင္ထြက္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ရတာကို ၾကိဳက္တယ္။ တရက္က်ေတာ့ လမ္းအတုိင္း အေမ ေလွ်ာက္ေနတုန္း အမဲလုိက္ရာက ျပန္လာတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ရြာသား ေလးငါးေျခာက္ေယာက္နဲ႔ သြားဆုံတယ္။ သူတုိ႔က သမင္တေကာင္ရလာတယ္။ အရည္ခြံလည္း ခြာၿပီးသား။ အမဲလုိက္သူေတြအၾကား ခြဲေ၀ဖုိ႔အတြက္ ခုတ္ထစ္ေနတုန္း။ ဒါနဲ႔ အေမ့ကုိ မုဆုိးေတြက သမင္သားေ၀စု အမ်ားနည္းတူ ခြဲေ၀ေပးတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ ရုိးရာအစဥ္အလာအရ ဒါဟာ ကိုယ္၀န္ေဆာင္တေယာက္ရဲ့ အခြင့္အေရးပဲ။ အမ်ားဆုံးရတဲ့သူကေတာ့ ေသနတ္ပုိင္ဆုိင္တဲ့ မုဆုိးပါပဲ။ သူက အျခားသူ ေတြထက္ ႏွစ္ဆရတဲ့အျပင္ ေခါင္းရယ္ ေျခေလးေခ်ာင္းရယ္ အရည္ခြံရယ္ပါရတယ္။ ´
`အဲဒီညေနမွာပဲ က်ေနာ္မိသားစုဟာ ၾကြယ္၀ျခင္းနဲ႔ ကံေကာင္းမႈအထိမ္းအမွတ္ျဖစ္တဲ့ သမင္သားကို စားၾကတယ္။ ေနာက္ေန႔မနက္ အာရုဏ္တက္ခါနီးမွာ အေမဟာ ေယာက္်ားေလး တေယာက္ကို ေမြးပါေလေရာ။ အဲဒီေယာက်ာ္းေလးက သူ႔ရဲ့ဇာတိကို အခုလမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ျပန္လာေနတဲ့ က်ေနာ္ေပါ့ဗ်ာ။ ´
က်ေနာ္တုိ႔ အရမ္းကို စိတ္လႈပ္ရွားသြားၾကတယ္။ စာနယ္ဇင္းသမားတဦးက `အဲဒီသမင္က ဘြန္ခမ္းဆုိၿပီး ျပန္၀င္စားတာ ျဖစ္ႏုိင္တယ္´ လုိ႔ အရႊန္းေဖာက္ေတာ့
`ရြာသားေတြကေတာ့ အဲဒီလုိ ထင္ၾကတာပဲ။ တကယ္လုိ႔ အဲဒီသမင္ဟာ ေသဆုံးၿပီး ေနာက္သမင္တေကာင္အျဖစ္ ျပန္ေမြးလာရင္လည္း ထပ္ၿပီး အပစ္သတ္ခံရဦးမွာ ေသခ်ာသေလာက္ပဲေပါ့။ ရြာသားေတြရဲ့ တဆင့္စကားကို က်ေနာ္ၾကားရတာကေတာ့ ဒီေဒသက ေတာထဲမွာ သမင္ေတြ မရွိသေလာက္ျဖစ္သြားၿပီ။´
`ဘယ္ေလာက္ဆုိးရြားလွတဲ့ ပ်က္သုန္းမႈလဲ´ က်ေနာ္အလန္႔တၾကားေရရြတ္မိတယ္။ ဘြန္ခမ္းက သူ႔ဇာတ္လမ္းကို ဆက္ေျပာတယ္။
`ကုိယ္၀န္ေဆာင္တဦးဟာ သူ႔ခႏၶာကုိယ္ထဲက သူ႔ရင္ေသြး အာဟာရ ျဖစ္ဖုိ႔အတြက္ အစားအေသာက္ကို ပုံစံတက် လုံလုံေလာက္ေလာက္ စားဖုိ႔လုိပါတယ္။ ကုိယ္၀န္ေဆာင္ မိခင္တဦးဟာ အစားအစာပါလာတဲ့ တစုံတဦးကုိ ဆုံမိရင္ ဆင္တေကာင္လုံးကိုေတာင္မွ စားပစ္ႏုိင္သလုိမ်ဳိး အလြန္အမင္းဆာေလာင္လာတယ္။ ကုိယ္၀န္ေဆာင္တဦးက က်ေနာ္ကို ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေျပာခဲ့ဘူးေသးတယ္။ တစုံတေယာက္က သူ႔ ကို အစားအေသာက္ရွိရက္နဲ႔ မခြဲေ၀ေပးဘူးဆုိရင္ အဲဒီလူကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ေတာ့ဘူး။ သူ႔အေပၚ ၾကင္နာမႈ မရွိတဲ့သူဆုိၿပီး အဲဒီလူအေပၚ ခါးခါးသီးသီးျဖစ္မႈက ရွိေနလိမ့္မယ္။ က်ေနာ့္အေဖအေျပာအရ အေမဟာ အပစ္သတ္ခံခဲ့ရတဲ့ သမင္အတြက္ အလြန္႔ကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့တယ္တဲ့။ သူကုိယ္တုိင္လည္း ေနာက္ပုိင္းသမင္သားကို ဘယ္ေတာ့မွ မစားေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူရတဲ့ ေ၀စုကုိေတာ့ အိမ္သားေတြအတြက္ ယူလာေလ့ရွိတယ္။ ဒါမွသာ အသားစားဖုိ႔ အခြင့္အလမ္း အိမ္သားေတြရမွာကုိး။ က်ေနာ့္ကို ေမြးၿပီးေတာ့ အေမဟာ အရမ္းကို က်ေနာ့္ကို ခ်စ္တယ္။ ၾကင္နာတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေမဟာ သူ႔ အခ်စ္ဆုံးသားတေယာက္ လူလားေျမာက္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ ေနတဲ့ မ်က္ႏွာကိုေတာ့ ေတြ႔ျမင္ရဖုိ႔ အခြင့္အလမ္း ဘယ္ေတာ့မွ မရေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ့္ကို ဘြန္ခမ္း လုိ႔ အမည္ေပးခ့ဲေပမယ့္ အေမကေတာ့ `ငါ့အခ်စ္ဆုံးေလး´ ဒါမွမဟုတ္ရင္ `ေမေမ့ အခ်စ္ရဆုံးေလး´ လုိ႔ ေခၚရတာကိုပဲ ႏွစ္ၿခိဳက္တယ္။ ´
အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ ရြာထဲ၀င္တဲ့ ဂိတ္တံခါးအနားကို ေရာက္ေနပါၿပီ။ လမ္းကေတာ့ ၾကမး္လြန္းလွပါတယ္။ ဘြန္ခမ္းရဲ့ ဇာတ္လမ္းကို နားေထာင္ၿပီး မိခင္ေလာင္း ထြက္သြားရာ ဘက္ကို ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ လယ္ကြင္းထဲမွာ သူရဲ့ ပုံရိပ္က ေပ်ာက္ကြယ္လုဆဲဆဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္မွတ္ဥာဏ္ထဲမွာေတာ့ သူဟာ စြဲထင္က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီကမၻာထဲကို ၀င္ေရာက္လာမယ့္ အလြန္ေသးငယ္လွတဲ့ လူသားတဦးအတြက္ ကူညီဖုိ႔ ခြဲေ၀ေပးရမယ့္ တာ၀န္ ရွိတယ္ ဆုိတဲ့ အသိတခုကို ပထမဆုံးအၾကိမ္အျဖစ္ က်ေနာ္ ခံစားခဲ့ရတယ္။
Labels: အျခား စာမ်က္ႏွာ |
| posted by ျမင့္ေဇ @ 9:49 AM |
|
|
|
|
| က်ေနာ့္အေၾကာင္း |
|
![]()
Name: ျမင့္ေဇ
Home:
About Me: လူပ်ဳိမသုိးတသုိး မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ မၾကာခင္ ဒန္တန္တန္ေတာ့မည္။ ေငြေရာင္ပိတ္ကားတြင္ ဆက္လက္ေစာင့္ေမွ်ာ္ပါ။
See my complete profile
|
| ယခုလ မာတိကာ |
|
| ယခင္လ မာတိကာ အေဟာင္းမ်ား |
|
|
| အလည္သြားျဖစ္တဲ့ ဘေလာ့မ်ား |
|
|
| Powered by |
 |
|
